Acht Domeinen - Unificatietheorie - Broederschap

Het perspectief voor de unificatietheorie


Het perspectief voor de unificatietheorie zoals hieronder geschetst, noemen we het de op de zes zienswijzen gebaseerde filognostisch perspectief.
Dit perspectief wordt simpel gevormd door de integriteit van het met de filognostische agenda dekken van de spiritualiteit, de analyse, de filosofie, de wetenschap, de religie en de partijdemocratie met zijn commentaren en belangenstrijd. Vedisch noemt men dit zestal visies de darshana's, die ook wel bekend staan als het geheel van integriteit van de Indiase filosofie, de filosofie die alles in de cultuur van de kennis dekt. De yogafilosofie vormt er slechts het spirituele deel van. De filognosie vertaalt dus de oosterse filosofie ter verdere integratie naar de westerse situatie. Hierna zullen we een aantal citaten weergeven en onderwerpen aanstippen zoals we die in onze cultuur op het gebied van de unificatietheorie terug kunnen vinden met de organisatiecultuur, het energiemanagement, het reflexief bewustzijn, het hebben van een gezamenlijke horizon en een nieuwe manier van leren.

 

1. Probleem van het ego ('Wereldbrein en Cybernetica', '5D-concept en Ether-paradigma', Antahkarana)

Jezus zei: Ik ben het LICHT van de wereld. (Johannes 8:12)
Petrus: U zult in het verderf worden gestort, u met uw geld, omdat u denkt te kunnen kopen wat God geschonken heeft (Handelingen 8:18-22).
H.P. Blavatsky: Het heelal en alles, zowel het morele, mentale, fysieke, psychische als geestelijke, erin berust op een volmaakte wet van evenwicht en harmonie. (De Sleutel tot de Theosofie blz. 175)
H.P. Blavatsky: … hetzij men zich naar de bloem van het oosten of naar de academies van het westen keert, het reizen langs het pad gebeurt zonder zich te bewegen. U bént het pad (De stem van de stilte).
Het citaat De geschiedenis leert ons uiteindelijk alleen dit, dat de mensen niets uit haar willen leren.van Friedrich Hegel staat tegenover Er is niets nieuws onder de zon, het zelfreinigende vermogen.
Bertold Brecht: Erst das Fressen, dann die Moral.
Nassim Nicholas Taleb van de Black swan theory: Nog nooit in de geschiedenis van de mensheid zijn er zo veel posities met macht toegekend aan mensen die geen persoonlijke risico’s dragen.
Paus Benedictus XVI: heeft de wereld in zijn traditionele kerstboodschap gewaarschuwd tegen egoïsme. De wereld gaat ten onder als tijdens de huidige economische tegenslag een zelfzuchtige houding het wint van solidariteit tussen arme en rijke landen. (kersttoespraak 2008)
Paus Franciscus: Bij de geboorte van Jezus zongen de engelen een boodschap van vrede op aarde. Vandaag strekt deze boodschap zich uit tot alle mensen, vooral die mensen die zijn geraakt door oorlog en conflict. Vrede voor de mannen en vrouwen in Syrië, waar veel te veel bloed heeft gevloeid. Het is tijd dat de wapens voor altijd zwijgen en dat de internationale gemeenschap in onderhandeling tot een oplossing komt. (Kerstrede Volkskrant 27 december 2016 p. 17)
Barack en Michele Obama: Dit jaar vieren we voor de laatste keer als first family de geboorte van onze Redder. We herinneren Zijn boodschap van liefde en hoop. Het idee dat we er voor elkaar zijn, dat we zorgen voor de zieken, dat we mensen honger lijden voeden en dat we vreemdelingen verwelkomen. Dat zijn waarden die niet alleen christenen delen, maar alle Amerikanen. (Kerstrede Volkskrant 27 december 2016 p. 17)
Koningin Elisabeth: Alleen kunnen we geen oorlogen beëindigen of onrecht uit de wereld helpen. Maar de impact van duizenden kleine daden die recht uit het hart komen is vaak groter dan we ons kunnen voorstellen. (Kerstrede Volkskrant 27 december 2016 p. 17)
Koningin Juliana: ''Wij denken met kerstmis aan het opgaan van een groot licht. Het licht ons door op onze waarachtigheid. Het wekt ons op uit ons kleine donkere bestaan. De wegen daarheen leiden overal vandaan; er is geen plek van waaruit een weg daarheen niet begint. Dit zijn tevens ook de wegen naar elkaar. In dat licht zijn we allen één – in het ware. (kerstboodschap 1972)
Troonrede 2015: Waarden zijn echter niet alleen een zaak van de overheid, maar ook van alle inwoners van ons land. Wie het eigen belang of de eigen overtuigingen boven alles stelt, beperkt de ruimte voor een ander en zet collectieve waarden en verworvenheden onder druk. Juist de normale en respectvolle omgang met elkaar vraagt om alertheid en een actieve houding van ieder van ons, zoals dat past in de lange Nederlandse traditie van verantwoordelijk burgerschap. Dit geldt zeker wanneer agenten, wegwerkers, ambulanceverpleegkundigen en anderen die met hart en ziel werken voor de publieke zaak, te maken krijgen met verbaal of fysiek geweld.
Hilary Benn: We never have and we never should walk by on the other side of the road.
Sylvana Simons: Iedereen is een stukje van het probleem en iedereen is een stukje van de oplossing. (Nadia Ezzeroilli Volkskrant 23 december 2016 p. 8-9)
Simon Vinkenoog: De eenheid in oneindige verscheidenheid. De macro- en de microkosmos, en wij mensen precies in het midden daarvan aanwezig.

Dit citaat van Simon Vinkenoog lijkt in tegenspraak met dat in de esoterie de microkosmos de mens voorstelt, maar met mens bedoelt Simon de ziel (psyche). Het is deze intermediair waar het in het rapport 'E i V', lees Unificatietheorie om draait. Zielkunde, psychologie heeft op de relatie 'psyche' en 'logos', psyche (ziel) en pneuma (geest) betrekking. In essentie draait het om 'Mind over Matter' en dit was bij Pythagoras al bekend. Het ontwikkelingsproces van onze psyche vindt al millennia plaats. Frederik Anseel heeft zeker een punt dat het nut van coaches wetenschappelijk niet is bewezen. Maar voor managers geldt hetzelfde als voor coaches. Richard Engelfriet noemt de manier waarop professionals hun kwaliteiten etaleren 'clichédiarree'. Uiteindelijk gaat het erom dat we onze eigen leraar worden.

When the first humans walked this earth, they each possessed a unique gift from God; the gift of a soul. Within that soul lives God, the Creator of all; The Kingdom of Heaven, and what can be called the Light of Christ. If there is only one word in God's vocabulary, Love, we may ask the question: What about all the other words we use in our daily lives? Does God need to use a few more words than just Love to guide us here on earth? God has given us all we need to live our lives between divine embraces. We are made in God's image. The gift of our soul comes directly from God's essence. God is as much a part of us as the air we breathe. When you gaze into another's eyes, it is God you see looking back at you.

De moraal van het verhaal is dat ethiek zowel de oorzaak van het probleem als de oplossing ervan laat zien. Het gaat volledig mis, er ontstaat een breuk wanneer extremen van het kapitalisme gaan overheersen, de moraal, de regulerende principes buiten het verkoopverhaal worden gehouden, het gedrag wordt amoreel. Het zijn juist de waarden en normen, die mensen met elkaar verbinden. Of anders gezegd de onzichtbare muren tussen 'Wij en Zij', waardoor we de ander uitsluiten, dienen we af te breken. In plaats van dat een dialoog twee partijen nader tot elkaar brengt, kunnen de meningen ook verharden en ontstaat er een loopgraven oorlog.

De therapeut die tot inkeer kwam (Ranne Hovius de Volkskrant 3 juni 2023 Boeken & Wetenschap, p. 21):
De biografie van psychiater
Piet Kuiper belicht zijn leven evenwichtig en zonder te oordelen. Op den duur krijg je sympathie voor deze ingewikkelde man.
Het tij keerde in de jaren zestig en zeventig, toen de
anti-psychiatrie ervoor zorgde dat iedereen van de etiketten en medicijnen af wilde, ten gunste van het gesprek met de patiënt. Daarmee voelde Kuiper zich wel verwant, en hij beleefde topjaren. Als rond de jaren tachtig het medisch perspectief – met betere medicijnen en een DSM vol oude en nieuwe etiketten – opnieuw de overhand krijgt, ziet Kuiper zijn populariteit weer even rap verdampen.
En dan, onverwacht, volgt een doorbraak bij het grote publiek: hij schrijft het boek
Ver heen (1988), over de psychotische depressie waaraan hij vier jaar leed en waarvoor hij twee keer werd opgenomen.

Waar zijn die nieuwe hersencellen (Ronald Veldhuizen de Volkskrant 20 augustus 2022 Wetenschap p. 15-17):
Kan het volwassen brein nog nieuwe hersencellen aanmaken? Het
academisch debat over die vraag loopt hoog op. Het antwoord is dan ook van belang voor de behandeling van alzheimer.

Therapie wordt overschat versus we kunnen veel problemen verhelpen Daphne van Paassen Volkskrant 23 mei 2020 Opinie p. 20-22):
Veel ernstige psychische aandoeningen zijn niet te behandelen, waarschuwt relatietherapeut Flip Jan van Oenen. Psychotherapeut Kirsten Hauber vindt dat hij daarmee de beroepsgroep tekort doet. Zij is ervan overtuigd dat zelfs suïcides zijn te voorkomen.

Juist voor zware psychische problemen is er weinig geld (Carlotte Huisman Volkskrant 29 januari 2020 p. 7):
De staat mag niet zomaar korten op de zwaarste gevallen in de forensische psychiatrie, oordeelde de rechter. De uitspraak legt een breder probleem bloot. Ook in de reguliere geestelijke gezondheidszorg is er te weinig geld voor mensen met zware aandoeningen.
Het gevolg is, zegt hoogleraar Delespaul, dat mensen met complexe problemen, die de zorg het hardst nodig hebben, vaak langer op de wachtlijst staan. De Tweede Kamer debatteert vandaag over de ggz met staatssecretaris Paul Blokhuis. Volgens brancheorganisatie GGZ Nederland staan er bijna 38 duizend mensen op een wachtlijst voor ggz-hulp.

Seksuele identiteit is openbaar en kwetsbaar (Jan Derksen de Volkskrant 17 januari 2020 p. 25):
Het ‘uit de kast’ komen van Nikkie de Jager werd 24 miljoen keer bekeken. De groep mensen die tegenwoordig met Lhbti (lesbische vrouwen, homoseksuele mannen, biseksuelen, transgenders, intersekse personen) wordt aangeduid is verhoudingsgewijs klein.
De seksuele identiteit is nu openlijk onderdeel van de zichtbare identiteit, onbeschermd en dus ben je als individu afhankelijk van het respect van en bescherming door de sociale omgeving. Deze bescherming is bepaald niet gegarandeerd.
En je krijgt het ook nooit helemaal onder controle, met als gevolg
veel pijnlijke interacties, veel verdriet, veel krenkingen en kwetsingen, veel symptomen. En wij in de overbelaste GGZ blijven dweilen met de kraan open.

Freud (Jan Derksen de Vokskrant 10 februari 2022 p. 28):\\ Menigeen vraagt zich af wat er toch aan de hand is met die mannen die zich ten opzichte van vrouwen seksueel grensoverschrijdend gedragen. Sigmund Freud heeft meer dan honderd jaar geleden al gepoogd hierop een antwoord te gegeven.
Hij beschrijft onder meer twee driften,
seksualiteit en agressie. De drift noemt hij een grensbegrip, tussen biologie en psychologie in, een boodschapper met een mandaat op weg vanuit het lichaam naar de geest. De drift is volgens Freud actief en hij noemt dat ook wel mannelijk, wel te verstaan een vorm van mannelijkheid die in beide seksen voorkomt, maar in wisselende sterkte. Deze drift wordt wakker geroepen bij het zien en ervaren van een voor deze persoon seksueel aantrekkelijke ander.
Nu zijn er veel mannen bij wie de
drift extra sterk is: op momenten van hevige opwinding sterker dan hun denkproces en hun vermogen tot beheersing, waardoor het controle houden over het eigen gedrag het nakijken krijgt. Dit type mannen in een machtspositie hebben of ontwikkelen narcistische trekken: ‘Ik kan dit maken, mij doen ze niks.’ Ze voelen zich machtig, onkwetsbaar, aantrekkelijk en begeerlijk, dit versterkt de toch al te sterke drift.
Die andere drift, agressie, kan net zo goed te sterk zijn en dat is op dit moment extra pikant bij de
gespannen situatie tussen Rusland en het Westen. Liever geen mannen met die sterke drift en narcistische trekken aan de onderhandelingstafel.
Gelukkig is er ook wat aan te doen: deze mannen kunnen
profiteren van impulscontroletraining en – indien dit onvoldoende helpt – van medicatie. Maar ze moeten dit wel willen, en daar zit het narcisme weer in de weg.

Liefde en vrijheid als stuwende krachten (Psychologie en Spiritualiteit;):
Freud onderscheidde in zijn psychologische werk
Eros en Thanatos. Eros vormde de verbindende kracht. Thanatos stond voor de doodsdrift. Op dat punt lijkt Freud de plank mis te hebben geslagen. Welk normaal functionerend mens wil er nu dood? Freud had er beter aangedaan om de tweede kracht als een vrijheidsdrift of vrijheidsdrang aan te duiden. De mens wordt zowel aangetrokken tot de verbinding via de als tot het niet-verbonden zijn in autonomie.

Essay Reflecties op Freuds Onbehagen in de cultuur Was will der Mann? (Maaike Meijer De Groene Amsterdammer 16 januari 2020 p. 44-47):
Waarom vordert onze cultuur niet in vreedzaamheid? Waarom dreigt Europa uit elkaar te vallen en neemt het geweld tegen vrouwen en meisjes eerder toe dan af? Freud ziet de doodsdrift als boosdoener. Maar we moeten begrijpen wat mannelijke agressie motiveert. Waarom mannen zich bedreigd voelen door vrouwen. Wat er eigenlijk aan scheelt.
Bas Heijne wijdde in 2016 een rijk essay aan Freuds Onbehagen in de cultuur. Heijne analyseert de ‘menselijke neiging tot agressie en geweld’ als een poging om het realiteitsprincipe ongedaan te maken. Populisten als Trump en Poetin moedigen dat aan. Zij voeden collectieve verlangens naar lust, macht en autonomie met onrealistische beloften die niet langer op enige feitelijkheid zijn gebaseerd.
Alles kan en moet, nu meteen, ‘de wereld zal zich, goedschiks of kwaadschiks moeten voegen naar jouw beeld van de wereld’.

Persoonlijkheid
De leringen van het occultisme verdelen de mens in drie aspecten: de goddelijke, de denkende of rationele, en de redeloze of dierlijke mens. Voor metafysische doeleinden wordt de mens ook als een zevenvoud opgevat, of is hij, zoals het in de theosofie gewoonlijk wordt geformuleerd, samengesteld uit zeven ‘beginselen’; daarvan vormen drie de hogere triade, en de vier andere het lagere viertal. In dit viertal is de persoonlijkheid actief, die alle kenmerken en herinneringen omvat van één fysiek leven. De individualiteit is het hoger ego (manas) van de triade, die als een eenheid wordt beschouwd. Met andere woorden, de individualiteit is ons onvergankelijke ego dat reïncarneert en zich bij elke nieuwe geboorte hult in een nieuwe persoonlijkheid. (De Sleutel tot de Theosofie, p. 295)

Authentiek gedrag (individuatieproces van Carl Jung, zelfrealisatie op basis van de Veda's, zelfverwerkelijking op basis van geestkunde , levenskunst op basis van begeleidingskunde en pelgrimstocht, zelf-ontplooiing, zelfreinigend vermogen, individualiteit, inwijdingsweg op basis van esoterie), ontstaat wanneer de bewuste, rationele en onbewuste, irrationele delen, gevoelens van de geest in harmonie met elkaar samenwerken. We kunnen leren boven onszelf uit te stijgen. De door de prefabcultuur overgedragen conditioneringen weer los te laten. Het draait uiteindelijk allemaal om authenticiteit en autonomie. In hoeverre zitten we zelf aan het stuur of laten we ons leiden door impulsen van buitenaf om aan bepaalde verwachtingen te voldoen? Wat vinden we zelf belangrijk? Het gaat om het varen van je eigen koers, je eigen geweten laten spreken.

Het Über-ich, ook het superego genoemd, functioneert in de theorieën van Sigmund Freud als een censurerende kracht t.o.v. het Es. Het ontstaat door een identificatieproces met de sanctionerende (= belonende en straffende) ouders. De ouderlijke attitudes en gedragsregels worden overgenomen (= introjectie), voornamelijk gedurende de fallische fase. Het Über-ich is dus het innerlijke, verbiedende aspect van de persoonlijkheid (= geweten).
In hoeverre is het Über-ich, Ich en Es een nieuwe doorsnede van het oude inzicht nous,
en epitumia van Plato?

Plato's Ideeën wereld:
Volgens Plato is dat wat wij doorgaans beschouwen als de werkelijkheid slechts een zwakke afschaduwing van de échte werkelijkheid: de wereld van de Ideeën. Deze ideeën bevinden zich in Plato’s hemel of Ideeënrijk: een transcendente werkelijkheid waar geen tijd of ruimte bestaat. In de allegorie van de grot brengt Plato een bepaalde visie op de werkelijkheid naar voren: idealisme. Kenmerkend voor Plato’s idealisme is dat de abstracte wereld van de Ideeën meer realiteit bezit dan de materiële wereld van de tastbare dingen.
Roberto Assagioli, boek ‘Psychosynthese’, p. 29: Het bewuste zelf of ‘Ik’ (centrum, centraal punt in het ‘ei’ van Assagioli): Vanuit een bepaald gezichtspunt kan men dit verschil vergelijken met het verschil dat er bestaat tussen het witte, verlichte scherm (Hogere Tetraktis, Tetragrammaton, ‘hemelse mens’ is Adam Kadmon), èn de verschillende beelden die erop geprojecteerd (Weerkaatsing, Toverlantaarn) worden. …zij vereenzelvigen zichzelf met die opeenvolgende golvingen, met de steeds veranderende inhouden van hun bewustzijn (identificatie versus dis-identificatie).

Het witte, verlichte scherm komt met het hogere manas of het EGO overeen.

Roberto Assagioli, Carl Jung en Abraham Maslow bieden een oplossing voor het individu.
Richard Sennett, Geert Hofstede en Abram de Swaan bieden een oplossing voor het collectief.

De verborgen 5e Dimensie, het verborgen mechanisme in het universum heeft op de wederkerigheid tussen het ‘overleven’ van Judith Herzberg en levensvatbaar van John Kay betrekking. Tussen de verkoper en de koper, de aanbodzijde en de vraagzijde zit voor beide partijen de stem van het geweten. Uiteindelijk zijn we het allemaal zelf, die de chaos creëren. Welke leraar laten we prevaleren?
Het
selling point voor de VVD is het economisme dat Jesse Klaver bestrijdt.

Mirra Alfassa: Life must blossom like a flower offering itself to the Divine.

Mirra Alfassa: Maar de materiële Natuur, de fysieke Natuur is niet zo, die zit vol foefjes. Ze laat je de hele tijd bewegen, zij trekt aan de touwtjes van de marionetten; voor haar zijn jullie niet anders dan harlekijntjes, ze trekt aan de touwtjes en laat je bewegen. (Het Goddelijke binnen je bereik Gesprekken met de moeder (1953) p. 86)
120/121: Geleerden die een of ander werk willen doen, draaien de lantaarn op een bepaalde manier, ze zetten die altijd zo en de lantaarn blijft daar; ze richten die op de materie, op de bijzonderheden van de materie. Maar mensen met verbeelding richten de lantaarn naar boven, want daar boven is alles, nietwaar, alle inspiratie van artistieke en literaire dingen komt uit een ander domein. Die komt uit een domein dat verfijnder is, veel minder materieel. Zij richten de lantaarn dus naar boven en willen het licht van boven ontvangen. Maar het is hetzelfde instrument.
Maar je kunt ieder ogenblik allebei doen. Als je met wetenschap bezig bent, draai je het in de ene richting, als je met literatuur en kunst bezig bent, in de andere; maar het is hetzelfde instrument; alles hangt af van de oriëntatie. Als je je kunt concentreren, dan kun je dit vermogen tot concentratie van de ene plaats naar de andere bewegen en het zal in alle gevallen doeltreffend zijn. Als je je met wetenschap bezighoudt, gebruik je het op een wetenschappelijke manier en als je iets kunstzinnigs wilt doen, gebruik je het op een artistieke manier. Maar het is hetzelfde instrument en hetzelfde vermogen tot concentratie. De mensen beperken zich omdat ze dit gewoon niet weten. Dan roesten de scharnieren, ze draaien niet meer. Anders, als je de gewoonte blijft houden ze te draaien, dan blijven ze draaien.
121:
Vanuit intellectueel gezichtspunt moet men werken om een concentratievermogen op te bouwen dat door niets aan het wankelen kan worden gebracht. En als je allebei hebt, concentratie en wil, dan zul je een geniaal mens zijn en zal niets je kunnen tegenhouden.

In de woorden van Mirra Alfassa zijn Xi Jinping, Guy Verhofstadt, Anthony Scaramucci en Lilianne Ploumen harlekijntjes. Mensen gedragen zich veelal als marionetten. Welke ideologie, referentiekader trekt aan de touwtjes?

Haridas Chaudhuri: De opgave voor ieder nieuw tijdperk is een opnieuw geïntegreerd wereldbeeld, een nieuwe synthese van oude wijsheid en toekomstige aspiraties en idealen.
Mirra Alfassa: De voorwaarde die vervuld moest worden om de macht over het geld te krijgen was: meester te worden over de sexuele impuls in de mensheid. (Het Goddelijke binnen je bereik Gesprekken met de moeder (1953) p. 150)

Tegenover de these, de algemene levensdrang (levenskracht), de geestesdrift (libido) van Carl Jung staat de antithese, de sexuele impuls, sexuele drift van Sigmund Freud. De hamvraag is nu hoe bereik je synthese?

Libido: In Jungs opvatting wordt het gedrag van de mens in belangrijke mate bepaald door een algemene levensdrang die hij libido (levenskracht) noemde. Hiervoor zag hij, en daarin verschilde hij sterk van inzicht met Freud, niet in de eerste plaats een seksuele oorsprong, maar eerder een religieuze (in de ruimste zin van het woord).
Voor Jung betekent eros de
religieuze hartstocht, geestesdrift (moslimfundamentalisme), voor Freud de seksuele drift, het hebben en in bezit nemen, de emotie egoïsme (marktfundamentalisme). Alles heeft zijn tegenstelling, aardse begeerte inbegrepen. Of met andere woorden mannen zijn fysiek zo geschapen dat ze achter hun … aanlopen, maar ze hebben ook een hoofd gekregen waarmee ze tot in de hemel kunnen reiken.
Carl Jung legt een accent op de
schaduwzijde en Roberto Assagioli op de verborgen keerzijde, de lichtzijde.

Carl Jung boek Aion: Vroeg of laat zullen de kernfysica en de psychologie van het onbewuste elkaar naderen als ze allebei, onafhankelijk van elkaar en vanuit tegenovergestelde richtingen, vooruitstoten naar het gebied van het buitenzintuiglijke.

Mirra Alfassa laat zien er is niets nieuws onder de zon. Het 'ziel-type' van Mirra Alfassa (p. 334) heeft op de verborgen perpetuum mobile (levensenergie), het zelf-eon van de fysicus Jean Emiel Charon betrekking. Het ziel-type komt individueel of als groep overeen met het dharma der dingen. Soms noemt men het ook de waarheid van de dingen, van ieder ding. 'Leven - Licht - Liefde' (p 349) komt met het ‘Geest = Licht = Creativiteit’ in het boek Hebben wij een ziel? Zo ja, waar dan? (p. 43 en hoofdstuk 16 p. 291) van Gerrit Teule overeen. Over creativiteit geeft PRANA nr. 159 (Ten geleide) interessante voorbeelden.
Brahms zegt dat hij als hij componeert in contact staat met dezelfde geest als waar Jezus zo vaak naar verwees.
Richard Strauss beschrijft overweldigende visioenen Dan put ik uit de bron van oneindige en eeuwige energie waaruit wij allen en alles voortkomen.
In de religie noemt men dit God
.
Grieg zegt: Wij componisten projecteren het oneindige in het eindige.
Picasso is een ander groot kunstenaar die met zijn schilderij ‘Guernica’ toont hoe het paard aan de lans van zijn eigen ruiter ten onder gaat.

