Onderzoeksrapport Eenheid in Verscheidenheid

Laozi: Het Tao dat men noemen kan is niet het ware Tao.
Verzaak de geleerdheid en doe scherpzinnigheid weg en het zal het volk tot honderdvoudig voordeel wezen.
Verzaak menslievendheid en doe rechtvaardigheid weg en het volk zal tot ouder- en kinderliefde weerkeren.
Verzaak knapheid en doe winzucht weg en dieven noch rovers zullen er komen. In deze drie dingen uitblinken voldoet niet.
Daarom leer ik waaraan zich te houden: weer de eenvoud erkennen en de ongereptheid bewaren, geen ikzucht te hebben en geen begeerten
.
Voor allen die goed zijn (voor mij) ben ik goed; en voor diegenen die niet goed zijn (voor mij) ben ik ook goed; zodoende zullen allen ertoe komen goed te zijn.
Terugkeer is de beweging van Tao. Zachtheid is de werking van Tao. De dingen der wereld ontstaan uit zijn. Zijn ontstaat uit niet-zijn.
Goethe: Iedere nadrukkelijke vaststelling verwekt onmiddellijk uit zichzelf de tegenspraak.
Deepak Chopra: We zijn geen lichamelijke wezens met een spirituele ervaring, maar spirituele wezens met een lichamelijke ervaring.
Ulrich Libbrecht: Diversiteit is het kenmerk van het menselijk bestaan in de oppervlaktestructuur, in de dieptestructuur vindt het de onderlinge verzoening.
P. Krishna: De wanorde die we om ons heen zien in de maatschappij is een projectie van de wanorde die aanwezig is in het menselijk bewustzijn.
Curtius: Niets regeert de massa effectiever dan het bijgeloof.

Reciprociteit (Menselijke natuur, Neer - en Opwaarts, Rechtvaardigheid, Levensbeschouwing, Professionals & Politicals)

Spreulen 10:10 Die met het oog wenkt, richt smart aan; en een dwaas van lippen zal omgeworpen worden.
22. De zegen des Heeren, die maakt rijk; en Hij voegt er geen smart bij.
Confucius: Doe nooit anderen aan wat je niet zou willen dat ze jou aan zouden doen.
Confucius: Alle mensen zijn hetzelfde. Het zijn slechts hun gebruiken die verschillen.
Lord Acton Power tends to corrupt, and absolute power corrupts absolutely.
Izz ad-Din Ruhulessin: God verandert de toestand van een volk niet alvorens het zichzelf verandert. (Volkskrant 2 februari 2016 p. 2)
Barbara Bush: Ons succes als samenleving hangt niet af van wat er in het witte Huis gebeurt, maar van wat er zich in uw huis afspeelt. (Volkskrant 19 april 2018 p. 15)
H.J. Witteveen: Het gaat er dus om de spiegel van ons bewustzijn om te draaien: van buiten naar binnen, zodat wij bewust kunnen worden van ons ware wezen dat een uitstraling is van het Goddelijke licht dat door de hele schepping schijnt (PRANA december 2008/januari 2009).
Klaas van Egmond: Wat persoonlijke ontwikkeling is voor het individu, is ‘duurzame ontwikkeling’ voor de samenleving.
Beide ontwikkelingen lopen langs dezelfde lijnen en worden aangedreven door dezelfde mechanismen
.
Marcel van Dam: De collectieve betrokkenheid van burgers is versplinterd waardoor de individuele onverschilligheid vrij baan krijgt (Volkskrant 29 augustus 2013).
J.A.A. van Doorn: Intellectuelen hebben zich te veel opgeworpen als ideologen, vertegenwoordigers van de wetgevende rede die de ervaringswijsheid van de gemiddelde burger bij voorbaat afdoen als een manifestatie van vooroordelen, onbegrip en onwetendheid. Democratie is de politiek van het menselijk tekort en in die politiek dient commen sense het uitgangspunt te vormen.
Bas Heijne: Als iedereen zijn eigen waarheid gaat geloven, wordt de verhouding tussen individu en buitenwereld onvermijdelijk problematisch en ligt de weg open voor radicale pogingen om de wereld die zich niet naar hem wil voegen te vernietigen, of zichzelf - en meestal allebei tegelijk.

De wederkerigheid (reciprociteit) tussen de horizontale - en vertikale cirkel, de lemniscaat symboliseert de relatie tussen geest en lichaam, de reciprociteit tussen Geesteswetenschappen en Natuurwetenschappen, tussen ongemanifesteerd en gemanifesteerd. Het brengt de ‘theorie van de ark van Noach’, de 49 fasen van actief bestaan, de theosofische leer van zeven Rassen en zeven Ronden, de twéé kanten van een medaille, het mysterie van het leven tot uitdrukking.

De beroemdste uitspraak van de legendarische strateeg Sun Tzu: Het toppunt van bekwaamheid is de vijand verslaan zonder te vechten. De Bhagavad gita leert dat het al millennia bekend is oorlog te voeren zonder wapens. Hoe het dus mogelijk is om de vrede te bewaren. Maar een platte organisatiestructuur leidt niet automatisch tot een kwalitatief betere besluitvorming.

Het onderzoeksrapport 'E i V' plaatst de relatie tussen 'Slachtoffers en Daders' in het licht van de evolutie van de mensheid, antropogenese (hominisatie). Mede aan de hand van de Bhagavad Gita, de Upanishads, de Levensboom, Gnosis, 'Identificatie en Disidentificatie' (meditatiediagram), De Derde weg en Individualiteit, het Bodhisattva Pad (zelfverwerkelijking, zelfrealisatie, zelf-ontplooiing, Zelfreinigend vermogen, Zelfregulering) wordt er is niets nieuws onder de zon toegelicht. Met zijn pamflet beoogt Gustaaf Peek het cultuurmarxisme te bestrijden. Door het Oosterse en Westerse denken met elkaar te verbinden, de Gulden Middenweg, spirituele transformatie, ontstaat synergie. In het Westen draait het primair om de 5e colonne, het informele circuit van de achterkamertjes politiek.

Een van de vijf cultuurdimensies, die Geert Hofstede in zijn boek Allemaal andersdenkenden, omgaan met cultuurverschillen bespreekt heeft op levensbeschouwing, de universele normen en waarden (geweten, 'Goed en Kwaad', natuurrecht, deugdethiek, natural and legal rights, Weltethos, rechten van de mens), die in alle culturen zijn terug te vinden betrekking. Prof. Hofstede: De menselijke natuur is wat alle menselijke wezens met elkaar gemeen hebben.

In het betoog van Remieg Aerts kwam duidelijk naar voren dat het van belang is dat de Raad van State aan de eenzijdige politieke focus in Nederland tegenwicht gaat bieden.

De Raad van State heeft wat betreft introspectie nog een lange weg te gaan (Derk Venema de Volkskrant 29 december 2021 p. 27):
Over hun rol in de toeslagenaffaire hebben de bestuursrechters bij de rechtbanken en in de (Afdeling Bestuursrechtspraak van de) Raad van State reflectierapporten gepubliceerd. Helaas wil het bij de hoogste rechter nog niet zo vlotten met de zelfreflectie.
Dat een gezamenlijke reflectie
met de rechtbanken niet heeft plaatsgevonden, is dus verklaarbaar, maar een gemiste kans. Dat maakt de noodzaak van voortdurende en echte beroepsethische reflectie door de Raad van State des te groter. Want in een rapport met veel mitsen en maren door het stof gaan is één ding, maar bestendige verbetering vergt permanente aandacht.

Joris Linssen Tien geboden (Arjan Visser Trouw 18 december 2021):
Joris Linssen houdt er zijn eigen religieuze rituelen op na. ‘
Je hoeft niet in God te geloven om een goed mens te zijn

De Russische macht hebben wij zelf gecreëerd’ (Peter Giesen de Volkskrant 5 februari 2022 Opinie p. 24-25):
Het Westen heeft zijn
geopolitieke tegenstanders groot gemaakt, schrijft hoogleraar Jonathan Holslag in zijn boek Van muur tot muur. Dus wat er ook aan de Oekraïense grens gebeurt, feit blijft: Europa kan niet zonder Russisch gas. Tijd om dus korte metten te maken met ‘doen-alsofpolitiek’.
U schetst een somber beeld. Het is niet zo verwonderlijk dat sommige mensen zeggen: laat het Westen zich maar terugtrekken achter een muur.
‘Er is geen enkel rijk dat zich ooit staande heeft gehouden achter muren. Muren geven mensen een alibi om niks te doen. Extreem-rechts zegt: we maken een Fort Europa, en binnen dat fort blijven we lekker verder slapen. Dat is even nefast als dertig jaar neoliberaal beleid. De neoliberalen zeiden: consumeer maar op, en de markt zorgt dat het goed komt. Extreem-rechts zegt nu:
consumeer maar op, en het fort zorgt wel dat het goed komt. Daarmee bestendigen ze de verzwakking van Europa.’

Holslag analyseert onze ontredderde wereld hard en ongemakkelijk (Rob Hartmans Trouw 11 september 2021):
Jonathan Holslag wijst aan waar het Westen na de val van de Berlijnse Muur
kansen heeft laten liggen. Een ongemakkelijke boodschap.
In
Van muur tot muur, de wereldpolitiek sinds 1989, wijst de Belgische politicoloog Jonathan Holslag er terecht op dat de auteur van dat stuk, Francis Fukuyama, helemaal niet zo triomfalistisch was geweest. Niet alleen eindigde de titel van zijn stuk eigenlijk met een vraagteken, ook voorspelde hij dat het een ‘dieptreurige tijd’ zou worden. Ideeën en idealen zouden immers plaatsmaken voor ‘economisch calculeren, het eindeloos oplossen van technische problemen, zorgen over het milieu en het bevredigen van de vraag naar technologisch hoogstaande consumentenartikelen’.

Westen houdt Albanese narcostaat overeind (Fatos Lubonja Volkskrant 24 maart 2020 p. 25):
Het is
een mythe dat Albanië op weg is naar een westerse democratie. De Albanezen zijn daarvan de dupe, stelt Fatos Lubonja, publicist en ex-politieke gevangene in Albanië.\\ De overgang van de ex-communistische landen naar het westerse model was gebaseerd op twee simplistische paradigma’s: het ‘einde van de geschiedenis’ (Fukuyama) en de ‘verscheurde landen’ (Huntington). De westers gerichte elites van de oosterse landen moesten (in tegenstelling tot de oosterse mentaliteit van hun bevolking en daarom door Huntington ‘verscheurde landen’ genoemd), hun volk naar het ‘beloofde land’ leiden dat het Westen al had bereikt (Fukuyama). Deze zogenoemde ‘transitie’ zou uiteindelijk de uitbreiding van het Westen tot stand brengen volgens een model dat dan de hele wereld zou veroveren.
Vooruitgang?
Albanië bevindt zich niet in een overgang naar een EU-lidmaatschap. Een autoritair narcoregime nestelt zich er steeds steviger.
Waarom blijven de eurobureaucraten volhouden dat Albanië vooruitgang heeft geboekt? Zowel in het Westen als in landen als Albanië werd het neoliberalisme geïntroduceerd, en het faalde. Het verschil tussen de westerse en oosterse landen is de omvang van deze ziekte en houdt verband met hun immuunsysteem. In het Westen hebben neoliberalisme en globalisering ‘postdemocratie’ voortgebracht (Colin Crouch), waarin politici eenvoudige beheerders zijn van de economische belangen van enkelen, waarbij de meerderheid zonder politieke vertegenwoordiging achterblijft. Landen als Albanië zijn het meest dramatische voorbeeld van deze postdemocratie.
De steun van de EU en de VS aan de Albanese narcostaat vloeit voort uit hun weigering de mislukkingen te erkennen die het neoliberalisme en de globalisering zowel in eigen land als ten opzichte van de Europese eenwording hebben veroorzaakt. De mythe van de transitie moet stug worden volgehouden, want landen als Albanië zijn immers ‘anders’ vanwege hun communistische verleden. Met EU-hulp zullen ze deze verschillen overwinnen.

Chinabeleid (Sheila Sitalsing Volkskrant 1 maart 2019 p. 2):
Toen vorig jaar de stekker uit het Yantai-project ging, vroeg ik Jonathan Holslag of we hier rouwig om moesten zijn. Holslag heeft verstand van die dingen, hij is docent aan de Vrije Universiteit Brussel en heeft veel onderzoek naar de opmars van China op zijn naam staan.
Over het afgelaste Groningse avontuur was hij helder: ‘Ik zie dit vooral als een bevestiging dat de Chinezen opkomen voor hun autoritaire politieke ideologie. Wat de Chinezen in het buitenland ook doen, ze zullen er altijd over waken dat het imago van de Communistische Partij niet geschaad wordt, dat hun nationale belangen primeren en dat we niet te kritisch doen over mensenrechten. Omgekeerd zijn de Europeanen al blij dat ze zich mogen warmen aan de gloed van deze grootmacht.
Jouke de Vries wil ‘
het China-beleid van de universiteit herijken’. Dat begrip – ‘Chinabeleid’ – hoor je vaker de laatste jaren. Eerst betekende het: zinnen op manieren om mee te mogen spelen met de Chinezen, om mee te kunnen pikken uit de Chinese staatsruif vol miljarden. Steeds vaker betekent het: oppassen, uitkijken, wat willen ze van ons. Donald Trump is niet de enige die wantrouwig naar het Oosten tuurt.

De ambities van China leiden vroeg of laat tot een oorlog met de buren (interview Jonathan Holslag):
Het lijkt een paradox. U twijfelt er niet aan dat de Chinese leiders oprecht streven naar vreedzame co-existentie. Toch brengen diezelfde leiders hun land stap voor stap dichter bij een conflict met de buren… Holslag: “Ze zijn zich daar zelf meer dan wie ook van bewust. Ze vinden dat ze de voorbije jaren erg veel in vreedzame relaties met de buurlanden hebben geïnvesteerd. Tegelijkertijd vinden ze het normaal dat China zich militair en economisch verder blijft ontplooien, en dat het zijn territoriale aanspraken probeert hard te maken. Daar wringt het schoentje: op termijn moet er een escalatie van komen. Waar of hoe valt moeilijk te voorspellen, er zijn heel wat scenario’s denkbaar. Japan en India zijn twee landen die nu al kreunen onder de Chinese druk. Niet alleen militair, China speelt ook zijn economische en financiële macht uit. Japan, dat al twintig jaar in een economische stagflatie zit, ziet met de lede ogen hoe zijn industrie steeds meer onder de Chinese concurrentie te lijden heeft. Ooit komt het moment van de waarheid: leggen landen als Japan en India zich neer bij de Chinese suprematie? Of gaan ze in het tegenoffensief, al dan niet met Amerikaanse steun? In zo’n klimaat kan één vonk volstaan om de boel te doen ontploffen. ”

Brexit versnelt het verval van Groot-Brittannië (Jonathan Holslag Volkskrant 10 juni 2017 Zaterdag p. 6):
Volgens de Britse historicus Arnold Toynbee hebben de grote rijken in de wereld ongeveer een eeuw nodig om op te staan en neemt hun aftakeling nog eens ongeveer een eeuw in beslag. In het geval van Groot-Brittannië zou dat kunnen kloppen. Beleefde het zijn hoogtijdagen vlak voor de Eerste Wereldoorlog, dan is het nu aanbeland op een dieptepunt. Dat is niet eens het gevolg van de Brexit. De aftakeling was reeds veel langer zichtbaar. Als de Brexit na de verkiezingen doorgaat, zal het verval versnellen tot op het punt dat zelfs de eenheid van het land bedreigd wordt.
De Britse diplomatie loopt op haar tandvlees. Dat geldt ook voor het leger. De Britse strijdkrachten zijn een onmisbaar onderdeel van de Navo. In tegenstelling tot Frankrijk en Duitsland heeft Londen echter weinig andere geopolitieke prioriteiten dan het achternalopen van Washington. Wat zullen de Britten nog betekenen? Ze geven flink meer uit aan defensie, maar zetten minder soldaten in dan Frankrijk en besteden in vergelijking ook minder aan wapensystemen. Een recent bezoek aan Portsmouth, eens een grootse marinehaven en nu een roesthoop, was voor mij een pijnlijke confrontatie met de grenzen van de Britse militaire macht. De imperiale glans is definitief verdwenen en het dreigt alleen maar erger te worden.

Wat betreft de discussie rond de klimaatverandering is er gelukkig in Nederland een ommekeer in het denken te bespeuren. Het interview met Jonathan Holslag De kracht van het paradijs hoe Europa kan overleven in de Aziatische eeuw (recensie) in de Volkskrant van 20 september 2014, katern Vonk (p. 2-4) en de bespreking van het boek No time''' verander nu, voor het klimaat alles verandert van Naomi Klein (Sir Edmund p. 32/33) laten zien dat het wenselijk is dat kiezers hun stemgedrag aanpassen. Het gaat er om dat we de achterkamertjes politiek van het clièntelisme van 'u vraagt, wij draaien' omkeren naar het transparante ‘wij vragen, u draait’.

‘Als een generatie de regels niet kent, heeft de vorige generatie gefaald’ (Volkskrant 15 april 2011)
Kan de Koning ('supertoezichthouder') de rol van procesbewaker spelen zonder beschuldigd te worden van politieke keuzen?
Zal het debat bijdragen aan de altijd moeilijke omslag van campagne voeren over wat partijen scheidt, naar onderhandelingen over wat partijen bindt?
Het niet naleven van ‘gedragsregels’ was volgens de vicepresident van de Raad van State Tjeenk Willink het grootste probleem tijdens de formatie.
De politieke visie die u bepleit moet worden ontwikkeld in politieke partijen. Wat doen zij fout?
Er blijken behoeften te zijn in de samenleving die toch steeds weer op die overheid afkomen: behoefte aan een visie van de overheid op samenleven, op burgerschap, op hoe burgers mede verantwoordelijk kunnen zijn voor het algemeen belang.
Het CDA had het maatschappelijk middenveld, de PvdA een visie op sturingsbehoeften. Maar het politieke landschap is gefragmenteerd geraakt. Er zijn nieuwe partijen bij gekomen de afgelopen veertig jaar, maar heeft dat het geloofwaardig functioneren van de democratische rechtsstaat ook vergroot? Veel kiezers vinden van niet.

De nieuwe pruikentijd (Volkskrant 10 juni 2006)
Nederland lijkt in een nieuwe pruikentijd beland. Een rijk land dat moet oppassen niet door de internationale concurrentie te worden voorbijgestreefd. Met een behoudende bestuurlijke elite die, hoewel zij anders dan in de 18de eeuw geen uitvoerende macht heeft, met haar invloed op de politiek mede het gepolder in stand houdt dat slagvaardige hervormingen vaak in de weg staat. Elk land krijgt de elite die het verdient.
‘Ik heb rechten gedaan in Leiden en achteraf bleek dat toonaangevend te zijn’, zegt voormalig Akzo Nobel-topman Kees van Lede. ‘Zo waren Herman Tjeenk Willink van de Raad van State en oud-minister Pieter Winsemius jaargenoten van me. Mijn theorie is dat het in golven gaat. Je hebt bijvoorbeeld ook een Nijmeegse golf gehad, met Van Agt en Van Voorst. En ik voorspel dat over vijftien, twintig jaar een golf Groningers veel in de melk te brokkelen zal krijgen.’
Socioloog Dronkers ziet dat anders. Hij verwacht op termijn vooral mensen in de top die (deels) in het buitenland hebben gestudeerd.

De corrigerende werking van de overheid, in de rol van 'dominee', is door de kamerbreed ingevoerde marktwerking door diezelfde overheid, in de rol van 'koopman', voor een belangrijk deel verloren gegaan. Of met andere woorden de individuele 'u vraagt, wij draaien' belangen prevaleren boven de collectieve belangen. Door essentiële voorzieningen als zorg, onderwijs en nutsbedrijven in handen te geven van de markt is een verloedering van de moraal opgetreden. Het geloof van de overheid in het zelfcorrigerende vermogen van de markt is duidelijk tanende. Herman Tjeenk Willink (jaarverslag april 2009) vindt dat in 'de democratische driehoek staat, markt en burger’ de verhoudingen uit het lood hangen. De afgelopen jaren was er te veel markt en te weinig staat en heeft de burgersamenleving te weinig tegenwicht kunnen bieden aan de dominantie van de markt. Het is aannemelijk dat de liberalisering van de financiële markten de ernst van de schuldencrisis hebben versterkt. Uit de reactie van Herman Tjeenk Willink blijkt dat de overheid zich wel met feedbackbesturing bezig houdt, maar te weinig met feedforward. Goed bestuur, een betrouwbare overheid die de belangen van haar bevolking behartigt raakt ondergesneeuwd.

Mary Magdalene and The Voice of the Silence (Carol N. Ward november-december 2006):
In both the Catholic and Protestant traditions, as well as the popular culture of the Western world, Mary Magdalene is portrayed by the Church as a prostitute who was redeemed by her love for Jesus Christ. However, neither the Eastern Orthodox traditions nor the Gnostic traditions portray her in this way. The labeling of Magdalene as a prostitute originated with Pope Gregory the Great when he issued Homily 33 in 591 AD (Leloup xiv). Gregory claimed that the seven devils that Jesus cast out of Magdalene were the seven deadly sins, and reinterpreted her act of washing Jesus's feet with her tears and drying them with her hair. He wrote,
She had coveted with earthly eyes, but now through penitence these are consumed with tears. She displayed her hair to set off her face, but now her hair dries her tears. She had spoken proud things with her mouth, but in kissing the Lord's feet, she now placed her mouth on the Redeemer's feet. She turned the mass of her crimes to virtues. (Haskins 96)

Jacobine op zondag (NPO2 25 maart 2018):
Prostituee of de vertrouweling van Jezus? In ieder geval een vrouw die intrigeert en nieuwsgierig maakt.
Afgelopen week kwam er een internationale speelfilm over haar uit. Wat zegt Maria Magdalena ons nog in deze tijd? Een gesprek met Manuela Kalsky, theoloog, Bram Moerland, cultuurfilosoof, en met Paul van Geest, hoogleraar Kerkgeschiedenis.

Jezus' liefste (Rob van Scheers Volkskrant 22 maart 2018 V8-9):
In Mary Magdalene wordt het klassieke beeld van de Bijbelse Maria Magdalena bijgesteld. Ze was geen hoer.
Net als Jezus blijft Maria Magdalena een multi-interpretabele icoon. Daar gaat de nieuwe speelfilm Mary Magdalene weinig aan veranderen. Erg is dat niet. Zo blijft er nog wat over voor een geanimeerde nazit.

Ruiter en paard zijn één (Ben van Raaij Volkskrant 13 januari 2020 p. 16-17):
‘Tent pegging’ is een oude ruitersport die populair is op het Pakistaanse platteland, waar de toernooien het uitje van het jaar zijn. De Franse fotograaf Sarah Caron legde het kleurrijke schouwspel vast.
Tent pegging is net zo kenmerkend voor Pakistan als cricket, zegt Caron. Maar anders dan cricket is het puur een mannensport. ‘Zelfs onder de toeschouwers zie je zelden een vrouw.’

Paleisruzie Beatrix en Van Mierlo (Jan Tromp Volkskrant 14 januari 2021 p. 19):
Koningin Beatrix mengde zich nog intensiever dan al werd vermoed in de moeizame kabinetsformatie van 1994, blijkt uit de biografie van D66-leider Hans van Mierlo die vrijdag verschijnt. Het leidde tot ‘anderhalf uur paleisruzie’, waarbij Beatrix op het einde ‘vals’ werd.
Clichématige recepten
Het leidde op dinsdag 28 juni tot de ‘anderhalf uur paleisruzie’. Het is opgetekend door de journalist Hubert Smeets in zijn morgen te verschijnen biografie van Van Mierlo, getiteld Een wonderbaarlijk politicus. Het blijkt dat de partijleider van D66 in 1994 een ‘formatiedagboek’ heeft bijgehouden, vol persoonlijke en pikante waarnemingen. Smeets citeert daaruit.

De Herenclub opgericht door Harry Mulisch en Hans van Mierlo.
In 1997 schreef Max Pam een gelijknamig boek over deze club.
Harry’s Herenclub' zal eens vergaan, zoals de piramide van Cheops (Max Pam HP De Tijd 29 november 2019):
Hieronder zien wij Mulisch – in vervolg aangeduid als
“Harry” – pijp rokend, terwijl hij wordt omringd door zijn discipelen. En vrouwen waren geen gespreksonderwerp, volgens Harry. Vrouwen, daar deed je het mee, maar daar praatte je aan tafel niet over. Een geliefde anekdote van Harry ging over Schopenhauer, die elke avond at in hetzelfde restaurant en elke avond hetzelfde goudstuk naast zijn bord legde. Was hij klaar met eten, dan stak hij het goudstuk weer in zijn zak. Toen de ober op een keer vroeg waarom hij dat deed antwoordde Schopenhauer: “Als de huzaren aan de belendende tafel een keer niet praten over paarden en vrouwen, zal ik het goudstuk aan de armenzorg schenken”.

Ik heb Donald Trump onderschat (Heleen Mees Volkskrant 13 januari 2021 p. 28):
Weliswaar had Trump de bestormers opgeroepen vreedzaam naar huis te gaan, maar hij zei ook ‘We love you’ en herhaalde de grote leugen dat hij de verkiezingen had gewonnen. In een video die hij een dag later op Twitter plaatste, zei Trump dat dit nog maar het begin was. De FBI waarschuwt nu voor gewapende protesten in alle vijftig staten en Washington D.C. in aanloop naar de inhuldiging van Joe Biden volgende week als president.
Ik heb Donald Trump onderschat. Hij pleegt een coup in slow motion en op klaarlichte dag.

Leren (Truus te Winkel Volkskrant 13 januari 2020 p. 28):
Toch leuk, Sophie Hermans (
twee jaar adviseur van Mark Rutte en nu op plek drie op de VVD-lijst) bij het tv-programma De Slimste Mens. Op de vraag, wat ze van Mark Rutte geleerd had, kwam het volgende antwoord (na heel lang nadenken): ‘Het doorvragen op een onderwerp, het naadje van de kous willen weten.’
Goh, dat was dan niet het geval bij de toeslagenellende. Benieuwd, of ze daar ook iets van geleerd heeft.

We zijn volk noch elite (René Cuperus Volkskrant 11 juli 2016 p. 19):
Het leuke en bijzondere aan Nederland is, dat het een middenklasse-samenleving is. Op het eerste gezicht kun je mensen niet indelen in rangen en standen, hoog of laag. Bijna iedereen zit er zo'n beetje tussenin. Of je nu in Amsterdam, Meppel, Goes of Geleen bent. Dat is een stil hoogtepunt van de beschaving. Vervelend nieuws is dan ook dat die unieke, naoorlogse middenklassesamenleving onder druk staat.
De geleerden zijn het er niet over eens wat daarvan precies de oorzaken zijn. Ligt het aan het neoliberale ongelijkheidsdenken in de afgelopen decennia? Aan de toegenomen ongelijkheid die gepaard gaat met de globalisering van economie en technologie? Aan de versobering van de verzorgingsstaat? Of zijn het de individualisering en de onbeperkte keuzevrijheid die het midden uit elkaar hebben getrokken? En welke rol speelt slecht begeleide immigratie, of het verdampen van het christelijk geloof?
Feit is dat in de meeste westerse landen nieuwe scheidslijnen ontstaan tussen hoog en laag, en dat het midden daarbij in het gedrang dreigt te komen. Een nieuwe, rijke bovenklasse maakt zich steeds meer los van het naoorlogse samenlevingsmodel, tegelijkertijd dreigt er een nieuwe onderklasse te ontstaan die honderd jaar sociale strijd van onze voorouders teniet doet. Maken we het begin van het einde mee van de christen-democratische en sociaal-democratische middenklasse-samenleving: 1945-2016?
Er kleven dus nogal wat bezwaren aan het al te laconiek hanteren van het schema hoog tegen laag, volk versus elite, vooral omdat die tegenstelling zelf allesbehalve neutraal is. Hoog zou de wijsheid in pacht hebben, zou zich prima thuis voelen in de globaliserende wereld in wording. Laag zou zich daar met angst, boosheid en onderbuik tegen verzetten. Ratio tegenover gevoel. Feit tegenover drogreden. Wat een fact free, leugenachtige voorstelling van zaken.
Het compromis tussen de hoger opgeleide elite en de lager opgeleide non-elite waar Peter Giesen naar zoekt, moet gezocht worden in het midden. Daar zit de overlap. Daar bestaat het contact. We zijn volk noch elite. We zijn het juiste midden.

Weg met de tweedeling (Rob Witteveen Volkskrant 16 juli 2016 p. 29):
Goed dat René Cuperus in zijn column
'We zijn volk noch elite' (O&D, 11 juli) ruiterlijk erkent tot nieuwe inzichten te zijn gekomen. Ik ben de polarisatie op allerlei gebieden allang zat. Wit contra zwart, elite versus volk, hoogopgeleiden tegen laagopgeleiden, intellectuelen tegenover de onderklasse. Vreselijke typeringen over en weer. Heel zwart-wit redeneren dus, terwijl de grote middenmoot chronisch wordt overgeslagen ofwel in het midden gelaten. Nooit lees je wanneer je hoogopgeleid bent, wat zwart is, wat onderbuikgevoelens zouden zijn; elke nuance ontbreekt.
In de kranten die ik lees, komen de verstandigste inzichten doorgaans van lezers die brieven inzenden. De 'opinies' van de zich beroepshalve (soms krampachtig) profilerende broodschrijvers vind ik van veel minder gewicht. Het zijn vooral luchtbellen.

Porosjenko (Theo van der Heijden Volkskrant 11 juli 2016 p. 19):
Gisteren zag ik premier Rutte en de Oekraïense president Porosjenko op tv. Ik moest denken aan het boek 'Panama Papers', hoofdstuk 22 over 'De gasprinses' (Timosjenko) en 'De chocoladekoning' (Porosjenko). Beide grootschalige oplichters en klant van het Panamese oplichtersconcern Mossack Fonseca. Met terugwerkende kracht stem ik alsnog tegen het verdrag met Oekraïne.
Premier Rutte, maak werk van het opruimen van de Nederlandse hulptroepen voor de grootschalige internationale belastingontwijking en -ontduiking aan de Amsterdamse zuidas. Geef een duidelijke stem aan het EU-beleid voor effectieve regelgeving tegen de bedrijven en particulieren, die belasting ontduiken. Zo verwerft u de steun van de burgers voor de Europese Unie.

Anna Lemkow boek Het Heelheidprincipe
Hoofdstuk 13 Religie: Verleden, Heden en Toekomst (p. 262):
Religie moet opnieuw worden opgebouwd als een krachtige toewijding aan idealen als waarheid, schoonheid, liefde, sociale rechtvaardigheid, economische kwaliteit, politieke vrijheid en internationale vrede.… Het moet opgebouwd worden als een klaroenstoot voor de zelfontwikkeling van de mens als een vrije en creatieve eenheid van het kosmische geheel, als een uniek brandpunt van het Opperwezen… als een optimistische bevestiging van het leven in deze wereld, met een vibrerend gevoel van geworteld zijn in het eeuwige en een creatieve visie op de toekomst. Haridas Chaudhuri35
267,268: Paul Tillich beschreef eens een opvatting van religie die uitstijgt boven het traditionele woordgebruik, maar daar niet de ontkenning van is. Zo opgevat heeft religie te maken met ontmoetingen of ervaringen van “het Absolute als iets wat volledig uitstijgt boven alle afgeleide absoluutheden in de verschillende werelden…. Zij vormt een ervaring van directe kennis, van een morele aansporing, van sociale gerechtigheid, of van esthetische expressiviteit…. [Zij] is de ervaring van het heilige op een bepaalde plaats, op een bepaald moment, of in een bepaald persoon, boek of beeld, in een bepaald ritueel, gesproken woord of sacramenteel voorwerp.”162 Voor Tillich is dit een directe ervaring, die uitgaat boven conventionele religieuze instituten en het wereldse domein omvat, dat daardoor geheiligd wordt.
268:
Als iemand ontdekt dat zijn diepste Aard een is met het Al, wordt hij verlost van de last van de tijd, van de angst, van zorgen; hij wordt bevrijd uit de ketenen van vervreemding en het afzonderlijke bestaan. Doordat hij ziet dat het zelf en de ander één zijn, is hij bevrijd van de angst voor het leven; omdat hij ziet dat zijn en niet-zijn één is, is hij verlost van de angst voor de dood. Als je dus de uiteindelijke Heelheid weer ontdekt, dan overstijg je – zonder deze uit te wissen – iedere denkbare grenslijn, en daardoor iedere vorm van strijd. Het is een conflictloos bewustzijn, heel, gelukzalig. Maar dit betekent niet dat je het ieder ego-bewustzijn, ieder tijdsbesef helemaal verliest.… Want heelheid is niet het tegenovergestelde van egoïsche individualiteit, het is gewoon de Grond ervan, en de ontdekking van de achtergrond doet de figuur op de voorgrond niet verdwijnen.
Met de realisatie van onze wereldwijde identiteit, zouden we in toenemende mate moeten ervaren dat het heilige iets universeels is in de mensheid. Als tegenwicht voor deze nieuwe universaliteit, zouden we een nieuwe fascinatie verwachten met oorprong en tradities. We zouden het feit van onze verschillende religies niet als een bedreiging opvatten, maar als een rijke bron van lering. We zouden steeds meer gaan begrijpen hoe het ene in het vele tot leven komt. Charles M. Johnson80

Theosophy and the Arts Texts and Contexts of Modern Enchantment
Christine Ferguson (University of Glasgow, UK) “The Theosophical Gothic: Propaganda and Positive Epistemology in H.P. Blavatsky’s Nightmare Tales (1892)”
8,9: I trace how a key work of fin-de-siècle Theosophical Gothic, H. P. Blavatsky’s posthumously-published collection Nightmare Tales (1892), attempts to navigate these countervailing tensions by capitalizing on the popularity of the gothic revival in literature while repurposing the genre’s conventions, environments, and political affiliations to fit with a Theosophical worldview. In its fictional encounters with the magical traditions and shamanic practices of Finland, Japan, Siberia, and Turkey, I argue, Nightmare Tales aims to promote a form of spiritual internationalism, one in which the horrors of the Western world are alternately brought into relief, salved, or explicated through the wisdom of the de-stigmatized global margins, and in which the dangers of occult contact, albeit very real, are imagined as tameable through positive epistemological practice.

Wir brauchen Angela (Wilma de Rek Volkskrant 2 maart 2020 p. V1, V4-6):
Als ik een rolmodel moest kiezen, was het Merkel. Vanwege haar intelligentie en onverschrokkenheid. Omdat ze zo’n baken van verstandigheid is. Omdat ze als kind niet van de hoge duikplank durfde. Omdat ze wars is van aanstellerij.
Misschien is Merkel wel vooral mijn rolmodel omdat ze een vrouw is die net zo goed een man had kunnen zijn. Omdat ze het verschil opheft.
Angela Merkel is een van mijn rolmodellen; mijn andere rolmodel is schrijver Marguerite Yourcenar, in België geboren (1903), in Frankrijk getogen en in Amerika overleden (1987). Marguerite Yourcenar was de eerste vrouw die toetrad tot de Académie Française, in 1980, naar aanleiding waarvan de Franse literatuurcriticus Matthieu Galey haar een aantal keren interviewde – de gesprekken zijn gebundeld in het mooie boekje Les Yeux Ouverts (1981). Ze spraken over van alles en ook over het feminisme en de verschillen tussen man en vrouw. De vermeende verschillen, liever gezegd, want Yourcenar was er kort over: ‘Ik geloof dat een goede vrouw evenveel waard is als een goede man, en een intelligente vrouw evenveel als een intelligente man. Dat is een eenvoudige waarheid.’
Het afgelopen jaar voerde ik een aantal gesprekken met oud-politicus en Rabobankier Herman Wijffels, voor het boek De gulden snede. Ook daarin ging het veel over de twee fundamentele krachten die werkzaam zijn in het universum en die in een voortdurend samenspel met elkaar alles in dat universum vormgeven. Volgens Wijffels kun je de kracht die op groei en expansie is gericht ‘masculien’ noemen en de andere kracht, die op vormgeving, conservering en begrenzing is gericht, ‘feminien’.

‘De mens is extreem belangrijk en extreem onbelangrijk’ (Fokke Obbema interviewt Theodore Dalrymple Volkskrant 2 maart 2020 (p. 12-13):
De menselijke ellende die hij als psychiater tegenkwam, ging zijn fantasie te boven. Toch is het juist de mooie kant van de beschaving die Theodore Dalrymple anderen wil laten zien.
Dat bevredigt niet alleen zijn enorme nieuwsgierigheid (‘Overal is het interessant’, luidt een typerende hoofdstuktitel van zijn laatste boek, In Praise of Folly), maar het vormt in zijn ogen ook een bijdrage aan het grotere verhaal van onze cultuur: ‘Ik vind het belangrijk dat mensen begrijpen hoe we zover zijn gekomen. Juist omdat we weten hoe kwetsbaar onze beschaving is.’
‘De kunst is te blijven beseffen dat je zowel extreem onbelangrijk als extreem belangrijk bent. Dat laatste ben je voor jezelf en je naasten – de mensen om ons heen moeten we behandelen alsof ze extreem belangrijk zijn.
‘Maar dat eerste ben je ook: als ik dood neerval, draait de hele wereld door, alsof ik nooit heb bestaan. Dat is onze
condition humaine. Het christendom maakt dat goed duidelijk: je bent belangrijk voor God, maar ook niets in vergelijking met God. Ons leven is een poging een evenwicht te vinden tussen die twee uitersten.’

'Onze economie drijft niet op superondernemers' (Koen Haegens interviewt Mariana Mazzucato Volkskrant 9 november 2018 p. 28-29):
Met de simpele vraag waar het ooit allemaal om draaide in de economie jaagt Mariana Mazzucato farmaceuten, bankiers en vastgoedhandelaren de stuipen op het lijf. Wie creëert onze welvaart en wie wordt slechts rijk door te graaien?
Tegenwoordig lijkt het doel om zoveel mogelijk geld naar je toe te harken – ongeacht hoe.
‘Kijk naar hoeveel miljarden bedrijven uitgeven aan dividend voor hun aandeelhouders, of om eigen aandelen terug te kopen puur om de koers op te krikken. Geld dat ze dus niet investeren in extra innovatie en productie. Dat is inderdaad heel erg. Maar ik geloof wel degelijk dat dit veranderd kan worden.
Dat moet ook wel, want anders keert de wal het schip. Klimaatverandering dwingt ons te veranderen, net als de ongelijkheid. De verkiezing van Bolsonaro in Brazilië is slechts het laatste voorbeeld van de populistische golf die mede hierdoor veroorzaakt wordt.’
Dat klinkt progressief, maar u heeft ook flinke kritiek op linkse partijen die pleiten voor een nivelleringsfeestje door de fiscus.
‘We moeten af van de mythe dat onze economie drijft op enkele superondernemers. Hetzelfde geldt voor het sprookje dat het alleen de aandeelhouders van een bedrijf zijn die risico’s lopen. Onzin. Het scheppen van waarde blijkt in werkelijkheid een collectief proces. Daarbij spelen managers een rol, maar ook onderzoeksinstituten, overheden en natuurlijk de mensen op de werkvloer. Dat is ook de reden dat er veel eerder in het productieproces een eerlijker verdeling moet plaatsvinden. Niet pas achteraf door de belastingdienst. Zorg dat werknemers goede lonen krijgen, in plaats van alle kaarten te zetten op giften van de overheid of een basisinkomen.’

