Causaliteit
Het was de griekse filosoof Aristoteles (384-322 v.Chr.) die in zijn Fysica vier verschillende vormen van causaliteit onderscheidde:
In de vedische logica vinden we alle vier deze vormen van causaliteit terug in de vorm van de purusha als de ziel, de essentie van de persoon als beginsel van de schepping, die in de schepping aan het ego vooraf gaat als de substantie ervan, in de avatâra, de god die de vorm van de mens aannam en zo bevrijdde, in kâla als de doener die alles beweegt, schiep en conditioneerde en in dharma, de norm van de noodzaak van de gerechtigheid van God die de oorzaak vormt van de vroomheid en de vrome persoon van kennis. Zo ook is dan filognostisch ook niet zonder meer gezegd dat (normatief) enkel de religie ofwel het dharma leidt tot de wetenschap van de spirituele persoon, aangezien omgekeerd de purusha ofwel de (oorspronkelijke) persoon van kennis er zelf ook weer de oorzaak van is volgens de illusie van de (substantieve) causaliteit die we hier dan lineair aanhouden. Zo ook is de avatâra er telkens weer opnieuw als een boom van kennis waaraan (formatief), zoals vanaf de index-pagina van de site, alle filosofie, spiritualiteit en religie met Hem als de stam en kern ontspruit en is er ook het onpersoonlijke van de spiritualiteit in relatie tot de tijdfactor kâla die, zoals aangewend in de op zichzelf staande artikelen van de site bij dit boek, de (constructieve) oorzaak van het intuïtieve leren vormt. Zo kent de filognosie dan verschillende vormen van opeenvolging naar emanciperen en ervaring opdoen.
Zie ook
Externe Links
Filognosie ronde 16: Over logica en oorzakelijkheid.
Categorie: Nederlands | Definities
Deze pagina werd sedert 14 dec. 2007 keer bekeken.