Afhankelijk van het gezichtspunt kun je spreken over numen, memen, mind stuff, Weltstoff of nomen. De vraag is of dit punt voor de éne werkelijheid echt relevant is. De éne werkelijkheid is dat het universum in het menselijke bewustzijn wordt weerspiegeld. De éne werkelijkheid, de de ware spiegels van de eeuwige wijsheid’ vormen een samenhangend symmetrisch geheel. De mens als middelpunt tussen microkosmos en macrokosmos, binnenwereld en buitenwereld, op het snijpunt tussen verleden en toekomst. De éne werkelijkheid maakt het mogelijk het verschijnsel mens te verklaren.

Antahkarana (Sanskrit: "inner conscience" or "the manifest mind") — the Mental faculty of the sukshma-sharira (Prâna, astraallichaam), comprising intellect, instinct and ego. It consists of 1. manas (the mind), 2. chitta (the memory), 3. buddhi (the intellect) and 4. ahańkāra (the ego).

‘Is ons ‘Ik’ meer dan een slim verzinsel?’ Fokke Obbema interviwt David Elders Volkskrant 29 april 2019 p. 12-13):
Een reis naar India was voor David Elders reden zijn leven aan de dood te wijden. Brengt hem dat dichter bij de zin van het bestaan?
Het niet-weten kenmerkt ons?
‘Zeker. Ik kan bijvoorbeeld achteraf wel constateren wat zin aan mijn leven geeft – mijn kinderen, mijn werk, mijn vrouw natuurlijk, mijn voetbalclub. Maar ik kan die zin niet plaatsen in een groter geheel. Want dan heb ik zoveel vraagtekens bij dat ‘ik’; of dat wel bestaat en wat het dan voorstelt. Is het meer dan een slim verzinsel van ons om met de werkelijkheid om te kunnen gaan? Fundamenteel weet ik dat niet.’
Is uw punt vooral dat we bescheiden moeten zijn?
‘Inderdaad. Wij mensen zijn zeer onbescheiden, zie de plek die we in de natuur in denken te kunnen nemen.
We doen alsof we de natuur naar onze hand mogen zetten, terwijl het in feite een samenspel is – mijn bacteriën gebruiken mij ook. Het leven is een op wederkerigheid gebaseerd systeem.’

'Dikke Ik'-debat: hoe geloofwaardig is Rutte?(Ariejan Korteweg Volkskant 24 september 2015):
Het 'Grote Dikke Ik' regeert te vaak in Nederland, vindt minister-president Mark Rutte. Waar denkt hij dan aan?
Aan bestuurders van met belastinggeld gesteunde of gefinancierde instellingen die 'dikke bonussen' in de wacht slepen, zoals onlangs in de top van ABN Amro. 'Ik erger me er kapot aan als ze dan zeggen dat het nodig is, omdat ze in het buitenland zoveel geld kunnen verdienen. Dan denk ik: ga dan, toedeledoki. Ik wil de beste mensen voor het onderwijs, de zorg, de corporaties en de banken. Maar ze moeten zich wel realiseren dat wij hun salarissen met z'n allen moeten opbrengen.'

Voetnoot Falen (Arnon Grunberg Volkskrant 5 maart 2018):
'Fascist' roepen helpt niet. Zie Oostenrijk. De maatschappij moet burgers leren hun eigen en andermans falen grootmoedig te accepteren.

Een anti-neoliberaal manifest van een roepende in de woestijn (Harm Bart Civis Mundi Digitaal #43):
Bespreking van: Koen Byttebier, De Onvrije Markt. Garant, Antwerpen-Apeldoorn, 2015.
Een anti-neoliberaal manifest
Byttebier is niet behept met deze utopische[6] verblindheid. In zijn boek stelt hij de problematische kanten van de neoliberale maatschappelijke ordening scherp aan de kaak. Een ordening die ten diepste uitgaat van een Darwinistiche maatschappijvisie: struggle for life and survival of the fittest. De heerschappij van de ‘competenten’ om met Ayn Rand[7] de fanatieke Amerikaanse voorvechtster van dit type denken te spreken. Byttebier moet er weinig van hebben. Uiterst kritisch gaat hij in op het geldwezen, op de verloedering van het financiële systeem, op de verzwakking van de democratie vanwege een te grote afhankelijkheid van de financiële wereld, op de afkalvende positie van de werkers (race to the bottom), op de achterstelling van arbeid t.o.v. kapitaal, op de groeiende kloof tussen rijk en arm, op de absurde ‘heldenstatus’ van CEO’s en andere ‘top’-functionarissen in het grote bedrijfsleven, op het in belangrijke mate gecomputeriseerde beurswezen, en op de kwalijke kanten van het kapitaal-vennootschapsmodel. Het is niet nodig dit hier allemaal gedetailleerd weer te geven. Er is in de afgelopen jaren al veel over gezegd – helaas met weinig effect.[8]
Slotakkoord
Op naar Darwin’s jungle. Met alle risico’s van dien: wie wind zaait zal storm oogsten.[21]
De voor een fundamentele herijking van het bestel waarvoor Bytteboer zich sterk maakt komt met deze loop van de gebeurtenissen wel zeer in de sfeer van een fata morgana. Heeft hij het voorvoeld? De slotalinea’s van dit sympathieke boek luiden als volgt:
“De nobele inzichten om te komen tot een rechtvaardiger samenleving zijn conceptueel denkbaar, rest enkel nog de open vraag of er ook ooit een elementaire bereidheid zal komen voor te liggen om ze in de praktijk proberen waar te maken.”
“Het is alvast zonneklaar dat dit in elk geval een fundamentele
ommekeer zal vergen in de allesoverheersende ‘sclerose van het hart’ die decennia van toepassing van de neoliberale principes hebben teweeggebracht.”

Een hartekreet van een roepende in de woestijn.
De theorieën waarop de evolutionaire psychologie is gebaseerd zijn afgeleid van het werk van Charles Darwin die een mechanisme ontdekte, natuurlijke selectie, waardoor soorten zich konden ontwikkelden en nieuwe soorten konden ontstaan. De evolutionaire psychologie maakt gebruik van de vooruitgang in de kennis van de evolutietheorie uit de evolutiebiologie.
Het sociaal darwinisme leverde een ideologische rechtvaardiging voor de sociale ongelijkheid die het kapitalisme met zich meegebracht had: deze zouden het gevolg zijn van de erfelijke minderwaardigheid van de armen en de erfelijke voortreffelijkheid van de rijkere klassen, die bij een systeem van laisser-faire het best tot uitdrukking zouden komen. Toegepast op volkeren en rassen werd het een rechtvaardiging voor racisme en imperialisme.

Drie doembeelden die Europa verzuren (René Cuperus Volkskrant 2018 3 september 2018 p. 19):
Er zijn drie apocalypsen die op het Europese gemoed inbeuken. Drie doemscenario’s die, meer of minder onderhuids, ons humeur en vooruitgangsoptimisme op de proef stellen.
De eerste apocalyps is die van rechts-populisten en extreemrechtsen: dat is het doembeeld van de islamitische overname, de totale maatschappelijke ontwrichting door massamigratie.
De tweede apocalyps is juist de heftige reactie hierop. Die ziet in het islamofobe doemscenario het einde van de liberale democratie, de opmars van het fascisme, de terugkeer van totalitarisme en autoritarisme.
Oh, ja, ik ben u nog een derde apocalyps schuldig. Dat is er één van een iets andere aard, en wel: het
ecologisch doemscenario, dat anders dan de andere twee op natuurwetenschappelijke basis steunt. Het gaat hier om de apocalyps van de fatale opwarming van de aarde. We gaan ten onder, tenzij we er ‘als wereld’ collectief in slagen de opwarming van de aarde beneden de 2 graden Celsius te houden. Koste wat kost. Ook hier ontbreekt te vaak het realistische midden tussen klimaatontkenning en klimaathysterie.

Een einde aan alle getto's in 2030 (René Cuperus Volkskrant 5 maart 2018 p. 19):
In Nederland heerst debatvermoeidheid over de drie I's: immigratie, integratie, islam. Ook omdat de loony right dit onderwerp vergiftigt met pseudo-rassenleer en IQ-metingen. Toch zou je willen dat iets van de beleidsenergie die ze in Denemarken in hun toekomstige samenlevingskwaliteit stoppen, ook in Nederland te vinden zou zijn. Of zijn wij tevreden met het vergroenen van onze getto's en het verduurzamen van onze parallelle samenlevingen?
Waar blijven in Nederland de overlegtafels om een einde te maken aan tweederangs burgerschap, gettocriminaliteit en kansenongelijkheid? Geen ecologische duurzaamheid zonder maatschappelijke duurzaamheid.

Dromen van een Nederbelgische kruisbestuiving (Leen Vervaeke Volkskrant 3 maart 2018 Opinie 6-8):
Zonde dat Nederland en België steeds minder interesse hebben in elkaar, schrijft Leen Vervaeke bij haar afscheid als correspondent van de Volkskrant in België. Want beide landen kunnen leren van elkaars pluspunten.
Nederbelgische verbroedering
Natuurlijk is er wel enige interactie. Nederland en België zijn belangrijke handelspartners, werken militair nauw samen, stemmen wetgeving op elkaar af via de Benelux. Heel wat Nederlandse bedrijven bloeien onder leiding van Belgische ceo's,
bijna alle Nederlandse kranten zijn in handen van Belgische uitgevers en NRC Handelsblad heeft zelfs een Belg als hoofdredacteur. Dat kan tellen als Nederbelgische verbroedering.
Kronkeldenken
Dat klinkt niet bepaald als reclame voor België, maar op sommige vlakken werkt het Belgische kronkeldenken juist verfrissend. Het leidt tot surrealistische beeldende kunst, prettig gestoorde films, een interessante muziekscene en heerlijk absurde humor - zoek het optreden van cabaretier Wim Helsen op het Sportgala van 2013 maar eens op. Belgische diplomaten worden geroemd om hun vindingrijkheid, Belgische managers om hun aanpassingsvermogen en improvisatietalent.
Wat meer Nederbelgië
Kortom, maak België wat Nederlandser, en Nederland wat Belgischer, en je krijgt het beste van twee werelden.
Maar ik mag graag dromen van wat meer Nederbelgië, een - mentale - staat waarin Nederlanders en Belgen elkaar tegemoetkomen en van elkaar willen leren. Waar regels worden nageleefd, maar
gezond verstand primeert. Waar kinderen discipline bijgebracht wordt, maar ook mondigheid enzelfstandig denken. En waar de inwoners Nederlands direct zijn, maar dan wel met een zachte g.

Dirk De Wachter verwierf meer bekendheid in zowel België als Nederland nadat in oktober 2012 zijn boek Borderline Times verscheen dat uitgroeide tot een succesboek. In het boek uit de auteur kritiek op de westerse wereld. Volgens De Wachter zou de westerse samenleving voldoen aan de negen criteria van borderline.[5][6] In De Wachter zijn tweede boek: Liefde. Een onmogelijk verlangen? schrijft De Wachter over de liefde die in de westerse maatschappij, in zijn ogen, een onderdeel van de consumptiemaatschappij geworden is. Vergeleken met zijn vorige boek betrekt de auteur kunst en literatuur om zijn mening te verduidelijken.

Levenskunst & Levensgeluk XI: Een Rad van interculturele levenskunst! (Heidi Muijen Civis Mundi Digitaal #56 maart 2017):
Interculturele wijsheid in rituelen en symboliek
Levensgeluk betekent in de klassieke tradities van levenskunst en deugdethiek meer dan een ‘plat hedonisme’. Dat is het deels nu geworden, in het hedonisme van een nieuw type mens, ‘grof en dik’, die iedereen laat weten dat hij hier op aarde is… en dat alles leuk en lekker moet zijn. (De Wachter, 2016, p. 65 e.v.).

Door welke bril proberen we in de westerse wereld probleem en oplossing met elkaar te verbinden?

Leo Bormans Geluk. The World Book of Happiness
Europees Voorzitter Herman Van Rompuy stuurde in 2012 het boek Geluk. The World Book of Happiness als nieuwjaarscadeau aan alle wereldleiders. In de aanbevelingsbrief die hij daarbij voegt, pleit hij er uitdrukkelijk voor om geluk, levenskwaliteit en welbevinden van mensen bovenaan de politieke agenda te zetten. We kunnen met z’n allen kiezen voor andere prioriteiten in de politieke en economische agenda maar ook in ons eigen leven en dat van wie ons omringt. Het lijkt misschien een softe boodschap maar dat is het niet.

Somerset Maugham schreef in zijn boek The Summing Up, waarin hij terug keek op zijn leven, dat de essentie hem uiteindelijk leek wat hij loving kindness noemde.

Loving kindness heeft betrekking op door welke bril naar de éne werkelijkheid, de essentie, de quintessence van het leven wordt gekeken.

'Mijn geest wordt niet ouder, die is tijdloos' (Arjan Peters Volkskrant 26 juni 1998):
Nog dagelijks komt schrijver, dichter en beeldend kunstenaar Simon Vinkenoog ogen en woorden te kort om zich te verbazen over de ruimte die de menselijke geest kan bestrijden: 'Vergeet alles wat je hier hebt geleerd', sprak hij postdoctoraal studenten toe, 'en luister naar de super-autodidact van Nederland!'
Het is alsof ik binnenstebuiten ben gekeerd. Ik hoef nu niet meer over mijn eigen problematieken te praten. Want op een zeker moment denk je: wat ieder mens individueel meemaakt is ook weer universeel, iedereen gaat door eenzelfde evolutie heen. 'Nou ja, je ziet wel mensen van wie je denkt: heel intelligent, maar het licht hebben ze nog nooit gezien. Wat je daaronder moet verstaan, weet ik trouwens ook niet precies. Het gaat om kosmische inslagen, die je de rest van je leven bijblijven. Ik schreef over hippies, flower power, underground, voordat die namen nog bestonden. Mensen die van alles wilden, maar niet wisten welke kant ze uit moesten. Ze reisden, hielden van jazz en dansten heel goed. Geniale types zaten erbij, maar sommigen liepen te dicht langs de wallenkant en donderden dan in de sloot. Het zijn sterke benen die de weelde kunnen dragen. Je moet altijd the sunny side of the street opzoeken. En it don't mean a thing, if it ain't got that swing.' De wereld swingt als de pest, en de rest is gemompel van bedelaars.

Beste Manuel (Rob Vreeken Volkskrant Zaterdag 23 december 2017 p. 5):
Het leven is niet rechtvaardig voor je geweest. Je was het troetelkind van de Verenigde Staten, maar toen ze genoeg van je hadden, verjoegen ze jou uit de ambassade van de Heilige Stoel, waar je je toevlucht had gezocht, door dagenlang aan één stuk door snoeiharde rockmuziek te draaien, tot jij en de nuntius er hoorndol van werden. I Fought the Law van The Clash werd je ondergang. Sindsdien heb je je leven voornamelijk achter tralies doorgebracht.
Ik vertel dit allemaal niet, Manuel, om aan te tonen dat de Verenigde Staten in hun buitenlandse politiek niet eerlijk zijn, of niet consequent. Als alle landen een consequent beleid zouden voeren, was de wereld er beroerder aan toe.
Ik vertel het juist omdat tegenstrijdigheden inherent zijn aan de internationale politiek, en eigenlijk aan het leven als zodanig. 'Dit zijn mijn principes', zei Groucho Marx. 'Als ze je niet bevallen, heb ik andere.' Oorlog en diplomatie, hypocrisie en rechtvaardigheid, brille en stupiditeit, eigenbelang en idealisme - ze maken dat de wereld blijft draaien. We kunnen de Amerikanen deze tweeslachtigheid niet verwijten, hij zit in onszelf. Als de VS een fout staatshoofd verjagen, spreken we daar schande van, als ze hem laten zitten zeggen we: waarom grijpt Washington niet in? Het is niet goed of het deugt niet. Van precies die dubbelzinnigheid, Manuel, was jij het slachtoffer en daarmee ook de verpersoonlijking. In die zin hield je ons allen een spiegel voor. Jij kreeg - meer dan verdiend - je niet verdiende loon. Wij kregen Donald Trump. Dan toch liever vier jaar The Clash.

#Ophef (Jean-Pierre Geelen Volkskrant 23 december 2017 Zaterdag p. 27):
Het wantrouwen is natuurlijk mede gevoed door ene D. Trump, president van de Verenigde Staten en 's werelds grootste uitbater van het begrip 'nepnieuws', het mediawoord van 2017. Zijn opzienbarende, zo niet krankzinnige tweets beheersten het wereldnieuws, ook in deze krant. Logisch: nooit eerder zette een van de machtigste leiders in de (westerse) wereld zichzelf zo te kijk. Voer voor beschouwingen en vrolijk verbijsterde gesprekken aan de talkshowtafels en in columns en commentaren.
Wegkijken is een doodzonde, maar een andere kant opkijken kan een zegen zijn voor de journalistiek.

Het evangelie van Wagendorp (Arjen Boswijk Volkskrant 27 december 2017 p. 23):
Er zullen in bepaalde delen van Nederland nog genoeg gelovigen zijn die de column van Bert Wagendorp (Ten eerste, 23 december) over de waarheid en houdbaarheid van het evangelie als actueel fakenews beschouwen. Maar vast staat wel dat hij ons hier uitlegt dat we de waarheid van de bijbel moeten zien als mythologische geschiedenis die ons in de loop der eeuwen door dominees en priesters door de strot geduwd is. Er werd 2000 jaar geleden niemand in een stal geboren op 25 december of op 17 juni, midden in een winternacht. Om over een wandeling over water maar te zwijgen.

Arjen Boswijk heeft voor een deel gelijk. Hij heeft echter niet door dat het in de mythologische geschiedenis gaat om allegorieën, de moraal van het verhaal en bij Plato was dat al bekend.

Midden in de winternacht (Bert Wagendorp Volkskrant 23 december 2017 p. 3):
In de Volkskrant nam Maarten Keulemans dit jaar de taak op zich Jezus' geboortedatum te factchecken. Hij stelde vast dat er in de evangeliën nergens een datum wordt genoemd, dat het eind december rond Bethlehem veel te koud is om schapen te hoeden.
De opvatting van de Amerikaanse schrijver en wetenschapper Joseph Campbell dat 'religie verkeerd begrepen mythologie is', snijdt hout. De twijfelende protestantse dominees van de zogenoemde Amsterdamse school, Nico ter Linden bijvoorbeeld, hebben op die visie gereageerd door te zeggen dat veel in het Nieuwe Testament beschreven voorvallen rond het leven van Jezus, en vooral die rond zijn dood, weliswaar niet echt zijn gebeurd, maar wel waar zijn. Een paradox die nog maar eens aantoont hoe ingewikkeld het begrip 'waar' is. Waar is heel vaak wat we wíllen dat waar is, omdat het ons geruststelt, behoedt voor wanhoop, verzoent met het leven, helpt.
Dat alleen 'gecheckt nieuws' de moeite waard is, is een moderne opvatting. Eeuwenlang ging het in verhalen helemaal niet om de zuivere waarheid, maar om het verspreiden van overtuigingen, interpretaties en inzichten. En ook om macht, beïnvloeding en manipulatie. Donald Trump staat niet in een nieuwe, maar juist in een oeroude traditie.

Nepkerstboom (Frank Kalshoven Volkskrant 23 december 2017 p. 14):
Het CPB laat het oordeel over dit beleid aan de lezer van de Decemberraming. Maar iedereen die dit type documenten leest weet dat de weggelaten zin is: 'En dat is onwenselijk.' Of: 'Zo verlaagt dit kabinet de welvaart.'
Hoe dat werkt? Stelt je de conjunctuur voor als een golfbeweging, met pieken en dalen. Procyclisch beleid wil zeggen: de overheid versterkt de beweging, maakt de dalen dieper en de pieken hoger. Anti-cyclisch beleid is dus: de overheid vlakt de pieken en de dalen af, draagt dus bij aan meer stabiliteit en verhoogt hiermee de welvaart.
Duwde het vorige kabinet-Rutte de economie dieper het dal in door in een laagconjunctuur te bezuinigen; het huidige kabinet-Rutte gooit juist olie op het vuur van de hoogconjunctuur. Door dit begrotingsbeleid veroorzaakt het kabinet niet alleen nu schade; het legt ook de kiem voor stom, -- pardon: welvaartsverlagend -- begrotingsbeleid tijdens de volgende economische neergang.

Een kwaadaardige narcist? (Arther Eaton De Groene Amsterdammer 23 december 2017 p. 32-35):
Amerikanen vragen zich af: heeft onze schaamteloze president ze eigenlijk wel op een rijtje? Gerenommeerde psychiaters pakken de vraag op en diagnosticeren Donald Trump openlijk. Dat is niet onomstreden. The Dangerous Case of Donald Trump is ondertussen een enorme bestseller. Ook dit boek biedt in de eerste plaats een mooi tijdsbeeld: talrijke Amerikanen geloven maar al te graag dat Trump niet goed bij zijn hoofd is. Een van de auteurs, de psychiater Lance Dodes, stelt in dat licht misschien wel de belangrijkste vraag: ‘Is Trump crazy? Or is he crazy like a fox?’ Dat wil zeggen: is Trump gek, of speelt hij alleen maar op sluwe wijze dat hij gek is? Dat is een vraag waar de hele wereld waarschijnlijk nog een aantal jaren mee zal moeten worstelen. Uiteindelijk geeft Dodes een verontrustende – en verontrustend waarschijnlijke – derde optie: volgens hem is Trump beide.

Omdat wij ook de anderen zijn (Christien Brinkgreve De Groene Amsterdammer 21 december 2017 p. 72-75):
Schaamte treedt pas op als je je identificeert met je medemens. Dus voor mensen als Trump, die bewust alle banden verbreken, is er geen rem meer op het vernederen van anderen. Dit soort zou beschaamd moeten worden.
We zijn denk ik toe aan een herwaardering van schaamte. Maar, een onvermijdelijke second thought: wordt deze verschuiving in waardering van schaamte als ballast naar noodzaak niet ook ingegeven door een verschuiving van positie? Toen viel er voor ons een wereld te winnen, nu zijn we aan de verliezende hand, al is dat ‘wij’ bij nader inzien niet zo helder als het lijkt. Ook toen werd de vrouwenbeweging door sommigen gezien als het verval van de morele orde, en ook nu zijn er mensen, al ontmoet ik ze zelden, die de schaamteloosheid van Trump als triomf ervaren, als bevrijding van de verkalkte orde, als omzetting van eigen onmacht naar de macht anderen te vernederen en te verontrusten.
We kunnen Trumps gedrag psychisch gestoord noemen en daar een passende diagnose voor vinden, maar het is vruchtbaarder om zijn schaamteloosheid en de voedingsbodem daarvoor ook te bezien binnen de veranderende sociale verhoudingen.
Mijn pleidooi voor de terugkeer van schaamte heeft precies hierop betrekking. Het gaat me niet om de terugkeer van formele manieren, maar om verhoudingen waarin niet vernederd wordt. Het verdwijnen van schaamte zoals Trump dat aan de dag legt, is angstwekkend omdat het een erosie vormt van een belangrijk beschavingsmechanisme: er is geen rem meer op het honen en vernederen van anderen. De kern van beschaving is voor mij het vermogen je te kunnen verplaatsen in de positie en gevoeligheden van anderen. Dat vermogen als grondslag voor woord en gedrag, met als elementaire regel: wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet: dat is beschaving. Wie die regel overtreedt en anderen schoffeert, zou beschaamd moeten worden.
Elias beschrijft in zijn monumentale Het civilisatieproces hoe in de loop van de eeuwen de betrekkingen tussen mensen zich hebben gedifferentieerd en uitgebreid, en hoe deze verlenging van ‘interdependentieketenen’ gevolgen heeft voor de beheersing van emoties: mensen moeten meer rekening houden met meer anderen, en worden daarmee gevoeliger voor de positie en gevoeligheden van die anderen.
Dat vraagt een evenwichtiger beheersing, van anderen en van zichzelf.
De kern van het civilisatieproces is voor mij niet de verfijning van manieren, maar het rekening houden met de gevoelens van anderen, en het zich rekenschap geven van wat je hebt aangericht. Trumps gedrag is schaamteloos en hij is immuun voor onze beschamingsmacht. Dat ligt aan zijn karakter, maar ook aan de sociale verhoudingen die zijn gedrag toelaten. Schaamte als regulerend mechanisme, van binnenuit en van buitenaf, verliest dan zijn werking.
Het verlangen naar beschamingsmacht bij destructief gedrag wordt bij mij steeds sterker. Ook met terugwerkende kracht.