Donutpolitiek gaat van au (Rob Hagedijk & Paul Kalma De Groene Amsterdammer 14 juni 2018 p. 16-19):
Juichend ontvangen in milieukringen en kritisch door economen: ‘Donuteconomie’ van Kate Raworth. Een analyse van het boek van de Britse wetenschapper.
In een dit jaar verschenen studie,The Value of Everything, velt Mazzucato een nog harder en algemener oordeel over het huidige kapitalisme. Economische waarde, zo constateert ze, wordt tegenwoordig alleen nog maar door de prijs bepaald. Als een product verkocht respectievelijk aangekocht wordt, zo is de redenering, dan moet het wel waarde hebben. Op de markt valt het verschil steeds meer weg tussen waardecreatie en waarde-onttrekking (‘profiteren’ in de letterlijke zin van het woord). En dat laatste is in het alleen op winst gefixeerde bedrijfsleven het doel geworden. Deze verschuiving kun je niet effectief bestrijden, aldus Mazzucato, door de definiëring van het bruto binnenlands product wat te veranderen.
Onlangs werd de rapportage in de Tweede Kamer bediscussieerd. Er werden waarderende woorden gesproken, maar de discussie ging vervolgens alle kanten uit.
Van gerichte aandacht voor de (on)verenigbaarheid van brede en breed gedeelde welvaart enerzijds en het financieel kapitalisme en neoliberaal beleid anderzijds was geen sprake. Misschien een goed idee om juist dat in de ontmoeting van Raworth met de Tweede Kamer eens nadrukkelijk aan de orde te stellen.

Het grotere verhaal van onze cultuur heeft op voelen en denken betrekking. Mede door het secularisme laten burgers zich niet zo gemakkelijk meer voorschrijven wat ze moeten denken en voelen. Gnosis, het denken met het hart en het voelen met het hoofd, sluit bij de ommekeer, een paradigmawisseling in het denken, een bewustwordingsproces aan. Er geldt van je hart geen moordkuil maken.

‘Ik vroeg: Wat zetten we op uw grafsteen?’ (Fokke Obbema interviewt Jan Mokkenstorm Volkskrant 22 oktober 2018 p. 12-13):
Zijn levenswerk raakte altijd al aan de grens met de dood, maar sinds kort weet Jan Mokkenstorm (56) van 113, platform voor zelfmoord-preventie, dat hij spoedig sterft.
Spijt voelt hij ook. Over de kille bejegening van patiënten met suïcidale neigingen waaraan hij ooit meedeed. Over al te hard werken, dat een wissel op zijn gezinsleven trok. Hij laveerde tussen de polen van egoïsme en altruïsme, tussen ‘verbreken en verbinden’. In dat laatste was hij lang ‘een grote kluns’. Maar daarin staat hij niet alleen, relativeert hij. ‘Die polen hebben we allemaal in ons. We zijn niet alleen liefdevol, we hebben ook haat. Dat is de condition humaine.’

ICT: goed gereedschap, slechte baas (Theodore Dalrymple De Groene Amsterdammer 18 mei 2017):
Niets meer onthouden
Moest je vroeger met de bus naar de bieb om iets te weten te komen, tegenwoordig staat het binnen een paar seconden op je schermpje. Door de digitalisering zijn we beter geïnformeerd. Maar zijn we ook wijzer?
Tot besluit word ik genoopt tot een buitengewoon saaie conclusie (hoewel er geen reden is waarom de waarheid interessant zou moeten zijn), namelijk dat digitalisering goed gereedschap is maar een slechte baas. Voor mensen wier opleiding hun een raamwerk van kennis heeft gegeven, een kritische geest, en het vermogen om zich een perspectief te vormen, is de digitalisering een geweldige zegen; voor degenen die technologie op zichzelf waarderen, ongeacht de doelen die ze dient, of die er een goede reden in zien om bijvoorbeeld niets in hun geheugen te bewaren omdat alles gemakkelijk elektronisch kan worden opgezocht en het daarom tijdverspilling is om wat dan ook te onthouden, zelfs de correcte spelling van woorden, is het een pad naar permanente oppervlakkigheid. Welk pad het wordt, hangt van onszelf af.

Politici worden door probleem en oplossing met elkaar te verwarren onderdeel van het probleem en schieten daarmee in eigen doel. De bankencrisis is een gevolg dat er te lang op de pof is geleefd. Het is interessant om te zien dat het instrument van de ingenieuze hefboomwerking dat de slagkracht, de geldschepping van banken enorm heeft vergroot uit de kast wordt gehaald om het probleem op te lossen. China kan niet worden verweten dat ze daar niet intrappen. Ze kopen liever de krenten uit de pap dan dat ze hun geld in de Bazooka, het nieuwe noodfonds - de inversie van de slagkracht van de banken - investeren. De vraag is nu hoeveel Diederik Stapel’s er in de financiële wereld rondlopen die probleem en oplossing met elkaar verwarren? De Big Bazooka is niet meer dan een losse flodder.
De oplossing van de eurocrisis hangt samen met het evenwicht tussen import en export van de individuele landen (Henk Brouwer en Henk Folmer in ‘O & D’ Volkskrant 11 november 2011) of met andere woorden met de bekende macro-economische kringloop van François Quesnay. Wereldwijd is de invoer van alle landen gelijk aan de uitvoer van allen, 'Invoer + Uitvoer' = 0. Het exportoverschot van het ene land hangt met de schuldenberg van een ander land samen.

De geschiedenis leert dat personen als Socrates en Jezus Christus, die aan de kant van het volk staan, juist het slachtoffer worden van een politieke moord. Als het slecht gaat zoeken de ‘daders’ een ‘zondebok’. Hij kreeg de kruisdood omdat hij niet bereid was zijn ziel te verkopen. Om zelf buiten schot te blijven treedt het zondebokmechanisme in werking. Juist diegenen die niet corrupt zijn worden opgeofferd. De grote leraren, wereldhervormers van de mensheid, zoals Christus, Boeddha, Plato en Confucius, hebben over ethiek eigenlijk hetzelfde gedacht ‘Alle dingen dan die gij wilt dat u de mensen doen, doet gij hun ook alzo; want dat is de Wet van de Profeten’. De onderliggende eenheid achter de verscheidenheid wordt God genoemd.

Luigino Bruni Een econoom over de encycliek 'Laudato sí' (Martin Maier SJ GAMMADELTA september 2005 p. 11-13):
12: Wederkerigheid Bruni onderstreept drie opmerkelijke punten die hem bij het lezen van de encycliek troffen. "Op de eerste plaats brengt de paus de markt terug naar zijn oorspronkelijke roeping van wederkerigheid en 'wederzijds voordeel'. Daarom richt hij zijn kritiek op bedrijven die mensen en aarde uitbuiten en zich verrijken ten koste van de zwakkere partij."
De paus roept op de afweging uit te breiden tot alle levende wezens. Hij heeft een kosmische broederschap op het oog, waar wederkerigheid wordt beoefend met heel de natuur, waardoor al het natuurlijke leven een stem krijgt bij onze politieke en economische afwegingen."
13: Verplichtingen zonder wederkerig voordeel Dan is er een derde punt. Bruni: "Ook al is het 'wederzijds voordeel' een belangrijke wet van de markt en moeten we die zo mogelijk uitbreiden tot alle andere levende soorten en geheel de aarde, toch kan en mag de wederkerigheid niet de enige wet van het leven zijn. Er zijn ook verplichtingen die de Indiase econoom en filosoof Amartya Sen 'de verplichtingen van de macht' noemt: morele verplichtingen zonder wederkerig voordeel, zoals die van de ouders voor hun kind. Op dezelfde manier hebben we een zorgplicht voor de schepping.
De ontmoeting met God: rechtstreeks (onmiddellijk) en zijdelings (middellijk) (Freek van Leeuwen GAMMADELTA september 2005 p. 16-19):
God zou daar in zichzelf ook nog vreugde aan kunnen beleven door het voelen als het vierde vermogen, in de vorm van het op zichzelf gerichte, ingekeerde voelen. Maar om het tegendeel daarvan, het uitgekeerde voelen, te kunnen gebruiken, daarvoor is een ánder nodig, namelijk een wezen waar liefde naar uit kan gaan. Om lief te kunnen hebben − de eigenschap van het voelen in die uitgekeerde vorm − is een ander nodig met wie een liefdesband kan worden gevormd. Daarvoor geldt bovendien de voorwaarde dat die ander een gelijkwaardige partner moet zijn, want een gezonde, duurzame liefdesband berust op evenwichtige wederkerigheid tussen de beide partners.

Het grote liberale experiment sinds 1789 (Wim Couwenberg Civis Mundi Digitaal #35):
Bespreking van: Hans Boutellier, Het seculiere experiment. Hoe we van God los gingen samenleven. Uitgeverij Boom, Amsterdam, 2015.
Privatisering geloof en religie in liberaal experiment
Mijn complimenten met de boeiende en informatieve wijze waarop de auteur als bekende socioloog de hypothese van het seculiere experiment en daarmee samenhangende vragen nader onderzoekt, uitwerkt en toelicht. Maar zijn hypothese noopt wel tot een kritische reactie mijnerzijds. Wat hier als historisch en cultureel uniek seculier experiment gepresenteerd wordt, staat niet op zichzelf. Het is ook geen echt experiment, dat pas sinds de jaren ’60 als uniek in het oog springt, en als zodanig ter discussie staat, en inzet wordt van ideologische strijd. Het is een van de consequenties van het grote liberale experiment dat sinds de liberale revolutie van de 18e eeuw in onze westerse samenleving gestart is, en als liberaal concept van de moderniteit een fundamentele breuk teweegbrengt met het premoderne beschavingstype in al zijn historische verscheidenheid. Ging dat daarbij uit van een top-down benadering – alle gezag en zegen komt van boven – sinds het liberale concept van de moderniteit slaat dat radicaal om in een bottom-up benadering. Geloof en religie worden sindsdien tot een privé-aangelegenheid verklaard, dus losgemaakt van de staat en het openbare leven, zoals het staatsgezag ontleend wordt aan het volk (volkssoevereiniteit) en moraal en recht aan de zich ontwikkelende maatschappelijke consensus, met wederkerigheid als sleutelwoord.
Tegen de verwachting van zoveel prominente denkers in is dat liberale experiment er na twee eeuwen stug anti-liberaal verzet in geslaagd zich in de westerse wereld als het nieuwe algemeen menselijk patroon van beschaving door te zetten, en daarmee een einde te maken aan de ideologische strijd rond en tegen dat liberale experiment (1789-1989). In tegenstelling tot dat liberale experiment is het seculiere experiment van de auteur, zoals hij dat verbindt aan ontwikkelingen sinds de jaren ’60, niet of nauwelijks inzet geweest van politieke en maatschappelijke strijd, en dus geen echt experiment.

Trump is de vleesgeworden vlucht vooruit Michael Persson Volkskrant 4 oktober 2019 p. 8-9):
Altijd naar de ander wijzen
Allereerst het overkoepelende element: het contra-narratief. Wat hij ook heeft gedaan, het is de altijd de andere partij die fout/corrupt/ondemocratisch is. Vaak worden de wapens omgekeerd. Tijdens het onderzoek naar de Russische inmenging in de verkiezingen maakte Trump juist dat onderzoek verdacht, en nu is de dreigende impeachment-procedure weer een ‘staatsgreep’. In dit spiegelpaleis hoeft niemand te worden overtuigd van de waarheid – als de weg naar de uitgang maar uit zicht verdwijnt.
Ondersteunende elementen zijn leugens (‘Wie heeft de klokkenluidersregels veranderd!?), scheldwoorden (‘lowlife’ Adam Schiff, de leider van het impeachment-onderzoek), krachttermen (‘BULLSHIT’), verdachtmakingen (Schiff zou de klokkenluidersklacht zelf hebben opgesteld) en slachtofferschap (‘Er is geen president in de geschiedenis van dit land die zo slecht behandeld is als ik’), meestal in een zichzelf versterkende mix.
Is dat strategie? Een strategie veronderstelt een keuze, een besluit om een bepaalde richting in te gaan. Trump heeft geen keuze, Trump heeft een karakter. En dat is uitermate geschikt om zich te verweren tegen de crises die hij zelf veroorzaakt, zo is de afgelopen drie jaar gebleken.

Reciprocal System of theorie (KVK Nehru) The Ultimate Answer to Life, the Universe and Everything
Working at the Adyar Library and Research Center, we have developed a number of PowerPoint slides explaining the whole range of the Theosophical Teachings. Lecturers can use these slides by presenting on a PC for a small group. For large gatherings a LCD projector becomes necessary. These have been created under eight themes:
Evolution through Chains and Rounds,” “Man, God and the Cosmos,” “The Mystery of Death and Re-incarnation,” “One Life–One Planet,” “Prâna and the Chakras,” “The Secret of Thought Power,” “The Super-physical Bodies” and “The Vanguard of Humanity.

Eeuwige onophoudelijke beweging (KVK Nehru TheoSofia augustus 2002 p. 145-150):
Het nieuwe paradigma van de wetenschap Newton, Einstein en wat daaruit volgt Uit de Tweede Wet van Newton weten wij dat als een kracht F werkt op een massa m, de versnelling (= de mate van verandering van de snelheid) a, wordt weergegeven door de relatie a= F/m. Maar experimenten die uitgevoerd zijn op elektrisch versnelde deeltjes toonden definitief aan dat dit niet het geval is bij zeer hoge snelheden.
147: Vergelijk dit ook met wat de Mahatma’s stellen:
‘Wij zeggen en houden staande dat die beweging – de universele eeuwigdurende beweging, die nooit ophoudt of haar snelheid vergroot… maar doorgaat als een in beweging gezette molen, of er iets te malen is of niet…’ 5
5. The Mahatma Letters to A.P. Sinnett, (p. 150 Nederlandse versie)

Becoming a Theosophist by Henry S. Olcott (The Theosophist, March & May 1880):
The very idea of "Brotherhood of Humanity" and "Republic of Conscience," both of which synonyms apply to the basis on which our Society is building up, covers the principle of strict intellectual reciprocity. Any attempt to make the Society a propaganda, whether of Christianity or any other single religion, would at once strip it of the first quality of cosmopolitanism and make it only a sect. For myself, I am free to say that there is no adequate proof to my mind either that Jesus was the Son of God, that he said or did the things ascribed to him, that either one of the four Gospels is anything better than a literary fabrication, or that Jesus ever lived. Nor do I see that the ideal character of Jesus is any nobler than that of Gautama, if so noble. At the proper times and places I have maintained these views, and hope to do so often again. So far from sharing Dr. Wyld's ideal of Christianity, I have, after nearly fifty years of practical observation and experience in Christian countries and among the teachers and professors of Christianity, been forced to conclude that it is a bad religion and fosters every sin and vice against which its ethical code inveighs. And yet this is but my individual opinion, and in expressing it, I no more compromise our Society than does Dr. Wyld, who is so strong an admirer of Jesus, by expressing his, or than Mr. Massey by his article in this number of the THEOSOPHIST, or the Swami Dayanand , or our orthodox Hindu fellows, or the high priest Sumangala, or any other adherent of any special sect or theology, by what they respectively teach. We are all individual and free as to personal beliefs, but are knitted together by the strong ties of intellectual reciprocity and universal brotherhood.

Reciprocity (social and political philosophy)
The norm of reciprocity varies widely in its details from situation to situation, and from society to society. Anthropologists and sociologists have often claimed, however, that having some version of the norm appears to be a social inevitability.[1] Reciprocity figures prominently in
social exchange theory,[2] evolutionary psychology, social psychology,[3] cultural anthropology and rational choice theory.[4]

Geef ons meer Greta's (Mohammed Benzakour Volkskrant 4 oktober 2019 p. 22):
Greta Thunberg wil haar publiek niet behagen. Daarmee is haar boodschap krachtiger dan die van David Attenborough of Al Gore. Haar mentale handicap is haar kracht.
Correcte praatjes
Hier komen we tot het sublieme van Greta’s kracht – en daarmee het sublieme van alle autisten van deze wereld:
ze spelen het sociale spelletje niet mee. Politiek en sociaal correcte praatjes komen niet voor in het vocabulaire van een autist. Ze lachen niet mee, ze praten niet mee, zetten geen masker op. Borrels, partijtjes, netwerkrecepties, geliefd door lieden die grossieren in wufte, opschepperige small talks, autisten gruwelen van deze plekken. Hun tong is hun hart. Zonder vleugje decorum of narcisme. Zonder snippertje ego of snoeverij.

‘Wij zijn de redding van Europa!’ (Merlijn Schoonenboom De Groene Amsterdammer 14 juli 2016):
Zelf zien ze zich als een avant-garde van rechts, critici noemen hen ‘neonazi-hipsters’. De Identitaire Beweging in Oostenrijk behoort tot de actiefste in Europa. ‘Het moment om zich te verdedigen is aangebroken.’
Verplichte lectuur onder de Europese Identitairen is het boek Le grand remplacement van de Franse auteur Renaud Camus. Camus wordt beschouwd als inspirator van de Franse partij Front National, al associeert de leider Marine Le Pen zich liever niet openlijk met hem. Volgens Camus worden de oorspronkelijke volkeren in Europa langzaam ‘vervangen’ door vreemde culturen, vooral door de moslims. De enigen die zich hiertegen verzetten zijn de Identitairen, klinkt het heroïsch op hun Franse, Oostenrijkse en Duitse websites. Over ‘strijd’, ‘actie’ en ‘verdediging’ gaat het vandaag daarom veel. Niet voor niets heeft Michel Houellebecq de beweging een plek toebedeeld in zijn roman Soumission (2015), waarin zij zich als enigen teweerstellen tegen de ‘islamisering’ van Frankrijk – maar dan wel met bloedige aanslagen. De Franse Identitairen hebben zich direct van Houellebecqs versie gedistantieerd.
De beweging, zegt socioloog Nassehi, ontleent haar aantrekkingskracht aan een klassiek mechanisme: het establishment in Europa denkt veelal links, dus komt de felste kritiek erop nu van rechts. ‘In veel milieus is het cool geworden “rechts” te zijn, en men gebruikt daarvoor ook de esthetische aanpak die politiek protest altijd al heeft gehad.’ Volgens hem is het opvallend hoe daardoor de ideeën van de beweging in korte tijd ‘salonfähig’ zijn geworden, zoals zelfs te merken is in Duitsland, waar zulke standpunten tot voor kort niet uitgesproken werden. ‘Het gedachtegoed van rechtse bewegingen bestond altijd al, maar was in Duitsland nauwelijks te communiceren. Hoewel een grote meerderheid zich hier tegen keert, is in het debat toch een verandering te merken, met de vluchtelingencrisis als welkome aanleiding.’
Het voorlopige hoogtepunt vormde een interview in het links-liberale weekblad Die Zeit met de Duitse filosoof Marc Jongen, assistent van
Peter Sloterdijk, en tevens lid van de AfD in Baden-Württemberg. Hij sprak zich opvallend begripvol uit over de Identitairen. Hij noemde ze ‘een jeugdbeweging die het identiteitsaspect in jeugdige overmoed glorificeert’. Door hun ‘beperkte opvatting van cultuur’ zou hij zich niet bij hen aansluiten, maar hij beziet hen wel met ‘sympathie’.

Peter Sloterdijk God, geest, geld een gesprek onder leiding van Manfred Osten
In dit boek discussiëren twee van de bekendste Duitse intellectuelen, Peter Sloterdijk en Thomas Macho over het vertrouwen in God en het vertrouwen in geld, over het vervlogen vertrouwen in banken en in de economie, over kapitalisme als religie, over de wederopleving van het religieuze, over moderne apocalyptiek en het oprukkend islamisme, over de hel als 'grondwettelijk orgaan', kortom: over het innig verband tussen God, geest en geld.
Deze neerslag van een gesprek tussen twee Duitse intellectuelen, onder auspiciën van de Stiftung Schloss Neuhardenberg,
focust op de krachtlijnen in culturen en het spoor dat zij trekken in het menselijk bestaan en zelfverstaan. God, geest en geld fungeren als absolute referentiepunten waaraan de mens het eigen bestaan, zijn eigen identiteit en positie refereert, deels in successie, deels in een door elkaar van alle drie, deels als uitdaging, deels als als terechtwijzing. De mens is ondermaats, c.q. in staat zich te verhogen. De neerslag van het gesprek is een lezenswaardig essay, waarin de aandacht voor aspecten van de cultuur als religie, filosofie en kunst proportioneel aan de orde komen.

De FIOD constateerde al in 2005 wereldwijde miljardenfraude met dividendbelasting (Follow the money Eric Smit & Siem Eikelenboom 2 maart 2019):
In 2006 gaf de FIOD een presentatie voor circa 20 ambtenaren van de Belastingdienst over de resultaten van een vooronderzoek naar de afdeling Global Securities Lening & Arbitrage (GSLA) bij bank Fortis.
In 2005 was aan het licht gekomen dat die afdeling zich bezig hield met dividend stripping, een frauduleuze manier om dividendbelasting terug te vragen bij de Belastingdienst.
Eind 2005 was de FIOD, de fiscale opsporingsdienst, al terdege op de hoogte dat een divisie van Fortis zich bezighield met dividendstrippen. Deze handel in aandelen met dividend heeft de belastingdiensten in een reeks landen ernstig gedupeerd; de schade beloopt miljarden euro. De FIOD deelde deze informatie echter niet met zusterdiensten in het buitenland, die daardoor onwetend bleven van het feit dat ook hun systemen gevoelig waren voor deze fraude. Pas in 2013 brak het CumEx-schandaal in Duitsland uit.

De schuldencrisis is voor een belangrijk deel het gevolg van egotripperij van topmanagers en topbestuurders, die elkaar op een prettige manier fêteren. Primair draait het om authentiek leiderschap namelijk hoe creëren we een gezonde, vitale maatschappij, een vitale cultuur. In een gezonde economie van 'Oikos en Ethiek' gaat het niet om de knikkers, maar om het plezier in het spel. Door 'Oikos en Ethiek' centraal te plaatsen verdwijnt de tegenstelling tussen ‘Eurofielen en Eurosceptici’ naar de achtergrond.

De superieure sexualiteit (Marli Huijer interviewt Peter Sloterdijk Volkskrant 1 april 2017 Bijlage Sir Edmund p. 8-13):
Zonder vrouwelijke vreugde is beschaving onmogelijk, zegt de Duitse filosoof Peter Sloterdijk, die een boek schreef over het mysterie van het vrouwelijk orgasme. Scheidend Denker des Vaderlands Marli Huijer zocht Sloterdijk op aan de vooravond van de Maand van de Filosofie, die vandaag begint.
Niet subsidiabel
De vrouwelijke seksualiteit is superieur aan de mannelijke: heel kort samengevat is dat het leitmotiv van Sloterdijks boek , dat nu in Nederlandse vertaling is verschenen. In Het Schellingproject vatten vijf wetenschappers het plan op een onderzoek te starten naar de relatie tussen de Duitse natuurfilosofie, met name die van Friedrich Schelling (1775-1854), en de vrouwelijke seksualiteit. Het gaat ze vooral om het mysterie van het vrouwelijke orgasme. Wat is er met de vrouwelijke seksualiteit gebeurd in de honderdduizenden jaren die ons scheiden van de eerste mensachtigen?
Technisch is het mogelijk om de voortplanting kunstmatig uit te voeren.'
Dat is een biologisch argument.
'Het sociaal-psychologische argument is dat zonder vrouwelijke vreugde beschaving onmogelijk is. Vrouwen moeten plezier hebben, dat wisten ze in de Middeleeuwen al. Het is de basis van de troubadourlyriek. De Hollanders hebben geluk gehad dat prins Claus geen koning was. Zijn treurigheid heeft niet tot de ondergang van het vaderland geleid. Dat zou wel gebeurd zijn als de koningin triest was geweest.'
Het gaat mij om het thema. Waarom heeft de natuur aan bepaalde levensvormen zulke hoge libidineuze premies gegeven? De meeste dieren copuleren maar één of twee keer per jaar. De mens heeft de luxe van een chronisch libido. Het is mysterieus, dat overschot aan seksuele energie. Waarom steekt de vrouw zoveel energie in de seksualiteit? Dat heb ik als het grootste raadsel naar voren gebracht. Je kunt proberen het te verklaren vanuit het plezier. Maar 'plezier' is een te licht woord voor zo'n zware zaak. Er zit in de seksualiteit ook een mysterie.

De verschrikkelijke kinderen van de nieuwe tijd (Hans Achterhuis Volkskrant 20 juni 2015 bijlage Sir Edmund p. 26-27):
Met schitterende voorbeelden lardeert Peter Sloterdijk zijn cultuurpessimistische beschouwingen.
FILIATIE
Centraal staat dit keer het proces dat hij als filiatie omschrijft. In elke antropologische of historische, bekende setting geven vaders als erfenis aan hun zonen het geheel van bestaande gebruiken en verhalen door. Iets nieuws kan zo niet opkomen, alles moet hetzelfde blijven. Wat wij moderne mensen tegenwoordig plechtig 'traditie' noemen, was de
kwintessens van elk menselijk samenleven, of het nu om een klein stamverband of een groot rijk ging.
Dat is totaal veranderd. Volgens Sloterdijk worden er geen erfenissen tussen de geslachten meer doorgegeven. In het hiaat tussen vaders en legitieme zonen hebben zich de bastaarden genesteld, de parvenu's die beweren hun afkomst ontstegen te zijn, de selfmade mannen die hun succes alleen aan zichzelf te danken hebben. Dit zijn allen voorbeelden van wat Sloterdijk 'de verschrikkelijke kinderen van de moderne tijd' noemt.
Sloterdijk zou ook Sloterdijk niet zijn wanneer hij dood becommentarieerde teksten niet nieuw leven inblies door er een verrassend licht op te laten schijnen. Zo wordt de vaderloze Jezus van Nazareth 'het verschrikkelijkste kind uit de wereldgeschiedenis'. Op tamelijk overtuigende manier laat Sloterdijk zien dat de vroege, waarschijnlijk authentieke uitspraken van Jezus in de evangeliën de breuk met de vader steeds thematiseren. De vader van Jezus is in de hemel, de geslachtslijnen van de overerving worden door hem en de christenen die hem navolgen, doorbroken. De latere kerk is met haar constructie van de heilige familie er nooit helemaal in geslaagd om het gat dat Jezus tussen ouders en kinderen geslagen heeft, te dichten. Wanneer Franciscus van Assisi zijn koopmansgewaad uittrekt en afstand van zijn vader neemt, is dat een manifestatie van de inspiratie van de navolging.

Benedictus XVI boek Licht van de wereld, hoofdstuk 4 Wereldomvattende catastrofe (p. 59):
Ik denk dat we wij naar het begrip ‘vooruitgang’ moeten kijken. Wat verstaan wij daaronder? Vooruitgang kan ook destructief zijn - dat zien wij tegenwoordig heel goed.
63: De filosoof Peter Sloterdijk zegt over de beheersing van de planeet aarde: 'De mensen zijn atheïsten als het om de toekomst gaat. Zij hechten geen geloof aan wat zij weten, zelfs niet als hun onweerlegbaar voorgerekend wordt wat er gaat gebeuren' .
64: Het staat vast dat nieuwe generaties met gigantsche schulden worden opgezadeld. Is dat niet een ongelofelijk groot moreel probleem?.
Steeds opnieuw laat de mens het geloof los, dan heeft hij weer aan zichzelf genoeg, wordt hij een heiden in de diepste betekenis van het woord. Maar ook zien wij steeds opnieuw God terug in de mens. Dat is de worsteling van heel de geschiedenis. Zoals Augustinus zei: de wereldgeschiedenis is een strijd tussen twee vormen van liefde: de eigenliefde, die leidt tot de vernietiging van de wereld, en de naastenliefde, die leidt naar zelfverloochening. Je ziet deze worsteling van alle tijden ook terug in onze tijd.
Hoofdstuk 6 Tijd voor ommekeer (p. 81)
Het is van belang, niet alleen de negatieve dingen te zien. We moeten ze weliswaar scherp waarnemen, maar vooral ook alle kansen zien voor het goede, de verwachtingen en nieuwe mogelijkheden voor de mens. Daarbinnen kan de oproep tot ommekeer plaatsvinden, want die kan niet zonder innerlijke bekering.
Wat betekent dat concreet?
Bij die bekering hoort dat God weer op de eerste plaats komt.
82: Volgens Jürgen Habermas moeten er theologen zijn die de schat die in hun geloof verborgen ligt, zo kunnen vertalen dat die de seculiere wereld iets te zeggen heeft.
192: Zo kon Hij ook in de opstanding een nieuwe bestaansdimensie scheppen; kon Hij boven de biosfeer en noösfeer uit, zoals Teilhard de Chardin zegt, nog een nieuwe sfeer neerzetten, waarin mens en wereld zich met God kunnen verenigen.

Naar de sportschool om de planeet te redden (Peter Giesen interviewt Peter Sloterdijk Volkskrant 30 april 2011)
Peter Sloterdijk verwijst naar Friedrich Nietzsche: de mens kan alleen vooruit als hij naar het onmogelijke streeft. Natuurlijk zal ook de succesvolste mens nooit bereiken wat hem voor ogen staat, maar progresssie is slechts mogelijk door de ‘verticale spanning’ tussen dagelijkse werkelijkheid en onvervulbaar ideaal.
In de naoorlogse samenleving, het kristalpaleis, raakte de verticale spanning op de achtergrond. Het horizontale werd belangrijker gevonden: iedereen moest gelijk zijn.

De wederkerig-heid tussen God en mens
Als we over de identiteit van God spreken, zitten daar verschillende as­­­­pec­ten aan. We willen in de eerste plaats eens nadenken over een principe in die iden­­­ti­teit, dat we met één woord zouden kunnen weergeven als: we­der­­­­kerig­heid, de wederkerigheid tussen God en mens. Die we­der­ke­rig­­heid is in feite een fundament van heel het bijbelse denken.

De boodschap, het nieuwe inzicht van Jezus (historisch-kritisch benaderd) Keer dan ook uw andere wang toe is de keerzijde van het Oog om oog, tand om tand uit het Oude Testament en berust op de Gulden Regel Wat gij wilt dat u geschiedt doe dat de ander (Wederkerigheid). Voor religies behoort De Gulden regel (ethic of reciprocity) tot de core business.

De zaligsprekingen in Openbaring (1)
Dat God tot ons spreekt door middel van Zijn Woord, is echter toch uniek. Het is de machtigste stem van God. Dat Woord bezit namelijk levenwekkende kracht: het verandert dode zondaars in nieuwe mensen. Er is hier een duidelijke parallel te trekken met het vleesgeworden Woord, dit of dat is Christus Zelf. Het luisteren naar Zijn stem heeft een geweldige' transformerende uitwerking: 'Voorwaar, voorwaar. Ik zeg u. de ure komt en is nu, dat de doden 'naar de stem van de Zoon van God zullen horen, en die haar horen, zullen leven' (Johannes 5:25).

Universeel model, Kringloop: De kwintessens is de aanduiding voor dat waar het in wezen om gaat, het wezenlijke van een zaak of gebeurtenis, de kern van de zaak, het hart, het niet-materiële (oerstof). Het draait uiteindelijk om de 5e dimensie, de Dodecaëder van Plato. Deze dimensie brengt de Kwintessens, de ‘Eeuwige wederkeer’ (Perennial philosophy, Sanātana Dharma, de opwaartse - en neerwaartse spiraaldynamiek), de Eeuwige terugkeer van Friedrich Nietzsche tot uitdrukking.
Met oerstof, oersubstantie of materia prima wordt in de filosofie de ultieme substantie aangeduid waaruit, waarin, en waardoor alles bestaat. Het is dat wat als ondeelbaar overblijft, indien men analytisch en deductief elke gekende substantie gaat opdelen tot in haar kleinste samenstelling. Omgekeerd kan men ook inductief ervan uitgaan dat aan de basis van alles een enkel oergegeven moet liggen. In de mythologie en in de religies wordt eveneens het concept oerstof in verschillende termen genoemd en mee behandeld. En ook de wetenschap blijkt er al lang naar op zoek. In al deze gevallen is wat men zoekt: de eenheid in de verscheidenheid.

Mystici hebben beter begrepen dan politici, hoe de wereld, de éne werkelijkheid echt in elkaar zit. Maar de moraal van het Bijbelverhaal is dat in elk mens schuilt ook een politicus. Het gaat er uiteindelijk om regisseur te worden van je eigen leven.

Morele kompas:Culturele evolutie (filosofie)Reciprociteit:Blauwdruk:Principes:Ethiek:Hoofdstukken:
4. LemniscaatZo beneden, Zo bovenWatUnificatieMoraal van het verhaalSophia perennis1.27.48.4
3. Verticale asMorele kompasHoeDuurzaamheidBroederschapIntegratie2.17.38.3
2. Kwalitatieve as7. Filosofie en 8. EthiekWatKerk en StaatVrijheidVrijheid1.47.28.2
1. Kwantitatieve as5. Psychologie en 6. SociologieHoeDemocratieGelijkheidRechtvaardigheid27.18.1

De relatie tussen macro en micro, de reciprociteit berust op het Hermetisch Axioma Zo boven, zo beneden; Zo beneden, zo boven of de uiterlijke werkelijkheid is een weerspiegeling van de innerlijke werkelijkheid en vice versa. Filosofisch wordt de ziel bezien als een psyche of spiegel van het zelf bestaande uit rede, geest en verlangens.

De essentie, de kwintessens in het oeuvre van Teilhard de Chardin draait er om, dat liefde de sleutel tot alle eenheid is, Agapé Love versus Conditional Love is. In the New Testament, agape refers to the covenant love of God for humans, as well as the human reciprocal love of God. Agape, Greek word, given the association of "loving-kindness" or "love". Met agape wordt een door beginselen geleide of beheerste liefde bedoeld. Ze kan al dan niet genegenheid en warme gevoelens inhouden. Deze liefde richt zich op de behoeften van de ander, zoekt wat het beste voor de ander is en laat de ander de vrije keus om die liefde te beantwoorden of niet. De kwintessens van het rapport 'E i V', het Meta-leren berust op het bewustzijn van bewustzijn.

Stelling: Er treedt een paradigmawisseling van Thomas Kuhn, een revolutie in het wetenschappelijke denken op, wanneer de grens die tussen beide domeinen Geest en Lichaam is ontstaan wordt doorbroken.
Het dilemma waar de wereld voor staat is al eerder verwoord door Jan Willem Schulte Nordholt: Want het lijkt waar te blijven dat pas dringende noodzaak de eenwording kan stimuleren.
Vooralsnog wordt er van uitgegaan dat er maar een natuurlijke tijd bestaat en dat is de eeuwige duur van Henri Bergson, het durée, het eeuwige nu.

Klaas van Egmond heeft het in het interview over 'dezelfde mechanismen'. In het rapport ‘E i V’ komen deze mechanismen met het ‘en-en’/’of-of’ mechanisme, de ether van Jan Börger overeen.
Jan Börger: De Basis van alle cultuur is de ether, d.w.z. de eenheden voor zich gedacht en de eenheden in-een gedacht en dat tegelijkertijd. is een andere manier om de twee in één (‘De eeuwigheid van de pelgrim’), de 'geest-ziel' ('Logos en Psyche', 'zevende - en zesde zintuig') weer te geven. In het leven worden schommelingen door bv-Ego veroorzaakt. In dit kader kan ook aan de ring i worden gedacht. De imaginaire eenheid maakt het mogelijk innerlijke tegenstellingen te overbruggen en daarmee de heelheid van het verdeelde innerlijk te herstellen.

Om een samenleving te verenigen dient de transformatie van ons bewustzijn, de visie van Václav Havel centraal te staan. De psychosynthese van Roberto Assagioli is een transformatieproces, een leerproces waarbij in de mens de macht van het ego naar het hogere Zelf verschuift. Het maakt het laten oplossen van conditioneringen mogelijk. Evolutie heeft op de biologische en culturele evolutie, de 'Materiële en Immateriële wereld', de 'Evolutietheorie en Bewustzijnsevolutie', de overlevingsstrategie survival of the fittest betrekking. De term sutratman brengt het proces van de tweevoudige evolutie tot uitdrukking. Het is de Derde weg (Gulden middenweg van spirituele transformatie, het eeuwig 'Goede - Ware - Schone'), die uiteindelijk tot in de hemel reikt.

Het inzicht van Beatrice de Graaf is niet nieuw, zij bevestigt namelijk het inzicht dat al eerder door H.P. Blavatsky in het boek The first step towards the Temple of Truth (p. 7) naar voren is gebracht, namelijk:
With the Pythagoreans... humility was no virtue, though in modern times it is considered to be the greatest of the virtues. With Aristotle likewise it is no virtue: for in his Nicomachean Ethics he says that
... all humble men are flatterers and all flatterers are humble.
The Ten Pythagorean Virtues are identical with those prescribed by Manu, and the Buddhist Paramitas of Perfection.

Slaan kan ook met een tandenstoker (Marcel Hulspas Volkskrant 2 maart 2019 Boeken & Wetenschap p. 16):
Wat is er mis met de islamitische wereld? Drie boeken bieden verschillende diagnoses en evenzovele remedies. Is er zicht op herstel?
Zolang het overgrote deel van de moslims ervan overtuigd is dat de staat ‘islamitisch’ moet zijn en de sharia moet propageren, zal deze onzalige verstrengeling blijven bestaan. En is er weinig hoop op herstel voor dat ‘vervallen huis’.

Ex-Ombudsman luidt in Buitenhof noodklok over gebrek aan moreel leiderschap (Hans van Willigenburg 3 december 2018):
Het interessantste deel van het gesprek was het slotgedeelte, waar, toevallig of niet, nog maar weinig tijd voor ingeruimd kon worden. Het ging over de geslotenheid van het politieke systeem. Over de doofheid van onder meer minister Asscher en staatssecretaris Kleinsma, nota bene beiden PvdA, die niet ontvankelijk bleken voor Brenninkmeijer’s boodschap, destijds als Ombudsman, dat ‘de mensen aan de onderkant’ door allerlei buitenproportionele sancties ‘de prut in werden gedrukt’. En als klap op de vuurpijl gooide Brenninkmeijer er nog een klacht richting Frankfurt uit, richting de baas van de Europese Centrale Bank Mario Draghi, die op verzoeken van de Europese Rekenkamer om controle uit te oefenen telkens botweg ‘nee!’ antwoordde. Met deze twee klachten zat hij mijns inziens ineens veel dichter bij het vuur! Zou het zo kunnen zijn dat een gesloten netwerk van politici en bureaucraten liever geen pottenkijkers heeft omdat men een vermolmd systeem, dat hen gunstig gezind is maar verder niet meer te financieren, nog wat langer wil laten dóór ademen?

Mag Rutte wel premier van Engeland worden? (Peter de Waard Volkskrant 1 maart 2019 p. 28):
Dat Rutte geen visie zou hebben, geloven de Britten niet. Sinds Winston Churchill – Rutte mocht onlangs diens Zürich-lezing doen – is er in hun ogen geen politicus geweest met zoveel visie.
Elke week gooit hij er wel ergens een visie over de toekomst van Groot-Brittannië tegenaan. Televisiekanalen en kranten vechten erom. Vorige week noemde hij in een interview met vijf kranten, waaronder de roze zakenbijbel The Financial Times, Groot-Brittannië een economisch sterk verzwakte natie die zich met Brexit onoverkomelijke problemen op de hals had gehaald.
Rutte zei dat Groot-Brittannië te klein was om als eiland tussen de machtsblokken EU en VS een rol te spelen. Dat roepen misschien ook Merkel en Macron, maar van Rutte accepteren ze dergelijke harsh words (harde taal). Hij heeft ook daar de reputatie altijd een uitweg voor een probleem te vinden.

Leunstoelrevolutie (Casper Thomas De Groene Amsterdammer 28 februari 2019 p. 12-13):
In Disneyland sprak hij met werknemers die hun inkomen gemeten in reële dollars hebben zien dalen van gemiddeld 15,80 dollar in 2000 tot 13,36 in 2017. Driekwart zegt niet genoeg te verdienen om elke maand rond te komen, sommigen zijn af en toe dakloos. Ondertussen is Disney een bedrijf met een waarde van 150 miljard dollar. In 2017 maakte het negen miljard dollar winst en kreeg CEO Bob Iger een vierjarig beloningspakket toegezegd van 423 miljoen. Disney krijgt belastingkorting van het stadsbestuur van Anaheim en profiteerde daar bovenop van 1,5 miljard aan belastingverlichting dankzij maatregelen van de regering-Trump.
‘Terwijl Disney’s winsten stegen en de CEO onvoorstelbaar veel geld verdient, zijn de lonen en aanvullende arbeidsvoorwaarden van de mensen die in Mickey Mouse- en Donald Duck-pakken lopen, het eten serveren en de kaartjes controleren zo laag dat ze nauwelijks overleven’, schrijft Sanders in zijn recente boek Where We Go from Here: Two Years in the Resistance.
Maar ook Bernie lijkt niet voornemens de VS uit Disneyland te leiden. Ondertussen speelt hij een riskant spel door lichtzinnig om te springen met wat een revolutie betekent. Wie een omwenteling voorstelt die in werkelijkheid bestaat uit sleutelen aan een bestaand systeem zaait de politieke onvrede van de toekomst.

Economisch moorden (Cyrille Offermans De Groene Amsterdammer 28 februari 2019 p. 67):
Meteen na het georkestreerde geweldsexses van de Kristallnacht schreef de 24-jarige auteur Ulrich Alexander Boschwitz in een vlaag van woede in vier weken De reiziger. Een fictieve roman gevoed door eigen ervaringen en een vooruitziende blik.

Citizin Cheney (Rob van Scheers Volkskrant 28 februari 2019 p. V4-5):
Wat de makers zich vooral afvroegen: hoe wist de stille, grijze muis Dick Cheney de top van de politieke piramide te bereiken?
‘Hij luisterde goed, en langzaamaan werd hij met die opvattingen de koning van de macht.’
Eerder een koele kansberekenaar dan een ideologisch geïnspireerd genie. ‘Hij ging zijn vijanden niet met een mes te lijf. Nee, hij wachtte en wachtte. Toen kwam het aanbod van George W. om vicepresident te worden en dacht hij: die kan ik hebben. Zo ongekwalificeerd was George W. En we moeten Cheney nageven: kijk wat hij allemaal voor elkaar kreeg. Het was zelfs zo erg dat de oude George Bush, de president onder wie Cheney van 1989 tot 1993 minister van Defensie was geweest, achteraf aan de pers liet weten:
‘Had ik voorvoeld dat hij een schaduwregering zou beginnen in het Witte Huis, dan had ik Cheney nooit aanbevolen als vicepresident.’

‘Een tijd van duisternis tussen twee perioden van licht’ (Fokke Obbema Johanna interviewt Johanna Maria Riemen Volkskrant 25 februari 2019 p. 12-13):
Zijn we eigenlijk op de goede weg?
‘Nee, ik vrees dat het kwaad bezig is te zegevieren. De groep die al bewust is, wordt wel bewuster, maar de groep die dat niet is, wordt almaar vervelender. De mentaliteit en de omgangsvormen van mensen verslechteren. En het is heel jammer dat kinderen op school helemaal geen voeding meer krijgen op zielsniveau. Vroeger leerde je over het geloof. Daar kun je het mee oneens zijn, maar het is wel iets anders dan rekenen en schrijven. Nu missen kinderen dat soort voeding vaak volledig.
‘Door de eeuwen heen zijn er veel zeer bewuste mensen met een liefdevolle boodschap geweest, zoals Boeddha, of in onze tijd moeder Theresa en de dalai lama. Alleen willen de meeste mensen niet meer naar hen luisteren, lijkt het wel. Er zijn theorieën die zeggen: er komt een splitsing tussen de goeden en de slechten. Maar ik zie dat niet voor me, hoe zou dat moeten? Ik zie eerlijk gezegd achteruitgang. Neem internet: al het slechte wordt daardoor groter. Vroeger was kinderporno niet wereldwijd, nu kunnen die mannen elkaar zo vinden. Het kwaad kan zich veel gemakkelijker bundelen. Natuurlijk, goed kan dat ook. Wie gaat winnen, ik heb geen idee, maar ik ben er niet gerust op. Maar dit is maar een leerschool, niet het echte leven. Dat zit aan de andere kant.’

Culturele pretentie (Buitenhof 24 februari 2019 NPO1):
Wie van cultuur houdt, moet steeds vaker onderduiken uit angst uitgemaakt te worden voor "witte wijn-sippende elite”. Joost de Vries, schrijver en redacteur voor De Groene Amsterdammer, roept op tot culturele pretenties in zijn nieuwste boek Echte pretentie.

Echte pretentie (Joost de Vries De groene Amsterdammer):
Iedereen zoekt, iedereen camoufleert, doet zich beter voor dan hij of zij is, jonger, hipper, rijker, stoerder, succesvoller. Maar alleen als iemand zich slimmer of cultureel verfijnder voordoet, noemen we het pretentieus.
Maar wat vinden we precies zo irritant? De antwoorden hebben te maken met sociale klasse, met authenticiteit, met hoge en lage cultuur, met voetbalanalisten en superheldenfilms, met Karel van het Reve en Susan Sontag, met niet vergeten ‘waar je vandaan komt’, met je plek kennen. Eigenlijk: met hoe we vinden dat de maatschappij eruit moet zien.

Literatuurcriticus in Nederland is een man van middelbare leeftijd (Joost de Vries de Volkskrant Philip Huff 6 november 2014):
Het hele waardensysteem van de literatuur is in Nederland opgehangen rondom mannen van middelbare leeftijd, van recensenten tot uitgevers.
Joost de Vries, jurylid van de AKO Literatuurprijs en Groene-redacteur, stelde afgelopen weekend in een interview met de Volkskrant zonder ironie dat jonge auteurs niet moeten 'klagen' dat 'alle recensenten' in Nederland 'mannen van boven de vijftig zijn'.
'Wie zijn de nieuwe grote drie?' U weet wel, de Grote Drie, die grijze mannen met pijpen en een typemachine.
De tijd van studentikoos aanklooien is voor Joost de Vries voorbij. De 31-jarige schrijver is op zoek naar
waarden. 'Als je personages geen waarden hebben, kun je niets van waarde zeggen.' Een gesprek over seks, ironie, Grunberg en jonge auteurs naar aanleiding van het verschijnen van zijn essaybundel Vechtmemoires.
Grunberg serveer je af als schrijver van boeken die zichzelf niet waarmaken.
'Hij schrijft over morele vragen. Kun je neutraal blijven in oorlogstijden, De man zonder ziekte. Hoe bestaat liefde in een wereld die aan de vrije markt is overgeleverd, Huid en haar. Hoe beantwoordt hij die? Met personages die door en door ironisch zijn. Personages die op z'n minst autisten zijn en anderszins papieren creaties. Personages die onvermijdelijk ten onder gaan, duidelijk concepten zijn en geen echte mensen. Ze kunnen geen liefde voelen. Het vraagstuk kun je dan niet beantwoorden. Als je personages geen waarden hebben, kun je niets van waarde zeggen.'

Boemerang (De Groene Amsterdammer 28 februari 2019 p. 11):
Wil je als politicus het algemeen belang dienen of grijp je alles aan om het vuur van wantrouwen bij de kiezers te doen oplaaien? Die vraag moeten politici zichzelf stellen, ook als het gaat over de stijging van de energierekening.
Kim Putters geeft in zijn boek een aantal suggesties om het opvlammen van dat ondergronds smeulende veen te voorkomen. Een daarvan gaat over de opvatting die politici zelf hebben van hun rol.
Ben je er als politicus om, uiteraard vanuit je eigen politieke opvattingen, het algemeen belang te dienen? Of grijp je alles aan om het vuur te doen oplaaien om daar zelf baat bij te hebben? En ja, dat laatste is makkelijker dan het eerste. Dan hoef je alleen maar ‘brevet van onvermogen’ te roepen tegen staatssecretaris Keijzer, zoals Thierry Baudet deed, en het smeulende wantrouwen is weer gevoed. Terwijl de fractievoorzitter van Forum voor Democratie zelf ook graag met cijfers schermt als hem dat uitkomt bij het bang maken van mensen. Om het vuurtje op te poken, en de aandacht van de eigen staatssecretaris af te leiden, kun je – zoals regeringspartij CDA deed – de fout met de energierekening ook bij het Planbureau voor de Leefomgeving leggen. En meteen vraagtekens plaatsen bij de 13 maart te verschijnen doorrekening van het Klimaatakkoord door dat Planbureau.
Putters hoopt dat een uitslaande veenbrand wordt voorkomen doordat politici genezen van die koopkrachtwolk-waan, kernkabinetten instellen die de grote maatschappelijke thema’s in samenhang aanpakken in plaats van verkokerd, zichzelf hergroeperen in nieuwe politieke bewegingen, de polder laten herleven, en hun rol als politicus dus anders opvatten dan nu. Ze moeten beginnen met hun rolopvatting. Zonder dat volgt de rest toch niet. Putters heeft zijn hoop gevestigd op de jeugd. Maar waarom wachten? Zonder medewerking van de ouderen die nu aan de touwtjes trekken, gaat het niet lukken.

Minister van Volksgezondheid Hugo de Jonge stelt in Jinek (23 februari 2019 NPO1) dat voor 96% van de mensen de koopkrachtverbetering positief is.

Recycling alleen verslaat plastic monster niet (Meike Rijksen Volkskrant 25 februari 2019 p. 18):
Met het donderdag gepresenteerde Plastic Pact slaan staatssecretaris Stientje van Veldhoven en het bedrijfsleven de handen ineen. Hun doel? Voor 2025 moet eenvijfde minder plastic worden gebruikt en moeten alle plastic verpakkingen volledig recyclebaar zijn. Van echt visionair leiderschap getuigt dit pact echter niet. Het is de zoveelste schijnoplossing om de monsterlijke hoeveelheden plastic te beteugelen.

Klimaat en realiteit (Henk van Otegem Volkskrant 25 februari 2019 p. 19):
Wat een fijn artikel van Addie Schutte (‘Het klimaatdebat verdient veel meer scepsis’, Opinie, 23 februari). Geen gedreven maatregelen, ook geen doemscenario. Gewoon de nuchtere stelling dat de opwarming van de aarde het gevolg is van de spectaculaire verbetering van de welvaart, door de consumptiemaatschappij. Een mogelijke oplossing zou dan zijn dat we geweldig veel verworven welvaart weer zouden moeten opgeven.
Ja, dat zal niet gebeuren, denk ik. En dan zijn er nog miljarden mensen in de derdewereldlanden die nog een inhaalslag willen maken,en daarmee hun CO2uitstoot gaan verdrievoudigen. Dat gaat dus waarschijnlijk gewoon gebeuren. En intussen komen er ook nog een miljard nieuwe mensen bij. Dat brengt een oplossing ook niet dichterbij.
Addie Schutte vraagt zich terecht af of er wel een haalbare oplossing is, en daar sluit ik me graag bij aan. Ik ben zelf sceptisch over het soort maatregelen dat ons kabinet in voorbereiding heeft.
Veel ervan is het oppoetsen van ons Nederlandse cijfer, maar het vuil storten over de grens. Het sluiten van een kolencentrale (kost 1 miljard), maar dan de benodigde elektriciteit importeren uit een ander land (waar met kolen of bruinkool wordt gestookt), helpt het klimaat niet.
En in dure elektrische auto’s gaan rijden evenmin. De vervuilende dieselauto’s gaan naar Oost-Europa en blijven gewoon rijden.

De wolf die terugkomt (Marjan Slob Volkskrant 25 februari 2019 p. 19):
Europa valt gemakkelijk terug op een retoriek waarin mannen in wilde beesten veranderen. Eenmaal beest moeten ze vooral wegblijven (of sneuvelen). Het grote probleem is: wat doe je als ze terugkeren en weer man willen worden? Krijg je ze echt ingevoegd in de orde, of zullen ze gaan weerwolven? Het is precies dit probleem dat de regering heeft met terugkerende IS-strijders. Evenals voor de gewone wolven zijn er al plannen opgesteld en beheersteams ingericht. Maar die nemen de angst niet weg.
De wolvenenergie van jonge mannen krijg je (gelukkig) nooit helemaal ingetoomd. Logisch dat ze angst inboezemen. Wat doe je eraan? Franciscus van Assisi, die heilige die met de dieren sprak, had een aanpak die ik het navolgen waard vind. Tegen de wolf zei hij: ‘Broeder, ik ken uw honger.

Elektrische auto gaat provincies geld kosten (Marcel van Lieshout Volkskrant 25 februari 2019 p. 21):
Provincies maken zich grote zorgen over het gat dat de groene revolutie in hun begroting slaat. Eigenaren van elektrische auto’s betalen geen motorrijtuigenbelasting, een van de belangrijkste inkomstenbronnen voor provincies. Om het verlies op te vangen wordt in bestuurlijke kringen over mogelijke nieuwe heffingen gesproken.

Om de elektrische auto te bevorderen wordt de motorrijtuigenbelasting afgeschaft, die weer op een andere manier moet worden gecompenseerd. Het zal duidelijk zijn dat met het voorhouden van deze worst door de overheid een schijnoplossing wordt gecreёerd. De hamvraag is of de nauwere verwevenheid van de publieke met de private sector de kwaliteit van de samenleving echt verbeterd? Het rapport ‘E i V’ verdedigd de stelling dat dit niet het geval is. Door de verzelfstanding van de wooncorporaties, de zorg en het onderwijs heeft de overheid het stuur uit handen gegeven. De door de overheid gestimuleerde marktwerking heeft een averechts effect, de valkuil van de schijnmarkt opgeleverd. Met het simplistische denken van politici als Geert Wilders los je de complexe vraagstukken die politici de afgelopen decennia mede hebben gecreëerd niet op.

Mensen obsessief stimuleren door alleen een worst voor te houden leidt uiteindelijk tot een grote eenheidsworst. Het is nog niet zo lang geleden dat nonnen alleen voor hun zielenheil in de gezondheidszorg werkten. Klanten die zich geen dure aanvullende verzekeringen kunnen veroorloven dreigen op termijn juist overgeleverd te worden aan een communistische zorgwinkel die uiteindelijk alleen eenheidsworst in de aanbieding heeft. De VVD is een voorstander van profitziekenhuizen. Het verzet van de Amerikaanse artsen tegen ‘corporate medicine’ heeft de groei van ‘ziekenhuiskapitalisme’ wel vertraagd maar zeker niet tegengehouden.1 De groei van profitziekenhuizen gaat door. Vandaag de dag is één op de zes ziekenhuizen in de VS in bezit van aandeelhouders. De grote HCA-keten van Amerikaanse ziekenhuizen is onlangs door grote investeerders van de beurs gehaald voor 33 miljard euro.
Optimisten menen dat competitie de ziekenhuizen efficiënter maakt. Pessimisten vrezen dat deze ontwikkeling slecht uitpakt voor de zorg voor onverzekerde mensen en de charitasmissie van ziekenhuizen.

Het loopt mis wanneer te eenzijdig aan één kant van de medaille aandacht wordt besteed. De welvaartelite, die het volk door het voorhouden van een worst aanstuurt. De tegenstelling tussen de elites en de bevolking is schrijnend. In een Old boys network voelt men haarfijn aan of je een van de boys bent.

Vergrootglas op toezicht (Bert Koopman 26 februari 2019):
Steeds meer kritiek op commissarissen en toezichthouders. Waar blijft de noodzakelijke vernieuwing?
De samenleving kijkt steeds kritischer naar de rol van commissarissen en toezichthouders. Waarom vinden sommigen het zo moeilijk om te handelen conform de Nederlandse Corporate Governance Code? En waar gloort inhoudelijke vernieuwing?
Ook de ceo’s waarop commissarissen toezicht houden liggen onder vuur. Vier vijfde ziet de noodzaak van een circulaire economie, maar slecht een derde heeft er vertrouwen in dat deze er komt, zo blijkt uit recent onderzoek van bureau Hofkes Reputatiemanagement. De ceo’s – sommigen worden later zelf commissaris – zeggen te veel gericht te zijn op kortetermijn-winst en te weinig op – daar is ie weer – de buitenwereld.
Schrijver Bas Heijne schetste de stijl van leiden bij sommige bedrijven en banken onlangs treffend in NRC Handelsblad:
Ondanks opzichtig beleden idealen jagen topbestuurders het wantrouwen in de samenleving aan. Ze acteren bezorgdheid en betrokkenheid. Kritiek plamuren ze weg achter een dikke laag idealisme.’ Zorgelijk is dat sommige old boys'' het doorgaans als een zwakte zien om aan bijscholing te doen.

De éne werkelijkheid heeft net als bij Ayurveda op de "kennis van het leven", de oerbron, de 11e dimensie En-soph betrekking. De oerbron manifesteert zich middels het eeuwige nu.
De verborgen 5e Dimensie, de verticale as, de Axis mundi, de Staf van Hermes, de gouden keten van Homerus, de staf van Mercurius, Sutratman (levensdraad), draad van Ariadne, Caduceus, Levensladder, Esculaap, de kosmische Lichtzuil en ook de Middenzuil van de levensboom.

Kitty Ferguson schrijft in het boek Stephen Hawking zijn Leven & Werk (p. 7 ) Tweeёnhalfduizend jaar later blijken onze voorvaderen telkens opnieuw te ontdekken - vaak tot hun verrassing en ontsteltenis, net als de pythagoreeёrs - dat de natuur minder ingewikkeld is dan ze op het eerste gezicht lijkt.

Westerse mens overschat zichzelf (Ben van Raaij interviewt Paul Kingsnorth Volkskrant 16 mei 2020 Opinie p. 22-23):
Schrijver Paul Kingsnorth denkt al jaren na over de ecologische ineenstorting waarop de industriële beschaving afstevent. Maar de coronacrisis was ook voor hem een schok. ‘Onze cultuur heeft een korte houdbaarheidsdatum.’ Niet terug naar business as usual, geen activisme. Wat dan?
‘Mahatma Gandhi wist hoe je moet leven. ‘Er is genoeg voor ieders behoeften’, schreef hij, ‘maar niet genoeg voor ieders hebzucht.’ Henry David Thoreau wist het ook, net als veel inheemse volkeren en traditionele samenlevingen. Eenvoud, bescheidenheid, respect voor niet-menselijk leven, wederkerigheid. Neem niet meer dan je geeft, behandel het leven met eerbied. Het feit dat dit bijna klinkt als luchtfietserij, geeft al aan hoezeer we de weg kwijt zijn.’

Het tijdschrift BRESS #314 mrt/apr 2019 bevat recente bijzonderheden over het bewustzijn in geest en materie.
Emy ten Seldam schrijft in het voorwoord 'To understand the electron is to understand the world.'
Hij die in alle dingen woont|De beweging van het elektron|Elektronen en het wonder van bewustzijn|Elektromagnetisme en de immanentie van het Goddelijke in de wereld|De capriolen van de bliksem|De weldaad van negatieve ionen|De visie van Paul Kingsnorth|Elektrosmog?|Maling aan straling?|De Geest in de Machine|Wat je aandacht geeft, groeit – en elektronen doen mee|De Ark des Verbonds|Elektronisch ontvangen communicatie vanuit onzichtbare dimensies|Atlantis en het goden- elektron|Zwevende tempelbeelden

Paul Kingsnorth VPRO tegenlicht 16 december 2018 NPO2 - De aarde draait door
De voormalige milieu-activist en schrijver Paul Kingsnorth heeft zich teruggetrokken in Ierland op een zeldzaam ongerept deel van de aarde. Je zou kunnen zeggen aan het einde van de wereld . Een portret van een eindtijd denker die desondanks de hoop niet opgeeft en blijft geloven in de kracht van natuur.
In zijn gebundelde essays ‘Confessions of a recovering environmentalist’ (2017) beschrijft hij hoe de rekenaars van deze wereld de groene beweging van binnen uitholden en de barricades verruilden voor stropdas en vergadertafels. Het beperken van CO2-uitstoot werd het nieuwe gospel, omdat het meetbaar en te berekenen was. Maar volgens Kingsnorth is dat een illusie. Hij vindt dat de groene beweging van nu de nog overgebleven wilde natuur in een overwinningsroes inruilt voor een windmolenpark of zonnepanelen farm. De strijd is verloren.
The nearest I had come to such a realization thus far was reading Wordsworth as a teenager and feeling an excited tingling sensation as I began to understand what he was getting at among all those poems about shepherds and girls called Lucy. Here was a kindred spirit! Here was a man moved to love and fear by mountains, who believed rocks had souls, that “Nature never did betray the heart that loved her” (though even then that sounded a little optimistic to me). Pantheism was my new word that year.

Nederlanders niet minder maar anders religieus (Taede A. Smedes Volkskrant 24 oktober 2018 p. 25):
Nederland is steeds on-kerkelijker. Maar ‘geloof’ kan ook buiten de kerk beleefd en gevierd worden.
‘Meer dan de helft Nederlanders niet religieus’, kopte het Centraal Bureau voor de Statistiek op de eigen website. De Telegraaf, het AD en de NOS ging in deze berichtgeving gretig mee met koppen als ‘Voor het eerst meeste Nederlanders niet religieus’. Niet alleen vertelt het CBS weinig nieuws, maar de conclusie is ronduit nepnieuws.
Onwetendheid over hedendaagse religie
Ronduit schokkend is dan ook dat de meeste media in Nederland dat achterhaalde begrippenkader van het CBS klakkeloos overnemen (de levensbeschouwelijk betrokken media vormen de grote uitzondering).
Het is tekenend voor de onwetendheid over hedendaagse religie die bij niet-religieuze journalisten en opiniemakers heerst. Hun onderbuik en vooroordelen staan een kritische journalistiek in de weg.
Want enerzijds staan journalisten te popelen om de ondeugdelijkheid van bijvoorbeeld sociaal-psychologische onderzoeken te laten zien.
Maar gek genoeg werden bij de conclusies die het CBS uit eigen onderzoek trekt door geen enkele seculiere krant of website kritische vraagtekens gezet. En dat had bij dit nepnieuws wel gemoeten.

Topsalarissen? Volkomen rationeel (Sara Berkeljon de Volkskrant 3 mei 2008):
Orale seks, racisme, speeddates, misdaad, torenhoge beloningen van topbestuurders –
Tim Harford legt alles langs de economische meetlat.
In zijn nieuwe boek
Waarom we doen wat we doen stelt de schrijver dat de meeste verschijnselen rationeel verklaarbaar zijn. Ook als je dat niet zou verwachten.
Salarisverhoging
Een econoom die dit patroon begreep, stapte naar een bedrijf toe en zei: je moet werknemers niet vragen om nu bij te dragen aan hun pensioen. Vraag ze of ze bereid zijn om, als ze salarisverhoging krijgen, dat geld in een pensioenfonds te storten. ‘
Dat programma, Save More Tomorrow, werkt. Waar het is ingevoerd, zijn de pensioenbijdragen verdrievoudigd.’
Ook de torenhoge salarissen, bonussen en buitensporige optiepakketten van topmensen in het bedrijfsleven zijn volgens Becker volkomen rationeel.
Zo ook de topsalarissen. Harford legt uit: ‘
Het is in de meeste bedrijven lastig om te meten wie het best presteert. Een oplossing is om van het kantoorleven een soort toernooi te maken. Dan vergelijk je ieders prestatie met die van collega’s die hetzelfde werk doen. Wie relatief het best presteert, krijgt een bonus. In deze theorie is de topman de winnaar van de hoofdprijs. Het perverse is: hoe meer je baas betaald krijgt en hoe minder hij daarvoor hoeft te doen, hoe groter jouw motivatie om harder te werken tot je hebt wat hij heeft.’
De ‘
toernooitheorie’ (Tournament theory) is door economen uitgebreid onderzocht. ‘Je ziet dat daardoor harder wordt gewerkt.\\ Over de morele kant van de zaak wil de vrolijke econoom niet graag praten. ‘Ik wil geen boek schrijven over hoe slecht en onterecht het allemaal is. Ik probeer uit te leggen wat er aan de hand is.’

Er bestaat masculien en feminiem leiderschap. Soms moet je resultaatgericht zijn; in de onderhandelingen over een contract ga je bijvoorbeeld op je doel af. Maar op andere momenten moet je je intuïtieve kant laten zien en meegaand zijn. Mannen aan de top denken lineair: dit is het plan en zo kom ik bij het einddoel. Vrouwen willen vooral draagvlak creёren. Hoe krijg ik zoveel mogelijk mensen aan mijn kant. De succesvolle leiders hebben een combinatie van deze eigenschappen. De heersende cultuurpatronen maken het voor vrouwen niet gemakkelijk topposities te bereiken.

Stop met uitknijpen van onmisbare paramedici (Gerald Hengstman Volkskrant 24 oktober 2018 p. 24):
Paramedische zorg is onontbeerlijk voor ernstig zieke patiënten, maar komt in het gedrang.
Grotere meerwaarde dan dokter
Iedere dag zie ik weer hoe deskundige, toegewijde paramedische zorg mensen houvast en hoop geeft.
Hoe de kwaliteit van leven verbeterd wordt voor mensen met parkinson als zij begeleid worden door een deskundige fysiotherapeut. Hoe iemand met de ziekte van Alzheimer op een menswaardige manier veel langer thuis kan blijven wonen met de ondersteuning van een toegewijde ergotherapeut. De meerwaarde van deskundige paramedische zorg bewijst zich keer op keer. Niet alleen in het verbeteren van de kwaliteit van leven van mensen, maar ook in keiharde uitkomstmaten als vermindering van valpartijen, botbreuken en verpleeghuisopnames.
Lege slogans
Iedere dag hoor ik het weer als ik de radio aanzet. Prachtige slogans als ‘
alles voor betere zorg’ om ons vertrouwen in de zorgverzekeraars te doen groeien. ‘Alles voor zinnige zorg, het is niets meer dan muziek die gespeeld wordt door het orkest terwijl de Titanic langzaam zinkt.

Kunnen ziekenhuizen eigenlijk wel failliet gaan? (Peter de Waard Volkskrant 24 oktober 2018 p. 31):
Ziekenhuizen lijken meer op systeembanken als ING dan op warenhuisketens als V&D. Een faillissement hoeft het voortbestaan niet te bedreigen.
Accountantsorganisatie BDO meldt jaar op jaar dat een kwart van de ziekenhuizen financieel in problemen verkeert. 14 ziekenhuizen zijn de facto technisch failliet en ‘zouden in het normale bedrijfsleven al lang ten onder zijn gegaan’. Maar ze worden overeind gehouden door zorgverzekeraars en banken die ze niet kunnen laten vallen. Dat geldt bijvoorbeeld voor de ziekenhuisgroep Twente met 770 bedden in Almelo en Hengelo die al jaren in zwaar weer verkeert.

De nieuwe feministische golf (Daniela Hooghiemstra Volkskrant 23 oktober 2018 p. 24):
Met de vierde golf weren vrouwen zich daartegen, bijvoorbeeld door vaste contracten voor seksueel verkeer te bepleiten. Feministe Milou Deelen publiceerde onlangs de WhatsAppconversaties waarin zij haar ex-minnaars vroeg om 1,50 euro op haar rekening te storten, ter compensatie van de door haar gemaakte anticonceptiepilkosten. Het gaat haar om de ‘bewustwording’ van de ongelijkheid, verklaarde ze. Maar ik vraag mij af of, als die bijdrage eenmaal gestort is, het probleem ook is opgelost. Of de behoefte aan verdere gelijkschakeling wel de echte drijfveer achter de laatste feministische golf is.
Het moderne feminisme is een uiting van onbehagen over de vele eigen keuzen die in het individualistische strijdperk gemaakt moeten worden, de harde consequenties die daaraan vastzitten en de biologische grenzen die niet wijken. In de moderne roep om radicale gelijkheid klinkt wanhopig smeken door om herwaardering van juist hetgeen dat eigen (leven) is.

De democratie leeft juist op (Thijs Bogers Volkskrant 23 oktober 2018 p. 22):
Een internationale verklaring tegen de ‘neergang van de democratie’ door nepnieuws is misplaatst.
De ­beslissingen die er voor gewone burgers toe doen, lijken zonder hun ­inspraak door politici, bedrijven en bankiers genomen te worden.
Een sprekend voorbeeld hiervan zijn de verschillende economische crises van deze eeuw: aangesticht door bankiers, opgelost door politici, maar betaald door burgers. In een wereld waar over in plaats van namens de ­bevolking wordt geregeerd, neemt het wantrouwen naar bestuurders en politici toe. Politici die een alternatief geluid laten horen, worden dan aantrekkelijker. Daarnaast ontstaat er een voedingsbodem waarop alternatieve waarheden welig kunnen tieren.
Verouderd recept
Met hun initiatief passen Ebadi en Deloire een 20ste-eeuws recept, namelijk een internationaal verdrag, op een 21ste-eeuws probleem toe. Ten gevolge van de wereldwijde democratisering staan internationale verdragen momenteel echter onder druk. Pas wanneer de democratische opleving van vandaag de dag onderkend wordt, kan effectief worden gewerkt aan het bestrijden van misleiding van het publiek.
Het wegnemen van de aantrekkingskracht van alternatieve waarheden vergt veel meer dan een internationale verklaring.
In een hevig gedemocratiseerde wereld zal de relatie tussen kiezers en machthebbers, uit zowel de publieke als de private sfeer, niets minder dan geherdefinieerd moeten worden. Dat is de werkelijke uitdaging van de 21ste eeuw waar wij allen voor staan.

Door het probleem verkeert te interpreteren is het optimisme van Thijs Bogers niet terecht. Politici worden door probleem en oplossing met elkaar te verwarren onderdeel van het probleem en schieten daarmee in eigen doel. De bankencrisis is een gevolg dat er te lang op de pof is geleefd. Het is interessant om te zien dat het instrument van de ingenieuze hefboomwerking dat de slagkracht, de geldschepping van banken enorm heeft vergroot uit de kast wordt gehaald om het probleem op te lossen. China kan niet worden verweten dat ze daar niet intrappen. Ze kopen liever de krenten uit de pap dan dat ze hun geld in de bazooka, het nieuwe noodfonds - de inversie van de slagkracht van de banken - investeren. De vraag is nu hoeveel Diederik Stapel’s er in de financiële wereld rondlopen die probleem en oplossing met elkaar verwarren? De bazooka is niet meer dan een losse flodder.

Beschermen Erdogon en Trump journalisten? (Keyvan Shahbazi Volkskrant 23 oktober 2018 p. 23):
Natuurlijk was de moord op de Saoedische journalist een wrede misdaad, maar er zijn ongemakkelijke vragen te stellen.
Wisselgeld
Mensenrechten zijn wisselgeld in de internationale verhoudingen. Ze komen onder druk van de westerse publieke opinie op de agenda en spelen pas serieus een rol als ze een ‘belangrijker’ doel kunnen dienen.
De vraag in de zaak-Khashoggi is niet of uiteindelijk het recht zal zegevieren. De vraag is welke prijs het -Saoedische koninklijk huis in deze zaak zal betalen, aan Turkije, aan Amerika en aan het zakenimperium van de familie Trump.

Erdogan spint garen bij Khashoggi (Rob Vreeken Volkskrant 23 oktober 2018 p. 7):
Wensenlijstje
Grijpt Ankara de zaak-Khashoggi aan om de frictie met Riyad te laten escaleren? Tot nu toe is dat niet gebeurd en het is maar de vraag of Erdogan daarop uit is. Politiek mogen de verhoudingen beroerd zijn, de economische banden zijn goed. Zeker nu de lira het moeilijk heeft, kan Turkije Saoedische investeringen goed gebruiken. De zaak-Khashoggi stelt de Turken wat dat betreft in staat een wensenlijstje in te dienen.
Terwijl Erdogan met het lekken van details ervoor zorgde dat Saoedi-Arabië door het Westen de duimschroeven kreeg aangedraaid, hield hij zelf de handen vrij. Ook zal hij met genoegen hebben gezien dat kroonprins Mohammad bin Salman aangeschoten wild werd.
Diens agressieve buitenlandse politiek is Erdogan een gruwel. De Turkse regering ondertussen kon zich afficheren als beschermer van de mensenrechten en – o ironie – de persvrijheid.

Laat omvang collaboratie zien (Maarten van Voorst tot Voorst Volkskrant 16 oktober 2018 p. 22):
Het openen van het CABR zou niet alleen het vervolgen van de laatste nog levende oorlogsmisdadigers kunnen faciliteren, maar het zou ook een stap richting Vergangenheitsbewältigung kunnen zijn. Open de oorlogsgerelateerde dossiers en laat de volle omvang van de collaboratie eindelijk zien. Laat zien waartoe haat, antisemitisme, opportunisme en meeloperschap leiden.

'Nooit gaan schuld en verantwoording voorbij' (Maarten van Voorst tot Voorst Het Parool 2 mei 2018):
Door daders ook als slachtoffers te zien, dreigt de Tweede Wereldoorlog uit het collectief geheugen te verdwijnen.
'Geen hekel aan Joden'
Isabel van Boetzelaer beweert in haar omstreden familiekroniek Oorlogsouders dat haar vader, een beruchte Jodenjager, juist geen hekel aan Joden had. Dick Kampman bagatelliseert in zijn studies het antisemitisme van de NSB zodanig dat historicus Robin te Slaa ze als geschiedvervalsing typeert.
Grabbelton
Als geschiedenis een grabbelton wordt waaruit een ieder puzzelstukjes kan pakken om een eigen alternatieve waarheid in elkaar te knutselen, leidt dit tot verwarring. Die leemte dreigt dan ingevuld te worden door charlatans.
In 1987 koketteerde Jean-Marie Le Pen dat gaskamers slechts een detail van de Tweede Wereldoorlog waren.
Dertig jaar later lijkt dit stadium van amnesie bereikt te zijn: uit onderzoek blijkt dat 66 procent van de Amerikaanse millennials niet weet wat Auschwitz is. De vernietiging van 6 miljoen Joden, binnenkort slechts een detail? Een Chassidisch gezegde leert dat 'Het willen vergeten de ballingschap verlengt en het geheim van de verlossing in het herinneren schuilt'.
Deze spreuk haalde de Duitse bondspresident Richard von Weizsäcker aan in een beroemde toespraak (1985) over schuld en
Vergangenheitsbewältigung.

Een verdrag tegen ongeremd kapitalisme (Janne Nijman Volkskrant 16 oktober 2018 p. 22) :
Het zou Nederland sieren een voortrekkersrol te nemen bij de totstandkoming van dit verdrag. De preventieve werking van een bindend VN-verdrag is cruciaal om mensenrechtenschendingen en milieuschade door bedrijven te voorkomen. Een VN-verdrag zou helpen om een mondiale economie te reguleren. Dat zou kunnen voorkomen dat mensen op de vlucht moeten slaan voor de gevolgen van ongebreideld kapitalisme.

Wuif de noodzaak van volkenrecht niet weg (Thomas Von der Dunk Volkskrant 16 juli 2018 p. 15):
Moet Nederland zich in het geval van militaire interventies wat minder aantrekken van de internationale rechtsorde? Volgens VVD-buitenlandwoordvoerder Han ten Broeke is dat noodzakelijk, nu de Veiligheidsraad steeds onmachtiger wordt, omdat de Russen voortdurend elk gewapend ingrijpen tegen boosdoeners blokkeren. Den Haag zou sinds het rapport van de commissie-Davids te angstvallig geworden zijn, door altijd maar een volkenrechtelijk mandaat te verlangen, waardoor het zich binnen de Navo isoleert. Leve Trump die er, anders dan Obama, in Syrië tenminste meteen eigenmachtig met een vergeldingsaanval op los heeft geslagen, toen Assad een rode lijn overschreed!
Bovendien positioneert Den Haag zich graag als de hoofdstad van het internationaal recht, dat allerlei instanties herbergt die daarover waken. Dan kun je niet te luchthartig de noodzaak van een volkenrechtelijk mandaat terzijde schuiven: dat gaat onherroepelijk wringen. Daarbij komt - en dat is iets wat de indertijd voor politieke steun verantwoordelijke Nederlandse politici, zich verschuilend achter hun ‘met-de-kennis-van-nu-mantra’, nog steeds niet erkennen - dat de door Ten Broeke opgevoerde inval in Irak op evidente leugens was gebaseerd, ook met de kennis van toen.
Atlantische volgzaamheid
Speciaal voor Nederland, dat zich op andere momenten zo graag op een verheven moreel-humanitair standpunt stelt dat zich hooguit het echt neutrale Zwitserland veroorloven kan, wordt al te veel Atlantische volgzaamheid problematisch.

Westen meet bij mensenrechten met twee maten (Thomas Von der Dunk Volkskrant 3 november 2015 p 20):
Op de geloofwaardigheid van de westerse kritiek op de schendingen van de mensenrechten in China valt wel het een en ander af te dingen.
Interne verdeeldheid: dat is het nationale trauma van China. De verdeel-en-heerspolitiek van de Europese koloniale mogendheden en de burgeroorlogen tussen diverse krijgsheren, die tot ver in de 20ste eeuw het eens zo trotse China tot machteloos slachtoffer maakten, staan er diep in het geheugen gegrift. Hameren op westerse waarden als mensenrechten wordt in dat licht gezien als een dekmantel om het nu herrijzende China opnieuw zijn rechtmatige plek te ontzeggen. En met verzet daartegen kan elke Chinese machthebber op grote instemming van de eigen onderdanen rekenen.
Dat gevoel wordt vast versterkt door het feit dat het Westen, als het om de mensenrechten gaat, voortdurend - hoezeer ook vaak noodgedwongen - met twee maten meet. De confrontatie met Rusland laat Brussel nu in de Wit-Russische dictator Loekasjenko na jaren van afwijzing plots een potentiële partner herkennen. De hooggestegen vluchtelingennood heeft Brussel ertoe gebracht om aan de Turkse president Erdogan vergaande toezeggingen te doen, juist nu deze een steeds autocratischer koers is gaan varen en de vrijheid voortdurend met voeten treedt.