Adam Phillips HET ONGELEEFDE LEVEN over de zin van alles wat niet kan
Ieder van ons leidt twee parallelle levens: ons feitelijke leven en het leven dat we graag zouden willen, en waarover we fantaseren. Dit ongeleefde leven, dat er om welke reden dan ook nooit gekomen is, kan wel een groot beslag leggen op ons geestelijk welbevinden. Je zou kunnen zeggen dat we ons leven delen met de mensen die we niet geworden zijn - en dit kan vervolgens weer het verhaal van ons leven worden: een klaaglied om onvervulde behoeften, opgeofferde verlangens en niet-ingeslagen wegen.
In dit boek pleit Adam Phillips voor een herwaardering van het ongeleefde leven. Aan de hand van prachtige en sprekende voorbeelden uit het werk van Shakespeare, Freud en andere schrijvers en denkers, laat hij zien dat iedere gemiste ervaring altijd de mogelijkheid opent van een andere - en dat we, wanneer we frustratie uit de weg gaan, ook nooit bevrediging zullen vinden.

Besprongen door jezelf (Jan Postma De Groene Amsterdammer 21 december 2017 p. 96-99):
Volgens psychoanalyticus Adam Phillips geeft schaamte ons een beeld van de wereld waarin we denken te leven. En: ‘Ik denk dat shaming, het afdwingen van schaamte bij een ander, een van de ergste dingen is die we doen.’
In uw boek Het ongeleefde leven haalt u een interview met de dichter John Ashberry aan, waarin hij zegt dat
naarmate iemands kunst slechter is het voor diegene gemakkelijker wordt om erover te praten. U beschrijft de psychoanalyse ook regelmatig als eerder een kunst dan een wetenschap. Vindt u het moeilijk om over psychoanalyse te praten?
‘Het is een fantastisch citaat van Ashberry en ik denk inderdaad dat het ook van toepassing is op de psychoanalyse. Die draait tenslotte om het onbewuste, om datgene wat moeilijk onder woorden te brengen is. Er zijn genoeg analytici die met groot gemak en schijnbaar veel autoriteit spreken over wat ze precies doen. Maar dan denk ik toch telkens: hoeveel kun je hiervan afweten? Mensen die er goed in zijn hebben de grootst mogelijke moeite uit te leggen hoe ze het doen; wat ze precies doen. Het is zo specifiek. Zo… singular. Zo onvoorspelbaar ook vaak.’
In elke sessie bedoelt u?
‘In elke sessie ja. Je weet niet wat je zal voelen, niet wat de ander zal voelen. Je weet niet welk effect de een op de ander zal hebben. Je kent de geschiedenis van de ander niet en die van jezelf eigenlijk ook amper. Dus wanneer twee mensen in een ruimte zitten en ze hebben afgesproken zo vrijuit als mogelijk is te spreken, dan is dat toch zeker in potentie nogal onvoorspelbaar. Ik wil het niet mooier maken dan het is, want vaak is het veel prozaïscher. Maar het draagt altijd de mogelijkheid in zich om mensen dingen te laten denken en zeggen en voelen waarvan ze niet wisten dat ze het in zich hadden.’

Gehoorzaamheid of Is verzet tegen de staat altijd moreel onaanvaardbaar? (Arnon Grunberg Volkskrant 18 juli 2016):
Een dictatuur: een staat die volledige en onvoorwaardelijke gehoorzaamheid afdwingt.
In zijn boek Unforbidden Pleasures schrijft psychoanalyticus Adam Phillips over gehoorzaamheid. 'Wie we gehoorzamen en hoe we gehoorzamen - en wat we doen terwijl we aan het gehoorzamen zijn - zijn de bepalende factoren in ons leven', stelt hij.
Naar aanleiding van de mislukte Turkse staatsgreep is het nuttig na te gaan wanneer ongehoorzaamheid tegen de staat moreel gezien aanvaardbaar is.
Ondanks ons verleden - verzetsstrijders ten tijde van de Tweede Wereldoorlog zijn zo ongeveer de laatste Nederlandse helden - lijkt er tegenwoordig consensus te bestaan over het feit dat verzet tegen de staat altijd onaanvaardbaar is.
Goed, toen al-Sisi in 2013 de democratisch gekozen Morsi in Egypte omverwierp, vonden het Westen en een deel van de Egyptenaren dat prima. Morsi was van het Moslimbroederschap en voor mensen met dergelijke opvattingen gelden andere regels, nietwaar?
Volgens mij is dit een goede definitie van dictatuur: een staat die volledige en onvoorwaardelijke gehoorzaamheid afdwingt.

Privacy, privésfeer, persoonlijke levenssfeer of eigenruimte is een afweerrecht dat de persoonlijke levenssfeer beschermt. De Van Dale omschrijft privacy als de persoonlijke vrijheid, het ongehinderd, alleen, in eigen kring of met een partner ergens kunnen vertoeven; gelegenheid om zich af te zonderen, om storende invloeden van de buitenwereld te ontgaan, een toestand waarin een mens er zeker van is dat zonder zijn toestemming zo weinig mogelijk andere mensen zich op zijn terrein zullen begeven.
Later is dit uitgebreid met:
• Zelf bepalen wie welke informatie over ons krijgt.
• De wens onbespied en onbewaakt te leven.

Deur van die ene droom gaat open (Cokky van Limpt Trouw 25 augustus 2001):
Vorig jaar zag
Hein Stufkens (53) de dood in de ogen. De schrijver, filosoof en spiritueel leraar keek in vrede terug, alleen die ene droom -een éigen spiritueel centrum- was nooit uitgekomen. Inmiddels is Stufkens weer kerngezond en heeft 'het wonder van Cadzand' zich voltrokken.
Hein Stufkens boek Dat heb je gedroomd een reisgids voor dromenland
Dat heb je gedroomd is een zowel diepzinnig als praktisch bruikbaar boek. Het geeft inzicht in het mysterie van onze dromen, overzicht over de belangrijkste opvattingen over dromen, en oefeningen om alleen of samen met anderen aan dromen te werken. Een onmisbaar boek voor wie de boodschappen van zijn of haar dromen wil begrijpen en zo 'de koninklijke weg naar het
onbewuste' wil bewandelen. Behalve zijn grote kennis van filosofische en psychologische stromingen, met name van het werk van C.G.Jung, heeft de auteur ook tal van voorbeelden uit zijn levenslange ervaringen met droomwerk in dit boek verwerkt. Dit alles tezamen maakt dit boek tot een bruikbare reisgids door dromenland en een spannend avonturenboek over ons nachtelijk leven.

Hein Stufkens: “HET PROBLEEM IS DAT WIJ ONS EGO OP DE TROON HEBBEN GEZET”
In het boek De grondwet voor geluk laat filosoof, dichter, schrijver en zenleraar Hein Stufkens de Bergrede opnieuw klinken: als een urgente boodschap voor onze tijd en als een oproep tot een spirituele revolutie. Een gesprek over enkele ingrediënten van geluk.
”De reacties die ik op mijn boek kreeg zijn
hartverwarmend. Vooral het idee om spiritualiteit te zien als levenskunst spreekt veel mensen aan. Het haalt het woord uit de sfeer van afzien, urenlang mediteren, de wereld vaarwel zeggen of je best doen om door goede werken in de hemel te komen. Van deze levenskunst word je juist gelukkiger hier, in dit aardse bestaan.”
Nu dus een boek over
geluk. Waarom dit boek? Nederland behoort tot de gelukkigste landen ter wereld…
“Dit boek is in zekere zin een logisch vervolg op het vorige. Want als je spiritualiteit omschrijft als
levenskunst die omvormend werkt en je tot een gelukkiger mens maakt, dan is de volgende vraag: Wat behelst die omvorming dan? Waarin zit dat geluk? En dat is nu precies de vraag waar de Bergrede antwoorden op geeft, die na tweeduizend jaar nog net zo actueel zijn als toen. Kort samengevat gaat het erom dat je je ik-gerichtheid loslaat. In het Engels wordt dat zo uitgedrukt: dat het een beweging is van selfishness naar selflessness.

Onze hersenen kiezen we niet (Janita Naaijer Volkskrant 1 april 2017 Bijlage Sir Edmund p. 30-31):
Een groot deel van de vrijheid die we menen te bezitten, is illusoir, betoogt de Britse activist en filmmaker Raoul Martinez op bijna duizelingwekkende wijze.
Het is dit zogenaamde realisme waarmee de Britse activist en filmmaker Raoul Martinez (1983) op overtuigende en bijna duizelingwekkende wijze korte metten maakt. In Hoe vrij zijn wij? De machinaties van macht en de strijd voor onze toekomst trekt hij de lezer met één, op het oog simpele en onschuldige stelling een radicaal nieuwe wereld binnen.
Keuzes maken
Hoe vrij zijn wij? kan gelezen worden als een boek dat enerzijds aansluit bij recente publicaties over (inkomens)ongelijkheid en hebzucht zoals The Price of Inequality (2012) van econoom Joseph Stiglitz en Kapitaal in de 21ste eeuw van Thomas Piketty (2014). Anderzijds vertoont het grote raakvlakken met een toenemend aantal publicaties die erop wijzen dat de mens van nature empathisch is en gericht op samenwerking - denk aan het werk van de bioloog Frans de Waal. Martinez weet al deze ideeën te combineren tot een overkoepelende visie op deze tijd en houdt daarbij de lezer stevig in het zadel door het begrip vrijheid als richtsnoer te hanteren.
Vrijheid
'Het zijn niet de beste, maar de best gefinancierde ideeën die het halen', stelt Martinez. Vergelijkingen als dat er jaarlijks meer dan een miljoen mensen aan malaria sterven en er intussen meer geld wordt besteed aan behandelingen tegen kaalheid dan tegen malaria, buitelen in het vuistdikke boek over elkaar heen. Bij de zoveelste confrontatie met nog meer ellende, voel je je murw geslagen. De wat bombastische stijl ('de diversiteit van het leven wordt geofferd op het altaar van de aanbeden munt') werkt ook niet echt mee.
Toch is Hoe vrij zijn wij? een hoopvol en intelligent pleidooi voor een progressieve toekomst waarin creatieve vrijheid centraal staat. Daaronder verstaat Martinez de vrijheid zelf te onderzoeken wat van waarde is.
'Wil de menselijke cultuur verder evolueren, dan zal onze collectieve verbeeldingskracht zijn huidige grenzen moeten overstijgen', besluit Martinez. 'Als er maar genoeg mensen zijn die hun denkwijze over politiek, democratie, vrijheid en elkaar veranderen, zal ons handelen niet langer de wereld zoals wij die kennen reproduceren.'

De controverse tussen wetenschappers hangt van hun referentiekader (lees 'bubbel' of cocon) af. De mensheid houdt zich al millennia bezig om de kloof tussen probleem en oplossing te verkleinen. Primair draait het om vanuit welk perspectief (perception management), welke levensbeschouwing naar een vraagstuk wordt gekeken. Voor de commissie-de Wit heeft Wim Kok laten zien dat het vraagstuk van de dubbele petten (Nieuwe Testament: Niemand twee heren kan dienen) minder eenvoudig ligt dan veelal wordt gedacht. Het probleem hangt ook samen met het vernieuwde beginselprogramma van de PvdA, dat in 2005 onder leiding van Wouter Bos tot stand is gekomen. Dit programma houdt geen rekening met het boek De utopie van de vrije markt van Hans Achterhuis. De paradox is dat de draaikont Wouter Bos zich aan het doorgeschoten neoliberale model heeft gecommitteerd. Het zal duidelijk zijn dat de spreiding van ’Geld, Kennis en Macht’, die Joop den Uyl voorstond niets van doen heeft met hoe zijn opvolgers dit motto in de harde praktijk hebben ingevuld. De maatschappij gaat nog steeds gebukt onder het loslaten van de ideologische veren, de collectieve zinsbegoocheling onder Kok’s leiding. De controverse tussen wetenschappers, lees de mens maakt het mogelijk de waarheid een stapje dichterbij te brengen.

Zowel wetenschappers als kunstenaars maken van hetzelfde concentatievermogen gebruik. Je wordt een geniale wetenschapper wanneer je het vermogen bezit om tussen beide domeinen te switchen. Maar als je bewust een retorisch foefje toepast, net als Wouter Bos een draaikont wordt dan werkt het juist niet. We zijn echter allemaal acteurs en spelen bewust of onbewust onze rollen op aarde. Het levenstoneel op aarde ligt vast (behoud van energie), maar desondanks heeft de mens de vrijheid om naar eigen individuele wensen en verlangens aan het wereldtoneel deel te nemen. De manier waarop we onze rol in het rollenspel invullen wordt vooral beïnvloed door het script dat aan onze rol ten grondslag ligt. Of met andere woorden de cultuur waardoor ons gedrag wordt bepaald.

Benoeming Wouter Bos bij Schiphol lijkt geregeld (Yteke de Jong De telegraaf 9 december 2017):
Luchthaven Schiphol peinst er niet over om commissaris Joop Wijn terug te halen uit de selectiecommissie voor de prestigieuze functie van president-directeur. Wijn moet in die commissie oordelen over zijn goede vriend Wouter Bos, die kandidaat is, aldus ingewijden.

De draaikont Wouter Bos wordt vermoedelijk door de overheid ingehuurd om de groei van de Luchthaven Schiphol te faciliteren.

Het probleem dat steeds duidelijker aan het licht komt is dat door het grootkapitaal, de noeliberale wereldorde het Rapport van de Club van Rome volledig is genegeerd. Door de politieke leiders in de wereld is dit niet onderkend. Het is zeker een pluspunt dat Mark Rutte de PVV van regeringsdeelname uitsluit. Maar met zijn enthousiaste verkooppraatje in Buitenhof 15 januari 2017 komt eerder naar voren dat hij de PVV rechts probeert in te halen. Rutte had echt een statement gemaakt wanneer hij achter de CDA-leider Sybrand Buma was gaan staan om het EU-Oekraïneverdrag niet te ondertekenen. De controverse tussen wetenschappers komt in het debat tussen Mark Rutte en Sybrand Buma naar voren. Het verkooppraatje van Mark Rutte, het in de uitverkoop gooien van onze economie is op het gezichtspunt, het rücksichtslose individualisme van Ayn Rand gebaseerd. Terwijl de dominee in Sybrand Buma op het gezichtspunt van H.P. Blavatsky voortborduurt.

Links en rechts staan in de politieke besluitvorming als gelijkwaardig tegenover elkaar. Voor het introduceren van de marktwerking door de overheid hielden de socialistische krachten (these) en rechtse, liberale krachten (antithese) elkaar aardig in evenwicht. Het is aannemelijk dat de liberalisering van de financiële markten de ernst van de kredietcrisis hebben versterkt. De klassieke controverse tussen John Maynard Keynes en Milton Friedman moet daardoor in een ander perspectief worden geplaatst. Door de introductie van de marktwerking heeft het corrigerende mechanisme van het keynesianisme sterk aan kracht ingeboet. Of met andere woorden nu de wal het schip heeft gekeerd zal het herstel middels het keynesianisme moeizamer verlopen.

Het rapport ‘E i V’ draagt een methodologisch karakter. Het biedt een handvat, namelijk de ‘bewustzijnsschil’ om aan de unificatietheorie handen en voeten te geven. Of met andere woorden te laten zien hoe de 'Kwantumshift in het wereldbrein' geleidelijk plaatsvindt. Het is net als met Geest en Lichaam, hemel en aarde, Zo boven, Zo beneden, top down en bottom up, deductief en inductief. Het zijn de twee complementaire kanten van een medaille, het is de psyche (ziel), de schakel tussen geest en lichaam waar het in de Kwantumshift van Ervin Laszlo, de Unificatietheorie echt om draait.

Het is wenselijk de tweespalt tussen de natuurwetenschappen en geesteswetenschappen te verkleinen. Vastgeroeste denkpatronen te doorbreken. Het domein van de materie met die van de energetische processen te combineren. Een ruimer denkmodel is nodig om op creatieve wijze (ideatie) de wereldvraagstukken op te pakken. Het zijn in het bijzonder de grenswetenschappers met een holistische visie die de samenleving een stapje verder brengen. Uiteindelijk draait het om de vraag welke leraar geeft je echt inspiratie?

Ahamkara (Sanskriet)
Een samengesteld woord: aham, ‘ik’, en kara , ‘maker’ of ‘doener’, van de wortel kri, ‘doen’, ‘maken’; ikheid, persoonlijkheid. Het egoïstische en mayavische beginsel in de mens, geboren uit onwetendheid of avidya, dat het begrip ‘ik’ voortbrengt als iets wat verschilt van het universele ene Zelf.

Unificatie of vereniging is een fundamenteel probleem van de mens. We hebben dingen gemeen, maar we zijn ook verschillend van elkaar. Als we ons verenigen in wat we gemeen hebben, dan willen we niet onze verschillen uitgevlakt zien. Dit vindt bijvoorbeeld zijn uitdrukking in de stelregel van de Europese Unie: 'eenheid in verscheidenheid'. Dat is ook de reden dat deze site zo heet. We willen geen oorlog meer maar steeds politiek overleg om verenigd te zijn over onze individuele identiteiten. Dit van elkaar willen verschillen is een primaire levensbehoefte die we evolutionair noemen: de evolutie heeft de verscheidenheid van de natuur ontwikkeld. Dat waar we ons in verenigen noemen we traditioneel God, maar in de moderne tijd zijn daar veel alternatieve opvattingen over ontstaan. Er is ego ontstaan in de identificatie met deze of gene theorie van vereniging, of die unificatietheorie nu religieus, politiek, nationaal of zakelijk is met een onderneming. We willen zelfs trots zijn op dat ego omdat we al dat ego als beschaving zien. We willen die verscheidenheid behouden, maar verliezen in de vereenzelviging met onze vereniging, onze religie, onze onderneming en onze nationaliteit makkelijk het idee van het verenigd zijn, van God en ziel, van zelf en ego, uit het oog. We spreken dan van cultuurneurose en vervreemding. We zijn dan al heel blij niet zelfzuchtig in de vernietiging van de oorlog terecht te komen met onze ego's.

'Laat angst en woede geen eindstation zijn' (Joost de Vries Volkskrant 27 december 2016 p. 17):
De vierde kersttoespraak van koning Willem-Alexander was zijn meest persoonlijke tot nog toe. Bovendien zijn meest politieke. Zonder politici bij naam te noemen waarschuwde hij tegen valse nostalgie en populisme gericht op de onderbuik. 'In deze onzekere tijd zijn angst en woede begrijpelijke emoties, maar dat kan niet het eindstation zijn.'
Heimwee naar vroeger Van Erasmus leende de koning ook de overtuiging dat mensen niet zonder elkaar kunnen: 'De natuur heeft onze gaven zo verdeeld, dat de ene mens het niet kan stellen zonder de hulp van de ander.' Hij roemde de vele mantelzorgers die buiten de schijnwerpers hun werk doen. 'Zien we uw liefdevolle werk wel voldoende?'
Hij sloot af met nogmaals te waarschuwen voor polarisatie. 'De vrede waarnaar we zo verlangen, komt niet dichterbij als mensen afhaken en zich ingraven.' Het antwoord lag in het 'beschermen van wat we delen' en het 'aanwenden van alle positieve krachten'. Rechtstreeks deed hij een beroep op de burger: 'Zonder u, zonder jou, gaat het niet.'

Als in de cyclus van het jaar kerstmis weer nadert en christenen de veronderstelde geboorte vieren van het fysieke lichaam van hun vorst, hoofd, verlosser, kunnen we denken aan de woorden van de avatara, de Christus, in hun hoogste betekenis: dat wij mensen de ‘zonen van god’ zijn, van het goddelijke, en dat de geest van liefde en bewustzijn van het allerhoogste in het heiligdom van ieder mensenhart woont . . .
Als dus de kersttijd aanbreekt is dat een goede tijd om het christuskind in ons hart te laten spreken, te proberen het te begrijpen; of liever ermee één te worden, zodat we bij elk nieuw kerstfeest meer op de Christus, meer op de Boeddha lijken, spiritueler en edeler voorbeelden van de christus die in het hart van ieder van ons leeft, zodat op zekere dag, op het juiste occulte tijdstip, het christuskind als christusmens kan worden geboren.

Wat is de betekenis van Kerst?
Opeens stond er een engel van de Heer bij hen en werden ze omgeven door het stralende licht van de Heer, zodat ze hevig schrokken. De engel zei tegen hen: ‘Wees niet bang, want ik kom jullie goed nieuws brengen, dat het hele volk met grote vreugde zal vervullen: vandaag is in de stad van David jullie redder geboren. Hij is de messias, de Heer.
Niet de zon maar het licht van de wereld, Jezus Christus verdiende aanbidding.

Stel dat Paus Franciscus met zijn Curie Kersttoespraak Managers uit Bedrijfsleven toesprak……
In The Financial Times komt columnist Andrew Hill vandaag met een vertaling van deze ziektes naar de betekenis voor leidinggevenden in het reguliere bedrijfsleven, hoe kunnen zij zichzelf genezen van de volgende 15 ziektes:
• De ziekte van het gevoel van ‘onsterfelijkheid’; Gevoel onmisbaar te zijn? Denk opnieuw. De paus beveelt een bezoek aan de begraafplaats, dat is een beetje drastisch als een oefening, maar hij waarschuwt ook tegen degenen met de typische CEO karakteristieken, eigenschappen die voortkomen “uit de pathologie van de macht, het ‘Messiah complex’ en het narcisme”.
• De ziekte van overmatige activiteit; Neem een pauze. Mensen die ‘zich verliezen in hun werk zullen zichzelf onvermijdelijk verwaarlozen. Dit is niet een uitnodiging om meer uren in de sportschool door te brengen: Verwaarloos je je rust dan volgen ongetwijfeld angst en stress.
• De ziekten van mentale en spirituele ‘verstening’; Pas op voor bureaucratie. De paus voelt zich omringd door mensen die hun interne vrede, hun levendigheid en durf verliezen door zich te verbergen onder papier en verworden tot ‘procedurele machines'”. Excessieve management symptomen zijn: primair tijd besteden aan verzenden van en reageren op e-mail, continue gebogen zitten over strategische plannen en verzanden in eindeloze vergaderingen.
• De ziekte van ‘overplanning’; Hoe vaak heb je het cliché gehoord dat de enige constante is het continue veranderen? “Een goede planning is noodzakelijk”, aldus de paus, maar als CEO kun je je vrijheid beperken door je daaraan aan te passen. Waarschuwt de paus: “Het is altijd makkelijker en prettiger om terug te vallen op ongewijzigde posities”.
• De ziekte van slechte coördinatie; Paus Franciscus is bang dat een slecht georganiseerde team “zijn harmonieuze functionaliteit verliest: een orkest produceert ongedisciplineerde geluidsoverlast omdat de leden niet samenwerken, niet in overeenstemming met elkaar functioneren en geen teamgeest hebben”. Klinkt dit als één van de vergaderingen die je onlangs hebt voorgezeten?
• De ziekte van spirituele Alzheimer; Tal van managers zijn vergeten waarom ze in het bedrijfsleven kwamen – de equivalent van priesters die “hun geheugen hebben verloren” voor wat betreft hun afspraak met de Heer en die nu toegegeven aan “passies, grillen en obsessies”.
• De ziekte van rivaliteit en ijdelheid; “Genoeg gezegd”.
• De ziekte van existentiële schizofrenie; Sommigen onder de kardinalen van de paus leiden “een dubbel leven, een gevolg van de hypocrisie typisch voor middelmatige mensen en van het bevorderen van de geestelijke leegte, een leegte die erkenningen of academische titels niet kunnen invullen”. Het relevante punt voor leidinggevenden? Je kan het “contact verloren hebben met de werkelijkheid en met de echte mensen”.
• De ziekte van roddels en onnodig geklets; “De ziekte van lafaards, lafaards die niet de moed hebben zich oprecht uit te spreken en door te praten achter iemands rug … Kijk uit voor dit terrorisme van de roddels!”
• De ziekte van de vergoddelijking van de leiders; “Kijk uit voor opkomende managers die hun bazen verheerlijken en die alleen denken aan dat wat zij kunnen ontvangen, niet over dat wat zij dienen te doen en zeker niet aan dat wat van wat zij dienen te geven”.
• De ziekte van onverschilligheid richting anderen; “Wanneer wij, door jaloezie of sluw gedrag, ons er op verheugen anderen te zien vallen, in plaats van hen kansen te geven en hen aan te moedigen” – voor het Vaticaan is dit de equivalent van de politieke agenda.
• De ziekte van het ‘begrafenisgezicht’; De ziekte van mensen die “fronsende en onvriendelijk de wereld in kijken en denken dat, om serieus te worden genomen, zij een melancholische en streng gezicht dienen te laten zien – vooral aan degenen waarvan zij denken dat ze minderwaardig zijn – met een houding van stijfheid, hardheid en arrogantie”. Het is moeilijk een manager te zijn, maar vrolijk op(!), adviseert de paus.
• De ziekte van het hamsteren; Over de bonus ….
• De ziekte van de gesloten cirkels; Organiseren betekent samenwerken met iedere betrokkene, dus vergeet die kliek van golf maatjes.;
• De ziekte van wereldse winst en exhibitionisme; “De ziekte van die mensen die onophoudelijk proberen hun krachten te vergroten. Om dat te bereiken, kunnen zij anderen belasteren en in diskrediet brengen, ook m.b.v. de media. Uiteraard gebeurt dit om te pronken en het vertonen van hun superioriteit aan anderen. “Misschien moet je er eens over nadenken om de cover van BusinessWeek te mijden…”

Narcisme en onzekerheid te wijten aan opvoeding (Jan Derksen Volkskrant 28 december 2016 p. 26):
Gebrek aan hechting en aan uitdaging in de opvoeding ondermijnen vorming van een stevige identiteit.
Voor een echte versteviging van onze kwetsbare identiteit moeten we aan het begin beginnen. Minder hulpkrachten in de vroege kindertijd, maar ouders die samen ten minste een jaar bevallingsverlof hebben. De hechting krijgt dan weer meer kans.
Vervolgens niet alleen maar trots zijn en opvoeden op het buikgevoel, maar autoriteit ontlenen aan een nieuwe gezinspedagogiek, een gezinszuiltje waarin de gezinsleden beschrijven hoe er wordt opgevoed, met welke normen en waarden en met welke regels.
Niet voortdurend een beschermende buffer om het opgroeiende kind leggen en bijvoorbeeld het laatste blokje op het torentje zelf leggen om ze het instorten te besparen. Ter harte nemen wat grote filosofen als Rousseau en Kant ons al leerden: het is gezond als ze builen en schrammen oplopen, als ze worden uitgedaagd en gefrustreerd.

Is psychologie wel een echte wetenschap? P.J.D. Drenth emiritus hoogleraar psychologie Volkskrant 12 augustus 2016 p. 19):
In een nieuwe interessante serie kijkt Coen Verbraak wederom in zielen, in dit geval in die van beoefenaren van de wetenschap. In de aflevering van 5 augustus stelde hij de vraag of psychologie wel een wetenschap is, gezien het feit dat volgens een artikel in Science 40 procent van het gepubliceerde onderzoek in de psychologie 'niet gerepliceerd' kon worden.
Veel belangrijker is het antwoord op de vraag van Verbraak of de psychologie wel een wetenschap is. Helaas kwam geen van mijn geïnterviewde collega's met een bevredigende reactie. Wat bepaalt het karakter van wetenschap?
Geen bevestiging
Wel interessant is de vraag waarom zo veel psychologisch onderzoek bij toetsing geen bevestiging van de oorspronkelijke conclusies oplevert.
Robbert Dijkgraaf kwam nog het dichtst bij het goede antwoord door erop te wijzen hoe gecompliceerd psychologische verschijnselen en processen zijn.

Kijken in de ziel (Coen Verbraak interviewt Wetenschappers NPO 2 5 augustus 2016 2016):
De snaartheoreticus Robbert Dijkgraaf zegt (na ca. 23 minuten) dat het begrip van een quark of een electron een stuk eenvoudiger ligt dan van de mens en vooral van de psyche van de mens en hoe mensen met elkaar interageren.

Kijken in de ziel (Coen Verbraak interviewt Wetenschappers NPO 2 29 juli 2016):
In het programma vertelt
Robbert Dijkgraaf over zijn synesthetisch brein (na ca. 32 min). Ook zijn er wetenschappers als Edward Witten die slimmer zijn dan hij (na ca. 37 min).

Herhaal en faal psychologie zit in een crisis (Margreet Vermeulen Volkskrant 2 juli 2016 Bijlage Sir Edmund p. 40-43):
Crisis in de psychologie: het ene na het andere gevonden effect sneuvelt als een onderzoek wordt herhaald. Toch zegt dat lang niet altijd iets. Als voorbeeld noemt Van Lange een studie uit de evolutionaire wetenschappen: 'Eyes wide open'. Een werkgever zet bij de koffieautomaat een doos voor een vrijwillige bijdrage voor de melk. De werknemers gooien daar meer geld in als er een poster in de buurt hangt met daarop een paar ogen dan wanneer er een poster met bloemen hangt. Vreemde ogen dwingen, zo luidt de theorie. 'Het behoud van onze goede reputatie is een evolutionair diepgeworteld motief dat zelfs op subtiele wijze, via een paar papieren ogen, geprikkeld kan worden', aldus Van Lange. 'Ogen-effect'
Anders gezegd: als we ons bekeken voelen, gedragen we ons meer in overeenstemming met fatsoensnormen. Dat is een betrekkelijk klein effect. En kleine effecten laten zich moeilijker repliceren. Essentieel zijn de condities waaronder het zich voordoet, aldus Van Lange, die enkele variaties van deze studie uitvoerde. Bijvoorbeeld: als de ogen wegkijken, worden mensen niet vrijgeviger en treedt het 'ogen-effect' niet op.
Misschien willen we te graag psychologische wetmatigheden blootleggen die altijd en overal opgaan. 'Daar zijn er niet zoveel van', denkt Abma. Het is tijd om wat pretenties te laten varen, vindt hij. 'Ik denk dat onderzoekers niet zozeer universele claims moeten doen, maar moeten laten zien onder welke omstandigheden zich de effecten voordoen - en onder welke niet.'
De psychologie zit in een crisis. Maar als het om replicaties gaat, scoren psychologen beter dan menig ander vakgebied. Van de laboratoriumstudies naar nieuwe medicijnen kan maar 11 tot 25 procent met succes worden herhaald. Daar hoort u veel minder over. De farmaceutische industrie gaat er niet publiekelijk over discussiëren. Dat psychologen dat wel doen, betekent niet dat psychologisch onderzoek niet deugt. Hoewel ze zichzelf ook kwetsbaar maken, door te willen bewijzen dat mensen in de toekomst kunnen kijken.

Waarom het ego altijd een huis zal zijn dat tegen zichzelf is verdeeld
Het belangrijke punt is dat het ego geboren werd door je afscheiding van de Christusgeest en daardoor kan het ego alleen maar het bewustzijn van de antichrist, het bewustzijn van de dualiteit, waarnemen. De twee fundamentele scheppingskrachten houden niet op te functioneren, omdat jij een beslissing neemt, zodat je nog steeds geconfronteerd wordt met situaties waarin de twee krachten bestaan. Hier is het wezenlijke verschil:
• Wanneer je met de helderheid van de Christusgeest naar het leven kijkt, zie je de uitbreidende en samentrekkende krachten als complementair. Je ziet hoe je ze met elkaar in balans brengt, zodat iedere beslissing die je neemt evenwichtig is en groei tot gevolg heeft.

O Sylvana of Waarom voelen Sylvana's belagers zich zo onzeker? (Heleen Mees Volkskrant 30 november 2016 p. 29):
Toni Morrison schreef naar aanleiding van de verkiezingsoverwinning van Donald Trump een gepassioneerd betoog in The New Yorker onder de kop 'Making America White Again'. De keuze voor Donald Trump toont volgens Morrison aan hoe dramatisch het verlies aan status door witte mannen (en vrouwen) wordt ervaren. Witte Amerikanen zijn de zekerheid van hun natuurlijke superioriteit snel aan het verliezen. Maar het comfort dat wit privilege hun altijd heeft geboden, is moeilijk op te geven.
Volgens Morrison is het verlies van wit privilege voor veel Amerikanen zo angstaanjagend dat ze hun menselijkheid hebben opgeofferd en voor een kandidaat hebben gestemd die geweld tegen weerlozen verheerlijkt. Hoewel Morrison schrijft dat de verbindende kracht van de witte identiteit nergens zo sterk wordt gevoeld als in Amerika, speelt zich in Nederland precies hetzelfde af. Toen Johan Derksen zich vorige maand bij Voetbal Inside racistisch uitliet over Sylvana Simons probeerde Wilfred Genee dat weg te lachen. Een goede interviewer zou aan Derksen hebben gevraagd wat hem nou precies dwarszit. Niet Sylvana vormt immers het probleem maar Derksen en de club geborneerde mannen die hij vertegenwoordigt.
Als er in de 15 jaar sinds de opkomst van Pim Fortuyn één ding duidelijk is geworden, dan is het wel dat het contraproductief is om het beest van het witte ressentiment te voeden. De Nederlandse televisie is inmiddels vergeven van programma's die Hollands glorie bezingen.
Het politieke polderlandschap heeft een dusdanige ruk naar rechts gemaakt dat men in Den Haag het begrip 'politiek correct' niet eens meer kan spellen. De volkswoede laat zich echter niet stillen, die zwelt alleen maar verder aan.

Basisleringen over het menselijke Ego.

Voetnoot Patiënt of Beschouw psychische stoornis als de norm (Arnon Grunberg Volkskrant 27 oktober 2015):
De strijd tegen stigmatisering van psychische aandoeningen zou erbij gebaat zijn als we ervan uitgaan dat eigenlijk iedereen patiënt is.
'Een goede relatie wordt gekenmerkt door maximale toenadering met behoud van distantie.' Ik dacht dat het over liefdesrelaties ging, maar de uitspraak van de in 1967 overleden psychiater Rümke, geciteerd in een artikel van Aliëtte Jonkers over zieke psychiaters (+), zaterdag in de Volkskrant, gaat over de relatie tussen psychiater en patiënt.
43,5 procent van de Nederlanders heeft weleens last gehad van een psychische stoornis, dus de kans is aanzienlijk dat behandelaars zelf ook lijden aan een stoornis. Moeten ze hun patiënten daarover inlichten?
Voor we die vraag beantwoorden, wil ik voorstellen om de psychische stoornis als norm te beschouwen. Als bijna de helft van alle Nederlanders aan stoornissen lijdt, is dat niet onlogisch; 43,5 procent betekent praktisch een parlementaire meerderheid.
De strijd tegen stigmatisering van psychische aandoeningen zou erbij gebaat zijn als we ervan uitgaan dat eigenlijk iedereen patiënt is.
Stap 1: de kiezer heet vanaf nu 'een mondige patiënt'.

Ik heb het zelf ook zegt de psychiater (Aliëtte Jonkers Volkskrant 24 oktober 2015 bijlage Sir Edmund p. 40-43):
Psychiaters en psychologen kampen ook weleens met depressies, angst of andere stoornissen. Die ervaringen delen met cliënten was lang taboe. Daar komt langzaamaan verandering in.
'We denken in Nederland dat we goed bezig zijn door die speciale ervaringswerkers in dienst te nemen. Maar ondertussen houden psychiaters en psychologen over hun eigen ervaringsdeskundigheid hun mond. In de spreekkamer blijven de rollen duidelijk en overzichtelijk: de patiënt is ziek, de behandelaar gezond. Ouderwetse toestanden!'
Aan het woord is hoogleraar psychiatrie Jim van Os, verbonden aan de Universiteit van Maastricht.
Hij vindt het onbegrijpelijk dat de ggz vasthoudt aan strak ingekaderde psychiatrische diagnoses, terwijl, zo zegt hij, er eerder sprake is van een glijdende schaal. 'De dominante Noord-Amerikaanse psychiatrie houdt nog steeds vast aan het idee dat er aan de ene kant mensen zijn met een psychiatrische diagnose en aan de andere kant mensen die gezond zijn. Dat is een volledig achterhaald idee. Alle psychiatrische stoornissen zijn in feite onderdeel van een spectrum van normale, menselijke variaties. Bij een psychose bijvoorbeeld bekijk je de wereld door de bril van je emoties. Vergelijk het met bloeddruk: iederéén heeft bloeddruk, alleen is die bij de een wat hoger dan bij de ander. Daarom zouden ook psychiaters en psychologen met patiënten over hun eigen ggz-ervaringen kunnen praten.'
De onthulling van Marsha Linehan, de bedenker van de
dialectische gedragstherapie voor mensen met een ernstige borderline persoonlijkheidsstoornis, schudde de psychiatrische beroepsgroep in Amerika wakker. Linehan vertelde dat ze zelf opgenomen was geweest en in een isoleercel urenlang met haar hoofd tegen de muren bonste. Ze had regelmatig sigaretten op haar polsen uitgedrukt. Ze bewerkte haar armen, benen en buik met 'elk scherp voorwerp dat ze te pakken kreeg'. Ze móest het vertellen, vond ze. 'Zoveel mensen hebben me gesmeekt om ervoor uit te komen. Ik ben het hen verschuldigd. Ik kan niet als lafaard sterven.'

Het brein is symmetrisch van opzet. Veel functies zijn zowel links als rechts aanwezig en vormen een complementaire spiegel. Het corpus callosum of de hersenbalk is een structuur in de hersenen die de twee hersenhelften met elkaar verbindt en zorgt dat ze informatie kunnen uitwisselen.
De linker- en rechter hersenhelft moeten in balans zijn. Globaal regelt de sensibele, visuele linkerhelft verbale, logische, analytische, rationele, redenerende, conceptuele en lineaire activiteiten. De linkerhelft deduceert, redeneert, verwerkt, weegt feiten tegen elkaar af, ordent waarden, vergelijkt en analyseert om tot een beslissing te komen. Terwijl de motorische rechterhelft regelt non-verbale, scheppende, holistische, visuele, ruimtelijke, intuïtieve en perspectivische functies; ze verwerkt informatie meer rechtstreeks door middel van instinct en intuïtie in plaats van door een logische gedachtegang. De rechterkant is sterk op de grote lijnen gericht. Met deze helft herken je gezichten van mensen.

In plaats van dat we in het leven onze eigen weg, de middenweg, de route van balancerend leiderschap kiezen prefereren we veelal het kuddegedrag (Groupthink). Bij nabootsend gedrag kiezen we voor de bekende weg, de opvattingen van de kudde. De zevenvoudige hiërarchie (bewustzijnsniveaus, zintuigen, Wilber-Combs-rooster), de verstrengelde hiërarchie van het bewustzijn zijn de schakel tussen geest en lichaam, 'Geestkunde en Natuurkunde', hemel en aarde. Het reflexieve bewustzijn, het samenspel van de linker – en de rechterhersenhelft, is voor het creëren van balans op aarde verantwoordelijk.

Grote leraren zijn ’leiders’ die de mens in het centrum plaatsen, de dubbelzinnigheden, dubbele agenda’s doorzien en ontmaskeren. De geschiedenis leert dat grote leiders en denkers naar eenheid streven. Het zijn evenwichtskunstenaars, die de Gulden middenweg bewandelen en contrasterende eigenschappen verenigen. Grote leiders kijken naar een verschijnsel van verschillende kanten, denken grenzeloos, multidimensionaal en interdisciplinair en willen dingen aan de mensen geven die nopen tot nadenken.

De oertijd had geen straffende God nodig (Wilma de Rek interviewt Carel van Schaik Volkskrant 5 maart 2016 bijlage Sir Edmund p. 24-26):
Lees de Bijbel met een biologisch-antropologische bril en zie: God dankt zijn carrière aan de uitvinding van de landbouw. Gedragsbioloog Carel van Schaik legt uit hoe dat zit.
De agrarische revolutie luidde het begin van de beschaving in, is de algemene opvatting, maar uit Het oerboek van de mens rijst een heel ander beeld op. 'Voor ons was de Amerikaanse fysioloog en bioloog Jared Diamond de grote bron van inspiratie', zegt Van Schaik. 'Hij noemt de uitvinding van de landbouw de grootste fout die de mensheid ooit begaan heeft.'
Vindt u dat ook?
'Nee, maar het was wel het begin van veel narigheid. Zodra mensen zich gaan vestigen worden samenlevingen ingewikkelder, dat weten we uit de etnografie. Nederzettingen worden groter, maar de hulpbronnen zijn beperkt; je krijgt differentiatie, er ontstaat hiërarchie, bezit, slavernij, geweld: de mensen worden niet aardig tegen elkaar. Ze zitten op één plaats, je kan dus iemand gevangen houden, wat bij jager-verzamelaars veel moeilijker is.
Wij zijn geïnteresseerd in de consequentie: een hele nieuwe vorm van hoe samenlevingen in elkaar zitten, hoe je in je levensonderhoud voorziet, wat er allemaal tussen mensen gaat gebeuren. De biologische evolutie gaat te langzaam om dat soort grote en snelle veranderingen te kunnen bijbenen en overleven. Daar heb je culturele evolutie voor nodig - gedragsregels, rituelen, wetten. Daarvan vormen de Bijbelverhalen de weerslag.'
Van Schaik en Michel hebben zich voor hun boek vooral geconcentreerd op het Oude Testament. 'Dat is het deel dat het meest gaat over die fundamentele veranderingen in het gedrag van de mens', zegt Van Schaik. 'De eerste vijf Bijbelboeken staan vol met culturele strategieën die mensen hielpen de enorme collectie problemen te overwinnen die de vestiging op vaste woonplaatsen met zich meebracht. Hongersnood na droogte of overstromingen, oorlogen tussen volken, epidemieën doordat mens en dier opeens bovenop elkaar leefden; Genesis geeft verklaringen voor zaken die mensen niet begrepen, domweg omdat ze die in de oertijd niet kenden. De oertijd had geen straffende God nodig. Je kunt het eerste Bijbelboek lezen als een soort catalogus van alle ellende die toen ontstond. In de volgende boeken staan de oplossingen, onder meer in de vorm van wetten.'
Nou ja, oplossingen: voor vrouwen is De Bijbel net zo'n rampzalig geval als de Koran.
'Het verhaal van Adam en Eva is ook een verhaal van vrouwenhaat, schrijven we ergens; het concept van een Eva die schuld draagt aan de zondeval en zich daarna gehoorzaam schikt naar de man, is overduidelijk een mannelijke fantasie. En minder dan 10 procent van de personen die in het Oude Testament bij naam worden genoemd, is vrouw.'

God, oorzaak of gevolg? (Annelies de Vries Volkskrant 8 maart 2016 p. 22)
Gedragsbioloog Carel van Schaik heeft het Oude Testament onderzocht (|Sir Edmund, 5 maart) en constateert dat het Joodse volk was overgegaan tot landbouw. Hun leiders wilden het volk bij elkaar houden en ontwikkelden een religieus pakket van wetten, regels en godsbeeld ('een straffende God'). Hij meent hiermee een sluitende verklaring te geven voor het ontstaan van de Bijbel en van God: 'God heeft zijn imposante carrière geheel en al te danken aan de uitvinding van de landbouw.'
Nu is het Oude Testament inderdaad vervuld van landbouw: vruchtbare grond, aren lezen, schotels met linzen, wijngaarden, schapen hoeden enzovoorts. De verhalen daarover zijn bekend bij mensen met enige bijbelkennis. Van Schaik komt daarover met weinig nieuwe dingen. De joodse wetten en regels gaan immers over het dagelijks leven van mensen en weerspiegelen hun leven als landbouwers. Dit verklaart de samenhang tussen landbouw en religie. Maar de conclusie dat de landbouw die religie geheel en al veroorzaakt: daarvoor moet je toch met argumenten komen en die ontbreken bij Van Schaik.

Een heuse gotspe (Pieter Spierenburg, emeritus hoogleraar Erasmus Universiteit Volkskrant 8 maart 2016 p. 22)
Met interesse begon ik aan het interview door Wilma de Rek met Carel van Schaik en Kai Michel, auteurs van Het Oerboek van de Mens (Sir Edmund, 5 maart). Echter, ik las bijna alleen maar overbekende zaken waarover tientallen wetenschappers zich reeds hebben uitgelaten: over de godsdienst als reactie op de agrarisering, over de agrarisering als lotsverslechtering van mensen waarbij er toch geen weg terug was, en zo veel meer. De grootste gotspe werd bewaard tot het eind: 'Waarom is niemand eerder op dat idee gekomen?', vraagt de interviewster. Het antwoord: 'Het kan toch niet zo zijn dat wij de eersten zijn? Maar ik geloof dat het echt zo is.' Heren, lees de werken van Joop Goudsblom, Yuval Harari en vele anderen en ga u schamen!

In organisaties draait het primair om hoe kunnen we de kwaliteit van de besluiten verbeteren. Er dient wel degelijk met de keerzijde van de evolutietheorie rekening te worden gehouden dat er van doelgerichtheid, entelechie in de natuur sprake is. Het gaat er dus om, zoals eerder Jared Diamond heeft betoogd, een manier te vinden om mensenmassa’s in bedwang te houden. Volgens Jared Diamond zijn daarvoor de religies uitgevonden.

Jared Diamond, Wees zuinig op de polder (Volkskrant 12 juni 2004):
Er zijn twee scenario’s voor de komende vijftig jaar: een prachtig scenario dat we kiezen of een minder prettig (doemscenario) dat we niet kiezen. Of de Haïti’s, Rwanda’s, Iraks en Afghanistans vermeerderen zich, we kappen de laatste bossen, pompen de laatste olie op en gaan ten onder in oorlog en terrorisme, of we erkennen de problemen en doen er wat aan. De Eerste Wereld moet zijn ecologische impact matigen. Dat kan op twee manieren: minder bevolkingsgroei, en dat lukt al aardig. En minder consumptie. Er is vis en hout genoeg, als we het beter managen. Onmogelijk? Misschien. Maar doorgaan is geen optie. Daarom zeg ik: de toekomst wordt bepaald door de keuzes die we maken.
De balanceerdraad zien als een verbinding een brug, naar een betere toekomst op korte en langere termijn. Er is innerlijke moed voor nodig om over de draad te lopen. Het gevoel zegt dat we ons evenwicht kunnen verliezen, dat we kunnen vallen en ons gezicht kunnen verliezen. We worden angstig. De gedachte dat we kunnen vallen krijgt de overhand, gaat overheersen. De hindernis vermijden is kiezen voor de gemakkelijkste weg, niets doen. Alleen door onze denkgewoonten door ons voelen te laten beïnvloeden kunnen we een hoopvollere toekomst creëren, we hebben het zelf in handen. Door te ontspannen en rustig na te denken over wat ons aan de overkant wacht is het wel mogelijk de hindernis van de balanceerdraad te nemen. Voor het nemen van een innerlijke hindernis moeten we vaak eerst door een muur breken. Het spontane, argeloze kind in ons wakker schudden.

Door de werkelijkheid verkeert te interpreteren kom je niet tot goede oplossingen. Omdat de snaartheorie slechts de materiële kant behandelt mag niet worden verwacht dat deze theorie over de éne werkelijkheid uitsluitsel geeft. Door alleen beide complementaire kanten, 'Ruimte en Duur', 'Fysica en Metafysica', van de werkelijkheid te belichten komt de unificatietheorie, de relatie tussen de microkosmos en macrokosmos, tussen Natuur en God een stapje verder.

Zowel de programma's van CDA als van PvdA zijn de afgelopen decennia naar rechts opgeschoven. Het neoliberalisme is geen panacee om mismanagement, bestuurlijk wanbeheer te verkleinen. Falende managers worden op vette vertrekbonussen getracteerd. Het heeft eerder de bestuurlijke chaos vergroot. Het gaat er om van de motieven van onze politici, de bestuurlijke elite een helder beeld te krijgen, het zelfbedrog, het egoïsme dat er aan ten grondslag kan liggen te ont-maskeren (ont-sluieren). Wanneer je als land de home market niet op orde hebt mag je niet verwachten dat je als gidsland op de wereldmarkt meer succes zal hebben. Biologen hebben zeker gelijk wanneer ze culturen vergelijken met plantaardige organismen, die opbloeien, rijpen, verwelken en tenslotte afsterven. De fase waarin Nederland zich bevindt begint al duidelijk minder fris te ruiken.

De alfa-, béta- en gammawetenschappen zijn de drie disciplines, die zich met het ‘Geest – Ziel – Lichaam’ vraagstuk bezighouden.

PRANA nr. 176 (dec/jan 2009) behandelt het thema Goden, goeroe’s en idolen. Voor het leiden en besturen van bedrijven en overheidsinstellingen gaat het veelal om ondernemers, leiders en managers, die het gezichtspunt van de Natuurkunde als vertrekpunt gebruiken. De theosofie daarentegen heeft, om het functioneren van de ziel te verklaren, als vertrekpunt de alfawetenschappen, de Geestkunde en is op de kennis van profeten, mystici en zieners (rishi’s, Ascended masters) gebaseerd.

Met behulp van het maskerkwadrant is het mogelijk ons van onze conditioneringen bewust te worden en onze vrijheid te herwinnen. We laten zien hoe het mogelijk is ons weer met de natuurlijke kringloop te verbinden. Bij het '’Ken uzelve’’ gaat het om het ik en de ander. Doorzie uw eigen mogelijkheden, beperkingen en grenzen.

Uiteindelijk draait het om de vraag wat is een mens?
Voor Rutger Jan van der Gaag (vz. Artsenorganisatie KNMG en hoogleraar psychiatrie) is de mens één. Wij zijn ons lijf en ziel, niet een lijf en een ziel. Ik zie geen onderscheid tussen psychische en lichamelijke problemen. Aan de ene kant moet je veel kunde hebben, veel richtlijnen, veel kwaliteitsgaranties. Maar de kunst is om de patiënt centraal te stellen als je een beslissing neemt. Dat is de kunst van het arts-zijn, niet te vangen in protocollen (Medisch Contact 3 januari 2013 p. 11).