Met de donuteconomie kunnen we de aarde redden (Maartje Laterveer Volkskrant 9 december 2017 Opinie p. 6-8):
Er is een radicale omslag nodig in het economisch denken, vindt Kate Raworth, die wel de Keynes van de 21ste eeuw wordt genoemd. Als we vasthouden aan groei helpen we de planeet om zeep.
The Guardian noemde Kate Raworth de Keynes van de 21ste eeuw. John Keynes was een Britse econoom die in de jaren dertig het kapitalisme redde met het inzicht dat de economie niet een zelfregulerend systeem was waar mensen zo weinig mogelijk aan dienden te morrelen, maar een menswetenschap die de taak had de materiële omstandigheden van mensen te helpen verbeteren.
De hang naar authenticiteit is er al een tijdje, maar die is ook gecommercialiseerd - het is hip om platen te draaien, om vintage te dragen, kortom, het is gericht op spullen.
'Ja, maar het is een mooie metafoor voor hoe we kennelijk beseffen dat we de verkeerde kant opgaan en teruggrijpen op iets wat we missen. Ik denk dat we iets wezenlijks zijn kwijtgeraakt. Iets tastbaars, iets rauws, iets van onze waarden als mens.
We zijn allemaal gegaan voor het geld en status en nu verlangen we terug en beseffen we dat het ergens anders om gaat. Om groenten verbouwen in je tuin en gewone, simpele dingen doen, recyclen en verbinden met anderen. We horen steeds dat er robots komen en dat de wereld meer en meer geautomatiseerd zal worden, en ik denk dat we juist nu daarom onze liefde voor verbinding met anderen herontdekken.'
Wat kunnen die mensen zelf doen?
'Iets, wat dan ook. Of je nu
optimistisch bent of pessimistisch, het is geen optie om achterover te leunen dan wel op te geven. Er zijn veel partijen die weerstand bieden aan de veranderingen die nodig zijn. Als we niets doen, dan gebeurt het zeker niet. Dus je moet wel betrokken zijn. Kijk wat jij kunt doen in jouw positie, of je nu een moeder bent met kleine kinderen of ceo van een groot bedrijf of politicus of dat allemaal tegelijkertijd - kijk wat je kunt doen in de verschillende rollen die je vervult. Uiteindelijk geloof ik niet dat het aan consumenten is om hun gedrag te veranderen, de omslag zal van beleid moeten komen, van bedrijven. Maar intussen kun je als individu al in actie komen.

Een duurzame en sociale wereld van Kate Raworth is niet nieuw, maar heeft betrekking op de complementariteit tussen de levensboom en de boom van goed en kwaad in Genesis 3 22, maar ook op het boek Als jouw leven een cirkel is, waar sta je dan? van Inez van Oord. Het universele mechanisme dat aan deze wederkerigheid ten grondslag ligt wordt door het antropisch principe, de passiviteit van de natuurconstanten tot uitdrukking gebracht. De passiviteit van de natuurconstanten in ons heelal staat tegenover de groepsdynamiek in een organisatie, de groepsdynamiek in de samenleving, binnen een natiestaat en buiten een stelsel van natiestaten. De multiculturele samenleving is niet mislukt, we zijn pas net op weg naar universele broederschap.

In het rapport ‘E i V’ draait het om het gulden midden van Aristoteles, de ‘Gulden Middenweg’ tussen het publieke en private domein, de relatie tussen Kwantiteit en Kwaliteit, Welvaart en Welzijn, de lateraliteit, de communicatie tussen de rechter - en linker hersenhelft van ons brein. Of met andere woorden leggen we het accent op de kwaliteit van leven of het verdienmodel. Een levenskunstenaar kenmerkt zich door tussen beide de juiste balans te hebben gevonden.

De tekst van Erasmus sprak over bekering (metanoia), niet als een handeling maar als een innerlijke verandering. Wij moeten de dingen niet anders gaan doen, maar er moet van binnen iets gebeuren dat ons verandert en dan gaan wij de dingen pas anders doen. Luther raakte ervan overtuigd dat de volgorde van heiliging en rechtvaardiging anders moest. Wij worden niet rechtvaardig doordat wij ons heiligen, maar wij heiligen ons omdat wij gerechtvaardigd zijn. 'Het is dus niet zo, zoals Aristoteles meent, dat wij rechtvaardig worden door rechtvaardige dingen te doen. Het blijft een schijngerechtigheid. Pas wie rechtvaardig wordt en is, die doet rechtvaardige dingen. Eerst moet de mens veranderen dan pas de werken.

Waar komt het geweten vandaan?
Vanwaar heeft de mens zijn geweten? Vóór de zondenval wist de mens niets van een geweten. Hij was in de toestand van onschuld en kon goed en kwaad niet onderscheiden (Gen. 3:5). Nadat Adam en Eva gezondigd hadden, zag de zaak er anders uit: Zij schaamden zich dat zij naakt waren, en verborgen zich voor God. Er was opeens de innerlijke stem, die hen duidelijk maakte dat zij zo, zoals zij van nature waren, niet voor God bestaan konden. Nu wisten zij wat goed en kwaad was (Gen. 3:22)

G. de Purucker Bron van het Occultisme Een moderne presentatie van de oude universele wijsheidgebaseerd op De Geheime Leer van H.P. Blavatsky
9 Relaties tussen de kosmische en de menselijke constitutie
Verloren zielen en het pad van de linkerhand (p. 505:):
Deze straal gaat door vele en velerlei ervaringen in de stof en bouwt door de eeuwen heen langzaam een
ego op; en mocht dit ego – dat uit zijn monadische ouder is voortgekomen en daarom de eigenschappen van die ouder bezit – het pad van de linkerhand kiezen, dan begint het naar het gebied van absolute stof en spirituele dood ‘af te dalen’, wat wil zeggen dat, als een zwarte magiër de achtste sfeer bereikt, de resterende zwakke glinstering van de monadische straal zich heeft teruggetrokken. Er blijft niets anders over dan een omhulsel van de ziel, dat uiteenvalt in zijn samenstellende atomen; en deze atomen worden met de snelheid van de bliksem in de schoot van de natuur teruggetrokken zodra de laatste flakkerende glans van de monadische straal is verdwenen. Deze monadische straal wordt in zijn monadische ouder teruggetrokken en blijft daar eonen lang in zijn nirvåña.
506: Als we het meer in het bijzonder over mensen hebben, dan zijn er twee manieren om kwaad te doen: de ene wordt veroorzaakt door gewone
karakterzwakheden; en de andere is opzettelijk, in welk geval het kwaad een pad vol rozen schijnt en de vruchten van een zelfzuchtige overwinning van groter waarde worden geacht dan wandelen met de goden. Dat is het pad van de broeders van de schaduw. De richting die we door onze keuze en wil aan onze handelingen geven, bepaalt of we een zwarte of een witte magiër zullen worden. Het doet er niet toe welke graad van vooruitgang we hebben bereikt: als onze richting naar ‘links’ is, behoren we tot de duistere krachten; en als de keuze naar ‘rechts’ is, behoren we tot de krachten van de zon. De scheidslijn is deze: als we leven en werken voor onszelf, bevinden we ons op het pad van de linkerhand; wanneer we onpersoonlijk voor allen werken, zijn we op het pad van de rechterhand.

Bhagwan verdient alle respect (René P.B.A. Meijer Volkskrant 19 april 2018 p. 26):
Graag wil ik een correctie aanbrengen in het mediabeeld dat is ontstaan naar aanleiding van de Netflix-documentaire Wild Wild Country.
Ik ben het op veel punten van filosofie en praktijk niet met hem eens, maar dat neemt niet weg dat hij als spirituele kracht en vriend in je ontwikkeling alle respect verdient.
Veel ruimer en intelligenter van opvattingen dan hij was, zul je niet zo gauw vinden in de business van welzijn en geluk.

De spirituele kracht van Bhagwan Shree Rajneesh is een manifestatie van Onze-Lieve-Vrouw van Smarten, maar ook van de Zeven Vreugden van Maria.

Diverse auteurs Een verkenning van de theosofie
Hoofdstuk 13 De eeuwige filosofie (p. 63):
Veel recenter (1945) stelde Aldous Huxley een bloemlezing samen van de religieuze en mystieke overleveringen van de wereld, waarin veel kenmerken worden beschreven die met deze ‘filosofie der filosofieën’ overeenkomen. In zijn voorwoord definieert hij haar als volgt: Philosophia perennis – ... de
metafysica die een goddelijke werkelijkheid erkent die de basis vormt van de wereld van dingen en levens en geesten; de psychologie die in de ziel iets vindt dat lijkt op of zelfs identiek is met de goddelijke werkelijkheid; de ethiek die het uiteindelijke doel van de mens plaatst in de kennis van de immanente en transcendente grond van alle bestaan – deze is eeuwenoud en universeel. Overblijfselen van de eeuwige filosofie kunnen worden gevonden in de traditionele kennis van primitieve volkeren in alle streken van de aarde, en in haar volledig ontwikkelde vormen heeft ze een plaats in elk van de hogere religies. The Perennial Philosophy, blz. vii

‘Denken is vluchtig, voelen leidt naar je ziel (Fokke Obbema interviewt Johan Witteveen de Volkskrant 23 april 2019 p. 12-13):
‘Pas na de dood krijg je inzicht in allerlei aspecten van je leven en hoe dat is verlopen.’ Soefi Johan Witteveen neemt Fokke Obbema mee op een reis door dimensies.
Witteveen is in zijn lange leven altijd méér dan politicus en econoom geweest. Zijn ouders behoorden tot de eerste generatie van de soefibeweging, die na de Eerste Wereldoorlog werd opgericht door Inayat Khan. Die Indiase mysticus droeg het ‘universeel soefisme’ uit. Dat is gericht op het verbinden van oosterse en westerse religies, die, constateerde Khan, een geloof in de goddelijke geest, liefde, schoonheid, harmonie en geestelijke vrijheid delen. Het soefisme wil verbinden, maar schuwt het overtuigen van anderen – andere religieuze opvattingen dienen altijd te worden gerespecteerd.
Wat is de zin van ons leven?
‘Ik ben geneigd de mensheid te zien als het hoogtepunt van de hele schepping. Daarin probeert een goddelijke geest zich steeds meer uit te drukken. Een mooie soefi-uitspraak daarover luidt: ‘De goddelijke geest slaapt in de rotsen, ontwaakt in de planten, begint zich bewust te worden in de dieren en komt tot het hoogste bewustzijn in de mens.’ De zin van ons leven is dus om een bewustzijn van dat goddelijke te ontwikkelen. Voortdurend ons bewust zijn dat we in die prachtige schepping verkeren en beseffen dat daarin een goddelijke geest werkt, dat is de zin. Die geest kunnen we herkennen aan alle schoonheid, die vormt de uitdrukking ervan. Als mens kun je zelf ook iets van die schoonheid uitdrukken.’
Ziet u een toekomst voor religies?
‘Ik denk dat godsdiensten zich meer op de mystiek moeten richten. Mensen hebben geen behoefte aan dogma’s. Wat hen wel raakt, is beleving. Daar ligt de eenheid van religieuze idealen, in de beleving van het goddelijke. Met ons denken willen we dat helder krijgen, maar dat werkt niet, dan raak je de goddelijke geest juist kwijt. (lacht) Denken is oppervlakkig. Voelen gaat veel dieper, dat dringt door tot in je ziel. En dat is het ware leven.’

'De schuld is gegegroeid, het systeem kwetsbaar, het besef ontbreekt' (Peter de Waard interviewt Jean-Claude Trichet Volkskrant 21 april 2018 p. 14-15):
Voormalig ECB-president Jean-Claude Trichet waarschuwt voor het nog altijd 'fragiele' financiële systeem. 'Er is toezicht gekomen, de kapitaalbuffers zijn versterkt, maar we zijn er nog niet.'
U zegt zelfs dat het financiële systeem nu kwetsbaarder is voor een systeemcrisis dan in 2008
'Mijn grootste zorg is dat de wereldwijde schuldenlast - publiek en privaat - nu aanzienlijk hoger is dan voor de crisis van 2007 en 2008. Dat toont hoe fragiel het systeem nog altijd is. Het IMF heeft daar deze week nog op gewezen. En ik vind dat de internationale gemeenschap zich daar onvoldoende bewust van is.'

In het debat is weinig oog voor de vrijheid van anderen (Rob Vreeken interviewt Eduard Nazarsky Volkskrant 21 april 2018 Opinie p. 6-8):
Amnesty-directeur Eduard Nazarski over de geschonden mensenrechten en de huidige lichting politici.
Onzin dat armoedebestrijding en respect voor mensenrechten niet samengaan, zegt Amnesty-directeur Eduard Nazarski. Volgens hem verzaken politici als Rutte hun plicht.
'In wat voor wereld leven we straks, als onderdrukking niet voortdurend aan de orde wordt gesteld?' Het is een les uit de biografie van Max van der Stoel, de oud-minister van Buitenlandse Zaken die zo veel betekend heeft voor de mensenrechten, die Eduard Nazarski nu graag aanhaalt.
De organisatie NGO Monitor publiceerde in 2014 een kritische analyse van het werk van Amnesty International. Amnesty probeert 'het gehele universum van mensenrechtenschendingen' aan te pakken en is daardoor 'gebureaucratiseerd tot het punt van stagnatie, te dun uitgespreid om echte verandering te kunnen bewerkstelligen'.
'In Jemen hebben we na Saoedische bombardementen bomresten laten analyseren door militaire experts. Zodat je vervolgens kunt vaststellen dat Nederlandse verzekeringsmaatschappijen investeren in Martin Lockheed, dat de wapens produceert die Saoedi-Arabië koopt om in Jemen burgers te bombarderen. Erg belangrijk onderzoek.'
Nogmaals, op die manier creëer je als brede beweging afstand tot de VVD. Terwijl Amnesty door de aard van zijn werk toch al vaker aan de linkerkant van het politieke spectrum belandt. Met name de sociaal-economische rechten passen beter bij, laten we zeggen, de Jan Pronk-vleugel van de politiek. Is dat niet ongemakkelijk?
'Ik wou dat ik kon zeggen dat Rutte overal de mensenrechten uitdraagt. De VVD maakt niet duidelijk dat ze redeneren vanuit mensenrechten en daar vervolgens ook naar handelen. Dat geldt ook voor het CDA. Met Gerd Leers lag ik, toen hij minister van Immigratie was, in de clinch over de vreemdelingendetentie. Wij redeneren vanuit de mensenrechten, niet vanuit de politiek. Ik zou willen dat we politiek meer de wind mee hadden, maar dat is nu eenmaal niet het geval.'

Levenslessen van Johan Witteveen: Een soefi sust de duivel in slaap (Marcel ten Hooven De Groene Amsterdammer 8 maart 2017 en GAMMADELTA, jrg. 4 nr. 4 - mei 2017 p. 13-23):
Het soefisme leerde VVD’er Johan Witteveen om alles vanuit twee gezichtspunten te bekijken, zowel dat van jezelf als dat van de ander . ‘Een reuze simpel idee, maar van grote waarde in deze tijd.’ Ondanks zijn hoge leeftijd was Johan Witteveen (Trouw 11 februari 2012) vastbesloten om begin februari naar India te reizen, voor een conferentie over universeel soefisme. Hij voelde een grote drang om te gaan, zeker nu met ‘America First’ en de Brexit een politiek van eigenbelang de wereld onder hoogspanning zet. Hij verlangde ernaar daarover in New Delhi met zijn geestverwanten van gedachten te wisselen: hun soefisme is juist een idee over een harmonisch bestaan. Dat is weliswaar een mystiek idee, maar daarom volgens Witteveen niet minder praktisch toepasbaar als bron van verzet, zowel spiritueel als intellectueel van aard, tegen extreme politiek die mensen tegen elkaar opzet.
Witteveen:
‘Het was een soort pelgrimage naar deze heilige plaats, om ons te verdiepen in de lessen, aanwijzingen en waarden die we in deze tijd aan het soefisme kunnen ontlenen. Ik was erg geporteerd voor deze conferentie. Die Brexit bedreigt Europa, Donald Trump is gekozen tot president, verkeerde ideeën vergaren macht. De wereld is daarmee in rap tempo gevaarlijker geworden. We moeten daarom de geestelijke krachten ontwikkelen die de liefdevolle omgang met anderen, het licht, de schoonheid van de wereld voorop zetten en niets moeten hebben van het zwarte wereldbeeld dat achter Brexit en Trump schuilgaat. Een kernidee van het soefisme is dat je alles vanuit twee gezichtspunten moet bekijken, zowel dat van jezelf als dat van de ander. Een reuze simpel idee, maar van grote waarde in deze tijd.’
Van 1973 tot 1978 was hij topman van het IMF (Internationaal Monetair Fonds) in Washington. In al die functies is hij zich bewust geweest van de betrekkelijkheid van de besluiten die hij nam, in de wetenschap dat niemand onfeilbaar is. Dat noopt tot zelfrelativering. ‘Edzo Toxopeus, mijn collega op Binnenlandse Zaken in het kabinet-Marijnen, zei mij eens: “Ach, je moet op een dag een groot aantal beslissingen nemen en je mag al blij zijn als meer dan de helft goed is.” Je moet je oordeel met een zekere onthechtheid vellen, vrij en onafhankelijk, want dan is de kans het grootst dat je een goed besluit neemt. Daarvoor is zelfvertrouwen nodig, oftewel een innerlijk vertrouwen. Mijn soefimeditaties zijn mij daarbij behulpzaam.’
Hoewel beiden geen soefi’s herkent Witteveen in de Amerikaanse intellectuelen Aldous Huxley (1894-1963) en Walter Lippmann (1889-1974) geestverwanten, vanwege het onderscheid dat zij maken tussen de wereld van de geest en de wereld van de materie.
Witteveen raadpleegt nog regelmatig The Perennial Philosophy (1944) van Huxley en Lippmanns The Public Philosophy (1955).
Werkloosheid is een verschrikkelijk lot, niet alleen door het inkomensverlies maar ook door de schaamte. Die passiviteit van de regering in haar aanpak van de crisis was niet goed. Dat kon beter worden geregeld, leek mij.’
Dat heeft hem gemotiveerd tot de keuze voor de studie economische wetenschap. ‘Ik wilde bijdragen aan een beter functioneren van de economie. Aan hoog gegrepen idealen heb je dan niet zo veel. Je moet eerst bestuderen hoe iets werkt, waar het niet goed gaat en waar je het kunt verbeteren.
John Maynard Keynes en Jan Tinbergen, mijn leermeester op de Hogeschool, hebben me daarin de weg gewezen, met hun idee: vrijheid zolang het goed gaat, maar de overheid moet ingrijpen als het nodig is. Dat was in de jaren dertig een opvatting die bij een grote meerderheid van de Nederlandse politici taboe was. Keynes en Tinbergen hebben hun vergissing aangetoond.’

Na crisis oogst Keynes meeste lof (Peter de Waard Volkskrant 29 mei 2015):
Bij het vorige onderzoek in 1995 vierden marktwerking en deregulering hoogtij. Maar de hoge verwachtingen daarvan zijn niet ingelost. 'Zelfregulering is een mooi theoretisch principe maar in de praktijk is het een recept voor uitvretersgedrag', aldus de samenstellers van de lijst. Nu geven economen toe dat 'het op afstand plaatsen van publieke organisaties van de rijksoverheid is mislukt, net als marktwerking in de bancaire sector'.
Deze beleidsmislukkingen en het misplaatste vertrouwen in zelfregulering hebben ertoe geleid dat economen de hoogmoed van zich hebben afgeschud en nu vooral deemoed tonen - 'als we dan degenen met de grote mond op de televisie even vergeten', aldus Van Dalen.
Keynes kan men toch beschouwen als de laatste politieke econoom van formaat. Hij pleitte met veel overtuigingskracht voor een meer activistische houding van de overheid om uit een crisis te geraken.' Maar de hernieuwde waardering voor de persoon Keynes betekent volgens hem niet dat de Nederlandse economen zich ook keynesiaans gedragen.
Keynes en ook iemand als Jan Tinbergen stelden de wetenschap in dienst van verhoging van de welvaart voor alle burgers: het landsbelang. Daarvoor zijn geen grote nieuwe ideeën, al hebben economen wel duidelijke visies op deelgebieden, zoals Lans Bovenberg op pensioenen.
Moderne universiteit
De
moderne universiteit is volgens de samenstellers van de lijst vooral een bolwerk dat zich richt op het applaus van de eigen collega's. 'Om dat te bereiken richt men zich op het eigen subspecialisme omdat daar, net als in de speldenfabriek van Smith, de arbeidsproductiviteit kan worden verhoogd', aldus Van Dalen.
Als illustratie daarvoor wordt een uitspraak van
Geert Mak geciteerd: 'Wat nu telt, zijn vooral de zogenaamd éígen keuzen en prestaties, de eigen show, ook al bouwt men in werkelijkheid eindeloos voort op de inspanningen van anderen.'
Opvallende verschijningen
Opvallende verschijningen in de toptien zijn de namen van de Israëlische psycholoog en gedragseconoom
Daniel Kahneman (bekend van het boek Thinking, Fast and Slow) en de Turks-Amerikaanse econoom Daron Acemoglu (bekend van Why Nations Fail).

Quasideeltjes zijn een nieuwe categorie deeltjes, die het wellicht mogelijk maken de hypothese van het bestaan van Aions - Aeonen - Eonen, holon - psychon - integron te duiden, om dus op langere termijn het inzicht in Akasa te verdiepen. Maar het terrein van de verborgen 5e dimensie ('Waarnemer = Waargenomene'), de Kwintessens blijft een complex vraagstuk, waarvoor de hypothese ‘Geest = Licht = Creativiteit’ geldt. Het meditatie-diagram van Blavatsky maakt het mogelijk 'Waarnemer = Waargenomene', de dualiteit op te heffen. De disidentificatie oefening van Roberto Assagioli is op het meditatie-diagram van Blavatsky gebaseerd. Meditatie is geen middel tot een doel. Zij is beide, ‘Middel en Doel’, ’Vorm en Inhoud’, het ‘Hoe en Wat’ (reciprociteit).
Wat betreft ‘
Geest = Licht = Creativiteit’ verwijs ik graag naar het boek Hebben wij een ziel? Zo ja, waar dan? (p. 43 en hoofdstuk 16 p. 291) van Gerrit Teule.

Literair werk schrijf je niet op verzoek van de lezers (Mizzi van der Pluijm Volkskrant 20 april 2018 p. 23):
Bij de goeroes van het 'nieuwe uitgeven' gaat het alleen nog om verkopen, niet meer om scheppen.
Nooit op verzoek van de lezer
Er zit een risico aan die nadruk die met name concerns op de veranderingen in het verkoopgedeelte van het uitgeefbedrijf leggen, waaruit voortvloeit: een risico aan het centraal stellen van de lezer. Daarin schuilt immers al een ondertoon van vraaggestuurde productie. Wij zoeken de lezer en bieden hem wat hij wenst.
Maar een literair werk is nooit op verzoek van de lezer te maken. Er geldt in de literatuur maar één uitgangspunt:
de verbeelding van de schrijver.

Voetnoot Authentiek (Arnon Grunberg Volkskrant 20 april 2018):
'Ironie is het onmogelijke samengaan van wens en realiteit', schrijft Carel Peeters in Vrij Nederland in een beschouwing over Dichtbij en ver weg, een essaybundel van Maarten Doorman. De ironicus een hardleerse stoïcijn; iemand die weet dat hij zijn wensen moet opgeven, maar het lukt niet.

Saoedische kroonprins Bin Salman en Spaanse minister van Defensie De Cospedal tekenen wapendeal, Madrid 12 april 2018. (Hans Aarsman Volkskrant 19 april 2018 p. 18-19):
‘God, daar hebben we geen moment bij stilgestaan’, zullen Rajoy en Cospedal over een paar jaar tegen de internationale onderzoekscommissie zeggen. Iedereen verkoopt wapens aan de moordenaars in Saoedi-Arabië. De enige die weigert, de enige met een hart, is Angela Merkel.

De één trapt omhoog, de ander omlaag of Trump past zijn ideeën aan op zijn aanhang (Anne van der Veen Volkskrant 12 februari 2016 p. 22):
Sanders hamert al vanaf het begin van zijn campagne op een aantal speerpunten: de corrumperende macht van geld in de politiek en de groeiende welvaartsverschillen.
Die boodschap is in de laatste negen maanden aangeslagen. Sanders heeft een massale aanhang verworven door zijn campagne gefocust te houden op deze punten. Hij is het schoolvoorbeeld van een idealistisch leider en verwerft zijn aanhang om zijn ideeën.
Donald Trump lijkt op zijn bijeenkomsten scriptloze toespraken te houden, waarin hij peilt hoe zijn aanhang reageert op de politiek-incorrecte dingen die hij zegt.
Wanneer dat aanslaat, neemt hij het op in zijn repertoire. Trump is een demagoog: hij past zijn ideeën aan aan zijn aanhang.
Wanneer Sanders en Trump twee kanten van dezelfde medaille worden genoemd, ontken je in feite het fundamentele verschil tussen links en rechts: de één trapt omhoog, de ander omlaag; de één richt zich tegen de machtigen, de ander tegen de machtelozen.

De witte navel (Marian Donner De Groene Amsterdammer 19 april 2018 p. 24-27):
Volgens Ewald Engelen heeft links zichzelf verloren in identiteitspolitiek, terwijl het over de klassenstrijd zou moeten gaan. Hetzelfde geldt voor de antiracismestrijd met zijn nadruk op wit privilege en witte onschuld.
De armen lijken op elkaar, maar ook de rijken doen dat. Howard Zinn zei het al tijdens de Koude Oorlog: ‘Nixon en Brezjnev hebben veel meer gemeen met elkaar dan wij Amerikanen met Nixon.’ En zo geldt ook nu dat de CEO’s van Apple, Unilever of Shell veel meer gemeen hebben met Xi Jinping, Donald Trump of Mobutu dan met ons, de gewone burgers van bijbehorende landen. Dit zijn de internationale elites die het kolonialisme tot de dag van vandaag in allerlei vormen in stand houden (waarbij momenteel 25 miljoen mensen in slavernij leven).
Op microniveau mag wit privilege dan bestaan, en hebben witte mensen inderdaad meer kansen en mogelijkheden, op macroniveau zullen Henk & Ingrid nooit bij de heersende klasse horen. Hun witte onschuld en privileges voorkomen niet dat hun banen verdwijnen naar landen waar het goedkoop produceren is, voorkomen niet dat ze vastzitten in flexcontracten en bullshit jobs, voorkomen niet dat bezuinigd wordt op hun zorg en onderwijs omdat er een buitenlandse bank moest worden gered. Hun schulden worden er niet minder van, hun hypotheken niet beter en hun sociale huurwoning wordt nog steeds verkocht aan prins Bernhard jr.

Jaap Tielbeke 18 klassiekers om het heden te begrijpen (De Groene Amsterdammer 19 april 2018 p. 26):
Waarom stond It can’t happen here van Sinclair Lewis, een roman uit 1935, na de verkiezing van Donald Trump plots weer volop in de schijnwerpers? Is het toeval dat Margaret Atwoods Handmaid’s Tale ruim dertig jaar na publicatie opnieuw in de bestsellerslijstjes opduikt, net nu een nieuwe generatie feministen in verzet komt tegen de giftige mannelijkheid? En wat zegt het dat Black Lives Matter-activisten voor inspiratie te rade gaan bij The Fire Next Time van James Baldwin?
We doen het aan de lopende band: boeken uit het verleden openslaan om grip te krijgen op het heden. Boeken die niet zomaar tijdloze waarheden onthullen, maar verrassend relevante inzichten bieden voor de wereld waarin we nú leven. In deze bundel bespreken de redacteuren en medewerkers van De Groene Amsterdammer achttien oude titels die een nieuw licht werpen op deze, soms zo verwarrende, tijden.

Beslissende boeken (Elsbeth Etty De Groene Amsterdammer 23 augustus 2018 p. 77):
Het overlijden van V.S. Naipaul op 11 augustus deed me terugdenken aan Anil Ramdas (ook al weer zes jaar dood). In de NRC Handelsblad-serie ‘Het beslissende boek’, gebaseerd op dezelfde formule als Moby Dick, vertelde hij wat Naipaul voor hem en zijn generatie hindoestaanse jongeren heeft betekend. ‘We ontdekten dat je liefdevol en spottend tegelijk naar je eigen cultuur en naar jezelf kunt kijken. Het element van de ironie dat Naipaul tot stand bracht, was tot dan toe totaal onbekend. Er zijn geen romans voorafgaand aan A House for Mr Biswas die zo vol ironie de hindoestaanse gemeenschap waar ook ter wereld beschrijven.’ Ik dacht Anil redelijk goed te kennen, maar na publicatie van dat interview ben ik hem beter gaan begrijpen.

Geruchten van oorlog (Elsbeth Etty De Groene Amsterdammer 19 april 2018 p. 61):
Barbara Tuchman schreef dat de ‘indiens’, de dwalingen en feitelijke toestanden van de eerste oorlogsmaand, in 1914 beslissend waren. ‘Indiens’ waren er in overvloed: ‘Indien de Duitsers…’; ‘indien de rechtervleugel…’, ‘indien Von Gluck…’, ‘indien dit alles anders was gegaan…’, ‘indien het tijdschema…’ Enzovoort.
Maar wat zei Gandhi (correctie moet zijn Hegel) ook al weer? ‘De geschiedenis leert de mensen, dat de geschiedenis de mensen niets leert.’ (Eeuwige wederkeer van Nietzsche)

Onbehagen (Bas Heijne 17 april 2018 NPO 2):
Bas Heijne onderzoekt waarom de idealen van onze beschaving steeds verder onder druk komen te staan. Waarom laten mensen zich in de 'post truth'-wereld zo makkelijk om de tuin leiden?...
Digitale technologie beloofde ons vrijheid en verbroedering. Wat aanvankelijk als een aanwinst werd beschouwd, voelt nu steeds vaker als een bedreiging van de vrijheid. Dat wij gemanipuleerd worden door commercie, politiek en techbedrijven als Facebook, bleek onlangs met de onthullingen van
Cambridge Analytica.
Bas Heijne verkent de grenzen van onze vrijheid. Wat is nog waar? Waarom hebben we ons geloof in individuele vrijheid zo uit handen gegeven? Hoe kunnen we ons wapenen tegen het machtsmisbruik van techbedrijven en politici?
'Doen alsof we nog steeds autonome individuen zijn in een vitale democratie. Het is de grootste leugen van deze tijd.'
Gesprekken met onder anderen historica en journaliste Anne Applebaum, bioloog en neurowetenschapper Robert Sapolsky, journalist en columnist Edward Luce, filosoof James Garvey en internationaal berucht campagnestrateeg Tal Silberstein.

Superintelligentie. Beter dan ons mensenbrein? (Pim Haselager Lezing 8 mei 2018):
De context waarbinnen artificiële intelligentie functioneert is cruciaal voor zijn kunde of onkunde stelt filosoof en AI-deskundige Pim Haselager.
Hulpmiddel
Pim Haselager legt uit hoe superintelligentie werkt en vertelt waarom het zich op bepaalde vlakken wel en andere juist niet vertoont. Hij stelt de vraag waarom er zoveel aandacht uitgaat naar superintelligente en niet naar superethische computers.
Na zijn lezing gaat Haselager in gesprek over de maatschappelijke kant van artificiële superintelligentie. Waar kan het toegepast worden in de samenleving? Kan een superintelligent computersysteem of robot ook rekening houden met menselijke waardeoordelen en daarmee ethisch intelligent worden? Of blijft een computer of robot niet meer dan een hulpmiddel van de mens?

Alarm VS en Britten over hacken infrastructuur (Huib Modderkolk hacken Volkskrant 18 april 2018 p. 10): Het zijn tekenen van de nieuwe tijd: voor het eerst in de geschiedenis waarschuwen Amerikaanse en Britse veiligheidsdiensten voor een aanval door Russische staatshackers op kritieke infrastructuur.
Kerncentrale
Alom wordt Stuxnet - in 2010 door de Amerikanen en de Israëliërs losgelaten in Iran - gezien als het eerste echte digitale wapen. Het was een zeer geavanceerd virus, dat de werking van centrifuges in een Iraanse kerncentrale verstoorde. Na deze aanval zijn andere landen versneld aan hun digitale wapenarsenaal gaan werken.
De aanvallen NotPetya en WannaCry, die ook in Nederland in de Rotterdamse haven en onder andere bij Q-Park voor flinke schade zorgden, worden toegeschreven aan respectievelijk Rusland en Noord-Korea.
In reactie op de Russische bemoeienis met de Amerikaanse verkiezingen hebben de Amerikanen zich bovendien in de laatste maanden onder president Barack Obama op strategische plekken in Russische netwerken genesteld.
Al langer zijn er zorgen over deze voortdurende wapenwedloop, ook in Nederland. Een hoge inlichtingenbron zei daar eerder over: 'We zien dat Russische hackers in onze systemen zoeken naar de besturing van grote industriële processen. Dat doen ze niet omdat ze alleen maar willen spioneren.' Internationaal wordt gepoogd om door middel van overleg tot afspraken te komen, om bijvoorbeeld elkaars energiecentrales, ziekenhuizen en openbaar vervoernetwerken niet aan te vallen. Het is nog niet gelukt daar afspraken over te maken.

Defensiegeheimen, het coronavaccin en spionage: de crisis tussen de VS en China uitgelegd (Marije Vlaskamp Volkskrant 27 juli 2020 p. 5):
De vijandschap tussen China en de Verenigde Staten is geëscaleerd tot een oorlog met consulaten als inzet. Maandag moeten de Amerikanen een van hun consulaten opgeven, nadat de VS vorige week een Chinees consulaat sloten. Chinese spionage speelt de hoofdrol bij de consulatencrisis.
Yeo, die vrijdag in de VS bekende, is slechts een van de ontelbare pionnetjes in het grote spel van de Volksrepubliek China om met behulp van buitenlandse kennis het Volksbevrijdingsleger (PLA) te moderniseren. Decennialang keek Beijing geïnteresseerd naar het zogenaamde Amerikaanse militair-industrieel complex. Verschillende generaties Chinese leiders probeerden ook zo’n fusie tussen bedrijfsleven en defensie op gang te brengen, maar die kwam pas van de grond toen president Xi Jinping in 2015 de zogenaamde Militair-Civiele Fusie (MCF) intensiveerde. De samensmelting van de commerciële economie met de militaire industrie staat sinds 2017 als hoofdtaak in vrijwel ieder nationaal economisch plan, of het nu Made in China 2025 voor dominantie op hightech betreft, of de staatsplannen voor ontwikkeling van kunstmatige intelligentie.

Waar Trump op ze inhakt, paait Rutte de Chinezen (Marije Vlaskamp Volkskrant 11 april 2018 p. 6-7):
Het bezoek van premier Rutte aan China staat in het teken van de vrije handel. Wederzijds zijn er grapjes om het ijs te breken. 'Wij Chinezen vinden onszelf behoorlijk slim.'
Bezorgd
Net als andere leden van de Europese Unie deelt Rutte de Amerikaanse klachten. 'Ik heb Xi gezegd dat Nederland bezorgd is als het gaat om China, op het terrein van level playing field, toegang van onze goederen en diensten, juridische bescherming van buitenlandse bedrijven, bescherming van intellectueel eigendom.'
Het beschaafde pleidooi van Xi om de bestaande handelsorde te respecteren en conflicten bij de Wereldhandelsorganisatie neer te leggen, klinkt liefhebbers van globalisering als muziek in de oren. Rutte: 'Wat dat betreft zijn wij juist een bondgenoot van China, dat een multilaterale oplossing wil. We maken ons ook zorgen over de Amerikaanse opstelling.' Balanceren
Rutte balanceert tussen herkenning van de Amerikaanse klachten en voorkeur voor de Chinese benadering. Kiezen tussen de woest twitterende Trump en de verzoenende toon van Xi: wat doet een Nederlandse premier in zo'n geval?

In China (Bert Wagendorp Volkskrant 10 april 2018 p. 2):
De minister-president, drie ministers, een staatssecretaris en in hun spoor 250 vertegenwoordigers van 165 bedrijven zijn onder leiding van werkgeversvoorzitter Hans de Boer in China gearriveerd. Het is naar verluidt de grootste handelsdelegatie die we hier ooit hebben opgetuigd en de bedoeling is geld verdienen. Nederland exporteerde vorig jaar voor 11,5 miljard euro naar China, een magere acht euro per Chinees - omgekeerd importeren wij voor ruim tweeduizend euro p.p. aan Chinese producten, dus dat kan beter.
Human Rights Watch constateerde in zijn laatste World Report dat sinds Xi Jinping is aangetreden de mensenrechtensituatie in China sterk is verslechterd. Er zijn showprocessen, er wordt gemarteld. Wie met Ruben Terlou bij de VPRO Door het hart van China zwierf, zag een fascinerend land, maar ook een samenleving op weg naar totale staatscontrole over het individu, een eng land.
Maar ja, mensenrechten.
'Met dat gezeik over de mensenrechten hoeven we niet meer aan te komen', zei China-consulent Peter Pronk gisteren in de Volkskrant. Bij Max' Nieuwsweek zat zaterdagochtend Chinakenner Frank Pieke van de Universiteit van Leiden. 'Die discussie is voorbij', zei hij. 'We kunnen daar niks aan doen. China heeft een politiek systeem waarmee we moeten omgaan zoals het is.' Presentatrice Mieke van der Weij zei nog dat je uit principe ook géén handel kon drijven met China, maar dat waren wel heel ouderwetse praatjes. De inzet, zei Pieke, 'is hoger dan de discussie over mensenrechten en democratie'. De inzet is het voorkomen van een confrontatie tussen het westen en China.
Misschien dat Rutte ze héél, héél voorzichtig even aan de orde stelt, de mensenrechten. Zeker niet nadrukkelijk, maar heel erg bescheiden, onhoorbaar haast.

Welkom in Xi Jinpings nieuwe wereldorde (Marije Vlaskamp Volkskrant 7 april 2018 Zaterdag p. 6-7):
Vanaf maandag is premier Mark Rutte met een handelsdelegatie in China. Hij krijgt daar te maken met het Nieuwe Tijdperk van president Xi Jinping, waarin de buitenwereld slechts welkom is op Chinese voorwaarden.
Riskante situaties
Daarom had de Nederlandse consultant Peter Pronk het 'kicken' gevonden als Rutte Xi had gebeld om hem te feliciteren met zijn benoeming voor zijn tweede, in principe oneindige termijn. 'Dat staat haaks op ons Nederlandse model, dat mag Rutte waarschijnlijk niet. Ik zou wel bellen. Dat is de Chinese manier, dat is de enige manier om hier zaken te doen.'
'Gezeik over mensenrechten'
Volgens EU-beleid is Rutte verplicht 'de mensenrechten ter sprake te brengen', maar het klassieke westerse puntenlijstje kan in het Nieuwe Tijdperk bij het oud papier.
'Met dat gezeik over de mensenrechten hoeven we niet meer aan te komen', zegt Peter Pronk. 'Dat is uit de tijd dat Nederlanders als kolonisten met de bijbel in de hand China kwamen vertellen hoe het moet, en dan willen we eventueel zaken met je doen. Stop daar nou mee, daar doen we onszelf schade mee.'

Het huis waarin ik woonde (Stefan Kuiper Volkskrant 20 april 2018 V4-7):
Het mooiste altaarstuk van Nederland hoort in Alkmaar. In de Grote Kerk. Weelderig, miljoenen waard, onvervangbaar. En (tragisch, maar dat had zo z'n redenen) verkocht aan de Zweden. Na 450 jaar is het eindelijk terug.
Het is een fijn staaltje roomse poppenkast.
..en dat rijke patriciërs en geestelijke geld inlegden om een plekje op het werk te bemachtigen, etc.

Kolderdrama (Bart Dirks interviewt Anemiek Pheifer Volkskrant 20 april 2018):
Mannelijke of vrouwelijke collega's
'Mannen. Ik ben gewoon dol op mannen. Liefst heb ik nul vrouwen om me heen. Lekker rustig, geen achterbaks gedoe. Al speel ik in De Oresteia heerlijk samen met Hannah Hoekstra en Romana Vrede, dat zijn eigenlijk ook mannen.
'Ik weet niet echt of er verschil is tussen mannelijke of vrouwelijke regisseurs.