Illustratief voor de psychologie van Carl Jung is het plaatje waarvan de horizontale as de relatie tussen causaliteit en synchroniciteit weergeeft en de verticale as de relatie tussen Ruimte en Tijd. De horizontale as toont de relatie tussen de non-lokale causaliteit in de hemel en de lokale causaliteit op aarde, het verbinden en staat symbool voor religie. Verbinden, unificatie staat tegenover het principe van verdeel en heers (Divide et impera). De verticale as geeft naast de relatie ‘Ruimte en Tijd’, ook de relatie tussen indestructible energy en spacetime continuum weer. In het rapport 'E i V' wordt verondersteld dat indestructible energy staat voor de oerbron.

Paul Verhaeghe Identiteit, recensie 23 augustus 2012:
Identiteit, dat zijn de anderen
‘Net als Freud zal ik niet terugdeinzen voor ethische stellingnames,’ schrijft Verhaeghe fier in zijn inleiding. Die stelligheid volgt op zijn kerngedachte over identiteit:
‘Er is geen wezenlijke identiteit; wie wij worden hangt grotendeels af van onze omgeving. Als veel mensen vandaag de kluts kwijt zijn, dan zegt dat iets over de omgeving. Blijkbaar is die ingrijpend veranderd, en wij bijgevolg ook. Het wordt hoe langer hoe duidelijker dat we ons er niet gelukkig bij voelen.’

Michaël Persson (Volkskrant 30 oktober 2009): Pas na zijn pensioen wordt wereldleider groen
Zo was de bijeenkomst van de beroemde milieuclub misschien wel typerend voor de huidige stand van zaken op weg naar Kopenhagen. Bijna iedereen is het erover eens dat we grotere offers moeten brengen om de klimaatverandering tegen te gaan. En bijna iedereen is het erover eens dat iemand anders daarmee moet beginnen.

Structurele problemen hebben primair een sociaal-psychologische dimensie en hebben met ons ego te maken. In een gezond bedrijf wordt het management dat verantwoordelijk is voor het ontstaan van problemen ontslagen. De schaduwzijde van de bonussencultuur zorgt er voor dat men elkaar gaat indekken. De egospelletjes optimaal meespeelt. Zaken worden onder de pet gehouden. De bonussencultuur berust op het sentiment “Voor wat hoort wat” (do-ut-des).

R. A. Pierloot Veiligheid en stress in de maatschappij
Conclusie
Zowel epidemiologische bevindingen als theoretische analyses vanuit een psychodynamische visie op het ontstaan van psychische stoornissen leveren argumenten om de rol van maatschappij en cultuur als stresserende instanties voor het individu aan te nemen. Uit de aangehaalde gegevens blijkt tevens dat het hier om een complexe problematiek gaat die nog veel onderzoek en op punt stelling vraagt. Tegenover radicale oplossingen, zoals deze van Cooper (1972), die alle heil verwacht van een radicale
vernietiging van de maatschappij kunnen we de waarschuwing van Fromm (1955) plaatsen in verband met door geweld tot stand gebrachte veranderingen. 'Het is utopisch, schrijft Trimbos (1975), om te verwachten dat er ooit gemeenschappen (bijvoorbeeld de 'postrevolutionaire maatschappij') zullen zijn, die geen sociale structuur, geen waarden of normen of geen regels en wetten zouden hebben . . . Het veranderen van regels, die bevorderend zijn voor het ontstaan van een groot aantal psychosociaal deficiënte leden van de gemeenschap, dient een voortdurende en telkens hernomen zorg te zijn van het welzijnsstreven, waaraan ook de psychiatrie een bijdrage moet leveren'. Deze bijdrage zal echter steeds een gevolg moeten zijn van doordachte, overlegde en gefundeerde studie en niet de uiting van een wilde opwelling van ongenoegen en persoonlijke frustratie.

Bret Easton Ellis American Psycho
Recensie-1: Het oppervlakkige leven van een ontwikkelde, rijke jongeman in de financiële wereld van New York dwingt hem ter compensatie tot steeds gruwelijker sensaties. Korte hoofdstukken geven een bloedstollend beeld van leegte, uitzichtloze verveling en opportunisme in narcistische yuppiekringen, in hedendaags Amerika. Kleurrijke couleur locale, treffende dialogen en schokkende beelden oproepend taalgebruik. De ik-vorm maakt de gruwelijke martel- en gedetailleerde seksscènes nog indringender. Het gevaar bestaat dat deze het eigenlijke thema overschreeuwen, dat in haast terloopse zinnen herkenbaar is: de onmogelijkheid van werkelijke emotionele contacten. Goede psychologische uitwerking van de hoofdpersoon en zijn (zelf)vernietingsdrang. Het debuut 'Less than Zero' van de Amerikaanse schrijver (1964) was destijds al even spraakmakend.
Recensie-2: De roman vormt een groteske en satirische aanklacht tegen de doorgedraaide consumptiemaatschappij, gepersonificeerd door de beurshandelaars op Wall Street. Onder die nieuwe rijken bevindt zich Patrick Bateman. Hij is jong, succesvol en hij beschikt -zoals hij niet nalaat vele malen te benadrukken – over uiterst goedgevormde gelaatstrekken. Zijn omgeving omschrijft hem als een ingetogen en timide man, maar zoals de titel van de roman al verraadt is hiermee de kous niet af. Bateman blijkt tevens een psychopaat te zijn.
Vervagende grenzen
Wanneer hij niet bezig is met het maken van plannen om zijn videobanden terug te brengen of het uitkafferen van de Chinezen die zijn lakens maar niet bloedvrij kunnen krijgen, leeft de zakenman zich graag uit op prostituees, daklozen en anderen die hij simpelweg als afval beschouwt. Bateman is een sadist van de bovenste plank. ‘Met bloed besmeurde Kleenex-zakdoekjes zullen opgefrommeld naast het bed liggen samen met een leeg pak Italiaans kruidenzout dat ik bij Dean & Deluca vandaan heb.’ American Psycho is geschreven vanuit de eerste persoon. Hierdoor is de lezer volledig afhankelijk van het perspectief van Bateman, dat al snel niet zo betrouwbaar blijkt. Het is vreemd hoe Bateman wegkomt met de grofheden die hij spuit en het is ronduit onwaarschijnlijk dat hij wegkomt met het vermoorden van voorbijgangers op klaarlichte dag. Dit roept de vraag op of Bateman niet enkel fantaseert over martelpraktijken zonder deze daadwerkelijk uit te voeren. Aan de andere kant is zijn omgeving zo gepreoccupeerd dat het hen waarschijnlijk niet veel kan schelen.
Consumptiemaatschappij
Batemans obsessie met dure producten en merknamen vormt een belangrijke leidraad van de roman. Het boek is doorspekt met omschrijvingen van dure goederen. Voor Bateman vormen producten niet slechts statussymbolen. Hij maakt zich ook schuldig aan het fetisjeren van zaken als ongekreukt geld, dure merkpakken en luxe bedrukte visitekaartjes. De woede die Bateman dan ook ervaart wanneer één van zijn collega’s een mooier visitekaartje heeft, is sneu, lachwekkend en aandoenlijk tegelijk. Doordat het personage van Bateman (hopelijk) ver van de lezer afstaat, zal deze zich er niet snel mee identificeren. Dit neemt niet weg dat Ellis er een gevoelige snaar mee raakt. Kijk bijvoorbeeld naar Apple, een schoolvoorbeeld van productfetisjering. Natuurlijk zweren aanhangers bij de kwaliteit van het product, maar alleen al het appeltje op de achterkant doet begeren. In die zin houdt Ellis ons een spiegel voor, zij het een vervormende.
Verborgen schoonheid
'American Psycho is een klassieker die zijn schoonheid niet al te gemakkelijk prijsgeeft; Ellis verwacht namelijk het een en ander van zijn lezer. Ten eerste een sterke maag. Naarmate het verhaal vordert worden Batemans martelscenes – voor zover ze dat al niet waren – nóg krankzinniger. Wat dat betreft steekt de film karig af bij het buitenissige geweld in het boek. Ten tweede is ook engelengeduld onontbeerlijk. Er lijkt geen einde te komen aan de beschrijvingen die Bateman geeft van de dure kleding die iedereen draagt. De verleiding kan groot zijn om hier en daar een alinea over Trussardi-pakken over te slaan.
Toch is het juist deze herhaling waarin de kracht schuilt van
American Psycho''. Grappen over videobanden die teruggebracht moeten worden komen pas tot hun recht wanneer de roman ermee doordrengt is. Bovendien moet de lezer alert blijven omdat de verteller onbetrouwbaar is. Op deze wijze beloont Ellis de oplettende lezer, die de vrijheid heeft om zijn eigen conclusies te trekken. Is Bateman een medogenloze slechterik, of verschilt hij nauwelijks van zijn verderfelijke omgeving?

Ayn Rand Atlas Shrugged (De kracht van Atlantis)
Dit zelfstandig leesbare vervolg op 'De eeuwige bron, sloeg in 1957 in als een bom en zette intellectueel Amerika op zijn kop. Vandaag de dag geldt als algemeen beeld van deugdzaamheid een persoon die zichzelf onbaatzuchtig inzet voor de noden van anderen. Voor Ayn Rand kiest een werkelijk moreel persoon ervoor zijn eigen leven te leiden. Bewust en standvastig denkt hij na over de acties die nodig zijn voor zijn geluk. Zoals in de bijbel Jezus tekeer ging tegen de Farizeeërs, zo gaat in dit boek de hoofdpersoon tekeer tegen de predikers van moraliteit en de zonde van de mens. Het verhaal is pakkend en kent mysterieuze en onverwachte wendingen. De auteur dwingt de lezer de wereld met andere ogen te bekijken. Ayn Rand werd geboren in 1905 in St. Petersburg en stierf in 1982 in New York City. Ze studeerde filosofie en geschiedenis. De romans van Ayn Rand worden nog steeds veel verkocht en gelezen, vooral in neoconservatieve kring. Haar eerste boek, 'De eeuwige bron', werd in 1949 verfilmd met Gary Cooper in de hoofdrol. Dit boek is onlangs verfilmd in twee delen als 'Atlas shrugged' (2011).

Hans Achterhuis De utopie van de vrije markt
‘Hoe een utopisch geloof letterlijk blind kan maken voor de harde feiten, blijkt uit de diepe overtuiging waarmee Alan Greenspan alle economische gegevens die op een kredietcrisis wezen, bewust negeerde.’
Veel mensen denken dat de vrije markt een objectief proces is dat niemand heeft bedacht en uitgevoerd. Niemand lijkt verantwoordelijk te zijn voor de ideologie en de utopie erachter. Er zou geen ‘kapitalistisch manifest’ bestaan.
Hans Achterhuis laat zien dat een dergelijk manifest wel degelijk bestaat. Dat is de fascinerende roman Atlas Shrugged (1957), geschreven door een in Amerika zeer invloedrijke filosofe van wie wij in Europa de naam nauwelijks kennen: Ayn Rand (Engelse versie). Atlas Shrugged geldt in de VS na de Bijbel als het belangrijkste boek van de afgelopen eeuw. Het gaat over een elite van neoliberale utopisten die de bestaande samenleving volledig kapotmaken, waarna ze de nieuwe wereld van het ultrakapitalisme op kunnen bouwen.
Met dit boek leverde Ayn Rand de blauwdruk voor Milton Friedman en zijn ‘Chicago Boys’, die in het Chili van Pinochet gebruik hebben gemaakt van de militaire coup om hun neoliberale utopie versneld in te kunnen voeren. Ayn Rand was bovendien de ideologische inspirator van niemand minder dan Alan Greenspan, tot 2006 de president van de Amerikaanse Federal Reserve Bank, waarvan de monetaire politiek in onze geglobaliseerde wereld letterlijk ieder mens raakt, zoals de kredietcrisis laat zien. Deze crisis vormt voor Achterhuis de beslissende aanleiding om de neoliberale utopie, met al haar verleidelijke én verwoestende kanten, diepgaand te onderzoeken.
‘Het ultrakapitalistische mensbeeld van Ayn Rand wees ik in het verleden instinctief zo sterk af dat ik aan een serieuze bestudering van het neoliberalisme als utopie niet toekwam. Achteraf erken ik dat ik daarmee niet voldeed aan het adagium van Spinoza dat ik voor mijzelf als filosoof graag stel. Het gaat er Spinoza om de menselijke en maatschappelijke verhoudingen zonder vooringenomenheid te bestuderen, “mij er niet vrolijk over te maken, noch daarover te rouwen of ze te verachten, maar enkel ze te begrijpen”. Welnu, als we willen begrijpen hoe bepaalde utopische beelden, ook na de kredietcrisis en de verkiezingsoverwinning van Obama, niet alleen de Verenigde Staten maar ook de rest van de wereld nog steeds in hun greep houden, dan is het noodzakelijk dat we de utopie van Ayn Rand bestuderen.’

Het retorische foefje berust op een filosofisch vraagstuk, namelijk maak je gebruik van het niet-zijn, het metafysisch idealisme van Hegel, Kant en Plato of van de fundamenten voor alle kennis, het vrijemarktfundamentalisme van Ayn Rand. De drie axioma’s (1e -, 2e - en 3e grondstelling) van H.P. Blavatsky staan diametraal tegenover de drie axioma’s van Ayn Rand. Het retorische foefje heeft Jeroen Dijsselbloem van Gerrit Zalm geleerd. Zalm vertelde mij wat oud-minister Duisenberg hem ooit had uitgelegd. 'Minister van Financiën zijn is heel makkelijk. Je hoeft alleen maar nee te kunnen zeggen. De enige vraag waarop je met ja antwoordt is als ze zeggen: zei u nee?'

De volgende drie axioma’s zijn volgens het objectivisme van Ayn Rand de fundamenten voor alle kennis. Hen bewijzen is onmogelijk; echter, bewijs is onmogelijk zonder erkenning van deze axioma’s.[4]
1. Het
bestaan bestaat.
2. Dit erkennen impliceert bewustzijn.
3. Als iets bestaat, dan bestaat iets; dit leidt tot de wet van de identiteit. A = A.
4) RAND, Ayn, Introduction to Objectivist Epistemology, Meridian, 1990. ISBN 0-452-01030-6

De inzichten van de twee Russinnen H.P. Blavatsky en Ayn Rand en hun drie axioma's staan diametraal tegenover elkaar en hebben op de schijnbare paradox betrekking. De schijnbare paradox is het moeilijkste te begrijpen fenomeen in het Boeddhisme. Het gaat uiteindelijk om de éne werkelijk waarin zowel het gezichtspunt van H.P. Blavatsky als van Ayn Rand naar voren komt. Ayn Rand baseert zich op het bestaan. H.P. Blavatsky belicht niet alleen het niet-‘bestaand’ (onbestaande) maar ook het ontstaan, de blauwdruk, die aan de schepping ten grondslag ligt. Wim van den Dungen: Metafysisch kunnen we speculeren over de mogelijkheid van een 'force active' (Leibniz), of 'entelechie' (Driesch), 'élan vital' (Bergson), 'vitaal principe' (Hahnemann), 'creativity' (Whitehead), 'morfogenetisch veld' (Sheldrake), 'etherisch dubbel' (theosofie), 'ch'i' (taoïsme), 'prâ a' (yoga) of 'vitale kracht'. De kwintessens, de moraal van het verhaal is dat het om de wederkerigheid, de reciprociteit tussen beide gezichtspunten gaat.

Anna Lemkow: boek Het Heelheid Principe.
Hoofdstuk 7 De evolutietheorie en haar ontwikkeling (p. 182):
Morfogenetische velden
197: De biologie-historica Donna Jeanne Haraway verwijst naar Ross G. Harrison (1870-1959) als een pionier bij de vorming van een modern organicisme, ter onderscheiding van het oude vitalisme** en mechanicisme. Ross’ werk op het gebied van de vorming van ledematen kwam hem van pas bij het leggen van de grondslagen voor het controversiële veldbegrip dat aanleiding gaf tot een grote hoeveelheid biologisch onderzoek in de dertiger jaren.
**Het vitalisme stelt dat levende verschijnselen het gevolg zijn van een niet-materieel (
niet-'bestaand') beginsel dat bekend staat onder de namen: levenskracht, entelechie, élan vital, stralingsenergie en dergelijke.

Rupert Sheldrake: "Het is duidelijk dat de chaos vrouwelijk is en dat de schepping uit de chaos lijkt op de schepping uit de moederschoot: een allesomvattende potentialiteit die uit de duisternis te voorschijn komt."
Over het onderwerp God schrijft Sheldrake:
een opvatting van de natuur zonder God moet een creatief eenheidsbeginsel inhouden, dat de hele kosmos omvat en de polariteiten en dualiteiten verenigt die in het hele natuurrijk worden aangetroffen. Maar dat staat niet veraf van de opvatting van de natuur met God.
Hij wijst erop dat in plaats van de theïstische opvatting dat God ver weg is en afgescheiden van de natuur, God ook zou kunnen worden beschouwd als immanent in de natuur en toch tegelijk als de eenheid die de natuur overstijgt. Hij haalt de vijftiende-eeuwse mysticus Nicholas van Cusa aan: ‘De Godheid is het invouwen en ontvouwen van al wat bestaat. De Godheid is in alle dingen en wel zo dat alle dingen in de Godheid zijn.’ Paulus verkondigt een gelijksoortig pantheïstisch idee als hij zegt dat de Godheid dat is waarin ‘wij leven, ons bewegen en zijn’ (Handelingen 17:28).
Het goddelijke kan zeker niet minder zijn dan onze meest verheven voorstelling en moet daarom de oneindigheid zelf zijn. Maar als het goddelijke oneindig is, kan het zich niet buiten de natuur bevinden, anders zou er geen ruimte overblijven voor het heelal! Het goddelijke is het heelal – niet alleen het stoffelijke heelal, maar alle eindeloze hiërarchieën van werelden en gebieden die het grenzeloze Al vullen en in feite vormen. Het goddelijke is dus immanent, alomtegenwoordig en de wortel van alles. Omdat het groter is dan elk van zijn individuele expressies, kan het ook worden beschouwd als transcendent. Dit pantheïsme onderkent een universeel leven dat alles zonder uitzondering vult en bezielt, dat alles bevat en in alles is besloten. Sheldrake noemt dit panentheïsme, aangezien hij pantheïsme omschrijft als de zienswijze dat het goddelijke in alles immanent is, maar niet transcendent is. Maar dit is een nogal willekeurige definitie.

Wat noemt men Spinozisme?
SPINOZISME: WIJSBEGEERTE OF PROZA? Als creatieve deugden noemt Krause: de creatie van persoonlijke autonomie (een aansporing tot zelfverlichting); de creatie van autonomie voor anderen (een aansporing tot politieke rechtvaardigheid); de creatie van interacties met de totaliteit (een positieve aanvaarding van een universeel humanisme); de creatie van schoonheid (het bevorderen van kunst en cultuur); en ten slotte de creatie van een eenheidsperspectief waarin alle genoemde creaties samen worden gebracht (een pleidooi voor panentheïsme). Zijn einddoel is een humanisme: een 'mensheidsbond', de maatschappij van de 'Humanitas' - een sociaal kunstwerk dat op alle fronten en alle niveaus uitdrukking geeft aan harmonie en eenheid. Zijn kritiek op de vrijmetselarij is dat ze nog onvolkomen is; een gedachte die in Nederland het meest pregnant wordt verwoord door Polak en zijn clandestiene loge Post Nubila Lux. Apostel schrijft:
"Volgens Krause is de huidige vrijmetselarij slechts een poging met tal van onvolkomenheden: het is een geheim genootschap met een hiërarchische structuur dat niet voor iedereen toegankelijk is. Als zodanig blijft haar realisatie ver beneden haar idee!"
Ook voor Opzoomer is het dualisme van Kant een probleem. Hij overwint dat dualisme in zijn derde stadium, dat van het monistisch idealisme. De wijsbegeerte moet de mens verzoenen met de wereld en de kosmos, met God: een verzoening van menselijke tegenstrijdigheden in een hogere eenheidsband. Het is niet moeilijk hier het verzoenende, synthetische denken van Krause aan te wijzen. Hegel en Spinoza zouden, volgens Opzoomer, blijven steken in hun verzoening van God met de wereld (pantheïsme), maar Krause kent nog een hoger, kosmisch beginsel (panentheïsme). De resultaten van modern, natuurwetenschappelijk onderzoek moeten worden afgestemd op dat hogere eenheidsideaal. God openbaart zich door middel van de rede in het innerlijk van de mens - de rede biedt ons inzicht in de samenhang van de gehele werkelijkheid.

Volgens Heinrich Heine leverde Spinoza met zijn panentheïsme de oplossing voor de tegenstelling tussen geest en lichaam (psychomaterie).

Pieter Kooistra: Het kunstwerk is een middel tot bewustwording van eenheid in verscheidenheid, zoals het leven zelf.

Zonnelied (Franciscus van Assisi):
Het
Zonnelied (Italiaans: Cantico del Frate Sole) is een gebed uit de rooms-katholieke traditie geschreven door de heilige Franciscus van Assisi.
Franciscus schreef dit gebed aan het einde van zijn leven vermoedelijk in de lente van het jaar 1225, toen hij zwaar ziek lag in San Damiano en de pijnlijke tekenen van stigmata vertoonde.
Het Zonnelied bezingt de schepping in termen van broeder en zuster. Opmerkelijk is dat hij in het loflied niet alleen de mooie aspecten van de schepping weergeeft, maar ook ziekte en zelfs dood een plaats in het leven van de christen weet te geven.

Sjalom, welkom in de fascinerende wereld van de bijbelse cultuur. We nemen je mee op een reis naar het oude Midden Oosten, de bakermat van de wereldreligies en van de westerse beschaving. Hier begon het allemaal, onze geschiedenis. Ontdek hoe de eeuwenoude verhalen en tradities van toen een onschatbare bron van wijsheid vormen voor het leven nu
Een farizeeër en een predikant debatteren over de weg naar God…
Wat begint als rabbi David Rosens verdediging van zijn traditie tegen de denigrerende opvatting van het woord ‘Farizeeër’ door predikant R.T. Kendall, groeit uit tot een fascinerende en unieke correspondentie waarin beide mannen openlijk discussiëren over de kernpunten van hun geloof. Ze verkennen de gezamenlijke grond die beide religies delen en ontdekken de fundamentele verschillen die hen van elkaar doen scheiden.

De éne werkelijkheid wordt gesymboliseerd door de levensboom en de ommekeer, de boom van kennis van goed en kwaad, de bewustzijnsevolutie van de mens. De levensboom en de boom van goed en kwaad geven samen een weerslag van de blauwdruk van de schepping en van de wetmatigheden die ten grondslag liggen aan het ontstaan, zich voordoen en voorbijgaan van alle verschijnselen. De complementariteit tussen de twee bomen toont de wetmatigheid achter alle inspanningen, blokkades, op- en neergaande bewegingen, successen en mislukkingen.

De Geheime Leer Deel II, hoofdstuk Esoterische leringen in alle heilige geschriften bevestigd (p. 509\510):
Het moet ernstig worden betwijfeld of onze tijd met al zijn verstandelijke scherpzinnigheid is bestemd om in elk westers volk ook maar één niet-ingewijde geleerde of filosoof te ontdekken die in staat is de geest van de archaïsche filosofie volledig te begrijpen. Men kan dat ook van niemand verwachten, voordat de ware betekenis van deze woorden, de alfa en de omega van de oosterse esoterie, de woorden Sat en Asat – waarvan in de Rig Veda en elders zo’n ruim gebruik wordt gemaakt – grondig wordt begrepen. Zonder deze sleutel tot de Arische wijsheid loopt de kosmogonie van de rishi’s en de arhats gevaar voor de gemiddelde oriëntalist een dode letter te blijven. Asat is niet alleen maar de ontkenning van Sat en evenmin het ‘nog niet bestaande’; want Sat is op zichzelf noch het ‘bestaande’, noch het ‘zijnde’. Sat is de onveranderlijke, de altijd aanwezige en eeuwige wortel, waaruit en waardoor alles voortkomt. Maar het is veel meer dan de potentiële kracht in het zaad, die het proces van ontwikkeling, of wat nu evolutie wordt genoemd, voortstuwt. Het is het altijd wordende, hoewel het zich nooit manifesteert1. Sat wordt geboren uit Asat, en ASAT wordt voortgebracht door Sat: inderdaad de eeuwige cirkelgang; maar een cirkel waar-van alleen bij de hoogste inwijding, op de drempel van paranirvana, de kwadratuur kan worden gevonden.
1) De leer van Hegel, die het Absolute Zijn of ‘Zijn-heid’ gelijk stelt met ‘Niet-Zijn’, en het Heelal voorstelt als een eeuwig worden, komt overeen met de Vedantafilosofie.