Het beginvan alle ellende (Vincent Kouters Volkrant 6 april 2018 p. V8-9):
Dit weekeinde gaan de twee Griekse oertragedies Oresteia en Koning Oedipus in première bij twee grote gezelschappen. Twee grote gezelschappen spelen de twee Griekse oertragedies. Allebei meer dan 2.500 jaar oud, en still going strong. Hoe kan dat? Wat maakt een oerstuk een oerstuk?

Het oedipuscomplex is een psychoanalytisch concept waar zowel Jung als Freud gebruik van maken. Het complex verwijst naar de Griekse legende over Oedipus. Early in Jung's career he coined the term and described the concept of the "complex". Jung claims to have discovered the concept during his free association and galvanic skin response experiments. Freud obviously took up this concept in his Oedipus complex amongst others. Jung seemed to see complexes as quite autonomous parts of psychological life. It is almost as if Jung were describing separate personalities within what is considered a single individual, but to equate Jung's use of complexes with something along the lines of multiple personality disorder would be a step out of bounds.

Ook voor presidentengeldt de wet (Rob Vreeken, Marjolein Van De Water, Jeroen Visser en Mark Schenkel Volkskrant 7 april 2018 p. 7):
Rechtszaken in Brazilië, Zuid-Afrika en Zuid-Korea tonen de worsteling van jonge democratieën. Waar hun leiders hongerden naar geld, blijken politiek en samenleving te beschikken over zelfreinigend vermogen.

Hoezo eurocrisis? (Hans Wansink interviewt Sophie in 't Veld Volkskrant 22 september 2017 p. 22):
Recht voor z'n raap ramt Sophie in 't Veld haar boodschap erin: Europa kan de uitdagingen van de 21ste eeuw alleen aan als de EU afspraken kan afdwingen.
Pleit u voor een transferunie?
'De EU is allang een transferunie. Een politieke unie en een transferunie: laten we daar niet langer omheen draaien.'
'Europa heeft een eigen identiteit'
De boodschap van haar boek Een Europees ID luidt dat de Europese Unie wel degelijk een eigen identiteit heeft. In 't Veld noemt de Unie een waardengemeenschap. De waarden van de EU, vrijheid, solidariteit, diversiteit, gelijkheid van mannen en vrouwen, eerbiediging van de mensenrechten, de democratische rechtsstaat, liggen vast in verdragen en wetten.
In 't Veld: 'Ze zijn niet onderhandelbaar, toepassing ervan is niet vrijwillig of optioneel. Naleven van de Europese Grondrechten is een wettelijke plicht, afdwingbaar voor de rechter. Het zijn rechten van de Europese burgers.'
Om het politieke karakter van het Europees Parlement te onderstrepen stelt In 't Veld voor dat elke politieke familie een kandidaat naar voren schuift voor de post van voorzitter van de Europese Commissie. Die aanvoerders moeten dan in de aanloop voor de EP-verkiezingen van 2019 op campagne.

Sophie in 't Veld heeft gelijk wanneer zij stelt: Europa kan de uitdagingen van de 21ste eeuw alleen aan als de EU afspraken kan afdwingen. De vraag is dan in hoeverre zal het de EU lukken om bijvoorbeeld Oekraïne (Volkskrant 13 september 2017) tot de orde te roepen? Jeroen Dijsselbloem (Buitenhof 16 oktober 2010) heeft gelijk wanneer hij zegt: men voelde zich meer verbonden met publieke instellingen als scholen en ziekenhuizen. “We hebben het zo georganiseerd dat die instituties van ons vervreemd zijn”.

De waarden van de EU, vrijheid, solidariteit, diversiteit, gelijkheid van mannen en vrouwen, eerbiediging van de mensenrechten, de democratische rechtsstaat, die in verdragen en wetten vastliggen van Sophie in 't Veld zijn een papieren werkelijkheid. Het onbehagen in de maatschappij hangt hoofdzakelijk samen met de discrepantie tussen de door hoofdzakelijk reclame - en PR-bureau's gecreëerde beeldvorming en de door burgers ervaren werkelijkheid, onze bestuurlijke cultuur als tragikomisch theater volgens Bas de Gaay Fortman (Volkskrant 2 maart 2017).Het pro-actieve inzicht van Fred van Staden en Carlo Trojan komt wel heel erg laat.

Waar ligt de grens van solidariteit? (Marjan Slob Volkskrant 29 januari 2018 p. 19):
Beste Arnon, ik gloei nog een beetje na omdat je mij citeerde in je Voetnoot van vorige week zaterdag. In een kort pleidooi had ik een lans gebroken voor broederschap als grondslag voor de democratie. Daarmee streek ik je tegen de krullen in. 'We moeten snappen dat we een "wij" zijn', vatte je mijn standpunt samen. Jij hebt moeite met 'wij'. 'Een "wij" creëert automatisch een zij, dikwijls een vijand', schreef je.
De politieke hamvraag is waar 'wij' ophoudt en 'zij' begint.
'Alle mensen worden broeders', juicht het Europese volkslied. De Europese Unie vertelt op haar website waarom het zo goed past bij Europa: 'Het verwoordt het ideaal van een wereld waarin alle mensen als broeders leven.' Tja. Dat ideaal stamt uit de roezige jaren aan het einde van de achttiende eeuw, toen de Franse Revolutie in de maak was en de grote Immanuel Kant zijn universele ethiek formuleerde, die oproept om alle mensen, onverkort en los van hun eventuele band met jou, te behandelen zoals je zelf behandeld wilt worden. Het is ook de tijd dat Friedrich Schiller zijn Ode an die Freude schreef, die de officiële tekst werd van dat fragment uit de Negende Symfonie. En daarmee dus van ons volkslied.

Voetnoot Wij (Arnon Grunberg Volkskrant 20 januari 2018):
'Democratie is een podiumkunst zonder vierde wand', schrijft Marjan Slob maandag in de Volkskrant. Dat van die vierde wand weet ik niet zeker, maar dat democratie noodzakelijkerwijs theatraal is, staat vast.
Slob voegt eraan toe dat van de idealen van de Franse Revolutie de broederschap een beetje is verdwenen. Waar, en de cabaretier Fons Jansen zong daar lang geleden al een aardig lied over.
Volgens Slob moeten wij, om de broederschap nieuw leven in te blazen, 'snappen dat we een 'wij' zijn'.
Met 'wij' heb ik moeite. Een 'wij' creëert automatisch een 'zij', dikwijls de vijand. Wie broederschap afhankelijk maakt van het 'wij', suggereert dat men zich slechts redelijk kan gedragen tegenover hen die bij dat 'wij' horen.
De ander is altijd een vreemde. Je hoeft hem niet op te zadelen met de identiteit van het 'wij' om verlangens met hem te kunnen delen, bijvoorbeeld het verlangen naar rechtvaardigheid.

Een goede bestuurder is een duikelaar (Marjan Slob Volkskrant 15 januari 2018 p. 27):
Want goede politici, bestuurders of beslissers moeten een beetje een duikelaar zijn. Zij moeten flexibel meebuigen met wat de wereld brengt. Dat kan eruit zien als zwabberen, maar als zij echt goed zijn, blijven ze uiteindelijk altijd overeind. Niet omdat ze 'mensen-uit-één-stuk' zijn, maar omdat hun overtuigingen hen innerlijk gewicht en daarmee stabiliteit geven.
Eurlings is vervlogen, verleden tijd. Maar de omgeving waarin hij kon gedijen, bestaat nog volop. En dat maakt het dat het nog steeds zin heeft om het over Eurlings te hebben. Bij de KLM viel hij als topman al snel door de mand. Je kunt zeggen wat je wilt van bedrijven, maar ze hebben meestal heel goed in de smiezen dat een diepgevoelde missie essentieel is voor je integriteit als onderneming. Datzelfde is niet te zeggen van het CDA. Daar vierde Eurlings jarenlang triomfen als gouden jongen. Waarom is er in die kringen zo klakkeloos achter Eurlings aangelopen? Wat zegt dat eigenlijk over hun integriteit?

EU gaat over integratie, niet over isolement (Danuta Hübner Volkskrant 28 december 2017 p. 22):
Er is geen Europese tegenhanger van Trumps 'Make America Great Again'. Het past ook niet bij onze stijl. Niettemin vecht Europa voor zijn ziel en mogen Europeanen de deugden van de EU best luider verdedigen.
Een goed voorbeeld is het verdedigen van de rechtsstaat tegen populistische bedreigingen. De rechtsstaat is het waardevolste bezit van de EU en een fundamenteel onderdeel van haar dna. Het biedt de filosofische grondslag voor de multinationale democratie die door de EU-instellingen heen loopt. Terwijl populisten de rechtsstaat zien als onderhandelbaar, begrijpen Europa's democraten dat het een essentieel bindmiddel is van onze beschaving.
De uitdaging voor de EU is hoe weer de dialoog aan te gaan met de regressieve lidstaten zonder hun kiezers te straffen voor de wandaden van hun leiders. Het zal niet makkelijk zijn. Maar als de EU zichzelf wil hervormen, zal het gezamenlijke oplossingen moeten zoeken. Voor wie in Europa gelooft, is een dialoog op grond van goed vertrouwen de enige optie.

Iraans nootje (Willem van Genugten Volkskrant 28 december 2017 p. 25):
Het is westerse politici vandaag de dag sowieso niet gegeven om in niet-Westerse landen discussies te starten ‘die zorgen voor iets beters’, laat staan voor iets beters in structurele zin.
Mensenrechtenbeleid dat duurzame veranderingen wil helpen realiseren, veronderstelt diepgaande kennis van nationale en rurale machtspatronen en van cultureel verankerde gewoontes, en kan zich qua instrumentarium slechts richten op het sterker maken (‘empowerment’) van binnenlandse mensenrechtenvriendelijke krachten. En dat alles is een zeer gevoelig krachtenspel, zoals menig diplomaat kan bevestigen. De rechten van de mens zijn weliswaar in veel opzichten universeel, maar dat woord staat eerst en vooral voor een doel dat door alle staten moet worden nagestreefd: ‘een common standard of archievement’, zoals de nog altijd hoogst actuele Universele Verklaring van de Rechten van de Mens uit 1948 zegt. In de praktijk van alledag zijn er echter tal van verschillen tussen landen, afhankelijk van hun politieke historie, hun economische welvaart, de kracht van hun burgerbewegingen en wat al niet. Dat was en is in Nederland niet anders.
Mensenrechtenbeleid is daarmee ten principale emancipatoir van karakter.

Europese druk hield niet over (Lars van Troost Volkskrant 27 november 2017 p. 19):
Berechtingen door het Joegoslavië-Tribunaal (ICTY) bleven te lang uit om een bijdrage te hebben kunnen leveren aan verzoening in voormalig Joegoslavië. Dat stelt Arnout Brouwers. Hij wijt deze vertraging aan de Joegoslavische opvolgerstaten die, ondanks Europese druk, lange tijd niet voldeden aan hun samenwerkingsverplichtingen jegens het Joegoslavië-Tribunaal.
Europese regeringen en militairen meenden dat de broze vrede niet moest worden verstoord met internationale rechtszaken. Zij rechtvaardigden hun passieve opstelling aldus: de VN-Veiligheidsraad heeft staten dwingend opgelegd medewerking te verlenen aan het tribunaal, maar de Navo is geen staat en valt dus niet onder deze verplichting.
Pas toen zij het politiek opportuun achtten, verlieten zij deze gelegenheidsjuristerij. Westerse staten verleenden ook niet veel medewerking aan het tribunaal-onderzoek naar vermeende Navo-oorlogsmisdrijven in Kosovo (Operatie Allied Force, voorjaar 1999).
Internationale gerechtshoven zijn hooguit zo sterk als de hun schragende staten wensen. Ook die zijn helaas niet immer te goeder trouw.

Laat het volk echt meepraten (David van Reybroek Volkskrant 18 november 2017 Opinie p. 5-7):
De opkomst van het populisme in Europa wordt vaak vergeleken met die van het fascisme in de jaren dertig. In de Van der Leeuw Lezing betoogt de Vlaamse schrijver David van Reybrouck dat we meer kunnen leren van de laat-koloniale tijd in Afrika.
Hervormen
In zijn jongste boek De nieuwe politiek van Europa beschrijft Luuk van Middelaar hoe die crises de EU fundamenteel hervormden. Ineens moesten er ingrijpende keuzes worden geïmproviseerd. Griekenland ontzien of niet? Vluchtelingen verdelen of niet? De Unie is daardoor veel politieker dan ooit tevoren. De vraag is: is ze ook democratischer?
Op het moment dat de EU volop had moeten inzetten op democratie, heeft ze onder druk van de omstandigheden moeten terugvallen op haar aloude technocratie. De euro moest in nachtelijke spoedvergaderingen gered worden, de plotse vluchtelingenstroom verdroeg geen bedachtzame discussie meer. Er moest snel worden gehandeld. Het democratisch deficit werd daardoor niet kleiner, maar juist groter. De burger zag het, onderging het en was machteloos - als een koloniale onderdaan.
Leven in Europa anno 2017 lijkt steeds meer op leven onder een laat-koloniaal bestuur.
Dreiging
Als de EU niet gauw drastisch democratiseert, kan het snel afgelopen zijn. En dat vergt meer dan wat gegoochel met Spitzenkandidaten. Dat brengt enkel meer mediatisering en personalisering, precies die processen die van de nationale politiek zo'n spektakel hebben gemaakt. Wat als het volk nu eens echt kon meepraten?
Kieskompas
Het lijkt op het kieskompas, maar hier draait het om uw ideeën zelf, niet op wie u moet stemmen. In de aanloop naar de verkiezingen heeft u een brochure gekregen met de argumenten voor en tegen, zoals de Zwitsers dat nu al kennen bij een referendum. 's Avonds op televisie volgt u niet alleen wie gewonnen heeft, maar ook welke voorstellen het haalden. Die lijst van gedeelde prioriteiten biedt het raamwerk voor de Nederlandse Europa-politiek van de komende vijf jaar.

Om het democratische proces nieuw leven in te blazen, een paradigmawisseling te bevorderen biedt de wederkerigheid, de interactie tussen het Kieskompas van David van Reybroek en het morele kompas een uitstekend houvast.

Raison d'être van de moderne burger (Marcia Luyten Volkskrant 18 november 2017):
Schrijver en presentator Marcia Luyten vindt in haar geboortestreek Zuid-Limburg de perfecte omstandigheden voor het ontstaan van populisme.
Met de democratische ervaring is het als met de ervaring van gemeenschap: allebei vragen inzet en moeite. Mijn geboortedorp is verstoken van een feest dat de identiteit en de gemeenschap hielp vormen. En apathie, dat wist Tocqueville al, is de doodsteek voor de democratie.
Het gevolg is een nog luider klagen over verlies van wat er was. Het gevolg is een gevoel van slachtofferschap dat wordt gevoed door populistische retoriek die bedreigingen van buiten ziet, maar die straal voorbijgaat aan de luiaard en de barbaar vanbinnen.

Bedankt Van Walsum (John Havinga Volkskrant 5 juli 2016 p. 21):
Al enkele jaren denk ik erover na mijn mening over mensen die zich slachtoffer voelen van racisme onder woorden te brengen. Niet bepaald eenvoudig. En dan lees ik het artikel van Sander van Walsum over dit onderwerp in Vonk van zaterdag 2 juli.
Uitknippen, opslaan, bewaren en er zo af en toe een zin of een deel ervan uit citeren. Bedankt Van Walsum.

De carrousel van de goede bedoelingen: Sander van Walsum (Lezdesvad 2 juli 2016):
Zo maakt het feit dat bij de Nationale Dodenherdenking per se kinderen van ‘zwarte scholen’ moeten opdraven op mij een nogal geforceerde indruk. Omgekeerd heb ik tot dusverre nooit de behoefte gevoeld om een bijeenkomst bij het Nationaal Monument Slavernijverleden bij te wonen. Dat zou een betrokkenheid – of schuldgevoel – vereisen waaraan het mij simpelweg ontbreekt.
Goede bedoelingen?
Ten slotte dit. Er zit een grote tegenstrijdigheid in het hele stuk. Ja, zegt Van Walsum, nu ik Wekker gelezen heb, zie ik wel dat het goede-bedoelingen-denken waarmee ik ben opgegroeid door en door paternalistisch en dus racistisch was. Echter: door de worsteling van zijn generatie, van “de samenleving waarin ik ben opgegroeid” (alsof die samenleving toen een homogeen geheel was…) zo centraal te stellen wordt wederom het goede-bedoelingen-denken nieuw leven in geblazen, van de vijftiger Van Walsum in het heden dit keer. Immers: wie bezwaar aantekent tegen zijn woordgebruik en retoriek is af, omdat die lezer niet bereid zou zijn om de auteur een beetje krediet te geven. Zien we dan niet dat hij het goed bedoelt? En zo wordt er dus lippendienst bewezen aan de analyse van Wekker, om vervolgens de relatie tussen tekst en lezer precies te baseren op de “goede intenties van de witte man” waar Wekker haar kritische analyse op heeft gericht. Noem me een party pooper, ik vind niet dat we in het anti-racisme debat zo bijzonder veel progressie boeken.

Mijn morele kompas lijkt te haperen (Sander van Walsum Volkskrant 2 juli 2016 katern Vonk p. 2-3):
Gekantelde opvattingen in de multiculturele samenleving
Sander van Walsum (man, wit, 58) vraagt zich af waarom hij zoveel moeite heeft zich te verplaatsen in mensen die zich in Nederland slachtoffer voelen van racisme.
Er heerste een onuitgesproken maar vanzelfsprekend wit (ik zeg liever blank) superioriteitsgevoel - dat de Tweede Wereldoorlog en de dekolonisatie ongeschonden was doorgekomen.
Racisme, of wat daar nu voor doorgaat, was overal. Bij oudere dames die er hun verbazing over uitspraken dat de eerste vrouwelijke presentator van het NTS Journaal, de van Curaçao afkomstige Eugènie Herlaar, 'niet Nederlands was'. Bij mensen die Surinamers, met de beste bedoelingen, complimenteerden met hun goede beheersing van de Nederlandse taal. En zelfs bij zendelingen en missionarissen die in 'donker Afrika' het licht van God lieten schijnen.
Blanke onverbeterlijkheid
Uit het feit dat Wekker met deze variant op de erfzondeleer, zoals Elma Drayer het in de Volkskrant noemde, bij mij een zekere ergernis oproept, is op te maken dat ze misschien wel gelijk heeft. Op z'n minst een beetje. Maar ik kan niet zoveel met dat gelijk. Want ik ben nu eenmaal een kind van mijn tijd en van een land dat nu niet meer bestaat. Daarvan kun je je hooguit rationeel losmaken - tot op zekere hoogte. Niet emotioneel.
Zo kan ik mij ook niet losmaken van het geloof in de redelijkheid en het zelfreinigend vermogen van onze samenleving waarmee ik ben opgegroeid. Via de weg der geleidelijkheid is een maatschappij ontstaan die niet perfect is, maar die in elk geval bepaalde sociale en rechtstatelijke waarborgen biedt.

‘Heeft de Nederlandse staat een rein geweten?’ (Gerard Spong 25 december 2015):
Het ongrondwettelijke, te weten zonder voorafgaande toestemming van het parlement de oorlog verklaren aan de Islamitische Staat, is een duidelijk signaal dat ons geweten niet zo rein is als het zou moeten zijn.
Want de grondwet is een weerspiegeling van ons aller geweten. Een rein geweten kunnen we vanzelfsprekend niet hebben als we via ons militair industrieel complex voor miljarden wapentuig verkopen aan dictatoriale of autocratische leiders, die daarmee vervolgens hun eigen bevolking om zeep helpen.
Waarna wij te beroerd zijn, zogenaamd om onze eigen waarden en normen te beschermen, de vluchtende bevolking uit die gebieden bij ons toe te laten.
Ja, om ons geweten te sussen hebben we de bed-bad-en brood-regeling uit de grond gestampt. Die is niet meer dan een povere schaamlap voor onze keiharde, gewetenloze oplossing van het zogenaamde vluchtelingenprobleem. Een oplossing die steeds meer de contouren krijgt van een ‘Endlösung der Flüchtlinge’, dit keer niet eens in Duitsland maar in ons eigen land.

Spinoza schreef Korte verhandeling over God, de mens en zijn geluk op verzoek van zijn vrienden, zodat zij zijn redeneringen beter konden bestuderen. In hun enthousiasme vertaalden enkelen van hen Spinozas Latijnse tekst naar het Nederlands. Het Latijnse manuscript is verloren gegaan, maar die zeventiende-eeuwse Nederlandse vertaling is in de negentiende eeuw teruggevonden. Korte verhandeling over God, de mens en zijn geluk uit circa 1660 is waarschijnlijk Spinozas eerste geschrift. Het kan worden gezien als een eerste poging om zijn visie op God, de mens en zijn geluk op papier te zetten, maar van publicatie zag hij af. Zijn gedachten evolueerden zo, dat hij besloot opnieuw te beginnen. Zodoende ontstond zijn hoofdwerk Ethica en bleef de Korte verhandeling onvoltooid. Nu wordt dit belangrijke eerste geschrift eindelijk in een moderne hertaling uitgegeven. De hoofdtekst gaat vergezeld van het commentaar dat Spinoza zelf in het manuscript van de vertaling er later nog heeft bijgeschreven. Bij dit geheel geeft Jan Knol uitleg en commentaar. Zo biedt de Korte verhandeling de geoefende lezer een aantrekkelijke kennismaking met de tijdloze filosofie van Spinoza. Deze omvat alles, en helpt ons nadenken over hedendaagse brandende vragen over godsdienst, ecologie, psychologie, sociologie, politiek en vooral ook ethiek.

College tour (NPO2 Naomi Klein17 november 2017):
Klein begon met schrijven en al op haar 23e werd ze hoofdredacteur van het blad The Magazine. In 1999 bracht Klein haar eerste boek ‘No Logo’ uit, een manifest voor de antiglobaliseringsbeweging. Het werd een wereldwijde bestseller. In 2007 publiceerde ze ‘The Shock Doctrine’, een boek waarin ze zich verzet tegen de vrijemarktwerking. Slechts twee jaar later, in 2009, kwam Klein met een volgend boek ‘This Changes Everything’, waarin ze zich meer focust op het klimaat. Samen met haar man, Avi Lewis, maakte ze een gelijknamige documentaire over haar boek. Inmiddels is ook haar boek ‘No Is Not Enough’ uitgebracht, een boek waarin ze zich richt op de manier waarop Donald Trump zichzelf neerzet en hoe dit een gevaar is wereldwijd.
Naomi Klein wordt door haar boeken en documentaires door velen als een echte idealist en strijder voor vrede gezien.

'Utopisme hangt in de lucht' (Mars van Grunsven De Groene Amsterdammer 9 november 2017 p. 16-18):
Ze sprak zich altijd al uit tegen globalisering, maar kwam nooit met een alternatief. Met haar nieuwste boek is activist Naomi Klein radicaal van gedachten veranderd.
In Naomi Kleins laatste boek No Is Not Enough komt al haar eerdere werk samen. Ze schreef het in sneltreinvaart omdat ze het wilde uitbrengen voor een grote ramp de VS treft. ‘We moeten de trends begrijpen die Trumps opkomst mogelijk hebben gemaakt.’
En toen werd het enkele maanden stil rond Klein. Begin juni van dit jaar werd duidelijk waarom: ze had in rap tempo een boek geschreven, No Is Not Enough, een synthese van al haar eerdere werk gezien door de lens van Trump. ‘Ik heb het eerlijk gezegd zo snel geschreven omdat ik het wilde uitbrengen voordat een grote ramp de VS treft.’
Wat vindt u van de beslissing van de Verenigde Staten om uit het klimaatverdrag van Parijs te stappen?
‘Dat was in essentie een pr-beslissing ten faveure van het merk Trump. De regering-Trump had al besloten zich niets van dat verdrag aan te trekken – veel meer dan een richtlijn die de VS wilden aanhouden middels Obama’s Clean Power Plan was het toch niet. Dus ook als de VS wel in het verdrag waren gebleven, had dit gedrag ertoe kunnen leiden dat andere landen zouden zeggen: “Dan hoeven wij ons er ook niet aan te houden.”
Dus u ziet nog redenen voor optimisme?
‘Er is altijd hoop.
Maar ik ben niet bijzonder optimistisch – niet voor deze planeet, niet voor zijn bewoners. Ik zie nog wel een smal pad en het is aan ons om dat te verbreden. Ik hoop dat progressieven inspiratie putten uit de wederopstanding van de Britse Labour Party onder Jeremy Corbyn. Het zegt wat dat ik dit jaar de internationale spreker op hun partijconferentie mocht zijn, een plek die voorheen voor mensen als Hamid Karzai en Bill Clinton werd gereserveerd.
Het schijnt dat Tony Blair uw speech geweldig vond.
(lacht)
‘Ik weet zeker dat hij hem absoluut heeft verafschuwd.’

De utopische dromen van Naomi Klein (Michael Persson Volkskrant 1 juli 2017):
Activiste is radicaal van gedachten veranderd in nieuwste boek Ze sprak zich altijd al uit tegen globalisering, maar kwam nooit met een alternatief. Met haar nieuwste boek is activist Naomi Klein radicaal van gedachten veranderd. Door: Michael Persson 1 juli 2017 Naomi Klein komt het podium op. Ze heeft een nette zwarte broek aan met een zwart jasje en draagt daarover een zilverwitte sjaal. Met haar hakken en haar sjieke kapsel zou ze ook een ambassadeur kunnen zijn, maar ze is een activist, ze is de vrouw die al jaren het verzet leidt tegen de economie zoals we die kennen en die nu de strijd aanbindt met de Amerikaanse president Donald Trump.
De oplossing is dus geëvolueerd, maar wat de diagnose betreft vindt Klein dat ze het al die tijd wél bij het rechte eind heeft gehad. In haar nieuwe boek, een schotschrift tegen Trump en de politieke en economische krachten die hem mogelijk hebben gemaakt, komen de drie lijnen samen die ze in haar eerdere werken heeft beschreven. Doorlopende crisis
Volgens Klein is Trump een doorlopende crisis en geeft hij daarmee de Republikeinen vrij spel om hervormingen door te voeren. En ten derde ziet ze in het Witte Huis van Trump het ultieme bewijs dat het traditionele bedrijfsleven zijn uiterste best doet klimaatbeleid te saboteren, zoals ze beschreef in This Changes Everything, in het Nederlands verschenen met de titel No time (2014).
Trump is een
monster van Frankenstein, schrijft Klein, waarvan de ledematen zijn samengesteld uit alle rechtse trends die ze in haar boeken heeft gesignaleerd. Dat betekent ook dat Trump geen aberratie is, maar de culminatie, het logische eindpunt, van de rechtse geloofsartikelen in Noord-Amerika. 'Dat inhaligheid goed is. Dat de markt heerst. Dat alleen geld ertoe doet. Dat witte mannen beter zijn dan de rest. Dat de natuur geplunderd mag worden. Dat de kwetsbaren hun lot verdienen en dat de 1 procent hun gouden torens verdienen. Dat publiek bezit verdacht is en geen bescherming verdient. Dat we omringd worden door gevaar en alleen op onszelf moeten passen.'

Jan van der Putten doet in Buitenhof 16 april 2017 verslag over de veranderende wereldsituatie en laat zien hoe Xi Jinping, volgens de leer van Confucius Donald Trump onderricht.

De Vijf Fasen van het Yin/Yang-symbool laten zien dat het primair om 10 Dimensies (10 relaties) gaat. De 5 relaties die de bollen met elkaar verbinden, een pentagoon toont de natuurlijke -, de scheppende kringloop, terwijl de 5 interne relaties een pentagram de beheers - en de vernietigende interacties uitbeelden.
De
wijsheid van Pythagoras steunt op de geest van het esoterisch Boeddhisme. De leer van Laozi en Confucius uit China is nauw met de filosofie van Pythagoras verwant. Het is namelijk ook op de drie kringlopen 'Scheppen, Behouden en Vernietigen' (Trimurti) gebaseerd. Dit komt ook naar voren wanneer de vijf-elementenleer van de Traditionele Chinese Geneeskunde met de boeddhistische invalshoek wordt vergeleken.

Xi Jinping is al vroeg onsterfelijk (Marije Vlaskamp Volkskrant 25 oktober 2017 p. 21):
Xi Jinping heeft voor elkaar wat Deng Xiaoping en Mao Zedong ook lukte: zijn wil is wet.
China heeft er sinds vandaag een nieuwe ideologische bouwsteen bij. Het 'Xi Jinping Denken voor Socialisme met Chinese Karakteristieken voor een Nieuw Tijdperk' is opgenomen in het handvest van de communistische partij.
De communistische partij hecht bijna overdreven aan procedures die de eenpartijstaat een democratisch vernisje geven, zoals ceremoniële stemmingen over beslissingen die achter de schermen al lang zijn genomen. Voor deze leidraad werd dat moment echter niet afgewacht: daags na de opening van het partijcongres verdrongen partijprominenten zich al in de staatsmedia met gezwijmel over het 'historisch' Xi Jinping-Denken.
Wat is de invloed van zo'n theorie op het dagelijks leven?
Het
Nieuwetijdsdenken komt niet uit de lucht vallen: Xi baseert zich op werkelijke tegenstellingen in de samenleving, waarin elke Chinees zich herkent. Chinese marxisten geloven dat vooruitgang wordt aangedreven door strijd. Die wordt veroorzaakt door tegenstellingen, die moeten worden opgelost. Zo voedde in China de tegenstelling tussen de steeds groter wordende materiële behoeften van de bevolking en de achterlopende productie een economische inhaalrace die China tot de tweede economie ter wereld heeft gemaakt. Dat project is na dertig jaar afgerond. China staat nu voor een nieuwe tegenstelling: onevenwichtige ontwikkeling versus behoefte aan welvaart en een prettig leven. Xi's Nieuwetijdsdenken schrijft in de gebiedende wijs voor hoe China de komende dertig jaar die nieuwe tegenstelling aanpakt.
Merkt het buitenland daar iets van?
De fall-out van het Nieuwetijdsdenken in de praktijk is nog niet helemaal te overzien, maar vanaf vandaag worden in China alle mogelijke beleidsterreinen zoals
economie, defensie en buitenlands beleid onder de loep gehouden om te zien of het alles wel netjes op de nieuwe theorie van Xi is gestoeld. Indien nodig wordt de koers aangepast.
Xi heeft het Chinees socialisme per decreet uitgeroepen tot het beste politieke systeem ter wereld - niet alleen voor Chinezen, maar als een directe concurrent van de westerse liberale normen en waarden. Omdat China na ruim dertig jaar economische expansie overal ter wereld economische belangen heeft, beperkt de invloed van het Nieuwetijdstijden zich zeker niet tot de Volksrepubliek. In de woorden van persbureau Xinhua: 'Het is tijd om China's pad te begrijpen, want het lijkt erop dat China door zal gaan met zijn triomftocht.'

Rollen in geopolitiek worden omgekeerd (Mark Leonard directeur van de European Council on Foreign Relations Volkskrant 9 maart 2016 p. 25):
Geopolitiek Niet het Westen pleegt nog militaire interventies, maar landen als Rusland, China en Saoedi-Arabië.
In de jaren negentig hebben westerse landen, na de genocides in Rwanda en op de Balkan, de doctrine van de 'humanitaire interventie' ontwikkeld. Deze Responsibility to Protect (R2P) stelde landen verantwoordelijk voor het welzijn van hun bevolking en dwong de internationale gemeenschap in te grijpen als regeringen er niet in slaagden burgers te beschermen tegen massale wreedheden - of als ze zelf hun burgers bedreigden. De doctrine gooide het concept van nationale soevereiniteit overboord, en in landen als Rusland en China werd zij al snel gezien als een vijgenblad voor door het Westen gesponsorde regimeverandering.
Potentieel voor instabiliteit
Daarom is het op zijn zachtst gezegd ironisch dat Rusland een concept hanteert dat vergelijkbaar is met R2P ter rechtvaardiging van zijn interventie in Syrië, zij het dat in dit geval de regering tegen haar burgers wordt beschermd in plaats van andersom. De Russische inspanningen zijn feitelijk een argument voor de terugkeer naar het tijdperk van de absolute soevereiniteit, waarin regeringen de enige verantwoordelijken zijn voor wat er binnen hun grenzen gebeurt.
Het Russische standpunt weerspiegelt ook de voorkeur die het land heeft voor stabiliteit boven gerechtigheid en zijn aanvaarding van de legitimiteit van autoritaire heerschappij.
Terwijl een nieuwe orde vorm krijgt, zullen de rollen die landen de afgelopen vijfentwintig jaar hebben gespeeld worden omgedraaid. In het Westen zal het concept van de soevereiniteit en het beperkte gebruik van militaire macht een comeback maken, terwijl nationale leiders die van oudsher hebben opgeroepen tot terughoudendheid steeds stoutmoediger zullen worden ten aanzien van het inzetten van hun strijdkrachten.

Ook Poetin en Xi hebben de VN nodig of VN-top: Nemen de nieuwe wereldleiders het over? (Michael Persson de Volkskrant 26 september 2015, p. 5):
'Een zelfzuchtige en grenzeloze honger naar macht en materiële welvaart leidt zowel tot uitputting van natuurlijke hulpbronnen als tot uitsluiting van de zwakkeren', zei Paus Franciscus vrijdag in de plenaire zaal van de Verenigde Naties in New York. Een moreel appel, waarmee hij zijn persoonlijke agenda aan die van de VN koppelde. Etc.
Deels is de chaos te wijten aan de Verenigde Naties zelf. Het voorkomen van de 'gesel van de oorlog', het belangrijkste doel waarom de organisatie in 1945 werd opgericht, lukt de laatste jaren slecht. De Veiligheidsraad heeft niets kunnen uitrichten om de slachting in Syrië en de annexatie van de Krim te voorkomen, vooral dankzij veto's van Rusland en China. Een Britse oud-ambassadeur bij de VN noemde Syrië in The Guardian een 'vlek op het geweten van de Veiligheidsraad, de grootste mislukking van de laatste jaren'. Volgens hem heeft dit falen 'zeker gevolgen voor de status van de Verenigde Naties als geheel'.
En nu staan de mannen achter die veto's Poetin en Xi, toch vrolijk op het podium van de organisatie die zij tandeloos maken. Hoe gaat dat samen?
Het is de paradox van een multipolaire wereld. Na de val van de Sovjet-Unie waren het twee decennia vooral de Verenigde Staten en Europa die de wereld op sleeptouw probeerden te nemen (lang niet altijd met succes, zie de Balkan, Rwanda en Irak). Poetin en Xi vertegenwoordigen de nieuwe wereldorde, waarin de macht over veel meer landen verdeeld die steeds meer hun eigen weg kiezen. Om die onafhankelijkheid te laten zien hebben ze echter wel een gemeenschappelijk podium nodig, en zelfs applaus. De Algemene Vergadering van de Verenigde Naties vormt letterlijk het wereldtoneel.

Om het morele kompas weer centraal te plaatsen is Paus Franciscus in de RK intensief bezig met een cultuuromslag. Willem Scheepers verwijst naar de columnist Andrew Hill, die laat zien dat de kersttoespraak van de paus ook van toepassing is voor leidinggevenden in het reguliere bedrijfsleven.
Tot slot:
NB; op social media wordt al direct de vraag gesteld of e.e.a. ook geldt voor Politiek, Overheid, Publieke Sector? Ik vermoed dat Paus Franciscus het daarmee eens is.

Westerse benauwdheid steekt schril af bij Xiaobo's moed (Bert Lanting Volkskrant 15 juli 2017 Bijlage Zaterdag p. 17):
Het is moeilijk voor te stellen dat de leiders van een grootmacht als China, een regime dat erin is geslaagd honderden miljoenen mensen uit de armoede te verheffen, zo benauwd zijn voor een dissident die ze voorgoed het zwijgen hebben weten op te leggen. Maar waarschijnlijk vreesden ze hem juist omdat hij geen geweld predikte, maar volstrekt vreedzaam opkwam voor vrijheid, democratie, mensenrechten en een eerlijk rechtsstelsel (burgerrechten).
Die universele verlangens legde Liu vast in 2008 in een manifest waarin hij pleitte voor politieke hervormingen. De autoriteiten vatten dat op als een oproep het staatsbestel omver te werpen en lieten hem tot 11 jaar gevangenisstraf veroordelen. Zelfs toen bleek dat hij aan leverkanker leed, ontzegden ze hem het recht tenminste in vrijheid te sterven. In plaats daarvan lieten zij de staatstelevisie beschamende beelden uitzenden waaruit moest blijken dat hij op zijn sterfbed met alle zorg was omgeven door de staat.
Maar wie goed heeft geluisterd, moet het zijn opgevallen hoe terughoudend de westerse landen juist zijn geweest met hun kritiek op de behandeling van Liu en andere Chinese dissidenten die wegens hun ideeën vastzitten.
Mensenrechten lijken sinds het aantreden van president Trump compleet te zijn verdwenen uit het buitenlandse beleid van de Verenigde Staten. Maar ook de Europese landen zijn huiverig dit gevoelige onderwerp aan te roeren, uit vrees de handelsrelaties met het machtige China te bederven.
Die benauwde houding steekt wel heel schril af tegen de moed van Liu om het louter met ideeën op te nemen tegen het Chinese bewind.

Ongemakkelijke bondgenoot of Relatieperikelen met Saoedi-Arabië, een ongemakkelijke bondgenoot (Rob Vreeken Volkskrant 11 juni 2016 katern Vonk p. 6-7):
Handel versus mensenrechten
Nederland werkt samen met het land dat lijfstraffen toepast en een intolerante vorm van islam exporteert. Relatieperikelen in zes hoofdstukken.
5 DE STICKER VAN WILDERS
Kortsluiting in de betrekkingen tussen Nederland en Saoedi-Arabië! Het knettert en het vonkt, nadat PVV-leider Geert Wilders eind 2013 een anti-islamsticker heeft verspreid waarop de Saoedische vlag staat afgebeeld met de tekst 'De islam is een leugen. Mohammed is een boef. De Koran is gif'. Wilders laat de sticker ook bezorgen bij de Saoedische ambassade in Den Haag, nota bene in een envelop van de Tweede Kamer.
De rapen zijn gaar. De Saoedi's dreigen met sancties tegen Nederlandse bedrijven en met het verlenen van visa wordt de duimschroef aangedraaid.
De Nederlandse regering panikeert. De sticker kan 'vele banen kosten', zegt premier Mark Rutte. De Nederlandse export van jaarlijks 2,2 miljard euro staat op het spel. Bedrijven als Friesland Campina en baggeraar Boskalis hebben voor honderden miljoenen geïnvesteerd in het land.
Het is een mooie casus van handelsbelangen versus vrijheid van meningsuiting.
Nederland kiest voor het eerste, overigens zonder het laatste op te geven. Topdiplomaten reizen af naar Riyad om de boel te sussen. Bewindslieden tuimelen over elkaar heen om de sticker 'walgelijk' te noemen. Werkgeversorganisatie VNO-NCW plaatst een advertentie in Saoedische dagbladen om 'deze beledigende en provocatieve acties volledig te veroordelen'.
Nederland komt met de schrik vrij. Het verlenen van visa gaat nog geruime tijd stroperig en Nederlandse bedrijven klagen over onwil aan Saoedische kant, maar na enkele maanden lijkt de relatie genormaliseerd, zo laat minister Koenders de Tweede Kamer eind 2014 weten. Wilders vindt de ophef maar onzin. Volgens hem had Nederland 'dat verschrikkelijke land' allang moeten boycotten.