Harrie Verbon De graaiers gedijen op de universiteit (Volkskrant 6 mei 2010)
Er is in het hoger onderwijs nagenoeg geen bestuurder meer te vinden die minder dan ongeveer 180 duizend euro verdient.
Dat salaris bepalen de bestuurders zelf met medeweten van de zogenaamde toezichtsorganen. Die organen lijken voornamelijk gezelligheidsclubs waarin oude bekenden elkaar tegenkomen en waarin men het vooral met het universiteitsbestuur eens is.
Het hoger onderwijs is in een situatie terecht gekomen waarin degenen die het minst belangrijke werk doen in het hoger onderwijs, namelijk besturen, veel meer betaald krijgen dan diegenen die het werk doen waar het werkelijk om gaat, namelijk studenten opleiden en onderzoek verrichten. Hoe kan de universiteit dan van studenten verwachten dat zij de ambitie hebben zich te vormen tot onafhankelijke en kritische denkers?

Arnold Fellendans Universiteit is allang aan haar eigen lichtheid bezweken (Volkskrant 19 april 2010):
Van oud-minister Veerman kan het verschil in titulatuur tussen die instellingen van hoger onderwijs verdwijnen omdat hogescholen ook masteropleidingen moeten gaan aanbieden.
Op het eerste gezicht lijkt dit voorstel het eind van universiteiten aan te kondigen, maar bij nadere beschouwing is die onderwijsmeniscus al geruime tijd geleden vrijwel verdwenen. Onder de politieke druk is de studieduur van universiteiten al zó verkort, dat studenten daar alleen nog maar in één paradigma getraind kunnen worden.
Want als die meniscus tussen hbo en universiteiten helemaal verdwijnt dan zullen er onvoorstelbaar veel meer rechtszaken komen, waar de rechter over de waarheid zal moeten oordelen. Die rechters zullen dan echter niet kunnen voorkomen dat onze economie uiteindelijk helemaal naar de knoppen gaat.

Met de door de overheid geïntroduceerde marktwerking dreigt de cash cow Nederland volledig te worden uitgemolken. Juist door de nauwe verwevenheid van de private met de publieke sector is men bezig de kip met de gouden eieren te slachten.

De hamvraag is of de nauwere verwevenheid van de publieke met de private sector de kwaliteit van de samenleving echt verbetert? Het rapport ‘E i V’ verdedigt de stelling dat dit niet het geval is. Door de verzelfstanding van de wooncorporaties, de zorg en het onderwijs heeft de overheid het stuur uit handen gegeven. De door de overheid gestimuleerde marktwerking heeft een averechts effect, de valkuil van de schijnmarkt opgeleverd.

Koen Haegens Voorbij de risicomaatschappij DE LANGE GESCHIEDENIS VAN DE KREDIETCRISIS De kredietcrisis van 2008 is als de remake van King Kong: andere acteurs, zelfde verhaal, zelfde gorilla. De oorzaken gaan dan ook dieper dan de slechte hypotheken en risicovolle financiële producten van vandaag.
Om de winsten desondanks op peil te brengen, worden volgens Robert Brenner (What is Good for Goldman Sachs is Good for America The Origins of the Present Crisis) de lonen laag gehouden. In Amerika, maar ook in Europa is het reële inkomen voor grote groepen werknemers de afgelopen jaren fors achteruit gegaan. In Nederland is binnen één generatie het aantal laagbetaalde werknemers meer dan verdubbeld, tot 1,25 miljoen, zo blijkt uit recent onderzoek van het Amsterdams Instituut voor Arbeidsstudies. Dat leidt tot koopkrachtverlies. Aanvankelijk staken overheden zich fors in de schulden om de daling in de vraag overeind te houden. In de jaren negentig kwam hiervoor met name in de Angelsaksische landen een soort doe-het-zelf-keynesianisme in de plaats.

De evolutie van de mensheid (de gemanifesteerde werkelijkheid) op macroschaal, die op de psyche van de anonieme massa berust, creëert op aarde golfbewegingen (bv. Biogeochemische cyclus, Epigenetica, Conjunctuurgolf, Kondratiev-cyclus, op en - neergaande boog). Alles wat gebeurt, is altijd historisch. De geschiedschrijving (Akasha-kronieken) legt de macro evolutie vast. In elke cel van ons lichaam, en dat van andere levende wezens, bevindt zich een geweldig rijk archief. Het boek Mens tussen hemel en aarde van Willem Schulte Nordholt laat het euvel zien dat we nog steeds niet bereid zijn van de geschiedenis te leren. De geschiedenis is de vrucht van de innerlijke wereld. Maar is het wetenschappelijk bezien interessant dat door ‘trial and error’ bestuur het wiel steeds opnieuw wordt uitgevonden?
De opwaartse - en neerwaartse spiraal, beweging brengt de eeuwige wederkeer van Friedrich Nietzsche tot uitdrukking.
Voor Alpha en Omega, die door een punt worden gesymboliseerd, is er maar een route.
Het is mogelijk de éne werkelijkheid vanuit een nieuw gezichtspunt te belichten. Het rapport 'E i V' wil aantonen dat de kwintessens van het verhaal echter gelijk blijft. De structuur van de eeuwige wederkeer impliceert een Droste-effect. Dit proces van zelfverwijzing heet recursie (chaostheorie).
Om de spiraalwerking te verklaren biedt, net als het boek Het spiegelende brein van Marco Iacoboni, de fractale zelfgelijkvormigheid een handvat.
Het is het zelfbewustzijn, het reflexieve bewustzijn dat mensen kenmerkt.
Reactie van Jules Ruis naar aanleiding van mijn vraag Is zelfgelijkvormigheid een eigenschap die zelfbewustzijn mogelijk maakt?
Jules Ruis veronderstelt dat het ontstaan van elementen in de natuur (net zo als dat pixeltje op het scherm) door bepaalde informatie wordt aangestuurd. De opgeslagen informatie heeft naar zijn mening iets met genen, memen en zelfbewustzijn te maken. Het samenspel van genen en memen noemt hij het speelveld van de ziel. Er zouden dan bijvoorbeeld ook gemen kunnen bestaan.

De aartsengelen Michaël en Lucifer in de hemel zijn de sleutel om het dualiteitsbewustzijn te kunnen overstijgen. De blauwdruk van het reflexieve bewustzijn bestaat uit een lichtzijde en een schaduwzijde. De schaduwkant van het bewustzijn brengt de 'zondeval' van Adam en Eva op aarde tot uitdrukking. De meeste mensen prefereren ‘boter bij de vis’, een beloning op aarde boven een beloning in de hemel. Het is algemeen bekend, dat letter en geest van de wet niet altijd met elkaar overeenstemmen. De moraal van het verhaal is leven we naar de geest van de wet of kruipen we door de mazen van de wet, zodat we de wet aan onze laars kunnen lappen.
Al staat in de Volkskrant van 12 februari 2010 een artikel met de kop ICESAVE PRESIDENT NEDERLANDSE BANK LIJKT NIET DE MAN DIE DE GATEN IN DE WET OPZOEKT ‘Wellink is bange toezichthouder’. Zaken lopen mis wanneer een kritische reflexie achterwege blijft. Politiek opportunisme viert hoogtij.

René Meijer boek De Ether Bestaat!, DEEL II: Analyse en Spiritualiteit, Sectie 2a: de analyse Fouten, toewijding en de menselijkheid (p. 73)
Zoals de nederlandse filosoof B. Spinoza, die historisch direct volgde op René Descartes, zei dat de natuur Gods wilsbesluit is, en zoals de paus zei dat we via de schepping de Schepper hebben, zeggen wij aldus: de ether is een feit, een basiselement van de natuurlijke werkelijkheid. Het is, analytisch, allemaal een kwestie van cognitie, van hoe we de zaak labelen, van hoe we de werkelijkheid definiëren en zonder repressie bestieren. Per slot van rekening houdt het mislukken van het leveren van een definitief experimenteel bewijs van de ether nog steeds, bij genade van de natuurkundige onderzoeksopzet zelf, een paradigmatische definiëring ervan in waar we mee kunnen werken.

Met het 5D-concept en het Morele kompas wordt beoogd aan het oplossen van de wereldvraagstukken een steentje bij te dragen. Om hoofdzaken van bijzaken te onderscheiden wordt in het rapport ‘E i V’ van kwadranten gebruik gemaakt. Het laat op eenvoudige wijze de rode draad zien die de esoterische stromingen gemeenschappelijk hebben. Deze draad begint met de tegenstellingen. Aan elke crisis liggen tegenstellingen, zoals bijvoorbeeld tussen 'Politicals en Professionals', ten grondslag. De weg naar verbetering verloopt nu relatief langzaam omdat de brokkenpiloten elkaar de hand boven het hoofd houden en geen contact meer hebben met de werkvloer. Het zelfreinigend vermogen is verloren gegaan. De brokkenpiloten die de poblemen hebben gecreëerd moeten zich nu als een ware Baron von Münchhausen aan hun eigen haren uit het moeras trekken. Door het privatiseren van het onderwijs, de wooncorporaties en de zorg heeft de overheid het stuur uit handen gegeven en dreigt de cash cow Nederland volledig te worden uitgemolken.

Het gaat om ‘Leiderschap en de natuurlijke gang van zaken’ van Jan Bommerez (zie diapresentatie).

De geschiedenis laat een diversiteit aan innovatieve, interdisciplinaire grenswetenschappers zien waarvan de inzichten nauw op elkaar aansluiten.
Pythagoras, Ammonius Saccas, Origenes, Helena Blavatsky, Spinoza, Schelling, Nietzsche, Teilhard de Chardin, Einstein, Jung en Wittgenstein zijn coryfeeën die zich hebben bewogen op het snijvlak van natuur en cultuur. Op dit snijvlak gaat het echter niet primair om wetenschap versus geloof, maar eerder om de wisselwerking, de synthese tussen natuur – en menswetenchappen. Deze kengebieden kunnen wel onderscheiden, maar niet gescheiden worden. Het zijn twee verschillende, maar complementaire domeinen. Door beide als complementair te beschouwen ontstaat een completer zicht op de werkelijkheid. Het is wenselijk de tweespalt tussen de natuurwetenschappen en geesteswetenschappen te verkleinen. Vastgeroeste denkpatronen te doorbreken. Het domein van de materie met de energetische processen te combineren. Een ruimer denkmodel is nodig om op creatieve wijze de wereldvraagstukken op te pakken. Het zijn in het bijzonder de grenswetenschappers met een holistische visie die de samenleving een stapje verder brengen.

Daarom pleit Teilhard de Chardin ervoor, dat wetenschap en godsdienst naar elkaar gaan luisteren. Daarbij zal de wetenschap tot een hyperfysica moeten komen, die zowel de evolutie van het heelal als die van het leven en van de mensheid omvat. Deze zal, uitgaande van de verschijnselen, de werkelijkheid naar haar complexiteit en innerlijke samenhang moeten beschrijven en daarbij haar innerlijke zin zichtbaar rnaken. Er is immers maar één waarheid, en die is ongedeeld. Dan zal de schadelijke tegenstelling, die sinds Galilei en Newton godsdienst en wetenschap gescheiden houdt definitief verdwijnen. Beide hebben zij hun eigen rechtmatige manier om de ene werkelijkheid te benaderen. Beide maken zij Gods grootheid hierin zichtbaar.

Voor de énergie amorisante staat in het rapport 'E i V' de verticale dimensie (Akasha-veld), de Axis Mundi symbool.

‘Wereldverbeteraars’ vormen een bedreiging voor de machthebbers. Leiders, die zijn vermoord, maar zich met hart en ziel voor de mensheid hebben ingezet, zijn Mahatma Gandhi, Martin Luther King, Olaf Palma, Anwar Sadat, Itzhak Rabin en Daphne Caruana Galizia. Het zijn ‘wereldverbeteraars’ en wellicht op hun manier ‘klokkenluiders’, die op imposante wijze de andere kant van een zaak lieten zien. Het maakt deze personen tot een natuurlijke vijand van ééndimensionale denkers en dogmatici. Je behoeft geen econoom te zijn om te kunnen constateren dat de liberalisering van de financiële sector, het zeepbel(casino)kapitalisme geen gezond fundament heeft. Het creatieve boekhouden is topsport geworden.

Willem Mastenbroek Grenzen aan beter organiseren, Zelforganisatie en besturing als civilisatieprocessen:
En er is nog meer: Geert Mak ziet bepaalde uitwassen. Mak is historisch goed onderlegd en zijn feitenkennis in combinatie met enige journalistieke flair brengt hem tot de volgende diagnose (Mak, 2004): “We hebben nu te maken met een ‘new boys netwerk’. Het ‘old boys netwerk’ is aan het uiteenvallen. In dit netwerk ging misschien van alles mis maar exorbitante zelfverrijking uit de bedrijfskas was volstrekt not done. Niemand wilde doorgaan voor een graaiende parvenu”. Dat is volgens Mak snel aan het veranderen; hij schrijft: “Er is de afgelopen decennia binnen sommige leidinggevende kringen in de private en semi-publieke sector een mentaliteit ontstaan die sterk doet lijken aan de regenteske uitwassen van de achttiende eeuw. De beloning staat in geen enkele verhouding meer tot de feitelijke werkzaamheden en de bereikte resultaten. Falen wordt zelden of nooit meer gestraft. Met marktwerking heeft dit alle niets meer van doen. Bijna dagelijks maken de kranten melding van bestuurders die ondanks hun evidente mislukking wegkomen met handen vol goud.”
Waar gaat dit heen? Mak stelt: “We zien, voor onze ogen, zich een historische cultuurbreuk voltrekken, een ‘high trust society’ die in snel tempo bezig is te veranderen in een ‘low trust society’.

Door het ‘u vraagt, wij draaien’ van het cliëntelisme, de twee handen op een buik politieke manipulatieve machtsspelletjes kan van een gesloten systeem worden gesproken waarvoor de tweede wet van de thermo dynamica geldt en waarop dus de entropie van toepassing is. Of met andere woorden in een gesloten systeem blijft de kwantiteit, de totale hoeveelheid energie gelijk, maar de kwaliteit van de totale hoeveelheid energie zal na verloop van tijd lager zijn dan ervoor. Maar gelukkig bestaat er ook negentropie.

Meer en meer politici in Nederland worden zich er langzamerhand van bewust dat ze door niets te doen op het verkeerde paard hebben gewed.

====

2. Geschiedenis unificatie (Homo sapiens, Complementariteit, 2e Dimensie, Goed en Kwaad)

Oscar Wilde: Alles gaat over seks, behalve seks zelf, dat draait om macht.

De tegenstellingenLicht en Schaduw’ (dubbelleven), die Carl Jung onderkent komen in de tweenaturenleer, de 'emanatie van God' (Ferouer: goddelijke dubbelganger) tot uitdrukking.

De negatieve betekenis van Eros (fohat) staat voor wellust, driftleven, epithumia. Voor Jung betekent eros de religieuze drift, voor Freud de seksuele drift. Alles heeft zijn tegenstelling, begeerte inbegrepen. Freud baseerde zijn droomanalyse op vroegkinderlijke verlangens naar seks met de ene en de dood van de andere ouder. Carl Jung legt een accent op de schaduwzijde en Roberto Assagioli op de verborgen 5e Dimensie, de keerzijde van de medaille, de lichtzijde ('Psychoanalyse en Psychosynthese'). In het rapport ‘E i V’ wordt een grote verscheidenheid aan gezichtspunten uitgewerkt.
Het bewustwordingsproces bestaat uit de uitwisseling tussen het vrouwelijk en het mannelijk, tussen 'Chaos, Gaia en Eros' en het 'Goede, Ware en Schone', tussen 'Chaos-Theos-Kosmos' en 'Goden-Monaden-Atomen', tussen materie en geest, tussen lagere en hogere Triade, tussen chaos en harmonie, tussen navel (
Epithumia) en hart (Thumos), tussen begin en het einde, tussen Alpha en Omega.

De 'Derde weg' heeft in het onderzoeksrapport 'E i V' op de relatie tussen 'Chaos - Gaia - Eros' en het Eeuwig 'Goede - Ware - Schone', op de synthese tussen 'vrouwelijk en mannelijke' (aantrekken en afstoten) energie betrekking. ====

2.1 Schaduwzijde (Egoïsme en Altruïsme)

Het egoprobleem is niet iets nieuws. De hele menselijke geschiedenis is ervan doortrokken. Het is gewoon moeilijk om cultureel volwassen ego's op één lijn te krijgen. In de oude vedische cultuur die vijfduizend jaar geleden ten onder ging in een grote (ego-)oorlog (beschreven in de Mahâbhârata), sprak men van vals ego ofwel (ahankara) als zijnde het ik-besef dat zich teveel vereenzelvigt met zijn uiterlijkheid en zijn materieel vermogen. In de zelfzucht die voortvloeit uit de valse vereniging ontstaat het valse ego dat steeds in angst verkeert en tot vernietiging leidt.

Richard Dawkins Onze zelfzuchtige genen
De chimpansee en de mens hebben 99,5 procent van hun evolutiegeschiedenis met elkaar gemeen. Toch beschouwen de meeste mensen de chimpansee als een irrelevante rariteit, terwijl ze zichzelf zien als sport op de ladder van het Allerhoogste. Voor een evolutionist bestaat echter geen objectieve basis waarop die ene sport boven de andere kan worden verheven. Alle mensen, dieren en planten zijn in een periode van meer dan drie miljard geëvolueerd volgens een proces dat bekendstaat als 'natuurlijke selectie'. Binnen elke soort produceren sommige individuen een groter nageslacht dan de rest, zodat de onsterfelijke eigenschappen (genen) van de exemplaren die zich met succes hebben vermenigvuldigd, in de volgende generatie talrijker worden. Dit heet natuurlijke selectie. Wijn zijn gebouwd via natuurlijke selectie, en dat is een belangrijk gegeven voor een beter begrip van onze eigen identiteit. Een voor een behandelt Richard Dawkins de voornaamste thema's van de sociale theorie: altruïstische en zelfzuchtig gedrag, de verwantschapstheorie, de theorie van de geslachtsverhoudingen, bedrog en de natuurlijke selectie van sekseverschillen.
Richard Dawkins' uiteenzetting van de evolutie van onze genen is geïllustreerd met tal van voorbeelden. In De zelfzuchtige genen biedt hij ons een oorspronkelijke kijk op onszelf en onze beschaving.

Bij levensprocessen gaat het om de natuurlijke eenheid en de natuurlijke selectie, namelijk om de Weltstoff van Teilhard de Chardin, de memen van Richard Dawkins, de geest-substantie Swabhâva (Mind stuff) in de Theosofie.
George Coyne Interview (1/7) met Richard Dawkins.

Richard Dawkins stelt dat het ontstaan van uiterst gecompliceerde levensprocessen (bijvoorbeeld een levende cel, het proces van de fotosynthese in planten) door ‘natuurlijke selectie’ kan worden verklaard.
We moeten er net als het antropisch principe van uitgaan dat de dingen zijn zoals ze zijn, het leven, het ontwerp is zoals het is. In dit kader is het interessant te verwijzen naar de 'De vier wie-vragen' Genen zijn niet belangrijker dan organismen (Richard Dawkins, NRC Handelsblad 22 mei 2004). De vierde vraag gaat over de zin van het leven (zingeving), de waarde van ons gedrag om te overleven. Om de continuïteit van het leven op aarde voor de mensheid te waarborgen gaat het primair om de eenheid der tegendelen (kwalitatieve as), de hemelse triade en de natuurlijke selectie ('Survival of the fittest'). Het ‘ieder voor zich’ is een doodlopend spoor. De onvolmaaktheid van de mens op aarde staat in contrast met de volmaaktheid van God in de hemel.

In het laatste gedeelte bespreekt Dawkins met de filosoof Daniel Dennett de zingeving van het leven zonder een God, zonder een immateriële en onsterfelijke ziel of hoop op een leven na de dood. Volgens Dennett is een onsterfelijke ziel niet nodig voor zingeving: de ziel bestaat volgens hem uit de samenwerking van de neuronen in de hersenen. Het besef dat men deel uitmaakt van allerlei creatieve activiteit over de gehele planeet is volgens beiden een bron van zingeving.

'Survival of the fittest' wordt vaak verward met 'het recht van de sterkste'. Een organisme hoeft echter niet de 'sterkste' te zijn om betere overlevingskansen te hebben dan anderen. Een betere camouflage of beter vluchtgedrag kunnen overlevingskansen vergroten en er voor zorgen dat een organisme 'the fittest' is. Het dier dat het best is aangepast aan diens omgeving en daardoor de beste overlevingskansen heeft, is de 'fittest'.
Het betekent al helemaal niet dat de 'sterkste' het morele recht heeft te doen wat hij wil met de 'zwakkere' met de motivatie dat dat nu eenmaal zo werkt in de natuur.

De éne werkelijkheid bestaat uit paren van tegenstellingen. De complementariteit bestaat op aarde, maar niet bij God (Ain-Soph) in de hemel. ‘Begrip en onbegrip’, ‘orde en wanorde’, ‘negentropie en entropie’, ‘analoog en digitaal', ‘logische afhankelijkheid en acausale geordendheid’, ‘collectieve en persoonlijke onbewuste’, 'psychoanalyse en psychosynthese', 'evolutie en involutie', 'microkosmos en macrokosmos', 'individueel en collectief', 'Idealisme en Materialisme', ‘hemel en aarde’ kunnen niet los van elkaar worden gezien.

Eufemistisch gesteld de op het principe ‘u vraagt, wij draaien’ van het cliëntelisme gebaseerde oplossingen die politieke partijen de afgelopen decennia ten uitvoering hebben gebracht sluiten niet op de vraagstukken die in de maatschappij echt spelen aan. Voor het waarborgen van onze toekomst gaat het er niet om bevolkingsgroepen af te scheiden, maar juist om grenzen te doorbreken. Regeren is nog steeds vooruitzien. Dus verder kijken dan je navel, lees neus lang is. Er is bij politici duidelijk een gemis aan zelfreflectie.

'Derde industriële revolutie in de maak' (Volkskrant 25 maart 2010):
Na de uitvinding van de stoommachine in de 19de eeuw en de computer in de 20ste, zal opnieuw een revolutie in de industrie plaatsvinden.
We staan aan het begin van een revolutie in marketing, waarbij merken worden aangesproken op hun verantwoordelijkheden. Een groeiende groep consumenten kiest voor een duurzame levensstijl, en verlangt van bedrijven dat ze duurzaam en verantwoord geproduceerde producten leveren. Net als de eerste en tweede industriële revolutie zullen veranderingen schoksgewijs gaan, maar ze zijn onontkoombaar. Bedrijven die niet overstappen op duurzame producten, zullen de rekening gepresenteerd krijgen.
Bedrijven zullen al binnen enkele jaren verantwoord grondstoffen en productiemiddelen moeten inkopen. Niet omdat consumenten dit uit idealistische overwegingen verlangen, maar omdat het van cruciaal belang zal worden voor hun kostenniveaus, hun marges en hun merkwaarde. Nu wordt een dergelijk beleid nog als soft beschouwd, maar het refereert wel degelijk aan concrete zakelijke voordelen, zoals lagere kosten en omzetgroei, zegt Marco Gulpers van ING.
Economische en politieke crises enerzijds, en ontwikkelingen op het gebied van voeding, energie en water anderzijds, zullen leiden tot een verschuiving van de macht naar opkomende markten. Juist daar is duurzame productie een noodzaak en een wens.

====

2.2 Lichtzijde (Onpersoonlijk)

Juliet: What's in a name? That which we call a rose
By any other name would smell as sweet.
Teilhard de Chardin Op een dag, wanneer we de ether, de wind, de getijden en de zwaartekracht hebben bedwongen, zullen we . . . de energieën van liefde gaan aanwenden. Dan zal op die dag voor de tweede keer in de geschiedenis van de wereld de mens het vuur hebben ontdekt.
Hoe verder we in de materie doordringen, door middel van steeds krachtiger methoden, des te meer raken we verward door de onderlinge afhankelijkheid der delen. Elk element in de Kosmos is voortgekomen uit alle andere elementen. Het is onmogelijk in dit netwerk te snijden of dit te isoleren zonder dat het aan alle kanten gaat rafelen.
De moderne fysica is er niet langer zeker van of wat ze in handen heeft zuiver energie is, of zuiver gedachte.

Nu kunnen we ook positief over het ego denken. Het ego kunnen we ook zien als een zuiver ik-besef dat ons zelfverantwoordelijkheid en volwassenheid geeft. Het ego als het product van zelfrealisatie, van op een volwassen manier bezig zijn om je zelfstandigheid te realiseren. Dat is een ideaal dat we goed noemen. Het ideale ik-besef noemen we de ziel, het ego dat niet vervalst is door uiterlijkheden maar zich met anderen kan verenigen op basis van regulerende beginselen: principes en waarden.

Om het aardse met het hemelse te verbinden gebruikt de Theosofie het begrip Individualiteit, Carl Jung Individuatie en de filognosie Onpersoonlijk. Het gebruik van deze 'synoniemen' biedt een gemeenschappelijk kader waardoor het mogelijk is de authentieke projectie (het goddelijke) van het Ken uzelve te doorgronden.

Freek van Leeuwen maakt van het begrip zelfverwerkelijking gebruik. In zijn boek De Levensweg (p. 77, 90 en 193) past hij het cybernetische model toe.

Het volmaakte getal 10 (1 + 2 + 3 + 4) wordt in de metafysische wereld verzinnebeeld door de 4 of de Tetraktys. Het laat zien dat er aan de wereld van de eeuwig wederkerende verschijnselen (Aldous Huxley: ‘perennial’, Friedrich Nietzsche: ‘ewige Wiederkehr’), een eeuwige natuurlijke ordening, een blauwdruk, het factorelement, een bepaalde natuurconstante? ten grondslag ligt. De Triade, de triniteit vormt de natuurlijke eenheid 'Ruimte, Materie en Tijd' en de Tetrade vormt de natuurlijke selectie. Bij de natuurlijke selectie gaat het primair om de context 'Uw wil geschiede'. Richard Dawkins heeft gelijk wanneer hij stelt dat het bij levensprocessen om natuurlijke selectie gaat. Het rapport 'E i V' wil aantonen dat de kwintessens van het verhaal echter gelijk blijft. De structuur van de eeuwige wederkeer impliceert een Droste-effect. Dit proces van zelfverwijzing heet Recursie.

Evolutiebioloog Richard Dawkins bestempelt religie als een culturele virusinfectie, die met man en macht dient te worden bestreden.
Dawkins gooit echter het kind met het badwater weg en ziet niet in dat spiritualiteit juist de sleutel voor de oplossing is. De 'natuurlijke selectie', datgene dat in het collectieve onbewuste plaatsvindt veroorzaakt het irrationele gedrag. Voor de mens is het mogelijk de onzichtbare creatieve beeldkracht (actieve imaginatie) op de zes gezichtspunten (darshana’s) af te stemmen en daarmee de 'natuurlijke selectie' zichtbaar te maken.

Het mechanisme, het samenspel van de toevallige verschillen en natuurlijke selectie (‘Het toeval stelt voor, de natuurlijke selectie beslist’) wordt door de Heilige tetraktys van Pythagoras weergegeven. De getallen van Pythagoras brengen een relatie, een specifieke categorie van betrekkingen tot uitdrukking. Pythagoras was een cyberneticus. De mens maakt deel uit van auto- en kruiskatalytische systemen (Ervin Laszlo).

De natuurlijke ethiek van Spinoza hangt ongetwijfeld met de 4e dimensie, de co-reflectie van Teilhard, het projectiemechanisme van Jung en de weerspiegeling van Blavatsky samen.

Mensenbrein in supercomputer (17 mei 2011):
Het brein, met zijn miljarden neuronen die allemaal op de een of andere manier verbonden zijn, is zonder twijfel het meest complexe orgaan van het menselijk lichaam. Hierdoor heeft het de mens altijd al geboeid. Zo publiceren neurowetenschappers alleen al meer dan 100.000 wetenschappelijke artikelen per jaar. Maar volgens Henry Markram, de oprichter uit Zwitserland van het Human Brain Project (HBP), heeft al deze kennis ons nog niet heel veel verder gebracht. ‘Iemand die 100 jaar geleden aan zijn oma moest uitleggen hoe het brein werkt, zal niet heel veel anders hebben gezegd dat iemand die dat nu zou doen’. Ik sprak hem vandaag op het Nederlandse congres voor Brain & Cognition, in Leiden.

De vraag blijft actueel kiezen we voor het eigen koninkrijkje, de 'bv-Ego' of het koninkrijk in de hemel, het hemelse rijk?

Hugo S. Verbrugh (GAMMA jrg. 8/nr. 2 april 2001 p. 38-40) boek 'Karma & Reïncarnatie - Een filosofische analyse' met een voorwoord van Marten Toonder -Uitg. Agora, Kampen, 2000, 206 pagina's (Henk Hogeboom van Buggenum recensie)

Arie Bos boek Hoe de stof de geest kreeg, De evolutie van het ik (p. 82):
'Als we konden zien hoe de wetenschappen verband met elkaar houden, zouden wij het niet moeilijker vinden om ze te onthouden dan een reeks cijfers'.
Wat betekent dat nu?
'Wanneer men van een wiskundige reeks twee of drie termen kent, zijn de daaropvolgende gemakkelijk te vinden.'
83: Het inzicht dat Descartes tot zo’n grote opwinding bracht was namelijk het volgende. Wanneer uit kennis van enkele gegevens een wiskundige reeks volgt en eveneens geldt (zoals Pythagoras al betoogde) dat alle processen in de natuur wiskundig zijn te beschrijven, dan geldt deze voorspelbaarheid ook voor de hele natuur. Je hoeft dan alleen maar de voorgeschiedenis van een natuurproces te beschrijven – liefst wiskundig – en het vervolg staat vast. Bij natuurprocessen is het dus voldoende om het verleden te kennen om de toekomst te kunnen voorspellen.
203: Van Simon Conway Morris is de theorie dat door adaptatie, aanpassing, de evolutie een dwingende loop heeft gevolgd. Dat laat hij zien aan het feit dat in de evolutielijnen van uiteenlopende soorten gelijke, convergente ontwikkelingen tevoorschijn komen. Dit zou doelgerichtheid betekenen en dat is in de evolutietheorie verboden.
De evolutionair fysioloog en ornitholoog Jared Diamond in een van zijn bestsellers, De derde Chimpansee, precies hetzelfde standpunt huldigt, terwijl hij in zijn Zwaarden, paarden en ziektekiemen al had laten blijken religie te zien als niet meer dan een uitvinding om mensenmassa’s in bedwang te kunnen houden.

Arie Bos boek Hoe de stof de geest kreeg, De evolutie van het ik (Hugo S. Verbrugh recensie)

In het rapport ‘E i V’ staat niet de discussie ‘Geest of Stof’, 'Aristoteles of Descartes', what’ s in a name centraal, maar de wederkerigheid (reciprociteit) tussen beide, het 'en-en'/'of-of' mechanisme, de kwintessens.

Het 5D-concept, de kwintessens van het rapport ‘E i V’ draait in de ongemanifesteerde wereld om de interacties tussen de vier categorieën Monade, Duade, Triade en Tetrade en in de gemanifesteerde wereld om het Mensenrrijk, Dierenrijk, Plantenrijk en Mineralenrijk.

Pim van Lommel boek Eindeloos Bewustzijn – Wetenschappelijke visie op bijna-dood ervaringen, hoofdstuk 15 Er is niets nieuws onder de zon (p. 302).

Voor fotonen geldt hetzelfde als voor neutronen, synapsen, gedachten en gevoelens (communicatie) ze verschijnen en verdwijnen.
Een synaps is een verbinding tussen twee neuronen waardoor een impuls kan worden overgedragen. Het brein bestaat uit zenuwcellen, de neuronen. Onder invloed van interacties met de buitenwereld kunnen hersencellen worden aangemaakt en verdwijnen. Neuronen en spiegelneuronen hebben vertakkingen en vormen zo een neuronennetwerk. Waar ze elkaar raken in de synapsen, ontstaat een gedachte of herinnering. Ideeën, gedachten en emoties zijn verbonden in dit neuronetwerk en ze zijn elk mogelijk verbonden met elkaar. Het brein is een medium dat het vormen van gedachten mogelijk maakt, maar is er niet de bron van. Door nieuwe associaties te leggen is een diversiviteit van representaties, het 5D-concept ontstaan. Het biedt een houvast om de éne werkelijkheid beter te leren begrijpen.

Als we de zaken werkelijk willen veranderen dienen we aan het geestelijke kapitaal meer aandacht te besteden. In het 5D-concept zijn de 'metafysica, het bovennatuurlijke en de fysica', 'Geestkunde en Natuurkunde', 'Bewustzijnsevolutie en Evolutietheorie', 'Unificatietheorie en Snaartheorie', twee complementaire kanten van één medaille. Het is het projectiemechanisme, de spiegelsymmetrie die beide met elkaar verbindt.

Roberto Assagioli laat met disidentificatie, net als Blavatsky met het meditatie-diagram, zien dat gedachten en gevoelens verschijnen en verdwijnen, maar we zijn niet onze gedachten en gevoelens. Meditatie, stilte stelt ons in staat dichter bij de eigen kern te komen, te her-inneren. Het onderbewustzijn geeft op onze vragen antwoord.

Het 5D-concept laat net als de levensboom en het enneagram zien dat het goede nieuws is dat er een zelfregulerend (zelfgenezend - en zelfreinigend) vermogen in het systeem zit ingebakken. Het gaat er om de schijnwaarheden in het leven, de ingebakken clichés te demystificeren.

Uit het onderzoek naar het verschijnsel organisatiecultuur is als belangrijkste conclusie naar voren gekomen dat het nuttig is om management by trial and error aan te vullen met management by learning. Om het zelfregulerende vermogen van markten te herstellen dient de overheid zich meer op het gelijkheids- en gemeenschapsmodel van A.P. Fiske toe te leggen. De eenzijdige nadruk op het marktmodel, het marktdenken veroorzaakt de problemen. Om het '5D-concept en Ether-paradigma', de Bewustzijnsschil te kunnen onderbouwen is er de afgelopen millennia ruimschoots voldoende geëxperimenteerd. De overheid moet verhinderen dat de geschiedenis zich schaamteloos blijft herhalen.
De conclusie berust op het feit dat de supersymmetrie in het universum zowel voor de materiële wereld als voor de immateriële wereld, de Macrokosmos en Microkosmos geldt. De ongemanifesteerde Triade geeft inhoud aan de vorm van de gemanifesteerde Tetrade en vice versa. Het is godsonmogelijk dat er inhoud bestaat zonder vorm. Het is niet nodig nog meer leergeld te investeren.

Voorbij tijd en ruimte ligt het domicilie van oneindige mogelijkheden: een bron van leven, waarheid, intelligentie en werkelijkheid die nooit opdroogt. Zij is nog even vol als zij ooit is geweest en ooit zal zijn. Dit is de belofte van de oude wijsgeren, die nog altijd geldig is. Het rapport ‘E i V’ laat zien dat de etherische blauwdruk, de structuur van het wat achter de éne werkelijkheid bekend is. Het laat zich aanzien dat levenswetenschappers het hoe van het mysterie zeker niet geheel zullen oplossen. Intelligenter dan God zullen we nooit worden.

De term matrix (wiskunde) werd in 1848 ingevoerd door de Britse mathematicus J. J. Sylvester. Hij leverde fundamentele bijdragen aan de matrixtheorie, de invariantentheorie, de getaltheorie, partitietheorie en de combinatoriek.
Lineaire algebra en de Getransponeerde matrix.

Een data matrix is een tweedimensionale streepjescode bestaande uit witte en zwarte vierhoeken in een vierkant of rechthoekig patroon. Een data matrix vertoont een opvallende gelijkenis met een Hof van Eden-patroon.

Het boek Wat Darwin niet kon weten van Gerrit Teule biedt een uitstekend houvast om zowel de ‘binaire code' van machinetalen als het verschijnsel recursie toe te lichten. Gerrit Teule schrijft (p. 47): Je kunt een computer begrijpen op meer niveaus dan je op één hand kunt tellen.

Gerrit Teule start zijn gezichtspunt vanuit de hardware. Het rapport ‘E i V’ vertrekt daarentegen ook vanuit de 'mentale software' (Geert Hofstede), het 5D-concept, namelijk de doelmatige ordening van de informatievoorziening.

Er bestaat wel degelijk een zekere gelijkenis tussen levende organismen, zoals de mens en levenloze computers. Het is de mens die met behulp van zijn brein, de beide hersenhelften, 'Lichaam en Geest', 'Macrokosmos en Microkosmos', 'God en Zoon', 'Hemel en Aarde' met elkaar verbindt. Het gaat om het herkennen van de eenheid van alle leven.
Op basis van de 2e grondstelling vormen Geestkunde en Natuurkunde de twee zijden van dezelfde medaille, de natuurlijke eenheid.
Omdat de geheugencellen van computers twee waarden kunnen aannemen, is er sprake van binaire voorstelling van de opgeslagen informatie. Elke computer telt volgens het binaire stelsel.

Het rapport E i V beoogt, net als de bewustzijnsfilosofie, aan het gezichtspunt van Ervin Laszlo een steentje bij te dragen. Dit aanvullende inzicht is niet alleen door E-learning, op basis van de binaire code. tot stand gekomen, maar berust ook op het verschijnsel complementariteit. Voor het delen van kennis is internet een uniek medium.

Licht
Dr.Fritz Albert Popp bewees dat de cellen van alles wat leeft bio-fotonen uitstralen ofwel elektronen. De aura, die met het Kilian-apparaat gefotografeerd kan worden bestaat uit een uitstraling van elektronen. In de reguliere geneeskunde is er ook iemand die er mee werkt. Het is de Nederlandse psychiater Ling Kan. Hij introduceerde in 1987 de auroscoop, een product van westerse technologie, waarmee hij aura’s en chakra’s zichtbaar maakt.

====

2.3 Benen op de grond

Het probleem met die vereniging is dat we niet op willen lossen in die ziel en er zweverig mee dan niet meer reëel zijn. Met de benen op de grond praktisch blijvend hebben we zo een identiteitsprobleem: hoe verenigen we onze ego's in één samenhangend identiteitsbegrip. Sigmund Freud loste dit probleem met de psycho-analytische unificatietheorie op door het ego boven het dierlijke, primitieve zelf van de primaire driften te plaatsen. Dat zelf noemde hij het Es. Het ego zou dan de oplossing zijn. Maar we zagen al dat het ego dus een zon- en een schaduwzijde kent. Met het ego als doel zijn we niet zomaar verenigd, daar is nog iets meer voor nodig. Dat extra's noemen we de wijsheid. De wetenschap daarvan noemt men de wijsbegeerte. De filosofoof zegt 'ken uzelve'. In die wijsheid is er idealiter de vereniging in de ziel, maar tegelijkertijd verscheidenheid in het ik-besef op basis van zelfverwerkelijking. Dat ikbesef van de wijsheid noemen we de oorspronkelijke persoon. Iedereen moet de relatie met de oorspronkelijke persoon, zijn ideale zelf, ontwikkelen. Vedisch heet dat ideale ik van dienstbaarheid aan de authenticiteit de svarûpa. De oorspronkelijke persoon waar we allen op uit zijn heet in die klassieke wijsheid de purusha De svarûpa bereikt men door svadharma te ontwikkelen met het verwerken van je , zegt men in de yoga-filosofie, de filosofie van je verenigen in het bewustzijn. De yogafilosofie is een andere unificatietheorie. Eenheid in verscheidenheid is een idee dat al in de Bhagavad Gîtâ is terug te vinden: het heet daar ekatvena prthakvena bahuda, eenheid in de veelvormige verscheidenheid als de identiteit van Krishna. Dit oude idee werd nieuw leven ingeblazen aan het eind van de middeleeuwen door een hervormer van het indiase Vaishnavisme: S'ri Krishna Caitanya Prabhu, een avatar die de Heer in de vorm van een toegewijde voorstelde. Zijn idee van ons onderwerp noemde hij: acinthya bhedhâbheda tattva (de z.g siddhânta): de ondoorgrondelijke eenheid in de verscheidenheid als een basiskenmerk van God. Hiermee vormde hij de basis van een wereldwijde religieuze reformatie met het idee van 'eenheid in verscheidenheid'. Dat idee kreeg in datzelfde tijdsgewricht zijn beslag in het Christendom in de vorm van de religieuze Reformatie, een culturele Renaissance en een wetenschappelijk/filosofische vorm van Verlichting die uitmondde in een reeks van moderne Revoluties die de verscheidenheid in de eenheid van de bij voorkeur democratische, rechtschapen op mensenrechten gebaseerde staatsvorm moesten waarborgen.

2.4 De gnosis, een indeling

Ook de Christelijkheid heeft een pretentie - of beter gezegd goede wil - van vereniging met vele daarbijbehorende unificatietheorieën rondom allerlei religieuze, politieke, wetenschappelijke, filosofische, analytische en sprirituele culturen. De kern van al deze christelijke unificatietheorie vormt de oorspronkelijke persoon in de gedaante van Christus. De geest van die unificatie noemen we ook wel de gnosis. Het is historisch voor de Christelijkheid altijd een groot probleem geweest verenigd in Christus te blijven omdat de gnostische kern niet zonder meer eenduidig te fomuleren is. Er onstonden na de middeleeuwen vele bewegingen als de Rozenkruisers en de Vrijmetselaars die weer verder borduurden op oorspronkelijke europese spirituele bewegingen als de Tempeliers en het druidisme en andere vormen van als 'ketters' beschouwde Christelijkheid. In de negentiende eeuw deed Madame Blavatsky met de Theosofie een zeer verdienstelijke poging een verbinding tussen de culturen van oost en west te leggen. Gnosis moest ook de wereldcultuur verenigen. Een loffelijk streven dat echter niet zonder meer een succes is of zuiver te krijgen is. Er onstond een afscheiding van de theosofische beweging in de vorm van de Antroposofie van Rudolf Steiner.

Wat de huidige mensheid volgens Sri Aurobindo nodig heeft, is niet de definitieve overwinning van één ideologie op alle andere, maar een gemeenschappelijke menselijke inspanning gebaseerd op de harmonie van de verschillende wereldbeschouwingen. Een belangrijke stap in die richting zou de integratie zijn van de twee voornaamste wijzen waarop het bestaan kan worden gezien: de spiritualiteit bewaard in de religieuze tradities van het Oosten, en de praktische geest, zoals vertegenwoordigd door de politieke en economische stelsels van het Westen. De belangrijkste reden van het probleem om in het Westen tot een eenduidige formulering van de gnosis te komen is de onwetendheid (avidya) die ontstaat uit de geestesvernauwing, of bewustzijnsvernauwing van het valse ego. Je kent wel je eigen winkeltje, maar dat van een ander is je al gauw teveel. Zo ontdekt men niet de klassieke geschriften en verdwijnt men in zelfverzonnen werelden. De feitelijke spelregels voor de unificatie is men zich dan niet meer zuiver bewust. Alle energie steekt men in z'n eigen ding en de energie om samen te werken is er dan niet meer, de z.g. synergie is zoek. En dan hebben we het alleen nog maar over de christelijke unificatie. De vereniging van de wereldcultuur waar we nu in de 21e eeuw voor staan, en die bij ons met de theosofen spiritueel een begin maakte, is nog een groter probleem. Samenvattend moeten we dus een aantal problemen bespreken in het streven naar een unificatietheorie die wereldomvattend is, die perspectief biedt op wereldvrede in eenheid en verscheidenheid. We hebben een 1) probleem van onwetendheid, 2) een identiteitsprobleem, en 3) een politiek probleem.

====

3. Ordening biedt oplossing unificatieprobleem (3e Dimensie, Oplossing)

Chinees spreekwoord waarschuwt: Als we niet van richting veranderen is de kans groot dat we aankomen waar we heen gaan.
Krishnamurti: En in die afstand, de verdeling tussen de ziener en het ding dat wordt gezien, in die verdeling ligt het gehele conflict van de mens.
Hoe meer we over 'de waarheid' praten of zelfs maar denken, hoe verder we die van ons wegduwen.
Geen enkele organisatie of georganiseerde religie kan de mens naar waarheid of naar zijn verlossing leiden.
Er bestaat geen pad naar de waarheid.
Je moet je eigen leraar en je eigen leerling zijn.
U wordt een licht voor uzelf en daarom werpt u geen schaduw op het pad van een ander of van uzelf.
Korzybski: The map is not the terrirory.
Wieslav Brudzinsky: Het moeilijkst vind je de weg naar de wegwijzers.
György Konrád: Op de vraag naar de zin van het leven antwoordt iedereen met zijn levensloop.

De kernvraag is hoe verander je chaos in harmonie?
In het rapport Eenheid in Verscheidenheid worden de contouren geschetst hoe 'probleem en oplossing' van de culturele evolutie (cultuuroverdracht) met elkaar samenhangen.

De energie -, klimaat - en kredietcrisis kunnen alleen effectief worden aangepakt wanneer van een sluitend model (hoofdroute) van de éne werkelijkheid (bv. A.P. Fiske) wordt uitgegaan. De gesignaleerde crises vragen om een ruimere context. De cyclische evolutie biedt daarvoor een handvat. De kredietcrisis markeert een breuk in het traditionele marktdenken van Adam Smith. De hamvraag is hoe wordt economische meerwaarde gecreëerd die zowel de welvaart als het welzijn ten goede komt of met andere woorden hoe kan worden vermeden dat de illusiecultuur domineert?

De oplossing van het ééndimensionale marktdenken ‘u vraagt, wij draaien’ van het cliëntelisme heeft een psychologische (Deel IV), een sociologische (Deel V) en een filosofische (Deel VI en VII) dimensie. De maatschappelijke onvrede hangt zeker niet alleen met dit verschijnsel samen, maar ook met de andere gesignaleerde mondiale crises.

De kwintessens van het rapport 'E i V', het Meta-leren berust op het bewustzijn van bewustzijn (helicopterview, Top down perspective).
Het innerlijke bewustzijn (zelfbewustzijn, reflexief bewustzijn, bewustzijn van bewustzijn) is een levenscyclus (Huwelijksquaterniteit) die in het universele bewustzijn ligt besloten. Bewustzijn manifesteert zich door een levenscyclus. Er bestaat niet alleen bewust en onbewust, maar ook het verschijnen en verdwijnen van het bewustzijn. De manifestatie van het bewustzijn is continu aan verandering onderhevig. Geesteswetenschappen leggen op het innerlijke universum de nadruk.

Om de wereld te veranderen gaat het nog steeds om de scholing van de individuele ziel. Of met andere woorden hoe kunnen we in de pas lopen met de Heilige Geometrie, of ook wel de driehoek van Pythagoras genoemd. We moeten ons ervan bewust worden dat we de schepper van onze eigen realiteit zijn. De driehoek van Pythagoras bevat de blauwdruk van het universum en brengt het reflexieve bewustzijn (5D-concept, Kwintessens) tot uitdrukking.

De beide tegengestelde tetraëders verbinden ‘Hemel en Aarde’, ‘Goed en Kwaad’, ‘Wat en Hoe’ en vormen samen een stertetraëder. Het bovenste plaatje toont hoe beiden precies in een bol passen.
Het is juist de kwantumverstrengeling, de in het universum ingebakken dualiteit (dichotomieën) die de evolutie van de persoonlijke ziel, de zelfverwerkelijking mogelijk maakt.

De stertetraëder (stertetraheder) combineert de mannelijke en de vrouwelijke energie, met name de mate van extraversie (Big Five). Het brengt het complementariteitsprincipe tot uitdrukking. De kubus is complementair aan de octaëder, 'Aarde versus Lucht'; Malkuth versus 'Hod, Jesod en Netsach'.

Het mechanisme 'These + Antithese = Synthese' van Hegel biedt een handvat om het verticale bewustzijn te doorgronden. Het Ken Uzelve staat voor het Ene en het vele, voor ‘Eenheid in Verscheidenheid’. Er geldt nog steeds verbeter de wereld begin bij jezelf. Primair gaat het dus om zelfkennis.
Volgens Rinus Kiel heeft Hegel de deur geopend naar een volstrekt relativisme. Maar diametraal tegenover het volstrekt relativisme staat het volstrekt absolutisme.
Tegenover het aardse staat het hemelse, tegenover het relatieve staat het absolute, tegenover Chaos, Gaia en Eros staat het Goede, Ware en Schone, tegenover Asat staat Sat, tegenover Alpha staat Omega.

Net als de Drie-eenheid kunnen materie, ziel en geest wel onderscheiden, maar niet gescheiden worden.
De positieve as van het kernkwadrant, these + antithese = synthese, 1 + 1 = 3 duidt op het principe dat het geheel (kwantum) meer is dan de som der delen. Een foton is een voorbeeld van een kwantum. Maar er geldt ook dat de these, het 'en-en' van de positieve as staat tegenover de antithese, het 'of-of' van de negatieve as. Op het snijpunt van de positieve - en negatieve as ontstaat synthese.

Om chaos in een harmonieuze harmonie te veranderen kan het AOS-concept van Benedict Broere worden gebruikt.

HET GULDEN MIDDEN
Benedict Broere brengt op zijn website de vraag naar voren of wij een wereld bewonen -- AOS -- die doortrokken is van een algemene zin en samenhang, in die zin dat zij zich ontwikkelt op basis van een creatief samenwerken van de complementaire tegenstellingen analyse en synthese, en een zoeken daarin naar een grotere ontplooiing en betere kwaliteit van wereld -- omega?
AOS in Natuur, Psyche en Cultuur.