Stop vervolging activisten in Israël of Nederland moet zich distantiëren van vervolging activisten in Israël (Galit Saporta de Volkskrant 1 februari 2016, p. 18):
Israël Nederland moet als vriend van Israel de noodklok luiden over de vervolging van activisten daar.
De toenemende internationale kritiek op de Israëlische
bezetting van Palestijns gebied, met name op de dagelijkse schending van mensenrechten, blijft niet onopgemerkt. De Israëlische autoriteiten kunnen deze kritiek dan ook niet langer negeren, alleen geloven zij dat er niets mis is met de bezetting en geven de schuld aan de mensenrechtenorganisaties die de bezetting aan de kaak stellen.
Anno 2016 kent Israël een tot nu toe
ongekende politieke vervolging van mensenrechtenactivisten. Het gaat hierbij om een gezamenlijke campagne van regering, parlement, justitie, politie en rechtse belangenorganisaties die erop gericht is iedereen die zich tegen de bezetting uitlaat de mond te snoeren en elke kritische activiteit in de kiem te smoren. Mensenrechtenactivisten worden in de publieke opinie als verraders afgeschilderd, en er wordt aan nieuwe wetgeving gewerkt die mensenrechten- organisaties zal beletten gelddonaties uit het buitenland te krijgen.
Het recente EU-besluit om duidelijk onderscheid te maken tussen Israël en de gebieden die het in 1967 heeft bezet, is ook het gevolg van het werk van de Israëlische activisten. Zij zijn al jaren bezig in Israël en daarbuiten bekendheid te geven aan wat er in de bezette gebieden onder Israëlisch militair bestuur gebeurt.
Nederland, dat het
beschermen van mensenrechtenactivisten hoog in het vaandel heeft, hen jaarlijks prijzen toekent en hun organisaties financieel steunt, moet zich duidelijk uitspreken tegen de vervolging. Als vriend van Israël dient Nederland alle diplomatieke middelen in te zetten tegen deze kwalijke ontwikkelingen, die Israël verder doen afglijden op het hellende vlak dat tot het einde van de democratie zal leiden.

Het artikel Beginselloze Kamer maakt PVV de grootste van Sytze Faber bevestigt dat de kerstboodschap van de paus ook voor politici geldt:
Het antidiscriminatiebeginsel van art. 1 van de Grondwet is bij de koning en de Hoge Raad in betere handen dan bij de Kamer.
De mensen in het rampgebied noemde Timmermans tuig, dat met lijken had gezeuld, trouwringen had geroofd en paspoorten had gejat. Sloeg nergens op. Onafhankelijk onderzoek wees uit dat ze geen rovers en lijkenschenders waren, maar reddingwerkers die professioneel en met respect omgingen met de stoffelijke overschotten en de persoonlijke bezittingen. Een excuus kon de narcistische Timmermans niet over zijn lippen krijgen.
Hij fabuleerde er ook lustig op los over wat de inzittenden hadden gedaan toen ze wisten dat ze gingen crashen. Elkaars hand vastgehouden? Een kind aan het hart gedrukt? Elkaar liefdevol aangekeken?
Vorige week gaf de Hoge Raad, ons hoogste rechtscollege, alvast een paukenslag. De vrijheid van meningsuiting mag volgens de Raad niet als argument worden gebruikt voor het discrimineren en denigreren van minderheidsgroepen. Zeker niet door politici. Daarmee komt een veroordeling van Wilders in het verschiet te liggen.
Politici hebben volgens de Hoge Raad juist een voorbeeldfunctie bij het tegengaan van het koeioneren van minderheden. Adeldom verplicht. Dat is andere koek dan het slappe wegkijkgedrag in de Kamer.
Leve de Hoge Raad! Leve de Koning!

Dertig jaar privatisering, verzelfstandiging en marktwerking (WRR Bart Stellinga 2012):
Conclusies''' (p. 91):
Het beleid was veelal pragmatisch, maar er was desalniettemin sprake van een ‘aanhoudend pragmatisme’: er werd niet afgeweken van het ingeslagen pad en het optimisme over de positieve effecten die zouden worden bereikt als de transitiefase eenmaal voorbij was, was groot. De theoretische veronderstellingen die hieraan ten grondslag lagen over de effecten van verzelfstandiging, marktwerking en privatisering speelden hierbij een belangrijke rol. Nieuwe beleidsideeën werden opmerkelijk voortvarend en op grote schaal in nieuw beleid vertaald, waarna men ontdekte dat de praktijk weerbarstiger was dan gedacht. Als de beleidspraktijk anders uitpakte dan de beloftes van de theorie, werd dit doorgaans geweten aan de praktijk, niet zozeer aan de theorie. De vraag of het beleid wel op de juiste leest geschoeid was, bleef zo lange tijd onder de radar van het beleid en het debat daarover (wrr 2012).

Blijf jezelf in elke discussie voorhouden: stel dat die ander voor 1 procent gelijk heeft. Wat zou dat dan betekenen?’ (Petter Wieringa interviewt Lammert Kamphuis de Volkskrant 26 oktober 2023, p. 28):
Met de verkiezingen op komst en de oorlog in Gaza dreigt de
polarisatie in de samenleving toe te nemen. Filosoof Lammert Kamphuis, die pleit voor ‘perspectivistische lenigheid’, komt met een remedie.
Het is bewezen dat er dan dopamine vrijkomt in de hersenen, een stofje dat een fijn geluksgevoel oplevert. Vandaar ook de titel van mijn laatste boek:
Verslaafd aan ons eigen gelijk. Dat is dus letterlijk het geval.

Nederlanders zien het disfunctioneren van de overheid als het grootste probleem (Margriet Oostveen de Volkskrant 25 oktober 2023, p. 7):
Nederlanders noemen het
disfunctioneren van politiek en bestuur het belangrijkste maatschappelijke probleem. Daarna volgen op volgorde van belangrijkheid: inkomen en prijzen, immigratie en integratie, klimaat en stikstof, en – op gelijke hoogte met klimaat – wonen en leefomgeving.

Baudet (Albert Boekema - Brief van de dag de Volkskrant 25 oktober 2023, p. 29):
In 1973 organiseerde mijn school, heel modern, een politiek debat voor alle leerlingen die al mochten stemmen. Sprekers van diverse partijen trachten onze zieltjes te winnen. De meest opvallende verschijning was een zeer gesoigneerde heer op leeftijd, keurig in maatpak, die vol vuur over democratie sprak en in het bijzonder zijn voortreffelijke partij van de jonge Drees aanprees: DS‘70.
Mede door
vader en opa Baudet is mijn politiek bewustzijn gewekt. De naam Baudet stond voor mij 50 jaar voor kritisch denken zonder complottheorieën.

Advocaat Bénédicte Ficq (Peter de Waard de Volkskrant 25 oktober 2025, p. 31):
Ze werd meerdere keren verkozen tot beste strafpleiter van Nederland en had gemakkelijk achterover kunnen gaan zitten. In plaats daarvan richtte ze haar pijlen op
Tata Steel, Chemours en de tabaksindustrie. Via massale civiele claims én door strafrechtelijke aangifte te doen tegen hun ceo’s.

Afrekenen met de ‘eigen schuld, dikke bult’-ideologie
Naar winst graaien, of naar statiegeld (Ron Meyer De Groende Amsterdammer 19 oktober 2023, p. 32-35):
Ineens hebben alle politici en media het over
bestaanszekerheid. Het is hét thema van de verkiezingen in november. Maar waarom nu pas? Al decennia zijn honderdduizenden gezinnen één kapotte koelkast van het ravijn verwijderd.

SP-politicus Ron Meyer wil dat de onmisbare klasse zichtbaar wordt: ‘Het is de rode draad door het toeslagen- en chroom-6-schandaal en Groningen’ (Ariejan Korteweg interviewt Ron Meyer de Volkskrant 11 juni 2021):
Bij de vraag waar het met Nederland heen moet, speelt
klassebewustzijn nog amper een rol. Dat moet veranderen, vindt SP-politicus Ron Meyer. Met het boek De ONMISBAREN wil hij dat de kennis en pijn van zijn Heerlense buurtgenoten zichtbaar worden.

Commerciële zorg splijtzwam in kabinet (Gijs Herderscheê en Raoul du Pre de Volkskrant 17 augustus 2016 p. 1):
Winstuitkering of niet
De strijd over marktwerking in de zorg staat weer op losbarsten. Met PvdA en VVD tegenover elkaar.
Kapitalistische vechtmarkt
De
SP voorziet dat, als het verbod op winstuitkering verdwijnt, de zorg echt een kapitalistische vechtmarkt wordt waar financiële belangen boven patiënten gaan. De reserves van de zorgverzekeraars - een slordige 10 miljard euro - vallen dan in handen van commerciële verzekeraars, vrezen de socialisten. PvdA en CDA, die met de SP het verbod willen handhaven, uiten zich voorzichtiger maar nemen het zekere voor het onzekere.
Verkiezingsthema
Vooral de SP is vastbesloten een groot verkiezingsthema te maken van de strijd om de zorg. 'Hou op met geldverspillende zorgverzekeraars en hun labyrint aan ondoorgrondelijke polissen', zoals partijvoorzitter
Ron Meyer het zegt. Hij hoopt op een 'volksbeweging' tegen de verzekeraars. Het SP-plan tot invoering van één nationaal zorgfonds voor iedereen, zonder eigen risico voor de premiebetaler, kreeg bijna 100 duizend steunbetuigingen, inclusief die van ouderenpartij 50Plus en van het Ouderennetwerk van de PvdA.
Het selling point voor de VVD is het economisme dat Jesse Klaver bestrijdt.

Blok zet betwist plan bouwcontrole voort (Joost de Vries Volkskrant 17 augustus 2016 p. 21):
Instortingsgevaar doordat een stalen ligger te veel gewicht moest dragen: dat gebeurt als private bedrijven toezicht houden op bouwbedrijven, constateren Haagse gemeenteambtenaren. Maar Blok houdt eraan vast.
Bouwbedrijven leveren ondermaats werk als de gemeente het toezicht uit handen geeft aan private bouwinspecteurs, zo waarschuwt Den Haag in een rapportage gericht aan minister Blok van Wonen. Toch wil de minister per 2018 de kwaliteitscontrole weghalen bij gemeenten en neerleggen bij de bouwsector zelf.

Als er iets fout gaat gaat het goed mis (Jan van der Putten Volkskrant 2 januari 2015 katern Vonk p. 6-7):
Ruim 24 eeuwen na zijn dood is de Griekse geschiedschrijver Thucydides weer volop actueel. Zijn analyse over de oorzaak van de Peloponnesische Oorlog (431-404 v. Chr.) tussen Athene en Sparta is herontdekt door de Amerikaanse politieke wetenschapper Graham Allison.
Tanende machten
Allison ziet in Thucydides' analyse een paradigma van wat er kan gebeuren als een heersende grootmacht zich door een opkomende macht bedreigd voelt. Wat ze ook doen of juist niet doen, hoe ze ook op elkaar reageren, de valstrik van een oorlog is steeds dichtbij. De kans dat de rivalen daarin trappen, is historisch heel groot: sinds de 16de eeuw heeft dit soort conflicten zich volgens Allison zestien keer voorgedaan; twaalf keer is het tot oorlog gekomen.
De Chinese leider Xi Jinping is zich daarvan goed bewust. Thucydides' valstrik bestaat niet, zei hij bij zijn bezoek aan Amerika in september, 'maar als belangrijke landen keer op keer strategische misrekeningen maken, dan kunnen ze voor zichzelf zo'n valstrik zetten'. Vertaald: als Amerika en China niet uitkijken, kan er een oorlog tussen hen uitbreken. Historische precedenten zijn er genoeg. De laatste vijf eeuwen is slechts in vier van de zestien gevallen van verschuivend machtsevenwicht een oorlog uitgebleven: de overgang van de wereldhegemonie van Engeland op Amerika verliep vreedzaam, en de grote krachtmetingen na de Tweede Wereldoorlog werden evenmin op het slagveld beslist. Dat waren volgens Allison de gewapende vrede tussen de Sovjet-Unie en Japan, de Koude Oorlog en de Duits-Franse rivaliteit om de hegemonie in Europa. Gaat de mensheid dan toch vooruit?
Amerika zou China's opkomst moeten aanvaarden en de gemeenschappelijke belangen laten prevaleren. Veel hangt af van de vraag wie de nieuwe Amerikaanse president wordt. Intussen hebben de Chinezen de tijd De kunst van het oorlogvoeren te bestuderen van hun legendarische strateeg Sun Tzu, die bijna een eeuw voor Thucydides leefde. Zijn beroemdste uitspraak: 'Het toppunt van bekwaamheid is de vijand verslaan zonder te vechten.'

Een zee van nationale gevoeligheid (Fokke Obema interviewt Henk Schulte Nordholt Volkskrant 12 juli 2016 p. 12-13):
Stelt het Westen zich in deze kwestie verstandig op?
'Nou, het gaat vooral om de VS, want Europa speelt geen rol. Je hoort wel eens het pleidooi voor een Europese rol als 'eerlijke bemiddelaar', maar in Chinese ogen kan Europa dat helemaal niet bij gebrek aan militaire macht.
'Wat de VS betreft, zie je dat er in Washington steeds minder wordt geloofd in het medeverantwoordelijk maken van China in de wereld. Op sommige terreinen lukt dat nog wel vanwege gedeelde belangen, zoals bij het klimaatakkoord van Parijs. Maar een echte samenwerking is niet mogelijk. Dat zit er niet in, omdat de huidige generatie leiders ervan overtuigd is dat Washington uit is op 'regime change' in Peking. Bij zoveel wantrouwen kiezen de Amerikanen voor het indammen van de Chinese invloedssfeer.
'Eerlijk gezegd zie ik daar ook geen alternatief voor. Voortmodderen is eigenlijk het beste waar we op kunnen hopen. Want het alternatief is oorlog.'

China-kenner bedrijft hetze tegen Xi's China (Dirk Nimmegeers de Volkskrant 11 juli 2016 p. 19):
De kritiek van Frank Pieke op China onder Xi Jinping bestaat uit een mix van hele en halve onwaarheden.
Appeasementpolitiek
Pieke maakt een toespeling op betrekkingen tussen China en Afrikaanse landen die hij niet met naam noemt. De hoogleraar doet alsof China de wil of mogelijkheid heeft op andere derdewereldlanden druk uit te oefenen, maar Peking is altijd zeer consequent geweest: vreedzame co-existentie, niet-inmenging en solidariteit. Individuele politici of zakenmensen die hiervan afwijken krijgen meteen lik op stuk in Afrika, en in China.
Slordige argumentatie,
een mix van hele en halve onwaarheden vormen de grondslagen van een theorie over het karakter van China onder Xi Jinping. Professor Pieke formuleert eerst nog voorzichtig en uiteindelijk met stelligheid dat China 'een regime met een nationaalsocialistische strategie' kent. Dan gaan alle remmen los: in een absurde vergelijking sleept hij er de appeasementpolitiek bij. 'Europa moet... optrekken met de VS, Japan en buurlanden van China'... duidelijk maken 'wat de spelregels van het internationaal recht zijn' en 'grezen aan het Chinese regime stellen.'
De uitspraken zijn Pieke, inderdaad '
een van de grootste China-kenners van Nederland', onwaardig. Met contraproductieve adviezen wijst hij de best denkbare economische en politieke weg voor het oude continent af: de acceptatie van het Chinese aanbod voor een vredelievende samenwerking op basis van wederzijds respect en om van elkaars sterke punten te profiteren.

'Xi's China koerst af op nationaal-socialisme' (Fokke Obbema interviewt Frank Pieke Volkskrant 2 juli 2016 p. 21/22):
Hoe moeten wij in het Westen ons daartoe verhouden?
'We moeten oppassen niet terecht te komen in de positie van Chamberlain (de Britse premier die in 1938 een pact met Hitler sloot, red.). We moeten onderkennen dat er goede ontwikkelingen zijn, in de richting van een meer welvarend land dat meedoet aan de mondialisering, een land met mondige en slimme burgers. Maar we moeten ook grenzen stellen aan een regime dat een nationaal-socialistische strategie omarmt.'
Wat kunnen we concreet doen?
'We moeten optrekken met de VS, Japan en buurlanden van China. Die bevinden zich in een andere positie dan Europa, omdat zij direct belanghebbenden zijn bij de territoriale geschillen. Europa is dat niet en kan zich opwerpen als onafhankelijk bemiddelaar: duidelijk maken wat de spelregels van het internationaal recht zijn en meehelpen bij de handhaving. China kan geen uitzonderingspositie claimen omdat het soevereiniteitsaanspraken heeft en denkt recht te hebben op revanche.'
China trekt zich van die regels toch niks aan? Het VN-tribunaal dat hierover uitspraak doet, wordt niet erkend.
'Het is dan ook van het grootste belang dat China dat wel gaat erkennen. We moeten ze ervan overtuigen dat zo'n procedure geen westerse samenzwering is. Dat zal moeilijk zijn en veel conflicten opleveren. Maar we zullen dit regime met nationaal-socialistische trekken duidelijk moeten maken: er zijn grenzen.'

Jongeren in spiegelland of De kracht van het corps is de beslotenheid en verwarring (Sander van Walsum Volkskrant 24 december 2016 katern Vonk p. 14-15):
Voor niet-leden is het appeal van corpora moeilijk te begrijpen. Sander van Walsum, oud-lid, legt uit waarom het corps desondanks nog steeds bloeit.
Volgens de leer van de cognitieve dissonantie groeit de behoefte om ergens bij te horen naarmate aan de toelating zwaardere eisen worden gesteld. En wie de initiatie heeft doorstaan, zal niet snel de behoefte voelen om het lidmaatschap te versmaden of om zich tegen de vereniging te keren.
Nasleep van incidenten
Het corps brengt niet altijd het beste in de mens naar boven. In die zin onderscheidt het zich niet wezenlijk van 'de kille', waar aanpassingsvermogen vaker wordt gehonoreerd dan moreel hoogstaand gedrag. Verhalen van reünisten over vroeger zijn dan vaak ook wat dubbelzinnig. Enerzijds komen ze te spreken over de uitbundige, zij het wat wereldvreemde, lol en de 'vriendschappen voor het leven' die tijdens de studententijd werkelijk ontstaan. Anderzijds is er de schaamte over een te grote meegaandheid en een te sterk ontzag voor gezette jongemannen in een krap zittend pak. En ze gêneren zich plaatsvervangend voor incidenten, zoals die bij Vindicat. Het corps als karakterologische leerschool werpt pas later in het leven z'n vruchten af. Als het goed is.

'Ik verwacht dat we de sociale advocatuur kapotmaken' (Elsbeth Stoker Volkskrant 5 juli 2016 p. 8-9):
De plannen van het kabinet om fors te bezuinigen op de kosten voor gratis rechtsbijstand zijn desastreus, zegt raadsman Erik Thomas. Voor advocaten, maar ook voor hun cliënten.
'Advocaten zijn er voor de checks and balances, dat is een van de fundamenten van de rechtsstaat.
Stel je voor: als je verdacht wordt van het kweken van hennep, heb je tegenwoordig niet alleen te maken met justitie. Ook met de gemeente die je huis wil sluiten, de woningcorporatie die je uit je huis wil zetten, de energiemaatschappij die je een gepeperde naheffing stuurt en de kinderbescherming omdat je je kinderen zou hebben blootgesteld aan de gevaren. En dat terwijl de rechter nog niet eens vastgesteld heeft of je wel schuldig bent. Jij voert een oorlog op vijf fronten en je hebt daarbij recht op een goede advocaat.'

Revolutionair grondmotief van de moderniteit, zoals verwerkt in politieke/rechtsfilosofie en in de sociale/politieke wetenschappen (Wim Couwenberg Civis Mundi 13 januari 2014):
Zoals eerder uiteengezet,[1] wordt het moderniseringsproces gekenmerkt en tegelijk voortgestuwd door de polair-dialectische spanning tussen het beheersings- en het emancipatiemotief. Aan beide motieven ligt een nieuw geloof ten grondslag, het geloof in de vooruitgang van mens en samenleving door doelbewust menselijk handelen op basis van rationele analyses. Beide concurrerende motieven vinden in de moderne cultuur een gemeenschappelijke verankering in een rationalistisch mens- en wereldbeeld. Zij vertegenwoordigen ieder een specifieke strekking van dit mens- en wereldbeeld, te weten rationele beheersing én bevrijding. En in hun onderlinge spanning en verwevenheid creëren zij een bron van weergaloze dynamiek, een tomeloze expansiedrift op alle terreinen des levens en een toenemende versnelling van het historische proces.

De vraag die gesteld kan worden is in hoeverre hangen de veel besproken debacle’s Enron, Parmalat, Ahold, Shell, Betuwelijn en HSL, de vernieuwingen in het onderwijs (het Nieuwe Leren) en de kredietcrisis met de organisatiecultuur samen? Elk probleem heeft specifieke kenmerken, maar er kan ook van een generiek patroon worden gesproken. Aan een cultuur ligt wel degelijk een receptuur (evolutieplan, moraal van het verhaal) ten grondslag, die door de afzonderlijke ingrediënten, de individuele mens gezamenlijk wordt gecreëerd. Een structureel probleem vraagt om een structurele oplossing.

Premier Medvedevs zit met zijn beste wensen vanuit Moskou waarschijnlijk dichter bij de waarheid dan de retoriek van Jeroen Dijssselbloem vanuit Brussel. Dirk-Jan van Baar heeft gelijk dat het probleem in de kern schuilt in het 'neoliberale' keurslijf, het marktfundamentalisme uit Brussel.

In bedrijven waar het misgaat wordt vaak het spel van de 'dubbele’, de verborgen agenda gespeeld. Het betekent zoveel dat een persoon eerst voor zijn eigenbelang kiest, dan voor het belang van zijn collega's, vervolgens voor het echelon boven hem en pas tot slot voor het belang van het bedrijf. Het zijn de zwakke managers, de 'carrièremanagers' met een groot ego, die dreigen en intimideren om hun gelijk te behalen. De 'carrièremanagers' spelen echter weer in en zijn als het ware de marionet van het echelon boven hen. Veel managers zitten in een netwerk van corruptie. Daarentegen staan managers met een sterk ego wel open voor kritiek. Het hangt van de organisatiecultuur af of met tegenspraak iets wordt gedaan of dat een whistleblower volledig wordt genegeerd.

Ross Douthat over Antonin Scalia (Volkskrant 16 februari 2016 p. 21):
Volgens Ross Douthat, columnist van The New York Times, was Antonin Scalia (1936-2016) de belangrijkste opperrechter in het Amerikaanse Hooggerechtshof.
Op een of andere manier hadden we geluk met het wankele evenwicht in ons hoogste hof. Het stelde beide helften in onze gepolariseerde natie in staat om zich enigszins vertegenwoordigd te weten en het idee te hebben dat er op zijn minst een kans was om te winnen in de meeste controversiële kwesties.

Vijf feiten over terrorisme (Joseph Nye Volkskrant 16 februari 2016 p. 22):
Terrorisme is een serieuze kwestie en moet topprioriteit zijn van onze veiligheidsdiensten, politie, leger en diplomatieke diensten. Het is een belangrijke component van het buitenlands beleid. En het is cruciaal dat we massavernietigingswapens uit handen van terroristen houden.
Maar we moeten niet in de val van de terroristen lopen. Laat de acties van dit tuig zich in lege theaters uitspelen. Als we ze het hoofdpodium van ons publieke discours laten overnemen, laten we ze de kwaliteit van ons leven ondermijnen en onze prioriteiten verstoren. Onze kracht zal tegen ons gebruikt zijn.

Zit het beste tegengif in de islam zelf? (Olaf Tempelman Volkskrant 1 februari 2016 p. 14-15):
Ook bínnen de islam is er verweer tegen de fundamentalistische stroming: het soefisme werpt een ander licht op de Koran. Wat zegt deze 'mystieke islam'?
Vertel me wie uw vijanden zijn en ik zeg u wie u bent. Wie iets van de soefistische islam wil begrijpen, kan beginnen met de bestrijders: dat zijn bolwerken als de Islamitische Republiek Iran, de Moslimbroeders, het Kalifaat, de Taliban en, de fanatiekste bestrijders van allemaal, de Saoedische salafisten.
De jonge historicus Abdel El Hamidi vertelt hoe hij in Fez, de stad van zijn grootouders, een islam leerde kennen die flink verschilde van die uit zijn Rotterdamse jeugd. 'De ontdekking van het soefisme', zegt hij, 'was voor mij een vervolmaking van waar ik altijd al in geloofde - geduld, tolerantie, openheid.' Aan de basis van deze islam ligt hetzelfde boek waarop salafisten zich beroepen. 'Voor een soefi is de Koran een mystíék boek', zegt El Hamidi. 'Dat is de tegenovergestelde benadering van de salafist, die alles letterlijk neemt.'
Asghar Seyed-Gohrab, universitair hoofddocent in Leiden van Iraanse seculiere origine, ontvangt in een kamer met boeken tot aan het plafond. Zijn eigen boek Soefisme, een levende traditie beleefde al drie drukken. Overal waar de islam is, zegt Seyed-Gohrab, is ook soefisme. Ondergronds, bovengronds dan wel in de luwte; in het soefisme zit precies wat volgens islamcritici niet in de islam zit: individualisme, twijfel, reflectie.
In het soefisme voert de weg naar binnen, niet naar buiten - het vertaalt zich niet in politieke bijeenkomsten. De mate waarin soefi's worden bestreden is, kun je zeggen, omgekeerd evenredig aan de directe bedreiging die ze vormen voor de macht van hun bestrijders. Maar soefi's kunnen natuurlijk wel 'de macht veroveren' in de harten van de gelovigen, met alle gevolgen vandien.

Doe geen zaken met Erdogans angstregime (Mehmet Cerit Volkskrant 5 februari 2016 p. 23):
Turkije Samenwerking door de EU met Erdogan zou ook diens ondemocratische praktijken legaliseren.
De autocraat Erdogan onderdrukt zijn tegenstanders. Hij laat zijn critici arresteren om een alleenheerschappij te creëren waarin geen ruimte is voor kritiek op de president.
Zijn repressieve beleid ten aanzien van het oosten van Turkije kan zelfs resulteren in een nieuwe vluchtelingenstroom richting Europa. Want in ruim twintig gebieden geldt een uitgaansverbod vanwege de strijd tegen de terroristische PKK, in sommige gebieden al langer dan zes weken. Miljoenen burgers worden negatief beïnvloed door de zware gevechten.
De schrijver en Nobelprijswinnaar Orhan Pamuk stelde in een interview met de krant Hürriyet niet voor niets dat Europa zijn democratische waarden verloochent via zijn deal met de Turkse regering van 3 miljard euro in ruil voor opvang van Syrische vluchtelingen. Volgens Pamuk negeert de Turkse regering mensenrechten in eigen land op grote schaal en mag Europa daarvan niet wegkijken.

Mission Iimpossible of 'De film is niet bedoeld als VN-bashing' (Rob Gollin Volkskrant 4 februari 2016 katern Vonk p. 12-13):
Twee jaar volgde filmmaker Robert Oey kolonel Joost de Wolf, die de Nederlandse tak van de VN-missie in Mali leidde. De kolonel en de filmmaker over hun keuzen in een letterlijk en figuurlijk mijnenveld.
Uit De Missie
De Wolf ontmoet in Mali een civiel adviseur van Buitenlandse Zaken. Die vraagt om veel beter 'informatiemanagement' en herschikking van de betrokken diensten. De Wolf is obstinaat. 'Het antwoord is nee. Dat gaan we niet doen.' De diplomaat: 'Oké.' De Wolf: 'Op termijn wellicht.' 'Hoe bedoel je? Op welke termijn dan?' 'Niks op welke termijn.'

Bombarderen of Apache-piloot 'werkt niet meer mee aan die poppenkast' (Toine Heijmans Volkskrant 3 februari 2016 p. 23):
Uiteindelijk gaan al die missies over eigenbelang. We doen netjes ons taakje. We draaien netjes ons uitzendinkje. We missen die grote blik. Wat we in Mali doen - hoe effectief is dat? Het is een samenraapsel van landen en bedrijven dat iets doet, zonder duidelijk antwoord op de vraag aan welke kant we staan.'
Bekijk het als een piramide, zegt hij. Vechten doe je op de top van de piramide, tegen de strijders van IS 'maar de voedingsbodem blijft bestaan. Je moet de mensen daar begrijpen. Niet vanuit je eigen westerse superioriteit, maar écht begrijpen.' Peter mist zijn Apache. Maar hij weet ook dat het over is.

Pacificatiemodel of Europese leiders vrezen 2016 tijdens eindejaarstop (Arie Elshout Volkskrant 31 december 2015 p. 21):
De Duitse kanselier Angela Merkel wijst op de 1,5 miljoen vluchtelingen dit jaar. Nooit eerder zo gebeurd. De EU moet deze stroom beheersbaar maken door de buitengrenzen te dichten, anders keren de nationale controles aan de binnengrenzen volop terug. De bewaking van de buitengrenzen en het behoud van Schengen hangen 'existentieel' met elkaar samen, waarschuwt ze. Een mislukking van het eerste, is het einde van het laatste.
De leercurve stijgt
Merkel, de afgestudeerd natuurkundige, wordt de bèta-vrouw en gaat doceren. 'Elke leercurve begint zeer langzaam.' Haar hand trekt een welhaast vlakke lijn. 'We hebben nooit geoefend, maar we leren en dan ontstaat een ander mechanisme.' De curve stijgt exponentieel, de hand schiet omhoog - journalistenogen schieten mee.
Met de landen die geen vluchtelingen willen, praten we net zo lang tot ze accepteren dat het behoud van onze verworvenheden een bijdrage vergt. 'Dat is', zegt Merkel, 'een proces'. Brussels toverwoord. Een politieke kwestie wordt getransformeerd tot technische klus, te klaren met een oliespuit vol vergaderuren.

Om de wereld beter te leren begrijpen wordt in het onderzoeksrapport 'E i V' zowel aan René Girard als aan Alain Finkielkraut, die beide lid zijn van de Académie Française aandacht besteed. Het gaat er niet om op de Heiland en zondebok van het christendom te vertrouwen maar op het zelf.

Michel Serres Rede uitgesproken ter gelegenheid van de intrede van René Girard in de Académie Française (15 december 2015)
U ontdekte de werking van de zondebok, het bindmiddel voor het collectief. U ontdekte ook dat eerste bindend mechanisme: het nabootsen, dat dominantie en dus ook onderwerping voortbrengt. Dit nabootsen ontspringt aan ons zenuwstelsel, zoals onlangs is gebleken met de ontdekking van spiegelneuronen.

De nouveaux philosophes wierpen een nieuw licht op de waarde die traditioneel aan de machtsfactor werd toegekend en die was meegegeven door of toegedicht aan het van Hegel en Marx overgeërfde gedachtegoed. Aldus betwistten zij het (Franse) stereotype dat een intellectueel noodzakelijkerwijs links zou zijn, zoals geïllustreerd werd door Jean-Paul Sartre of, vanuit een geheel andere gezichtshoek, Michel Foucault.
Belangrijk inspiratoren waren ten eerste de wel als peetvader geziene en tot het christendom teruggekeerde nouveau philosophe 'avant la lettre' Maurice Clavel en de joodse filosoof Emmanuel Lévinas. De affiniteit van sommige nieuwe filosofen lijkt groot te zijn met het - wellicht mede onder hun invloed - veranderende denken van een tijdgenoot als Philippe Sollers maar ook met Alain Finkielkraut en Pascal Bruckner.

Hernieuwde bewustwording nationale identiteit (Wim Couwenberg Civis Mundi 31 oktober 2012):
Global paradox
Nationaal identiteitsbesef beantwoordt aan de elementaire behoefte aan een zekere geborgenheid, een eigen plek en identiteit als sociaal wezen. Lange tijd is daarin primair voorzien door familie, stand, kerk, zuil en lokale gemeenschap. Maar naarmate die aan betekenis inboeten als gevolg van economische en politieke moderniseringsprocessen is nationale identiteit een nieuwe identificatiemogelijkheid geworden, die in onze tijd alles te maken heeft met de zogenaamde global paradox: processen van globalisering die hand in hand gaan met hernieuwde bewustwording van lokale, regionale en nationale identiteit. Als deelgenoten van verschillende identiteitsbepalende verbanden zijn we uiteraard steeds dragers van een meervoudige identiteit die zich uitstrekt van het subnationale niveau tot dat van de wereldmaatschappij. In het mondiale integratieproces van deze tijd is de nationale dimensie nog steeds een belangrijke schakel die onze manier van denken en doen mede blijft bepalen. Zo functioneren veel dingen in Europese naties nog altijd krachtens tal van nationale tradities, zelfs al menen velen daarmee afgerekend te hebben zoals dat in Nederland bijvoorbeeld sinds de jaren ’60 het geval leek met onze burgerlijke manier van denken en doen.
Franse identiteitsproblematiek
De huidige Franse identiteitsproblematiek heeft bovendien te maken met een gebrek aan respect onder linkse intellectuelen voor de Franse natie en haar culturele verworvenheden. Zij kunnen, meent de rechts geheten intellectueel Alain Finkielkraut, zelfs de minste verwijzing naar zoiets als een nationale identiteit niet verdragen. Maar ook in Frankrijk hebben die niet langer een overwicht in de publieke opinie, nu rechtse intellectuelen zich daarin zelfbewust roeren en daar afrekenen met de marxistische invloeden die decennia lang het publieke debat in dat land in een houdgreep hielden. Daardoor is er ruimte gekomen voor een nieuwe maatschappelijke discussie over nationale identiteit die door de heftigheid ervan diepe sporen getrokken heeft in de Franse samenleving. Karakteristiek is in dit verband bijvoorbeeld de wijze waarop juist genoemde filosoof Finkielkraut[2] zich afzet tegen het kosmopolitisme van links. Een ontheemde kosmopoliet is in zijn ogen een wandelende Jood die nooit thuiskomt. Frankrijk is in zijn ogen ondanks het republikeinse eenheidsdenken een verdeelde natie geworden met etnische en religieuze enclaves en is moeizaam op zoek naar een nieuwe cohesie.

Rechts, provocateur en onsterfelijk (Peter Giesen Volkskrant 29 januari 2016 p. 10-11):
De Franse filosoof Alain Finkielkraut is toegetreden tot de Académie Française, een eerbiedwaardig college waar de gemiddelde leeftijd 75 is. Dat is niet naar ieders zin.
Provocatie
Voor links Frankrijk is de toelating van Alain Finkielkraut een zoveelste bewijs dat het 'neoreactionaire denken' oprukt. De filosoof staat immers bekend om zijn aanhoudende gehamer op de gevaren van de islam en immigratie. 'U bent de overtreder van de publieke omertá, u zegt wat politici niet kunnen zeggen en journalisten niet durven schrijven', zegt de befaamde historicus Pierre Nora, die Finkielkraut welkom heet in de Académie. 'Sommigen beschuldigen u ervan dat u het Front National in de kaart speelt. Anderen, zoals ik, zeggen daarentegen dat het Front heeft geprofiteerd van datgene wat niet gezegd is.'
De naoorlogse identiteit was gebouwd op antiracisme, schreef Finkielkraut in zijn boek De ongelukkige identiteit, op de erkenning van 'de Ander', teneinde een herhaling van de Holocaust te voorkomen. Helaas werd over het hoofd gezien dat die Ander ook haatdragend en gewelddadig kan zijn. In dat boek schreef hij overigens ook dat je niet alle moslims op een hoop moet gooien. 'De 20ste eeuw leerde ons dat elke vorm van generaliseren crimineel is', zei hij onlangs in Le Monde.
De ongelukkige identiteit uit 2013 was een doorslaand succes: 120 duizend exemplaren verkocht. De actualiteit blaast als de wind in zijn rug: de aanslagen van 2015, de vluchtelingenstroom, Keulen.
'De collectieve angsten hebben uw persoonlijke angsten ontmoet', zegt Pierre Nora.
En nu wordt hij toegelaten tot de Académie, de absolute bekroning van een Franse carrière. Hij heeft geaarzeld. Ondanks haar prestige wekt de Académie in sommige kringen spotlust op, een gezelschap senioren in merkwaardige uniformen uit de tijd van Napoleon. 'Een stel vermoeide oude taarten', meent de hippe schrijver Frédéric Beigbeder. Niet de minsten hebben het lidmaatschap geweigerd, zoals de Nobelprijswinnaars Modiano en Le Clézio.

Oorlogsverslaggever in la douce France of 'Ik ben bang dat ik in Parijs eindig als oorlogsverslaggever' (Peter Giesen Volkskrant 31 december 2015 p. 14-15):
'Niemand kan zo overtuigend op een terras zitten als een Parisienne', schreef correspondent Peter Giesen afgelopen zomer. Niet veel later verandert zijn vrolijke, romantische Parijs in een oorlogsgebied. Wat doet dat met de Parisienne op het terras? En met hem?
Identiteit
Op 11 januari demonstreerden zo'n 2 miljoen mensen in Parijs tegen religieuze verdwazing en voor de vrijheid van meningsuiting. Sinds die dag raak ik elke keer ontroerd als ik de Marseillaise hoor.
De demonstratie was een manifestatie van een antiracistische ideologie die in de loop van 2015 steeds verder leek te verkruimelen. 'Nooit meer een collectief bouwen op de uitsluiting of de vervolging van een ander. Dat was de grote belofte van het Europa na Hitler', schreef de filosoof Alain Finkielkraut in zijn boek De ongelukkige identiteit. We moesten ons allemaal openstellen voor'de ander', teneinde een herhaling van Auschwitz te voorkomen. Maar wat doe je als die 'ander' zich helemaal niet openstelt voor jou? Sterker nog, als hij jou wil vernietigen? De 'haatdragende ander' stond nooit op het pedagogisch programma van het antiracisme, aldus Finkielkraut.
In Saint-Denis stond ik achter een afzetting, terwijl de politie het huis doorzocht waar terrorist Abdelhamid Abaaoud zich had verschanst. Ik raakte aan de praat met Kamel (32), een vertegenwoordiger van Algerijnse afkomst. 'Je blijft hier altijd maar immigrant', zei hij. 'Je moet altijd meer je best doen dan iemand anders. Ik werd een keer de toegang tot een bank geweigerd, terwijl andere mensen mochten doorlopen. We hebben hier vorige week een overval gehad, was het excuus.'
Finkielkraut heeft gelijk: de ideologische omhelzing van 'de ander' was te naïef, omdat zij de mogelijkheid van een haatdragende ander niet onder ogen wilde zien. Maar als je met Kamel praat, zie je dat het streven naar openheid ten opzichte van welwillende immigranten niets aan urgentie heeft verloren.

Frankrijk zoekt linkse intellectuelen à la Sartre (Peter Giesen Volkskrant 22 oktober 2015 p. 8):
'Zijn er nog linkse intellectuelen?', vroeg Le Monde zich afgelopen weekeinde bijna vertwijfeld af. Frankrijk wordt getroffen door een tsunami aan rechtse intellectuelen, als we linkse dagbladen als Le Monde en Libération moeten geloven. Het maatschappelijk debat wordt geheel gedomineerd door 'neoconservatieven' als de filosoof Alain Finkielkraut, de tv-polemist Eric Zemmour en de romancier Michel Houellebecq, die fulmineren tegen islam, immigratie en de teloorgang van de Franse identiteit. Waar is de hedendaagse Jean-Paul Sartre, die op een ton klom om de arbeiders van Renault tot revolutie te manen?
Ster van de avond was Natacha Polony, goed voorbeeld van een Franse intellectueel nieuwe stijl. Een 40-jarige vrouw in een leren jack, met een piekerig kort kapsel als een newwavemeisje uit de jaren tachtig. Geen auteur van een moeilijk te doorgronden filosofisch oeuvre, maar een eloquente polemiste die het uitstekend doet op radio en televisie. Etc.
Monoloog
Daarnaast geselde ze Europa. 'Ik word soevereinist genoemd. Daar heb ik helemaal geen bezwaar tegen. Ik geloof in het soevereine volk. Het is de essentie van de Franse Revolutie.' Evenmin als Michel Onfray of Eric Zemmour gelooft ze dat de globalisering Frankrijk tot hervormen dwingt. Het Franse sociale model kan best worden gehandhaafd, als de politieke elite dat maar zou willen. De Franse identiteit wordt niet alleen bedreigd door de islam, maar ook door het Angelsaksische liberalisme. Die combinatie van cultureel nationalisme en anti-liberalisme is karakteristiek voor veel Franse denkers.

De herrijzenis van Marianne: 'Ongelukkige Identiteit' van Alain Finkielkraut
Alain Finkielkraut spreekt zich ferm uit tegen cultuurrelativisme en levert een spraakmakende bijdrage aan de voortdurende discussie over de multiculturele samenleving.
Het debat over de multiculturele samenleving (en in het verlengde hiervan over migratie) wordt met name in Europa al lange tijd en in verschillende mate van hevigheid gevoerd. Zo wordt het debat in Nederland al sinds het einde van de twintigste eeuw gevoerd waarbij Frits Bolkestein, Paul Scheffer (Het Multiculturele Drama), Pim Fortuyn, Geert Wilders en vele anderen leidend – al dan niet op een goede wijze – zijn geweest voor de ontwikkeling van het debat. De afgelopen verkiezingen voor het Europees Parlement hebben daarbij nog eens onderstreept hoe het debat over het wezen van de samenleving, de gevolgen van immigratie en de nationale identiteit een factor is bij dergelijke verkiezingen. De onvrede over de Europese Unie en zittende regeringen, de onzekerheid over de economie en de natiestaat vertaalde zich in een uitslag die tot veel duiding leidde, maar eigenlijk toch maar heel moeilijk in één richting te verklaren was. Op nationaal en Europees niveau had de Franse uitslag met de winst voor het Front National de meeste impact en liet president Hollande nog verder wegzakken in zijn electorale misère en maakte duidelijk dat de UMP met spoed een onbetwiste en aansprekende leider nodig heeft. Niet voor niets lijkt voormalig president Sarkozy zich voor te bereiden op een terugkeer naar de politieke arena.

Hand in eigen boezem s.v.p. (Harmen Versteeg Volkskrant18 december 2015 p. 22):
Naar aanleiding van de bijna overwinning van het Front National, onder meer dankzij de zwakke economie van het land, wil ik toch even memorerem dat veel Fransen selectief zijn in hun behoefte de verschillende Franse kabinetten de schuld te geven van de economische crisis in het land.
Reeds in de periode 1995-1997 heeft premier Alain Juppée gepoogd de Franse economie te hervormen. Hij moest aftreden nadat een paar miljoen Fransen Parijs en andere steden en wegen hadden platgelegd. Het is vaker voorgekomen dat een poging van de regering strandde op weerstand van bijvoorbeeld vakbonden, boeren en vrachtwagenchauffeurs. Bedrijven die verlies draaien, hebben meerdere keren te maken gekregen met stakend personeel en dat zorgt natuurlijk niet voor een beter bedrijfsresultaat.
De Fransen moeten leren dat ze zelf door de zure appel heen moeten bijten. De EU kan niet blijven doorgaan met geld te stoppen in de Franse industrie of landbouw. Feitelijk is het redelijk storend dat ze niet inzien dat ze vooral zelf de schuld zijn van de slechte situatie waarin hun economie zich bevindt.

De EU kweekt zelf economische vluchtelingen (Lucille van Wijnbergen bestuurslid Nederlands Juristen Comité voor de Mensenrechten 13 augustus 2015 p. 20):
Europa selecteert vluchtelingen. De vluchteling die in zijn land van herkomst aantoonbaar wordt vervolgd in verband met zijn (etnische) afkomst, politieke- of geloofsovertuiging en direct gevaar loopt, is in Europa welkom.
Protectionisme
Waar de EU ook mee is verweven, is de tegenhanger van de vrije handel: het protectionisme. Voorbeelden van protectionistische maatregelen zijn heffing van invoerrechten, importquota en (export)subsidies. Hiermee worden buitenlandse concurrenten buiten de deur gehouden zodat de eigen industrie kan groeien. Ook dwarsboomt het Europees protectionisme de ontwikkeling van een duurzame energie- en arbeidsmarkt. De EU miskent hiermee de rol die zij heeft in de voortdurende onderontwikkeling en armoede van de armste landen en in de gebrekkige toegang tot de Europese markt.
De EU zegt mensenrechten centraal te stellen in haar overeenkomsten met landen buiten de Unie. Vraagtekens kunnen echter worden gesteld bij handelsverdragen met bepaalde landen. Overeenkomsten hebben vaak een clausule waarin staat dat mensenrechten van cruciaal belang zijn voor de relatie tussen de partijen. Etc.
Dit alles vraagt van de EU wel om een economische opoffering. Is Europa hiertoe bereid? Zijn wij, als consument, hiertoe bereid? Het hermetisch gesloten houden van de buitengrenzen en de muren van Fort Europa nog hoger bouwen om op die manier vluchtelingen buiten de deur te houden, is een ontkenning van de realiteit van de vluchtelingenproblematiek en mensenrechtelijk niet te verantwoorden.

In Den Haag gaat het er niet om of je liegt, maar of iets uitkomt (Anna van den Bremer Volkskrant18 december 2015 p. 21):
Was dit het zwaarste debat uit Ruttes carrière? Welnee, zegt presentator Jeroen Pauw in de 4 Uur Nieuwsbreak. 'Hij kon dit debat nog aan na drie dagen zonder slaap.'
'Mark Rutte is doorgaans 'de Hans Kazan van het debat - hij zaagt zichzelf moeiteloos doormidden maar staat even later gewoon weer uit één stuk te glunderen', schrijft Bert Wagendorp in zijn column. De vraag is: gaat dat nu ook lukken?
'Ons geheugen is vrij gering. Straks is het kerstreces en daarna slaat Rutte misschien hard op tafel over de MH17-kwestie, dan is alles vergeten. Het is wel zo dat de VVD onder vuur ligt. Als in januari de lek van de commissie Stiekem uitkomt en het blijkt iemand van de VVD te zijn, dan kan het hard gaan.'

Belast de superrijken (Bart van den Ende Volkskrant 18 december 2015 p. 22):
Yvonne Hofs stelt aan de hand van de zorgcaissières terecht vast dat ons zorgstelsel is uitgekleed, waar ouderen, zieken en hulpbehoevende groepen de dupe van worden. Maar waar wringt het nu echt?
De bezuinigingen in de zorg worden gerechtvaardigd met de vaststelling dat onze riante zorgvoorzieningen onbetaalbaar zijn geworden. Dit is volstrekt onjuist: we laten de superrijken voor vele miljarden belasting ontwijken middels de Zuidas. Met dit geld kunnen we gemakkelijk de zorg op peil houden.
De zorg is betaalbaar, maar we kiezen er voor om de superrijken weinig of geen belasting te laten betalen en de zorg uit te kleden onder valse voorwendselen.

Erken het recht op afvalligheid en ongeloof (Boris van der Ham Volkskrant 10 december 2015 p. 23):
De universele vrijheid van levensbeschouwing moeten mensen elkaar ook onderling toestaan.
Sociale uitsluiting
In het ergste geval worden 'ongelovigen' vervolgd en ter dood veroordeeld. In 55 landen is afvalligheid of godslastering strafbaar, in 13 landen riskeer je daarvoor zelfs de doodstraf. Ondanks - of misschien wel: dankzij - het feit dat de secularisatie ook in islamitische landen doorzet, zijn het vooral die landen waar straffen voor godslastering en afvalligheid de afgelopen tijd zijn aangescherpt. Zo werd in Saoedi-Arabië vorig jaar atheïsme voor de wet gelijkgesteld met terrorisme, wat dit jaar tot diverse doodvonnissen leidde.
Naast deze
top-downvorm van mensenrechtenschending is het ontbreken van 'horizontale' geloofsvrijheid, de vrijheid die mensen elkaar ook onderling moeten toestaan, een groeiend probleem.
Recht op afvalligheid
De schroom om dit theologische debat in de islam echt een stap verder te brengen moet definitief worden afgeworpen. Dat is niet alleen de taak van de (gematigde) moslims, ook niet-moslims hebben het recht zich hierin te mengen.
Het erkennen van het recht op afvalligheid en 'ongeloof' moet in dat debat het belangrijkste ijkpunt zijn. Immers: Als iedereen het recht heeft om als 'ongelovig' te worden ervaren in de ogen van een ander, dan wordt het universele recht op vrijheid van levensbeschouwing ook een sociaal recht. Dat recht bedient iedereen: zowel orthodoxe, gematigde en ex-moslims, als ook alle andere (on)gelovigen.

De tragedie van de horizon of De generatie van klimaatverandering (Rens van Tilburg Volkskrant 18 november 2015 p. 26):
Het schijnt dat elke generatie denkt te leven op een kruispunt van de geschiedenis. Achteraf blijkt dat lang niet altijd het geval. Onze generatie heeft in ieder geval de wetenschap aan haar zijde.
President Obama vatte de conclusies van de honderden wetenschappers van het Intergovernmental Panel on Climate Change mooi samen: 'Wij zijn de eerste generatie die de gevolgen van klimaatverandering aan den lijve ondervindt, en de laatste die er nog iets aan kan doen.'
Dat het ook economisch verstandig is er 'iets aan te doen' weten we sinds 2006. Toen becijferde de Britse econoom Nicholas Stern de kosten en baten van klimaatverandering. Zijn conclusie was helder: de klimaatverandering kan op een kosteneffectieve manier beperkt blijven tot 2 graden. Oftewel: als je het niet voor de natuur doet, doe het dan voor je portemonnee.
Gegeven de rampzalige gevolgen van een temperatuurstijging van meer dan 2 graden is een 'ecologische beschaving' een tautologie. Op een oververhitte planeet zal weinig beschaving te vinden zijn. Onze generatie zal haar horizon moeten verleggen. Helaas lijken juist nu, mede door de crisis, twee van de meest richtinggevende maatschappelijke lichamen, de politiek en de financiële sector, gefixeerd op de korte termijn.

Is het voor een leek nog mogelijk over complexe politieke vraagstukken een mening te vormen of zijn we net zo naïef als veel politici?
Het antwoord op deze vraag hangt met ons mensbeeld en wereldbeeld samen. De kwintessens in het onderzoeksrapport 'E i V' heeft op de waarheid betrekking. In de politiek dient de zelfbeschikking van Joschka Fischer centraal te staan.
De in het rapport verzamelde informatie laat zien dat de mensheid nog een lange weg heeft af te leggen.

Advocaat van de aarde (Marit Willemsen Volkskrant 14 november 2015 katern Vonk p. 6-7):
Het Internationaal Strafhof in Den Haag moet directeuren van milieuverwoestende bedrijven kunnen aanpakken, vindt juriste Polly Higgins.
Higgins maakte een wetsvoorstel dat een criminele daad maakt van het grootschalig schade toebrengen aan ecosystemen. De ecocidewet. Denk aan ontbossing van tropische regenwouden, significante (lucht)vervuiling door fossiele energiebedrijven of gevaarlijke industriële activiteiten die de aardbodem beschadigen. De ecocidewet is nu haar leven.
Ontstemd
Higgins reageert ietwat ontstemd als je haar de rol van activist in de schoenen probeert te schuiven.
'Ik geef gewoon juridisch advies om de route van de wet te kiezen, die veel sneller en simpeler is dan al die campagnes voor het milieu.' Als het aan haar ligt wordt ecocide aan het rijtje van misdrijven toegevoegd die worden behandeld door het Internationaal Strafhof in Den Haag. Naast genocide, agressie, foltering en misdaden tegen de menselijkheid.
We zien u in december bij de klimaatconferentie in Parijs?
Higgins begint te lachen. 'Het is goed dat mensen bijeenkomen en erover praten maar...
Al 21 jaar hebben we klimaatonderhandelingen nu. 21 jaar. En wat hebben we bereikt? Niets. We hebben nu een ruilsysteem voor gebakken lucht, want dat is die handel in emissierechten en niets meer.
Alleen omdat we zo al 21 jaar doorsukkelen, zien we het als de norm. Het is de wereld van het 'zouden moeten' en 'kunnen', niet van 'móéten'. Als advocaat ken ik het verschil tussen verdragen, overeenkomsten en harde wetten.'
Higgins begint een stuk uit de gevierde Durban Klimaatovereenkomst van 2011 voor te lezen. 'Er staat letterlijk dat er geen rechters bij betrokken zijn, dat het niets strafbaar stelt en dat er geen bewijs kan worden aangevoerd. Het is gewoon een verdomde praatclub!
Klimaatonderhandelingen is de kunst van het afzwakken van iets tot het meest betekenisloze, maar enorme pak documentatie dat je je maar kunt voorstellen.'

In het onderzoeksrapport 'E i V' staan de marktfundamentalisten in het Westen lijnrecht tegenover de moslimfundamentalisten in het Oosten. Om een juiste balans, weg van de afgrond te creëren is een paradigmawisseling, cultuuromslag in zowel het Westen als het Oosten hard nodig. Het fundament van het marktfundamentalisme, het ultrakapitalisme is het boek Atlas Shrugged van Ayn Rand.

Susan Neiman (Volkskrant 28 november 2009): ‘Het kapitalisme heeft er belang bij dat mensen dom blijven. Daarom is er een culturele industrie die mensen op een zeer laag niveau bedient. Als je mensen altijd patat voorzet, kun je niet verwachten dat ze opeens haute cuisine waarderen.’
Zolang je geen echt goede scholen hebt, die de natuurlijke nieuwsgierigheid van kinderen stimuleren, kun je niet zeggen dat de Verlichting gefaald heeft. De hoge cultuur mag zich ook wel aanpassen, natuurlijk. Veel kunstenaars en intellectuelen geloven dat ze diepzinniger zijn naarmate ze onbegrijpelijker zijn.

Alicja Gescinska boek De verovering van de vrijheid Van luie mensen, de dingen die voorbijgaan Ontdek de verborgen schat van de levenskunst (recensie Dirk Verhofstadt)
In tegenstelling tot de adepten van de absolute vrije markt (Ayn Rand), erkennen liberalen de rol van de overheid op tal van domeinen. Zo moet iedereen rechts rijden en stoppen voor een rood licht, juist om onze vrijheid mogelijk te maken. Zo moet er een systeem van sociale zekerheid bestaan om onze zieken, senioren, gehandicapten en werklozen recht op zelfbeschikking te geven. Zo moet de overheid regels opleggen inzake milieu om ook het recht op zelfbeschikking van onze toekomstige generaties te waarborgen. En zo moet de overheid de banksector reguleren, monopolies voorkomen en machtsmisbruik bestrijden. In die zin is de vrijheid zoals Gescinska stelt altijd ‘een begrensde vrijheid’.
Elk leven is risicovol en geen enkele overheid kan ervoor zorgen dat die risico’s verdwijnen (risicobeheersing). Hier is de uitspraak van de Oostenrijks-Britse filosoof Karl Popper relevant:
De poging om de hemel op aarde te verwezenlijken, brengt steeds de hel voort.
De vrijheid van de ooievaar is de dood van de kikker. Wie kwetsbare mensen niet weerbaar maakt, niet opvoedt, geen kansen biedt, niet verzorgt, geen bescherming biedt, zorgt voor een duale samenleving met een kleine groep ‘vrijen’ en een hele grote groep ‘onvrijen’. In dat geval zouden de vrijen een voorrecht genieten. En voorrechten kunnen nooit de basis zijn van een morele samenleving. In die zin zijn we inderdaad verplicht om onze vrijheid te veroveren op diegenen die hun macht misbruiken om anderen in onvrijheid te houden.

Pessimistische liefde voor de natuur of De gemiddelde natuurliefhebber is pessimistisch (Caspar Janssen Volkskrant 3 november 2015 p. 22):
Tijdens de presentatie van het Living Planet Report over de ontwikkeling van de Nederlandse natuur sinds 1990, vorige week in Naturalis in Leiden, sprak ik kort met de Wageningse hoogleraar Frank Berendse. Hij was, zo zei hij, nogal sceptisch over de voorzichtig positieve uitleg van de uitkomsten in het rapport. Maar ja, mompelde hij er achteraan: 'Ik ben dan ook een pessimist.'
Ik schoot onwillekeurig in de lach, want ik herkende hierin de basishouding van veel mensen die de natuur een warm hart toedragen, namelijk: de mens is geneigd de natuur te vernietigen, als liefhebbers doen we ons best om die vernietiging af te remmen of te stoppen, maar dat is ongetwijfeld vergeefs. Koos van Zomeren schreef al, in zijn boek Naar de natuur, dat hij doorgaans in de natuur rondliep met 'een knagend gevoel van verlies'.
Maar in de jaren negentig van de vorige eeuw kwam er vrij plotseling een ommekeer. Niet alleen viel de beslissing - met dank aan een aantal verlichte, liberale politici - om het natuurareaal uit te breiden, ook was daar opeens een nieuwe lichting natuurbeschermers. Nou, natuurbeschermers, dat nu juist niet, natuurmakers is het woord. Geheel in de Nederlandse traditie dat de mens - in ieder geval de Nederlander - eigenlijk alles kan maken, verschenen er bulldozers en graafmachines in het landschap. De natuurbouwers groeven nevengeulen in de uiterwaarden, zetten weilanden om in moeras, brachten grote grazers in als goedkope natuurbeheerders en ziedaar: nieuwe natuur. Voor veel klassieke natuurbeschermers was het gruwel, maar het enthousiasme van de natuurmakers was aanstekelijk; er viel weer wat te winnen, straalden ze uit.
Maar het echte antwoord zit diep in onszelf, vermoed ik. Vraag de gemiddelde Nederlander naar zijn favoriete natuur en hij begint over het agrarische cultuurlandschap. Dat geldt net zo goed voor natuurliefhebbers. Een kerkepad in het coulissenlandschap, een bosrand met akkertje, een bloemrijke weide met vlinders, een eikensingel met roggeveldje, orchideeën op de natte heide.
Het is de natuur van de pioniers van de natuurbescherming, Jac. P. Thijsse en Eli Heimans. En die van plantenman Victor Westhoff. Natuur die diep verweven was met het boerenland.
Fijn natuurlijk, zo'n moeras, en leuk dat het goed gaat met de zilverreiger, de lepelaar en de bever, maar het weegt toch lang niet op tegen verdwijnen van kemphaan, grauwe gors en ortolaan, en tegen het verstommen van het gejubel van de veldleeuwerik. Die boerennatuur verdwijnt, in het hele land. Dat verklaart, vermoed ik, het overheersende gevoel van verlies.
Dát, en die basishouding natuurlijk: het vermoeden dat de mens sowieso geneigd is om de natuur te vernietigen.

Voor je het weet wordt je afgeschilderd als een nuttige idioot van Peking (Fokke Obbema Volkskrant 24 oktober 2015 katern Vonk p. 14-15):
'Dat hoofdstuk over mensenrechten zal eruit moeten'
Mijn streven om lof en kritiek over China en het Westen te verdelen, botst met hun instructies. Sommigen blijken daaraan zo gewend geraakt dat een vrije rol hun angst aanjaagt. 'Ik zou niet weten wat ik met al die vrijheid zou moeten doen die u heeft', zegt een ervaren journalist van de partijkrant het Volksdagblad. In stilte knikt hij instemmend bij mijn opmerkingen over mensenrechten ('China wil toch groot zijn en internationaal een belangrijke rol spelen? Dan wordt het tijd ook tegen kritiek te kunnen'), maar een onzichtbare derde verhindert hem die ook te noteren: 'Ik kan kritische opmerkingen wel opschrijven, maar mijn eindredacteur in Peking haalt ze er toch weer uit.' Etc.
Speelt de onafzienbare buitenwereld enige rol, dan wordt alles anders. Dat blijkt ook als sommige journalisten zich zo enthousiast over mijn boek China and the West tonen dat zij mij met een Chinese uitgever in contact willen brengen. Zou de tekst dan moeten worden aangepast? 'Ja, dan moeten er wel wat passages worden verzacht', meent de een.
'Ik denk dat er wat hoofdstukken uit moeten, bijvoorbeeld dat over onze president en dat over de mensenrechten', zegt een ander.

'Zeg Xi, nog één dingetje...' of 'Chinezen willen niet de les gelezen worden' (Natalie Righten Volkskrant 21 oktober 2015 p. 19):
De Chinezen aanspreken op hun mensenrechtengedrag - het is een wespennest voor westerse staatshoofden. Ook weer nu Xi deze week Londen bezoekt en onze koning zondag naar Peking reist.
Charles drukt zijn snor
Xi Jinping wordt in Londen, zoals dat hoort, met een staatsbanket onthaald. Maar onder de Britse royals die daar aanzitten met de Chinese president, zal prins Charles ontbreken. Over zijn redenen heeft de kroonprins zich niet openlijk uitgelaten, maar The New York Times, die het nieuwtje naar buiten brengt, wijst op zijn vriendschap met de dalai lama], Pekings erfvijand. Wel zal Charles Xi de komende dagen privé ontmoeten. Wellicht wordt er dan een hartig woordje over de mensenrechten gesproken, maar dat zullen we wel nooit te weten komen.
Als het aan Amnesty ligt, haalt de koning dat lijstje 'ergens tussen het toetje en de koffie' uit zijn borstzak. 'Zeg Xi, nog één dingetje...'
Toch zal dat niet gaan gebeuren, weet Jaap de Hoop Scheffer, oud-minister van Buitenlandse Zaken. 'Met alle respect voor Amnesty, dan heb je van staatsrecht niets begrepen.' De koning kan geen dialoog beginnen over mensenrechten, omdat dat een politiek veel te omstreden onderwerp is, waarvoor ministeriële verantwoordelijkheid geldt. 'Dat is de taak van minister Koenders van Buitenlandse Zaken, en zelfs die zal diplomatiek zijn', zegt De Hoop Scheffer. Koenders zal immers rekening moeten houden met de miljarden euro's aan handelsbelangen tussen Nederland en China.
Het staatsbezoek aan China is zo'n typische gelegenheid waar de koopman en de dominee om voorrang strijden in de Nederlandse buitenlandpolitiek. Koenders - die met vertegenwoordigers van tweehonderd bedrijven meereist naar China - laat er geen twijfel over bestaan: 'Vanzelfsprekend zal ook tijdens het staatsbezoek aandacht worden besteed aan de mensenrechtensituatie in China.'
De gesprekken vinden achter gesloten deuren plaats, weten ingewijden. In een tweegesprek, een tête-à-tête, uit Koenders zijn zorgen. Daarna vertelt hij op een persconferentie in algemene termen wat er is besproken. 'Voor een klein land heeft het geen zin te hoog van de toren te blazen', zegt De Hoop Scheffer. 'In China heeft een persoonlijk gesprek meer effect dan tetteren in microfoons.'
Kritiek
China is diplomatiek 'assertiever' geworden, concludeerde de afzwaaiende mensenrechtenambassadeur Lionel Veer vorig jaar. 'Ze hebben geen behoefte aan mensen die hun de les lezen. Dat vinden ze een inbreuk op de nationale soevereiniteit.' Als een westerling toch kritiek heeft, 'wijzen ze erop dat ze in 25 jaar meer dan 500 miljoen mensen boven de armoedegrens hebben gekregen.' Dat heeft bij hen prioriteit.
De Hoop Scheffer verwacht dat de handelsbelangen de boventoon voeren tijdens het staatsbezoek. 'China is een machtig land, een reus. Het is verstandig om het als zodanig te behandelen.' Als voorbeeld noemt hij de [[6-1CommunicatiecyclusEnDeTetrade#Deb|Europese discussie
over de maximale Co2-uitstoot van luchtvaartmaatschappijen. 'De Chinezen zeggen dan: als het niet gaat zoals wij willen, dan bestellen we gewoon geen Airbussen meer.'

De hamvraag is in hoeverre de stille diplomatie van Jaap de Hoop Scheffer cs. echt voorkomt dat de Tibetaanse cultuur wordt vernietigd. Of met andere woorden de koopmansgeest regeert. De alles-voor-de-winst-mentaliteit, de hollandse koopmansgeest, die door de VVD wordt benadrukt staat haaks op het verlichtingsdenken, het nirwana in het Oosten.

Tweede Kamer der Staten-Generaal, Verslag van een Algemeen overleg Vastgesteld 15 december 2011
De vaste commissie voor Buitenlandse Zaken1 heeft op 16 november 2011 overleg gevoerd met minister Rosenthal van Buitenlandse Zaken over:
- de brief van de minister d.d. 8 juni 2011 met de rapportage over de situatie en de Nederlandse beleidsactiviteiten in China (32 500 V, nr. 193).
Van dit overleg brengt de commissie bijgaand geredigeerd woordelijk verslag uit. (p. 6):
De schending van mensenrechten komt pijnlijk duidelijk tot uiting in de onderdrukking van de Oeigoeren en de Tibetanen. De situatie van de Oeigoeren is zo slecht dat het terugsturen van Oeigoerse asielzoekers die om politieke redenen zijn gevlucht, onverantwoord is. Deelt de minister deze opvatting?
Eind oktober werd bekend dat China militaire bases wil in Pakistan, liefst in de tribale gebieden. Zij wil toezicht houden op de veronderstelde dreiging van Oeigoeren, die van daaruit acties zouden ondernemen. Kan de minister dit bericht bevestigen? Deelt hij onze zorgen? De onderdrukking van Tibetanen en pogingen om de Tibetaanse cultuur te vernietigen leiden tot wanhoopsdaden onder Tibetaanse monniken, onder meer in de vorm van zelfverbranding. De wereld mag niet wegkijken. Nederland en de EU dienen China aan te spreken op deze praktijk. De SP is voorstander van een bezoek van de Nederlandse mensenrechtenambassadeur aan Tibet en aan de provincie Xinjiang waar de Oeigoeren leven, liefst op korte termijn. Is de minister bereid zo'n bezoek te bevorderen? De minister bezocht eerder, op aandringen van de Kamer, de Syriërs in Rotterdam. Ik roep de minister op vandaag ook een bezoek te brengen aan de Tibetanen die hun tent hebben opgeslagen op het Plein. Zij zijn daar tot half zes.
7:
Zoals gezegd is de handelsbetrekking tussen de EU en China met 30% gegroeid. Welk aandeel heeft het Nederlandse bedrijfsleven daarin? Is het gevolg van het toegenomen belang dat het steeds moeilijker wordt om eisen te stellen aan China met betrekking tot de mensenrechten in China? Nederlandse bedrijven en overheden van laag tot hoog lopen de deur plat in China. Is er tijdens al die handelsmissies ook aandacht voor de vrijheden van meningsuiting, vergadering en vereniging? Benadrukt het Nederlandse kabinet de richtlijnen van de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO) voor de Nederlandse bedrijven die zaken doen in China? Hoe controleert het kabinet dat die richtlijnen worden nageleefd? China geldt nog steeds als een onderdrukte of door de staat sterk gecontroleerde maatschappij. Hoe te wijzen op mensenrechten als de macht van China in de wereldeconomie steeds groter wordt en er moordende concurrentie gaande is om te mogen investeren in China? Dat is het dilemma van de koopman en de dominee. Als jaren is dat een worsteling, zie ook de discussie over de Olympische Spelen, de Wereld Expo in Shanghai en dergelijke.
11: De mensenrechtensituatie in China is in de laatste periode duidelijk verslechterd, maar het kabinet heeft er nauwelijks méér aandacht voor. In 2011 werden meer dan 130 activisten opgepakt of onder huisarrest geplaatst, zeer waarschijnlijk uit angst voor demonstraties tegen de overheid zoals in de Arabische regio.
12: Volgens Amnesty International heeft minister Rosenthal zich sinds zijn aantreden niet publiekelijk uitgesproken over specifieke mensenrechtenschendingen in China. Ik kan me ook geen directe expliciete verklaring herinneren, los van de beantwoording van Kamervragen. Voormalig minister Verhagen reageerde wel direct en publiekelijk, bijvoorbeeld op de arrestatie en veroordeling van mensenrechtenactivist Hu Jia. Waarom doet deze minister dat niet? Is dat strategie? Doet minister Rosenthal dit omdat hij meer gelooft in stille diplomatie? Zo ja, op welk effect wordt dan gehoopt? Welk effect wordt bereikt? Of heeft hij er simpelweg minder aandacht voor dan de heer Verhagen?

'Made in china'? Koop ik niet meer of China vernietigt de Tibetaanse cultuur (Aart Snoek Volkskrant 7 oktober 2015 p. 25):
In zowel de Volkskrant als de NRC werd afgelopen weekend geconcludeerd dat de invloed van het Chinese imperialisme groot is, maar dat de Chinezen zeker niet de harten hebben veroverd van de gewone Tibetaan. Vernietiging van de Tibetaanse cultuur gaat onverminderd en in hoog tempo door.
Tijdens handelsmissies naar China die door ministers worden begeleid, zal ongetwijfeld weleens een opmerking worden gemaakt over de situatie van politieke gevangenen of van Tibet. Met de overbekende Chinese glimlach wordt daar dan op gereageerd en we gaan weer over tot de orde van de dag.
We laten ons intimideren en durven de dalai lama niet waardig te ontvangen. Geld en handel gaan voor duidelijke principes. Voor mij is het duidelijk: ik zal niets meer kopen waarop staat 'made in China'.

'Chinese uitbreiding Groningse universiteit is in landsbelang' (Jurre van den Berg Volkskrant 3 november 2015 p. 14):
Onder toeziend oog van de koning tekende de Groningse universiteitsbaas Sibrand Poppema vorige week voor een nevenvestiging in China. Niet te missen kans, zegt hij, al klinkt thuis gemor.
De aanwezigheid van koning Willem-Alexander was bijzonder, zegt Poppema. Al had hij nog meer aan het bijzijn van president Xi Jinping. 'Mijn onderhandelingspartners konden het zich nu echt niet permitteren de deal niet te laten doorgaan.'
Yantai is een kuststad met 1,8 miljoen inwoners. 'Klein voor Chinese begrippen, maar wel twee keer zo groot als Amsterdam.' Een campus staat er al. Die werd in 2003 gebouwd door de China Agricultural University uit Peking. Maar toen verbood de Chinese regering universiteiten een vestiging buiten de eigen provincie te openen. Ze gingen op zoek naar een buitenlandse partner, maar Dublin bedankte voor de eer.
Tegenstanders zeggen nu: Yantai is rendementsdenken in optima forma.
'Ik kan niets met dat woord. Dit gaat over de toekomst van de universiteit. Studentenaantallen zúllen teruglopen. We moeten een list verzinnen. Mensen vergeten dat een universiteit meer is dan een vrijplaats voor gedreven wetenschappers. Al die medewerkers hopen ook hun salaris te krijgen. Uiteindelijk zal de universiteit zich ook moeten gedragen als een bedrijf. Zonder studenten gaat dat niet. Niet meer in de top-100, de top-200, de top-500. Dat is het doemscenario, dan word je betekenisloos.
Wetenschappelijk gezien zijn die ranglijsten waardeloos, maar ze zijn ongelooflijk belangrijk omdat ze belangrijk gevonden worden.'

Maar het hele verhaal, de paradox is dat de Amerikaanse bankiers niet voor hun Britse collega's onderdoen. Al die petten, dat is oppassen geblazen.
Reinier Bijman & Koen Haegens Hoe onafhankelijk zijn economen van het grote geld? Drie op de vijf hoogleraren hebben banden met banken, consultants, pensioenfondsen of andere financiële partijen, blijkt uit onderzoek van De Groene. ‘Natúúrlijk heeft dat invloed op het publieke debat.’
Frederic Mishkin is een man van vele talenten. De hoogleraar aan Columbia Business School is een vaak geciteerde econoom, ook in Nederland. Daarnaast was hij jarenlang werkzaam voor de Amerikaanse centrale bank, de Fed. En hij verricht, naast zijn academische werk, adviesklussen. Tal van instellingen betaalden reeds voor zijn wetenschappelijke inzichten: het IMF, de Wereldbank, nationale banken – en de IJslandse Kamer van Koophandel. Financial Stability in Iceland heette het rapport dat Mishkin in 2006 schreef samen met een collega. Op zijn cv werd de titel naderhand, door toevoeging van twee letters, subtiel gewijzigd tot Financial Instability in Iceland. Maar toen was het al te laat.
De dubbele petten van econoom Mishkin komen prominent aan bod in de documentaire Inside Job uit 2010. De met een Oscar bekroonde productie gaat over hoe de krediet-crisis kon ontstaan. Maar ze biedt ook een inkijkje in de bizarre banencarrousel waarin prominente Amerikaanse economen verwikkeld zijn. Velen maken tijdens hun carrière de overstap van universiteit naar politiek en toezichthouders, om via de banken weer terug te keren op de universiteit. Of omgekeerd. Zoals een wetenschapper het krachtig samenvat in de documentaire: ‘Business school professors don’t live on their faculty checks.’ De lijst van wetenschappelijke autoriteiten die miljoenen opstreken in de financiële wereld is dan ook indrukwekkend. Van Larry Summers tot Robert Rubin, van Henry Paulson tot Martin Feldstein: stuk voor stuk combineerden ze het prestige van een universiteit als Harvard met de macht van een politieke toppositie en de miljoenen van Wall Street. Het maakt het marktfundamentalisme zichtbaar.

Rector IUR zet aan tot onverdraagzaamheid of Rector Islamitische Universiteit zet aan tot intolerantie (Leo Prick Volkskrant 3 november 2015 p. 21):
De school van een religieuze fanaticus wordt door de overheid de hand boven het hoofd gehouden.
Nog voor die accreditatie was Akgündüz herhaaldelijk in het nieuws geweest vanwege zijn uitspraken die weinig bijdragen aan de verrijking van stad en land en nog minder aan de vrede in de wereld.
Goedkeuring
Als hij het in 2005 in een gesprek met NRC Handelsblad heeft over wat de school de studenten wil bijbrengen noemt hij als voorbeeld: 'Als een moslim accepteert in een niet-moslimland te wonen dan moet hij de plaatselijke wetten volgen. Dat is een bevel van God. Toch kunnen we ons geloof leven. Bijvoorbeeld: ik sta overspel van mijn kinderen niet toe, ik sta mezelf en mijn familieleden geen homoseksualiteit toe, maar anderen kan ik het niet verbieden.'
Daarmee geeft hij dus zijn goedkeuring aan de terreur die moslims ervaren van familieleden: omdat ze homo zijn, geen hoofddoek dragen, of anderszins niet doen wat ouders, ooms of neven goeddunkt.

Het achtvoudige pad wordt vaak ook kort omschreven als moraliteit (of ethisch goed gedrag), samadhi (meditatie) en wijsheid.

China moet meer aan internationaal recht gaan bijdragen (interview met Michael Liu Volkskrant 28 september 2015 p. 8):
Buiten China is het een zeldzaamheid: een Chinese ngo. In Den Haag heeft Michael Liu het 'Chinese Initiative on International Law' opgericht.
Staat China niet vooral op gespannen voet met internationale recht, zie bijvoorbeeld de disputen in de Zuid-Chinese Zee met landen als de Filippijnen en Vietnam?
'Nee, die spanning zie ik niet zo. De Filipijnen en Vietnam beroepen zich op internationaal recht, dat mag natuurlijk. Het probleem is meer dat China nog niet goed weet hoe het met dat recht zijn belangen kan dienen. Want dat is helaas hoe landen ermee omgaan, in het verleden en ongetwijfeld ook in de toekomst.
'Neem de Verenigde Staten, die het Internationaal Strafhof niet erkennen, omdat ze dat niet in hun belang vinden, maar elders wel voor internationaal recht pleiten om hun eigen belangen te dienen.
'Of neem Nederland, dat een groot voorstander ervan is, omdat het daar als klein, open land groot belang bij heeft. Nederland is ook bereid mijn organisatie te steunen, omdat het weet dat daar een eigen belang mee wordt gediend. Mijn land moet zijn houding tegenover internationaal recht nog bepalen en daar wil ik graag aan bijdragen.'
De Chinese kritiek op het internationale systeem is vaak dat het door westerse machten is opgebouwd en dat hun normen en waarden domineren. Bent u het daarmee eens? En wat zou China anders willen?
'Het lijdt geen twijfel dat het bestaande systeem is opgezet door westerse landen en dat het dus vooral hun belangen dient. Ook veel westerlingen zijn het daarmee eens. Maar het gaat erom wat we eraan zouden willen doen.
De VN steunen op drie peilers: veiligheid, ontwikkeling en mensenrechten. Westerse landen leggen sterk de neiging op de mensenrechten. De Chinese bijdrage kan zijn het belang van ontwikkeling te onderstrepen.

Een altviool in de politiek of Anne-Marie Stordiau: de grande dame van het Haagse politieke circuit (Jan Tromp Volkskrant 26 oktober 2015 p. 12-13):
Haar moeder bleef aanmoedigen. De conservatoriumopleiding moest in Den Haag worden gevolgd, niet in Amsterdam. In Den Haag zat de beste docent, José Stordiau, beroemde altviolist uit het Residentieorkest. Twintig jaar ouder dan Anne-Marie was hij. In 1982 trouwden ze, hij overleed in 1995. Ze was 43 en weduwe.
Streep onder verhouding
Ze is ook nog ruim tien jaar met Pierre Vinken geweest, die 23 jaar ouder was dan zij. Hij was neurochirurg, hoogste man van het uitgeefconcern Elsevier Reed, oprichter van het Republikeins Genootschap, een briljante en ongenaakbare man; op hem was het gezegde van toepassing he didn't suffer fools gladly. Zwakkelingen maakte hij ter plekke af. Je mocht hem niet tegenspreken, hij was altijd bezig te winnen. 'Ik had een baan erbij', heeft ze over hem gezegd.
Smeken om spanningen
Gedoe heeft haar niet meer verlaten. Justitie is een departement dat lijkt te bestaan bij de gratie van incidenten. Insiders zeggen dat het komt doordat wetgeving én uitvoering van wetgeving in één ministerie verenigd zijn. Dat is smeken om spanningen. Het is erger geworden nu Binnenlandse Zaken is uitgekleed, de politie is overgeheveld naar Veiligheid en Justitie en er een departement is ontstaan dat te omvangrijk lijkt voor de menselijke maat. Ook voor Stordiau, met al haar ervaring en instinct.
Binnen de muren van het departement vestigen zich koninkrijkjes. De publicitaire en bijgevolg politieke druk is enorm geworden. Zo worden incidenten als vanzelf regel. Dan hangt Stordiau 's ochtends om zeven uur aan twee telefoons en een iPad, als een pleegzuster Bloedwijn.
Het afbreukrisico op een ministerie als Veiligheid en Justitie is groot. Het geldt niet alleen voor bewindslieden, ook voor directeuren en medewerkers van diensten in vooruitgeschoven posities. Als je naar buiten brengt dat op het departement een omstreden bonnetje niet bestaat en het bonnetje komt toch boven water, heb je ook als ambtenaar een probleem. Als jouw minister verkondigt dat men op het departement pas sinds een dag weet van een omstreden foto, terwijl de foto bedacht en georganiseerd is op het ministerie zelf, heeft niet alleen de minister iets uit te leggen. Etc.
Ze heeft een activistische opvatting van haar beroep:
'Wat is waarheid? Ik sta voor de politieke werkelijkheid van mijn minister.' Toch zal menig journalist bij gelazer in de ministerraad altijd ook even Stordiau bellen. Wie nieuwsgierig genoeg is, kan een goed gesprek met haar voeren.
Het meest pregnant spreekt haar activisme uit deze uitspraak:
'Alles wat goed is voor de minister en het ministerie dient bevorderd, al wat slecht is dient bestreden.' Hans Goslinga, politiek commentator van Trouw, schreef in zijn krant: 'De voorlichter is geen intermediair meer, maar een officier die zich dagelijks voorbereidt op een slag in een permanente oorlog.' Het zet aan, meent hij, tot 'ongezonde ijver'.