Het zijn eerder allemaal kleine stapjes, die uiteindelijk een grote stap vormen.
Crisis en ommekeer (27 oktober 2009): Volgens Herman Wijffels is er sprake van een drievoudige crisis in onze cultuur: economisch, moreel en ecologisch. Het zijn onderling samenhangende globale problemen, die om globale oplossingen vragen. Er is een ommekeer nodig. Wil Derkse, Eelke de Jong en Evert van der Zweerde gaan met Wijffels in gesprek en gaan in op de economische, wijsgerige en theologische aspecten van zijn betoog.

Het verslag van Frank Visser van de manifestatie “Klaar om te wenden?” bij het afscheid van ex-SER voorzitter Herman Wijffels op vrijdag 31 maart 2006 laat zien dat er wel degelijk een verband ligt. Om met het veranderen van de structuur een begin te maken is de strategie “Klaar om te wenden?” nog steeds hoogst actueel.
Spiral Dynamics is kort gezegd een theorie over de ontwikkeling van waardepatronen in de mens en de samenleving, die door de Amerikaanse psycholoog Clare Graves – een tijdgenoot en geestverwant van Maslow -- is ontwikkeld.
Don Beck is net terug van een bezoek aan het Midden-Oosten, waarvan hij op de hem eigen wijze verslag deed. Hij poneerde de uitdagende stelling dat het in het huidige Midden-Oosten niet om religie gaat, zoals het in het toenmalige Zuid-Afrika niet om ras ging, wat betreft de kern van het conflict. Veeleer zijn er
botsende waardepatronen, die aan het licht gebracht moeten worden voordat aan een oplossing kan worden gedacht.
Op basis van Spiral dynamics is het mogelijk integrale, gemeenschappelijke visies, een
gemeenschappelijk verhaal te ontwikkelen.

Een probleem kun je alleen effectief oplossen door oorzaak en gevolg duidelijk met elkaar te verbinden en niet door wat in de politiek vaak gebeurt het egospelletje van de kool en de geit te sparen. Topbestuurders vinden dat kritiek op hun functioneren het vertrouwen in het systeem negatief beïnvloedt. De kredietcrisis leert dat de bomen niet tot in de hemel groeien. Er is een schijnwelvaart gecreëerd, die laat zien dat we te lang boven onze stand hebben geleefd. Door krediet in het systeem te pompen is een implosie door de overheid afgewend, met als gevolg een explosie van de begrotingstekorten. De crisis kan alleen worden opgelost door weer meerwaarde aan het systeem toe te voegen. Het probleem met de internetzeepbel World Online van Nina Brink is dat de huid al wordt verkocht voordat de beer geschoten is. Is het juist niet zo dat de te lang volgehouden struisvogelpolitiek de problemen extra heeft versterkt?

Als we weten hoe het probleem in elkaar zit kunnen we ook een idee krijgen van de oplossing. De probleemstelling geeft de oplossing al aan: we ordenen het probleem en delen daarmee de zaak verder op om voor de verschillende onderdelen dan stuk voor stuk, stap voor stap een oplossing aan te dragen. De integriteit van dit streven dat wereldwijd het probleem van de unificatie aanpakt noemen we dan vanuit het de Westerse cultuur de liefde voor de gnosis, de liefde voor de spirituele integriteit van de oorspronkelijke persoon die niet enkel Christus is, maar de avatar in het algemeen, of het nu Christus, de Boeddha, Krishna of de Bhagwan of een andere moderne goeroe of verlichte ziel betreft, De liefde voor de gnosis ofwel de filognosie, is de verenigde geest van de oplossing die voor ieder onderdeel van onze probleemstelling een oplossing biedt. Om hierin te kunnen slagen moeten we dus steeds de oorspronkelijke persoon van de avatar die we ook wel de fortuinlijke (vedisch de bhagavata) noemen in gedachten houden. Die oorspronkelijke persoon vinden we in de boeken, in de grote voorbeelden en in onze zelfverwerkelijking. Het vinden van die eenheid is het zuivere bewustzijn waar we op uitzijn. Dat is het bewustzijn waarin alle unificatietheorie zijn integriteit vindt.

====

3.1 Onwetendheid

Socrates: Onwetendheid is de bron van alle kwaad.
Charles Darwin: Onwetendheid leidt vaker tot overmoed dan kennis.

Het probleem: gevangenschap
Als je leven een leugen is, als je het één zegt en het ander doet, dan ben je in jezelf verdeeld. Wat heeft het voor zin je dit voor te houden? Die kennis van je strijdigheid biedt je een keuzemogelijkheid, een kans te ontsnappen. Het is, in het materiële bestaan verdeeld zijnde, alsof je in een gevangenis zit. De gevangenis van je eigen onwetendheid; een gevangenis van slechte gewoonten, van conditioneringen, automatismen, dingen die je overkomen van jezelf, dingen waar je steeds tegen oploopt, maar geen controle over hebt, die dwangmatig zijn en angst geven als je ze loslaat.
Uitweg
Ware kennis is onverdeeld, is niet intern met zichzelf in strijd, is niet verdeeld tussen een waarheid die je zegt en een waarheid die je doet... want die discrepantie is wat we onwetendheid noemen. In onwetendheid zeg je in woorden waar je voor staat, wat je wilt, maar in de praktijk doe je wat anders: je weet niet hoe je je bedoelingen in daden moet omzetten. Dat is onwetendheid. Enkel maar kennis, maar geen daden, geen echte wetenschap. Enkel maar goede bedoelingen, maar voor het lichaam is er geen gehoorzaamheid, geen gezag, geen orde, en dus ook geen succes. Zo kan de situatie van de moderne mensheid worden omschreven als die van onwetendheid: we weten van allerlei oplossingen, compensaties vaak, en problemen, maar weten niet echt dat in daden om te zetten op zo'n manier dat er geen oorlog of vervreemding, armoede en ellende meer is. Onwetendheid is een deel van ons leven en we moeten er steeds tegen vechten. In feite heb je met het onvermogen tot handelen geen beheersing, maar wordt je beheerst door de impulsen van buitenaf en rationaliseer je slechts je onvermogen weg: je bent, vicieus gevangen, de slaaf van je zintuigen, je wordt geleefd en zit dan ook snel bij de onvermijdelijke teleurstellingen en tegenvallers vol wrok jegens de buitenwereld die jij dan verantwoordelijk stelt: je vriend of vriendin, je vrienden, je politieke partij, de regering of gewoon maar, makkelijk, geef je je vijanden de schuld, want dat blijkt dan het makkelijkste.

Het probleem van de onwetendheid is het probleem van het Es, van het oerzelf van de basisbehoeften. Allereertst moet dat probleem worden opgelost. Zonder die basis kan het ego niet floreren, komt de zelfrealisatie niet tot stand en emanciperen we niet tot volwassen zefverantwoordelijkheid.

De onwetenheid is zoals we zagen opgelost met een zeker besef van normen en waarden: weten we eenmaal wat de regels zijn en met welke normen dat verbonden is, dan weten we hoe we integer moeten zijn in het behartigen van onze basisbelangen. Zo is het Es dan verslagen en is het zelf gezuiverd. We kunnen dit in twee vormen in de praktijk brengen: de spiritualiteit en de analyse, met als leraren, de goeroe, de mysticus of de yogaleraar en de therapeut of 'zelfverwerkelijkingsbegeleider'. De spiritualiteit staat voor de transcendentie die we ontwikkelen met het mediteren dat alleen maar goed lukt als we ons aan de regels houden, anders zwalkt de geest te ver weg met het valse ego. De analyse leidt therapeutisch begeleid tot inzicht in de structuur van de wereld en het zelf. Doorgaans gebeurt dit in de vorm van de kunsten: men schrijft of schildert en mediteert zo op wat een goede weergave zou zijn van het inzicht in de ware aard -of het proces daarnaar op weg - van de oorspronkelijke persoon. In die persoonlijke anaylstische, en ook artistieke expressie leren we onszelf kennen en ontwikkelen we ego. Net als met seks kan het ego een hindernis vormen, maar kan ze ook een creatieve kracht herbergen die tot zuivering van de vereniging leidt.

De lering van het afhankelijk ontstaan betreft zowel causaliteit als basispricipe, als de keten van wederzijds afhankelijk ontstaan, die laat zien hoe onwetendheid tot voortdurende wedergeboorte leidt.

====

3.2 Het identiteitsprobleem

Het zelf van de spiritualiteit neigt tot tijdloosheid in het zich vrijmaken van de materiële wereld. Als men er boven staat kan men kiezen en scheppen. Daaruit vloeit het ego voort: men neemt verantwoordelijkheid, eerst voor zichzelf, maar ook reeds voor ogen van de medemens. Het ego is dan met eer verbonden geraakt geen pure zelfzucht meer, ookal is het niet meteen een zuivere ziel van wijsheid die alles en iedereen omvat. Met het ego krijgen we het identitetispronbbleem: wie zijn wij als we van elkaar willen verschillen? Daarin zagen we met het idee van religieuze, zkeleijke, nationale en politieke ego's grofweg een verdeling in velden van handelen ontstaan: we hebben individuele en sociale behoeften en ideëele en concrete aspiraties die tegenover elkaar geplaatst de verschillende bereiken van het menselijk handelen vormen die we met een zekere burgerdeugd moeten bestrijken wil het vrede en gezondheid blijven met onze ego's. Het evenwichtig bestrijken van de verschillende velden van handelen is er voor iedereen als een vorm van tijdbesef. De orde van de tijd vormt zo de integriteit, de ruggengraat van iedere cultuur die ieder ego met zijn deugden op zijn plaats moet zetten. dat is een hige eis en culturen falen oog geregeld daarmee; ze verdwijen en verschijnen met hun ego-fixaties.

De oorspronkelijke persoon is met de ego-afdeling nog niet direct in zicht. Integendeel, in eerste instantie willen we niet gehinderd worden door de persoon en houden we vast aan een onpersoonlijke orde van de tijd. Maar het oplossen van het eerste probleem geeft ook een indeling die dit tweede probleem van de tijdorde als zijnde de ruggengraat en de fixatie van de cultuur moet oplossen. Wat is het goed en kwaad van de tijdorde als zijnde de onpersoonlijke unificatietheorie die moet opgaan als het model voor de beschaving van het ego? Deze indeling ontlenen we aan de vedische cultuur die spreekt van het ware en het onware, van sat en asat. Zo hebben we dan een ware en een onware tijdcultuur. Met het onware verkeert het ego steeds in angst omdat het onware het tijdelijke is waarmee men voor zijn dood vreest. Met het ware is de weg vrij voor de eeuwige wijsheid van de ziel die vrij van angst is en gelukkig vol van beustzijn (sat-cit-ânanda). De vorm die dat aanneemt is dus allereerst een onpersoonlijke. Simpel weg een uurwerk dat het hemelse patroon imiteert. Allereerst is er maar de geest van God over de wateren van der materûele werkelijkheid. Die geest van tweevoduigheid in het ware en onware heet vedisch het Brahman. Het Brahman in ware zin heet para (erboven staand), en in onware zin het aparâ (het lagere, zichtbare van de schepping). Als we aanvaarden dat er een binnen en een buitenkant is met de geest van God die we Brahman noemen komen we tot een indeling van de onpersoonlijke orde van de tijd. Die indeling, die klok en kalender, kennen we als een systematische afweging enerzijds en als een denkmodel anderzijds. De systematische afweging met een kalender staat voor de filosofie met zijn methoden en boeken en het denkmodel staat voor de wetenschap met zijn handige apparaten, de klokken voorop. De macht van God is de geest die van binnen en van buiten is. Aanwezig van binnen noemen we die geest manifest en als een lagere energie van buiten met een bepaalde orde van de tijd noemen die geestelijke integriteit met de ether niet manifest. he eerste vorm het kennismiddel van de intelligentie, het tweede het mechanisme van de macht. Twee fundamentle volheden van God. Als we aldus orde op zaken stellen met het conflictueuze ego van materiële identificatie hebben we de vrede gered, maar hebben we met de velden van handelen het ego tevens ingedeeld en een identiteit verleend. Dat is dus een kwestie van filosofie en wetenschap, van een goed tijdorde.

====

4. Het Politieke probleem (Ruimte en Tijd, Paradigmawisseling, Wetenschap en Politiek, Eenheid in Verscheidenheid)

Teilhard de Chardin (The Human Phenomenon, p. 152): Het stempelt iemand tot een ‘modern mens’ (en in deze zin zijn velen van onze tijdgenoten nog niet modern) wanneer hij in staat is te zien, niet alleen in de ruimte, niet alleen in de tijd, maar in de tijdsduur (la durée) – of in de biologische tijdruimte, dat is hetzelfde; en wanneer hij bovendien niet bij machte is om ook maar iets op andere wijze te zien - te beginnen bij zichzelf.
Henri Bergson: De wetenschap van de materie dient dan ook een onderdeel te zijn van de wetenschap van het leven, en niet omgekeerd.
De schepping is geen statisch geordend geheel: het leven is een creatief proces, het werk van een kunstenaar, een doelgericht gebeuren.
Eckhart Tolle: Iedere handeling die vanuit het nu ontstaat, zal precies juist zijn.

De kwintessens van het rapport 'E i V' is dat de tegenstelling aan elke crisis ten grondslag ligt. Er wordt van uitgegaan dat een conjunctuurcyclus zich binnen de marges van het ‘kernkwadrant’ beweegt, daarentegen een grote schommeling zoals de kredietcrisis speelt zich binnen het ‘maskerkwadrant’ af. Het marktmechanisme faalt wanneer de individuele verantwoordelijkheid, de ethische drijfveren van zowel verkopers als kopers, van zowel overheid als burgers uit beeld verdwijnt. In hoeverre is de overheid zowel de oorzaak als de oplossing van het probleem? Een ding is zeker de overheid is te veel gefocussed op de korte in plaats van op de lange termijn. In hoeverre zijn we bereid van de ervaringen uit het verleden te leren?
De basis van elk leerproces (internalisering) is: 'Wat' moeten we aan 'Wie', 'Wanneer' en 'Hoe' leren, en 'Waarom' vinden we dat?
We moeten het heft zelf in handen nemen, uiteindelijk zijn we door ons handelen zelf verantwoordelijk. Het gaat er om door zelfregulering meer grip op het leven te krijgen. Het gaat er om waandenkbeelden te ontmaskeren en aan het licht te brengen. Wie zijn binnenwereld verandert, verandert de buitenwereld. De kwaliteit van het leven van de mens op aarde, het welzijn meer centraal plaatsen.

Universeel model, Kringloop:

Pythagoras:Boeddhisme (Samsara en Nirwana):Friedrich Nietzsche:Carl Jung:Sri Aurobindo:
1. Monade4. ‘Gulden Middenweg’, beëindigen van ‘lijden’ZarathustraArchetype (Unus Mundus)Opperste werkelijkheid
2. Duade3. Beëindiging van ‘lijden’Übermensch (Super-human)GroeiPassieve Brahman
3. Triade2. Ontstaan van ‘lijden’Wil tot macht‘Dubbele natuur’, aanpassingActieve Brahman
4. Tetrade1. Het ‘lijden’Eeuwige wederkeerEnantiodromie (Homeostase)‘Ik’, het zelf

Hoewel Friedrich Nietzsche in eerste instantie aan het werk gaat als een klassieke filoloog, een taalkundige die zich richt op dode talen, is hij bekend geworden door zijn latere filosofische denkbeelden. Zijn ideeën over het christendom, nihilisme en de Übermenschen zijn uitspraak “God is dood” hebben een grote invloed gehad op het moderne denken.
Invloed
Nietzsches ideeën hebben tijdens de laatste jaren van zijn leven en na zijn dood grote invloed gehad op verschillende politieke stromingen. Zijn denkbeelden zijn door verschillende groeperingen geadopteerd en op zeer verschillende manieren geïnterpreteerd. Zo werden zijn ideeën aan het einde van de 19e eeuw vooral gelieerd aan anarchisme en andere links politieke stromingen. In de twintigste eeuw hebben zionistische groepen en zelfs Hitlers nazi’s zich Nietzsches denkbeelden toegeëigend, terwijl Nietzsche een tegenstander was van antisemitisme, pan-Germanisme en nationalisme in het algemeen. Verschillende bekende twintigste-eeuwse filosofen als Martin Heidegger, Leo Strauss en Michel Foucault hebben aangegeven beïnvloed te zijn door Nietzsches denkbeelden en ook politici als Theodore Roosevelt, Charles de Gaulle en Richard Nixon hebben zijn werk gelezen.

Een individueel probleem kan snel worden opgepakt, daarentegen voor vraagstukken in de collectieve sector geldt dat het heel lang duurt voordat bewustwording in effectief beleid wordt vertaald. Geert Mak gaf in de Volkskrant 20 november 2004 een eerste signaal af. Recent zijn daar de reacties van Harm Beertema (Volkskrant 15 maart 2010) en Prof. Smalhout (Telegraaf 3 april 2010) en Gerd Leers (Volkskrant 6 april 2010) bijgekomen.
De te verwachten 29 miljard aan bezuinigingen maakt de politieke besluitvorming over de gewenste collectieve voorzieningen en de kosten daarvan bijzonder complex. ====

4.1 Het eeuwige van de tijd (Absolute tijd, Eeuwige nu, World line, Kronos, Kairos)

Het derde aandachtspunt in de filognosie van de unificatie is het organiseren van het respect voor de persoon. Dit vormt een politiek probleem. Een ieder heeft zo zijn eigen agenda, zijn eigen voorliefde voor de orde van de tijd, en zo is de persoon dan moeilijk te organiseren. Met de tijd als het middel voor het ontwikkelen van de liefde voor de kennis op dit gebied komen we voor de tradities en de actuele werkelijkheid van het respect voor de persoon te staan. De tradities van het respecteren van de persoon vormen de religies die allen een bepaalde orde van de tijd voorstaan. Daarmee regelt men wanneer er moet worden gewerkt voor de materie en wanneer er gezamenijk moet worden gebeden en gezongen dan wel gerust worden voor de vereniging van het bewustzijn in vrede en onbaatzuchtigheid. Traditioneel moet de orde van de tijd die we zo dan manifest noemen volgens de geschriften stroken met de natuurlijke orde. De beweging van de tijd, het krachtveld van de ruimte (ether) en de concrete zaak van de materie kan men in deze visie niet zomaar los van elkaar zien. Men spreekt van de maangod en de zonnegod (Hindoes), van een zuivere zon en maan met de gebedstijden en de vastenrituelen (Moslims), en van het volgen van het hemelse patroon met de leerstelling 'op aarde zoals in de hemel' (Christenen).

Het snijpunt van de drie assen van het morele kompas toont het punt waar de synthese tussen hemel en aarde plaatsvindt, de psyche de relatie tussen de microkosmos en de macrokosmos. Dit snijpunt symboliseert het eeuwige nu.

Het eindige, gemanifesteerde universum is volledig gevuld met atomen. Elk atoom (organisme, mens) in het fractale ‘nu’ neemt in deze ruimte een unieke positie in. Deze atomen staan door het eeuwige nu (absolute tijd, Swabhavat) met elkaar in verbinding. De theorie van Einstein (Einstein e=m.c²) leert dat er tussen de atomen onderling wel degelijk tijdsverschillen (relatieve tijd) bestaan.

De absolute tijd staat voor het eeuwige nu en de relatieve tijd voor het tijdelijke.

4.2 Het tijdelijke (Relatieve tijd, Thermodynamic Asymmetry in Time, Magnetische richting)

Tegenover het manifeste respect voor de persoon met een natuurlijke indeling van de tijd staat de unificatie van het ego in politieke partijen. Daarin wordt het geld vooropgeplaatst als het middel om orde op zaken te stellen. Met de beloning wordt iedereen op het goede spoor gezet en is alles te regelen, zo is dan het uitgangspunt. Maar er zijn problemen omdat de wetenschap in de poltiek vaak tekort schiet; te vaak is het een juridische verdediging van economische belangen, is het enkel recht en economie, terwijl de geesteswetenschap, de gedragswetenschap en de overige mens- en natuurwetenschappen vaak buiten beschouwing blijven. Men gooit wetenschappelijke tabellen als die van de tijdvereffening, de maanstanden en de precessie weg en leest geen wetenschappelijke boeken. De politiek is er voor het regelen van het geld met een tijdbegrip dat wezenlijk niet manifest is: men heeft letterlijk geen tijd meer voor elkaar. Tijd wordt ingewisseld voor geld. Zo is er dan een lager, in feite ongemanifesteerd tijdbegrip dat niet religieus is maar pragmatisch: de standaardtijd. Het politieke zet zich, niet geheel onterecht overigens, bewust af tegen het religieuze met een scheiding van kerk en staat. In dat baatzuchtig begrip van de tijd staan de burgerdeugden die de integriteit van de velden van handelen moeten vormen tegenover elkaar opgesteld in de vorm van politieke partijen die ieder met hun eigen unificatieplan voor de natie en de unie van naties de verkiezingen willen winnen en de anderen het nakijken willen geven. Maar angst is zo het resultaat van de democratie die steeds voor zijn eigen 'overwinningen' moet vrezen. Immers, verlies je de verkiezingen, dan regeer je niet zomaar mee, en met het buitensluiten van elkaar bij het regeren is het niet echt een democratische regering die uit de democratische verkiezingen voorkomt: de politieke partij toont zich dan als een gevaar voor de democratie. De democratie als de ideale opzet voor een dictatuur van een winnende partij die niemand echt wil. Wat men echt wil is bestuurlijke integriteit natuurlijk, een integriteit die in de politiek in de vorm van een persoon niet stabiel is. Zelfs koningshuizen vormen geen garantie daarvoor. Er zijn er nog maar een paar in de wereld over. Om dit probleem van het wederzijdse politieke commentaar ter wille van de persoon op orde te brengen, moeten we terugschakelen op de indeling in identiteiten die we bij het onpersoonlijke zagen ontstaan van het egobelang. Wil het volk rechtschapen en integer regeren over zichzelf met wijsheid, dan moet niemand worden buitengesloten. En zo krijgt men dan een idee van een democratie die is gebaseerd op het zich verenigen in een notie van vaste identiteiten met een vaste vertegenwoodiging: een representatieve democratie waarin politieke partijen worden overvleugeld door kiesgroepen die in een vaste verhouding de hele bevolking vertegenwoordigen moeten. Verkiezingen vinden dan binnen een kiesgroep plaats, maar de onderlinge verhouding van de vertegenwoordiging van de identiteiten van het volk ligt vast. Dit noemen we een identiteitsbewust mensrechtenbestuur. Zo'n bestuur heeft een heel eigen programma en is voorlopig toekomstmuziek begin 21e eeuw.

Maarten van Rossem Kapitalisme zonder remmen Opkomst en ondergang van het marktfundamentalisme (superkapitalisten)
De waarde van dit boek zit echter vooral in de meesterlijke beschrijving van de financieel-economische geschiedenis sinds de Tweede Wereldoorlog en van de
paradigmawissel blackblue%neoliberalisme heeft, verwijst iedereen graag naar Ronald Reagan, waarbij meestal veronachtzaamd wordt dat de wortels ervan al in de Carter-jaren te zoeken zijn. Reagan en Thatcher hebben voor de ontplooiing ervan gezorgd en voor de ongeremde doorbraak van het vrije marktfundamentalisme. Ook Bill Clinton heeft ertoe bijgedragen door de afschaffing van de Glass-Steagall Act (1933), die de scheiding verplicht stelde tussen depositobanken en zakenbanken. Daardoor kreeg de Amerikaanse kapitaalmarkt vrij baan voor de ontwikkeling van een echt wildwestkapitalisme. De Amerikaanse economist Michael Hudson spreekt in dit verband over Cannibal Capitalism, omdat het leidt tot het kannibalisme van de reële economie. Niet alleen de VS maar ook de EU en de rest van de wereld betalen een zware prijs voor het ideologisch gedreven wanbeheer, waar het neoliberalisme toe geleid heeft. Dat er geen perspectief op is dat aan deze spectaculaire scheefgroei een einde komt, maakt van Rossem duidelijk in dit meeslepende boek. Zijn thesis is klaar, zijn pleidooi transparant, zijn logica onweerlegbaar.
De moraal van het verhaal was dat de uitwassen van het marktfundamentalisme moesten opgevangen worden door zuivere overheidsinterventies. Hiermee werd het funeste effect van het marktfundamentalisme duidelijk: winsten werden geprivatiseerd, en verliezen werden gesocialiseerd, zeg maar betaald door alle belastingbetalers. De hele kwestie maakt alvast duidelijk dat het neoliberale dogma van het afbouwen van de overheid in de VS geleid heeft tot een weinig rooskleurige situatie voor de lagere en middeninkomens.

volgende pagina >>

Categorie: Definities | Auteurs: Harry Nijhof & Rene PBA Meijer


Deze pagina werd sedert 10 jan. 2008 keer bekeken.