Topvoorlichter verlaat Justitie na 'Volkertfoto' (Maartje Bakker 13 oktober 2015 p. 13):
Luidt het vertrek van Anne-Marie Stordiau, directeur voorlichting, een cultuurverandering in op het ministerie van Veiligheid en Justitie?
Stordiau was een van de hoge ambtenaren die verzwegen dat het ministerie expres een krantenfoto liet maken van Volkert van der G., bedoeld om te peilen welk risico de moordenaar liep. Nog geen twee weken na het stekelige debat over die kwestie stapt ze over naar de ambassade in Londen.
Wat is de waarheid? Ik sta voor de politieke werkelijkheid van mijn minister', zei Stordiau kort na haar aantreden, twintig jaar geleden. 'Alles wat goed is voor de minister en het ministerie dient bevorderd. Al wat slecht is, dient bestreden.'
Cultuur
Bij grote incidenten moet 'een gezagsdrager zo snel mogelijk naar buiten treden, al is het maar om zijn betrokkenheid te tonen en te melden dat hij met informatie komt zodra hij meer weet', vindt Stordiau. Dat is dus wat Ivo Opstelten deed toen vlucht MH17 neerstortte in Oekraïne. Ook Mark Rutte gaf, met Stordiau aan zijn zijde, in de hectische dagen na de ramp de ene persconferentie na de andere. De lof die hij oogstte, is voor een deel de verdienste van Stordiau.
Zelf was Stordiau zich bewust van 'de volstrekt begrijpelijke neiging elkaar in bescherming te nemen als er dingen misgaan.
Het is bijna onvermijdelijk dat je als adviseur deel gaat uitmaken van die sfeer, terwijl het juist zo belangrijk is dat je onafhankelijk blijft', zei ze er eens over.
Heeft die cultuur op het ministerie van Justitie niettemin vat gekregen op Stordiau? Zelf houdt ze het erop dat ze al langer uitkeek naar een internationale baan, en dat ze blij is dat de functie bij de ambassade in Londen op haar pad kwam.

Toen ik bij Hoogovens via de kantonrechter werd ontslagen heb ik me bewust de vraag gesteld waar ben ik de mist ingegaan?
De uitkomst van deze vraag is het onderzoeksrapport ‘E i V’, dat naadloos aansluit op de visie, die door het 'Goede - Ware - Schone' van Socrates en Plato wordt uitgedragen. Maar het rapport 'E i V' is ook (wat later bleek) intuïtief aan de hand van de vier stappen van Maslow uitgewerkt. In het rapport ‘E i V’ is de moraal van het verhaal de notie van ressentiment. Bij eigen koninkrijkjes staat niet het commerciële succes, de continuïteit van Hoogovens centraal, maar de egospelletjes van managers en de haantjescultuur van het middenkader (cliëntelisme, vijfde colonne).

Het is de rede, het denkvermogen (nous) dat een mens van een dier onderscheidt. Computers, notebooks, smartphones en iPads spelen in de informatiemaatschappij een cruciale rol. Het is mogelijk met behulp van computers virtual reality, een rollenspel te creëren. De virtuele wereld van een computer kan wel het denken, maar niet het voelen simuleren. Aan de hand van de op het beeldscherm getoonde beelden, de grafische vormgeving kunnen wel sensaties en emoties bij een cliënt worden opgeroepen. Omgekeerd is het wel mogelijk met behulp van scanners beelden, de intensiteit van emoties binair vast te leggen. De elektrische stroompjes tussen zenuwcellen in de hersenen (de insula, gebied in het brein) zijn met behulp van een Electro Encefalogram (EEG) zichtbaar te maken. Een deskundige virtual reality techniek kan met een catharsis (reinigen van emoties) worden vergeleken. Een catharsis vindt plaats door van je hart geen moorkuil te maken.

Vanaf 1970 heb ik Hoogovens in verschillende staffuncties (Research & Development, Diversificatie en Automatisering) eerst top down en later bottom up leren kennen. Bij de afdeling Research & Development hield ik me met productontwikkeling en bij Diversificatie met beleids - en marktonderzoek bezig. Thema’s die mijn bijzondere belangstelling hadden waren organisatiecultuur, besluitvormingsprocessen en artificial intelligence. Na mijn ontslag bij Hoogovens kreeg ik het traject Ondernemen met talenten bij het outplacementbureau Van Ede & Partners onder leiding van Hans Leewens door Hoogovens aangeboden. Het onderzoeksrapport 'E i V' is een vervolg op het traject Ondernemen met talenten.

Het boek Oosterse wijsheid en westerse renaissance dat Hans Leewens heeft vertaald en van commentaar heeft voorzien reikt de oplossing aan voor het probleem waar ik bij Hoogovens tegen aan ben gelopen. Hans Leewens spreekt in dit boek de verwachting uit dat in de 21ste eeuw, een paradigmawisseling plaats vindt, namelijk de Westerse Renaissance onderbouwd door Oosterse wijsheid. Of met andere woorden mijn werkervaring staat symbool voor een groter verhaal, namelijk hoe de levensbeschouwing, het moreel kompas tussen professionals & politicals in Nederland en Europa, maar ook tussen Oost en West zich doet gelden.

Het rapport ‘E i V’ is door mijn belangstelling voor het fenomeen organisatiecultuur ontstaan. Gewenste cultuurveranderingen in een organisatie worden in een 5Ddenkraam geplaatst. Het is de spin-off (serendipiteit) van de zoektocht. Uiteindelijk draait het om de vraag: is het mogelijk de beschaving een stapje verder te brengen? Is het laagje vernis dat beschaving heet sinds de oudheid toegenomen?

Ton de Kok CDA kan uit zelfbehoud beter oppositie in gaan (Volkskrant 30 juli 2010)
In het licht van het denken van onze enige filosoof, de tweede generatie allochtoon Spinoza, is die kans zeer reëel. De meest relevante stelling van hem is: elk wezen gehoorzaamt aan de natuurwetten en streeft dus naar volharding in zijn bestaan.
Kijken we naar ‘het wezen’ Maxime Verhagen, dan leeft in hem per definitie de existentiële vraag: hoe kan ik in mijn bestaan als politicus volharden? Toegespitst: hoe kan ik minister van Buitenlandse Zaken blijven?
Hij kan dat, als hij zich in de komende onderhandelingen laat leiden door weloverwogen eigenbelang. Met andere woorden: hij moet loepzuivere argumenten vinden die de fractieleden duidelijkheid geven aangaande de vraag wel of niet met de VVD en de PVV in zee.
Ook in de fractie slaat de drang tot zelfbehoud toe. De fractieleden stellen zich de vraag: hoe kan ik volharden in mijn politieke bestaan? Daarna pas komt het partijbelang en dan het landsbelang. Die volgorde spreekt voor zich: de partij bepaalt immers de plaats van ieder lid op de volgende verkiezingslijst. Uiteraard wordt dit soort persoonlijke overwegingen nooit hardop uitgesproken.

De nieuwe tijdgeest wordt door het individuele consumentengedrag (consumentisme), 'zelfexpressie door consumptie' en het collectieve stemgedrag tot uitdrukking gebracht.

Economie is geen bètawetenschap, maar een gedragswetenschap, een menswetenschap. De schuldencrisis heeft aangetoond dat economie een 'pseudowetenschap' is. Banken hebben de risicobeheersing - de ideale combinatie wel de inkomsten en niet de lasten - prima op orde. Hoe naïef kan de overheid, lees de politiek zijn?

Paul Krugman neo- keynesiaans econoom (Nobelprijs voor de Economie): Plunderaars in Gucci-instappers (Volkskrant 20 april 2010):
Feit is dat het grootste deel van de financiële sector een grote zwendel is geworden – een spel waarbij een handjevol mensen rijkelijk wordt beloond om consumenten en beleggers te misleiden en uit te buiten. Als we de lat voor dit soort praktijken niet lager leggen, zal de zwendel gewoon doorgaan.

Bij de snaartheorie doet zich een analoog probleem voor als bij economie, namelijk dat men meent de éne werkelijkheid aan de hand van wiskundige modellen te kunnen duiden. De causale snaartheorie komt een stapje verder wanneer wetenschappers bereid zijn met de acausale, de geestelijke keerzijde van de medaille rekening te houden.
De oplossing van de unificatietheorie wordt niet gevonden in het elementaire deeltje maar in de ruimte die de elementaire deeltjes van elkaar scheidt.

Onderzoeksrapport ‘E i V’Leven en tijd?'Nature en Nurture' (Complementariteit)
Hoofdstuk 4. (Emergentie)Éne werkelijkheid (Zwaartekracht)Monade ('Macrokosmos en Microkosmos')
Hoofdstuk 1.5.1 (Periodiciteit)TijdsymmetrieDuade ('Energie en Materie')
Hoofdstuk 3. (Logos)SpiegelsymmetrieTriade ('Energie en Tijd')
Hoofdstuk 8.4.2 (Duurzaam)MateriesymmetrieTetrade ('Ruimte en Tijd')
Hoofdstuk 8.3 (Integratie)Universele quintessensKwintessens ('Vijf individuele - en collectieve dimensies')

De Éne werkelijkheid heeft betrekking op de wederkerigheid (reciprociteit) tussen Zo binnen, zo buiten en Zo boven, zo beneden. Namelijk het zelfbewustzijn (reflexief bewustzijn) dat met behulp van de lemniscaat tot uitdrukking kan worden gebracht. Of met andere woorden het gaat om de relatie tussen bioritme en de cultuur (groepsgeest, groupthink) waar we deel van uitmaken. Deze relatie heeft op de periodiciteit van het leven betrekking. De evolutie van de mensheid (de gemanifesteerde werkelijkheid) op macroschaal, die op de psyche van de anonieme massa berust, creëert op aarde golfbewegingen (bv. Biogeochemische cyclus, Epigenetica, Conjunctuurgolf, Kondratiev-cyclus, op en - neergaande boog). Alles wat gebeurt, is altijd historisch. Dit bracht Hegel vermoedelijk tot zijn aforisme: De mens leert uit de geschiedenis dat de mens niets leert uit de geschiedenis.
Om de boel bij elkaar te houden is volgens Jared Diamond juist de religie uitgevonden. Een crisis, chaos ontstaat echter wanneer we de zelfgelijkvormigheid (wederkerigheid) van karma-nemesis negeren. De visie achter het 5Ddenkraam is om de interacties transparanter te maken.

In het leven gaat het er om ons op tegenstellingen gefundeerde oordeel, het ‘of-of’ denken te overstijgen en ons met het eenheidsbewustzijn (Unio Mystica) te verbinden. Om het in de mens ingebouwde 'en-en'/'of-of'-mechanisme (Alles divergeert en moet ook weer convergeren) van de bewustzijnstransformatie te duiden wordt in het rapport ‘E i V’ van de begrippen dualiteit, dichotomie en complementariteit gebruik gemaakt. Dichotomieën representeren paren van tegenstellingen (syzygieën). Het thema Egospelletjes en Unificatietheorie komt in de De Bhagavad Gita uitgebreid aan de orde. Er is niets nieuws onder de zon.

De telling van Pythagoras brengt niet alleen de ultieme symmetrie van 'Zaaien en Oogsten' (reciprociteit), maar ook de in het heelal, de in de ruimte verborgen absolute eeuwige perpetuum mobile, de universele beweging (een beweging van bijvoorbeeld 4 naar 5 en vice versa) of trilling tot uitdrukking. Spreken (het woord is vlees geworden), maar ook muziek kan niet tot geluidstrillingen worden gereduceerd, veroorzaakt door een specifieke omgang met stukken materie. Het gaat wel degelijk om de ‘muziek der sferen’. De getallen van Pythagoras beelden een harmonische relatie, een specifieke categorie van betrekkingen, de verborgen 5e Dimensie, Synthese uit. Pythagoras was een cyberneticus. De hamvraag blijft wat is de oerbron van deze beweging of trilling?

De kwintessens van het 'E i V' verhaal is dat om een duurzame samenleving te creëren er maar een pedagogische 'Hoofdroute' is. Dus de wederkerigheid die er bestaat tussen ‘Chaos, Gaia en Eros’ op aarde en de bron van het 'Goede, Ware en Schone' in de hemel te benadrukken. Praktisch betekent dit een ommekeer in het denken, een ideologische paradigmawisseling om beide met elkaar te verenigen.

====

1. Monade (Transcendentie en Immanentie, 'Wereldbrein en Cybernetica')

Dharma (Sanskriet:"धर्म" in het Devanagari schrift) is een Indiaas begrip dat de wezenlijke natuur van iets of de natuurlijke wetmatigheid die eraan ten grondslag ligt betekent. Het volgen van de dharma heeft betrekking op het pad van het menselijke welzijn in de ruimste zin.

De exodus en ons geweten (Thijs Feuth 24 oktober NRC 2015):
Zelden bleek een essay zo voorspellend als ‘Het multiculturele drama’ van Paul Scheffer uit 2000. Nu, tijdens de vluchtelingencrisis, komt de hoogleraar Europese Studies met een betoog van hetzelfde kaliber: ‘De exodus en ons geweten’. Hij weegt de vier belangrijkste argumenten voor grenzeloze opvang. En vindt ze slecht doordacht. Genereuze opvang vraagt om grenzen.
We moeten terug naar Webers beroemde onderscheid tussen overtuigingsethiek en verantwoordelijkheidsethiek: in het ene geval gaat het om een handelen dat zich niet bekommert om de gevolgen, terwijl een verantwoordelijkheidsethiek juist wil nadenken over de voorzienbare gevolgen van keuzes die men maakt. Zo’n moraal zegt dat de voorzienbare gevolgen van zo’n grenzeloze opvang toenemende spanningen en agressie in de samenleving zullen zijn. Aan het onmogelijke is niemand gehouden. Als mensen met een liberale houding niet over grenzen willen nadenken, dan trekken uiteindelijk mensen met een autoritaire inslag die grenzen. Dat staat op het spel, en daarom is een moraal die de eigen gewetensnood tot uitgangspunt neemt, geen duurzame moraal.

De geschiedenis laat een diversiteit aan innovatieve, interdisciplinaire grenswetenschappers zien.
Pythagoras, Ammonius Saccas, Origenes, Dante Alighieri, Helena Blavatsky, Spinoza, Schelling, Nietzsche, Teilhard de Chardin, Einstein, Jung, Wittgenstein, Krishnamurti, David Bohm, Jean Charon en Ervin Laszlo zijn eminente wetenschappers die zich hebben bewogen op het snijvlak van 'Natuur en Cultuur'. Op dit snijvlak gaat het echter niet primair om wetenschap versus geloof, maar eerder om de samenhang en wisselwerking tussen natuur – en menswetenchappen. Deze kengebieden kunnen wel onderscheiden, maar niet gescheiden worden. Het zijn twee verschillende, maar complementaire domeinen. Door beide als complementair te beschouwen ontstaat een completer zicht op de werkelijkheid. Het is wenselijk de tweespalt tussen natuurwetenschappers en geesteswetenschappers te verkleinen. Vastgeroeste denkpatronen te doorbreken. Het domein van de materie met de energetische processen te combineren. Een ruimer denkmodel is nodig om op creatieve wijze de wereldvraagstukken op te pakken. Het zijn in het bijzonder de grenswetenschappers met een holistische visie die de samenleving een stapje verder brengen.

Ordening is het tegendeel van chaos. De kernvraag is hoe verander je chaos in harmonie?
In het rapport Eenheid in Verscheidenheid worden de contouren geschetst hoe 'probleem en oplossing' van de culturele evolutie (cultuuroverdracht) met elkaar samenhangen. De oplossing van het ééndimensionale marktdenken ‘u vraagt, wij draaien’ heeft een psychologische (Deel IV), een sociologische (Deel V) en een filosofische (Deel VI en VII) dimensie. Feitelijk komt het er op neer theorie en praktijk beter met elkaar te verbinden.

De Oosterse filosofie, de Esoterie, de Hegeliaanse (dialectische) - en de Natuurfilosofie bieden een goed houvast om dit gezichtspunt te belichten.
René Meijer belicht in zijn boek De Ether Bestaat! het Vedische gedachtegoed. Deel III, de Persoon en de Politiek is het vertrekpunt van het rapport 'E i V '. Of met andere woorden het boek De Ether Bestaat! kijkt vanuit een top down benadering, terwijl daarentegen het rapport 'E i V' bottom up. In het rapport 'E i V' komt de keerzijde aan de orde. Het morele kompas laat zien dat beide zienswijzen perfect op elkaar aansluiten.

Het pedagogische denkmodel geeft niet een compleet plaatje van de éne werkelijkheid, de absolute waarheid maar beoogt wel, door de hoofdroute aan te geven en de verborgen 5e Dimensie, de kwintessens te belichten, een tipje van de sluier op te lichten. Een kaart is, zoals zo mooi gezegd is door Alfred Korzybski, niet het terrein. What's in a name? De éne werkelijkheid verandert niet door er andere etiketten op te plakken.
Synthese ontstaat door these + antithese. Net als de drie-eenheid (Trimurti) kunnen Ruimte - Tijd - Materie wel onderscheiden, maar niet gescheiden worden.
Om de werkelijkheid te duiden biedt de chaostheorie een interessant perspectief. Ook fractals vertonen drie eigenschappen tegelijkertijd: iteratie, gebroken dimensie en zelfgelijkvormigheid.

De Geheime Leer Deel I, Stanza 4 De zevenvoudige hiërarchieën (p. 129):
II. DE STEM VAN HET WOORD, SVABHAVAT, DE GETALLEN, WANT HIJ IS EEN EN NEGEN12.
12) En dit is tien of het volmaakte getal, toegepast op de ‘Schepper’, de naam die wordt gegeven aan de gezamenlijke scheppers die door de monotheïsten tot Eén worden samengevoegd, want de ‘Elohim’, Adam Kadmon of sephira – de Kroon – zijn de androgyne synthese van de 10 sephiroth die in de gepopulariseerde Kabbala het symbool van het gemanifesteerde Heelal vormen. De esoterische kabbalisten echter volgen de oosterse occultisten en scheiden de bovenste driehoek van de sephiroth (of sephira, chochmah en binah) van de rest, waardoor er zeven sephiroth overblijven.
Aan de term svabhavat wordt door de oriëntalisten de betekenis gegeven van de universele plastische stof die door de Ruimte is verspreid, misschien met een half oog op de ether van de wetenschap. Maar de occultisten identificeren svabhavat met ‘VADER-MOEDER’ op het mystieke gebied (zie boven).
De Geheime Leer Deel I, Stanza 7 Van het half-goddelijke ras tot de eerste mensenrassen (p. 197):‘Eerst ontstond begeerte in HET, dat de oerkiem van het denkvermogen was; en waarvan de wijzen, zoekend met hun verstand, hebben ontdekt dat het de band is die de Entiteit met de Niet-Entiteit verbindt.’ Een hymne in de Atharva Veda verheft Kama tot een opperste god en schepper, en zegt: ‘Kama werd het eerst geboren. Hem hebben noch goden, noch vaderen (pitara), noch mensen geëvenaard.’ . . . De Atharva Veda vereenzelvigt hem met Agni, maar stelt hem hoger dan die god. Het Taittiriya Brahmana maakt hem allegorisch tot de zoon van
Dharma (morele religieuze plicht, vroomheid en gerechtigheid) en van Sraddha (geloof).
H.P. Blavatsky Geheime Leer Deel II, Hoofdstuk 24 Het kruis en het pythagorische tiental (p. 660):
Het achttal of de 8 symboliseert de eeuwige en spiraalvormige beweging van de cyclussen, de 8, ∞, en wordt op zijn beurt gesymboliseerd door de Mercuriusstaf. Het geeft de regelmatige ademhaling van de Kosmos aan, bestuurd door de acht grote goden – de zeven uit de oorspronkelijke moeder, de ene en de triade.

De Éne werkelijkheid heeft betrekking op de wederkerigheid tussen Zo binnen, zo buiten en Zo boven, zo beneden (’Brain & Mind’), die met behulp van de lemniscaat en het Reflexief Bewustzijn tot uitdrukking wordt gebracht. Om de éne werkelijkheid te duiden maakt Ken Wilber van het "Wilber-Combs-rooster" gebruik.

Het draait primair om hoe kunnen we de kwaliteit van de besluiten verbeteren. Er dient wel degelijk met de keerzijde van de evolutietheorie rekening te worden gehouden dat er van doelgerichtheid in de natuur sprake is. Het gaat er dus om, net zoals eerder Jared Diamond heeft betoogd, een manier te vinden om mensenmassa’s in bedwang te houden. Volgens Jared Diamond zijn daarvoor de religies uitgevonden.

De vraag die Nick Davies stelt, is: Waardoor is het onthullen van de waarheid gedegenereerd tot de massaproductie van onnozelheid?
Is het misschien zo dat adverteerders of kranteneigenaars tegenwoordig het nieuws dicteren, zoals wel wordt beweerd. Ja, op zich is dat wel zo, zegt Davies, maar het probleem ligt volgens hem vooral bij de redacties zelf: Het interne mechaniek van de bedrijfstak is ernstig beschadigd.

Uit het onderzoeksrapport ‘E i V’ blijkt dat we kunnen laag vliegen of hoog vliegen De Waarheid ligt nog steeds in het midden en sluit op het inzicht van de tienvoudige structuur van de microkosmos en macrokosmos van Pythagoras aan. Eerder heeft Raymond Lull (Engelse versie) in zijn hoofdwerk Ars Magna (‘de grote kunst’) of ook wel Ars Generale Ultima al van de tien categorieën van de aristotelische wijsheid gebruik gemaakt.

Het heeft 350 jaar geduurd voordat de Rooms-katholieke Kerk het inzicht van Galileo heeft geaccepteerd dat de aarde om de zon draait. De vraag is of de wetenschappelijke wereld bereid is aan oude gezichtspunten op de éne werkelijkheid, respectievelijk de nieuwe Unificatietheorie, serieus aandacht te geven? Er geldt nog steeds wat we zaaien zullen we oogsten.

De eerste vraag uit de catechismus is nog steeds actueel. Het is echter mogelijk deze vraag vanuit een nieuw gezichtspunt te belichten. Er ontstaat een ommekeer, een omslagpunt wanneer wij wijsheid (lees waarheid) boven dwaasheid (het marktdenken om alles als koopwaar te zien) laten prevaleren. Maar wanneer we echt menen te weten de wijsheid in pacht te hebben laten we zien hoe dom we zijn. Maar Spinoza heeft al eerder voor ‘the science of beauty’ een lans gebroken. Er is niets nieuws onder de zon.

Spinoza: Maar vóór alles is het nodig een middel te ontdekken om het verstand gezond te maken en het, voor zover dit aanvankelijk gaat, te zuiveren, opdat het de dingen op gelukkige wijze zonder dwaling en zo goed mogelijk kan begrijpen. Hieruit kan iedereen reeds zien, dat ik alle wetenschappen (de wetenschappen hebben maar één doel, waarop zij alle moeten worden gericht) op een doeleinde wil richten, te weten om, zoals ik reeds zei, de hoogste menselijke volmaaktheid te bereiken.

Uitgangspunt is dat de Chaostheorie, met inbegrip van Amor fati (Liefde voor het lot), de ontbrekende schakel is van de Algemene relativiteitstheorie. De chaostheorie beschrijft de verborgen ordening en complementeert de Unified field theory. Het laat zien hoe 'elektriciteit en magnetisme' in de Unified field theory kan worden ingepast. Anderzijds bevordert het een nieuwe bifurcatie, een kwantumshift in het wereldbrein volgens Ervin Lazlo. Praktisch komt het er op neer dat door bewustwording de publieke opinie verandert. Al zal het zeker niet mogelijk worden met behulp van de chaostheorie volledig op het onzichtbare grip te krijgen. Er wordt gebruik gemaakt van het inzicht van Spinoza om de dingen in hun ‘logische afhankelijkheid’ te leren zien.

Het mechanisme achter de 'natuurlijke selectie' wordt door de Heilige tetraktys van Pythagoras weergegeven. De getallen van Pythagoras brengen een relatie, een specifieke categorie van betrekkingen tot uitdrukking. Pythagoras en Aristoteles maakten al van de getallensymboliek gebruik om aan een duurzame samenleving inhoud en vorm te geven. De telling toont een proces, een golfbeweging, het corrigeren van een evenwichtsverstoring. Pythagoras was een cyberneticus. De mens maakt deel uit van auto- en kruiskatalytische systemen (Ervin Laszlo lees: binnen een natiestaat en buiten een stelsel van natiestaten).

De moraal van het verhaal is dat ethiek zowel de oorzaak van het probleem als de oplossing ervan laat zien. Het gaat volledig mis, er ontstaat een breuk wanneer extremen van het kapitalisme gaan overheersen, de moraal, de regulerende principes buiten het verkoopverhaal worden gehouden, het gedrag wordt amoreel. Het zijn juist de waarden en normen, die mensen met elkaar verbinden. Of anders gezegd de onzichtbare muren tussen 'Wij en Zij', waardoor we de ander uitsluiten, dienen we af te breken. In plaats van dat een dialoog twee partijen nader tot elkaar brengt, kunnen de meningen ook verharden en ontstaat er een loopgraven oorlog.
Wanneer je als land de home market niet op orde hebt mag je niet verwachten dat je als gidsland op de wereldmarkt meer succes zal hebben. Biologen hebben zeker gelijk wanneer ze culturen vergelijken met plantaardige organismen, die opbloeien, rijpen, verwelken en tenslotte afsterven. De fase waarin Nederland zich bevindt begint al duidelijk minder fris te ruiken. De Nederlandse politiek wordt te veel door technocraten aangestuurd. Een maatschappijmodel, een meritocratie (vrij vertaald: geregeerd door degenen die het verdienen) geniet de voorkeur. ====

2. Duade ('Antropogenese (Hominisatie) en Kosmogenese', 'Leven een Dood', Bifurcatie, Lof der zotheid, 'Wijsheid of Dwaasheid', Ontmaskeren, Debat)

Ockhams scheermes geldt voor: Cultuursociologie bevindt zich op het snijpunt (emanationisme) tussen Cultuurwetenschappen en Sociologie, Evolutiebiologie tussen Evolutie en Biologie, Culturele psychologie tussen Cultuurwetenschappen en Psychologie, Sociobiologie tussen Sociologie en Biologie, Evolutiepsychologie tussen Evolutie en Psychologie, Paleontologie tussen Geologie en Biologie, Astrochemie tussen Astronomie en Chemie, Geochemie tussen Geologie en Scheikunde en Geofysica tussen Geologie en Fysica. De homo sapiens, de relatie tussen lichaam en geest, tussen Micro-economie en Macro-economie (Ondernemerschap en Rentmeesterschap). Door de convergentie van twee disciplines ontstaat synthese. Uiteindelijk draait het om het onderzoek dat betrekking heeft op de relatie tussen Unificatietheorie en Eenheid in Verscheidenheid.
Ben Verwaayen: Wanneer je authentiek bent, ben je ook transparant
Een leider moet iemand zijn die creëert wat moet komen. (Pieter Broertjes en Wilma de Rek Volkskrant 6 november 2010)

Geest en lichaam zijn de twee complementaire kanten van een medaille, die beide de kwintessens van de éne werkelijkheid, de relatie tussen de microkosmos en macrokosmos tot uitdrukking brengen. Deze relatie heeft betrekking op Zo boven, Zo beneden, top down en bottom up, hemel en aarde, deductief en inductief. Een organisatie, een multiculturele maatschappij bestaat uit een verzameling mensen. Het rapport ‘E i V’ gaat er daarom van uit dat de eigenschappen van een persoon in de kenmerken van een organisatie worden weerspiegeld. Dit geldt ook vice versa. Een persoon heeft een persoonlijkheid, terwijl bij een organisatie over een organisatiecultuur wordt gesproken. De problemen die we veroorzaken en de oplossingen die we bedenken blijven uiteindelijk allemaal mensenwerk. Uiteindelijk draait het om hoe creëren we een gezonde, vitale maatschappij.

De afgelopen decennia hebben te veel managers zich met het doorschuiven van problemen bezig gehouden. De hamvraag is nu of je voor het 'oplossen of doorschuiven' van problemen riant wordt beloond? Primair draait het nog steeds om het onderscheidt tussen thumos en epithumia van Plato. Al geeft Freud met zijn Über-ich, Ich en Es een nieuwe doorsnede. Het ééndimensionale marktdenken (Groupthink) viert hoogtij en werkt alleen nog maar contraproductief.

Doekle Terpstra is gelukkig. Op zijn TWITTER-account schrijft hij op woensdag 4 mei rond 10.00 uur: "Lees Aleid Truijens in #Volkskrant (4 mei 2011). Een boeiende column over mij. Eindelijk een stuurman aan de wal die mij begrijpt en doorgrondt! Heerlijk."

Het zijn de hovelingen die elke vernieuwing tegenhouden. Het gaat er om de rond management by management ('carrièremanagers') opgetrokken hofcultuur te ontmaskeren. Een hofcultuur, koninkrijkjes ontstaan vaak in bureaucratisch geleide organisaties en zijn het gevolg van managers die gespeend zijn van de vierde productiefactor ondernemerschap. Het zijn de onderonsjes van een kleine politieke elite die de zaak verzieken. De verborgen energiebron (oerstof, Akasa, blauwdruk) in de hemel staat tegenover de blauwdruk (verborgen agenda) van de achterkamertjes politiek op aarde. Of met andere woorden hoe richten wij onze levensenergie?
We moeten er net als het antropisch principe van uitgaan dat de dingen zijn zoals ze zijn, het leven, het ontwerp is zoals het is.

De gevestigde elites stellen zelfbehoud op de allereerste plaats. Een individueel probleem kan snel worden opgepakt, daarentegen voor vraagstukken in de collectieve sector geldt dat het heel lang duurt voordat bewustwording in effectief beleid wordt vertaald. Geert Mak gaf in de Volkskrant 20 november 2004 een eerste signaal af. Recent zijn daar de reacties van Harm Beertema (Volkskrant 15 maart 2010) en Prof. Smalhout (Telegraaf 3 april 2010) en Gerd Leers (Volkskrant 6 april 2010) bijgekomen.
De te verwachten 29 miljard aan bezuinigingen maakt de politieke besluitvorming over de gewenste collectieve voorzieningen en de kosten daarvan bijzonder complex.

Het gedrag van amorfe gnoes komt met groupthink overeen. De vraag komt naar voren in hoeverre Oekraïensche bevolking op termijn beter af is met de grootkapitalisten uit het Westen dan de oligarchen in het Oosten? 'Het Westen had veel meer moeten proberen het associatieakkoord te koppelen aan een Oekraïense link met Poetins unie. Niet of/of maar en/en. En we hadden veel meer moeten investeren in Oekraïne en minder in sancties. Nu is die verhouding 20-80, en dat had andersom moeten zijn.' Of met andere woorden tegenover de these, de algemene levensdrang (levenskracht), de geestesdrift van Carl Jung staat de antithese, de sexuele impuls van Sigmund Freud. De hamvraag is nu hoe bereik je synthese?

"De Oekraïne-crisis is als een schaakspel, alleen gaat het over mensen" (interview met Boris Kagarlitsky 27 september 2014):
Boris Kagarlitsky is directeur van het Institute of Globalization and Social Movements, een linkse denktank in Moskou. Sinds de jaren 1980 laat hij zich gelden als een politiek dissident die zowel in de Sovjet- als in de post-Sovjetperiode geregeld in aanvaring komt met de autoriteiten. Hij heeft een aantal boeken op zijn naam staan en hij schrijft voor verschillende internationale magazines en websites.
De oligarchische elite trok uiteraard wel de culturele kaart (in het bijzonder wijzend op de taalverschillen) om die gemarginaliseerde bevolking te mobiliseren. Het is een verdeel-en-heersstrategie.
Zijn de oligarchen van Oekraïne, te vergelijken met de Russische oligarchen?
In Oekraïne heeft de elite een erg smalle economische basis. Als je Oekraïne met Rusland vergelijkt, dan zie je dat de oligarchen in beide landen de economie controleren, maar in Oekraïne gaat het over een zeer klein aantal mensen en ondernemingen. Je kan ze gemakkelijk allemaal bij naam noemen. Hooguit een 20 tot 30-tal mensen. In Rusland -dat natuurlijk wel veel groter is- gaat het over 200 tot 300 mensen. De middelen van de Oekraïense oligarchen zijn echter veel beperkter dan in Rusland. Dat uitte zich in verschillen tussen beide landen in de politiek.
Na een machtsstrijd van de oligarchen in de jaren 1990, kwam in Rusland Poetin aan de macht.
Men stelt hem voor als 'dé sterke leider', maar hij is eerder een erg competente intermediair die de belangen van de verschillende groepen van oligarchen in balans houdt en handhaaft. Hij luistert naar hen en probeert er voor te zorgen dat iedereen in meer of mindere mate tevreden is.

IJzeren wet van de oligarchie, sociologische wet, geformuleerd door de Duits-Italiaanse socioloog Robert Michels. De wet stelt dat alle organisatievormen, onafhankelijk van het democratische of autocratische gehalte in het begin, onvermijdelijk oligarchisch worden.
De oorzaak is de trend bij de leiders om zich te organiseren en de eigen belangen te behartigen, de dankbaarheid van de geleide groep en de passiviteit van de massa.

PvdA: dood of straks toch de grootste? (Volkskrant 30 april 2011)
Bram Peper: De PvdA is dood, alleen moet de dood nog worden vastgesteld. Ik heb het gevoel dat de vereniging niet meer functioneert, of louter nog omdat de politieke instituties moeten worden gevuld. Het is precies als in dat boek van Robert Michels uit 1911, De ijzeren wet van de olichargie, over het politieke gedrag van intellectuele elites die worden gedreven door zelfbehoud. De PvdA is de oligarchisering in het kwadraat.

Door het ‘u vraagt, wij draaien’ van het cliëntelisme, de twee handen op een buik politieke machtsspelletjes kan van een gesloten systeem worden gesproken waarvoor de tweede wet van de thermo dynamica geldt en waarop dus de entropie van toepassing is. In een gesloten systeem blijft de kwantiteit, de totale hoeveelheid energie gelijk, maar de kwaliteit van de totale hoeveelheid energie zal na verloop van tijd lager zijn dan ervoor. Het sprookje De nieuwe kleren van de keizer van Hans Christian Andersen is nog steeds actueel. Maar gelukkig bestaat er ook negentropie.

Er zijn te veel managers die elkaar de hemel in prijzen. Het geheel van controlemechanismen, de ingebouwde ‘checks and balances’ in een organisatie, dienen ter waarborging van het machtsevenwicht. Het sprookje van Hans Christian Andersen laat zien dat zijn hovelingen juist hielpen om de keizer van nieuwe kleren te voorzien. Is het, om de continuïteit van een organisatie te waarborgen, niet beter dat de hofhouding de ministers voor de valkuil van de nieuwe kleren van de keizer tracht te behoeden?

Om de 'torens van Babel' tegen instorten te behoeden, zal in de toekomst aan risicobeheersing (risicomanagement) meer aandacht dienen te worden besteed.
De stroom van complexe causaliteiten, met schijnbare a-causaliteiten is de uitkristalisatie van de Negentropie en is de ordening van Informatie, waaruit indirect het "ongemanifesteerde" afgeleid kan worden, het is "verborgen" of zelfs bewust "geheim gehouden". Het "reflecteert" in de "materie".
In risk management, negentropy is the force that seeks to achieve effective organizational behavior and lead to a steady predictable state.

Aanpak van bestuurlijke drukte eist vooral veel lef (Ton Horrevorts) directeur HMSmanagement, Volkskrant 1 mei 2010):
Het is geen geheim dat ons Land lijdt onder een grote bestuurlijke drukte: te veel besturen die zich met hetzelfde bemoeien.
Voor het inzicht in het probleem zijn al de nodige rapporten en adviezen verschenen. Een van de beste verscheen deze week: Het einde van het blauwdruk-denken van de Raad voor het Openbaar Bestuur (ROB) , die concludeert dat het dringen is geblazen tussen gemeenten en het Rijk.

Een probleem met politieke consensus is dat voor een specifieke beslissing nooit één persoon verantwoordelijk is.

In het universum is de gebroken symmetrie een gegeven. De mensheid wordt daardoor op aarde uitgedaagd voor zijn "survival of the fittest" slimme 'en-en' oplossingen te bedenken.

Creativethink, verbeeldingskracht (ideatie) staat voor culturele innovatie. Op Google: ‘culturele innovatie’ staan veel bijzonderheden.

De psyche werkt als een spiegel. Het is deze spiegel die zorgt voor de golfbewegingen in de geschiedenis. Welke kant van de medaille, de aardse Tetrade (Standaardmodel, de gemanifesteerde werkelijkheid) of de hemelse Triade (ongemanifesteerde werkelijkheid), laten we overheersen? Alleen wanneer we ons meer met de Triade verbinden komt de beschaving een stapje verder. Meer opties zijn er niet en dat was al bij Pythagoras (De Gulden Verzen van Pythagoras) bekend. Het gaat om de interacties tussen Lichaam en Geest.

Het oprekken van de vrijheid van meningsuiting door de PVV laat zien dat het echte probleem in Nederland is dat het steeds meer gaat over de vorm in plaats van over de inhoud. In plaats van de eeuwenoude beginselen als gelijkwaardigheid en sociale rechtvaardigheid te accentueren viert de afleidingsmanoeuvre van het vijandbeelddenken hoogtij. In de politiek wordt het weer van belang dat de inhoud het van de vorm gaat winnen. De machthebbers houden het spel van de illusiecultuur levendig.

Uiteindelijk draait het om de herkenbaarheid van de kleur van de ideologische veren. In plaats van een passieve overheid is het wenselijk dat de overheid aan de hand van een wenkend perspectief actief bij maatschappelijke veranderingsprocessen betrokken is. Er zijn te veel politici die zich met gebakken lucht, met schijnoplossingen bezig houden. De zelfgenoegzaamheid bij de politieke elite heeft zo’n vlucht genomen dat Geert Wilders die zich niet aan de versleten politieke machtsspelletjes conformeert direct de handen op elkaar krijgt.

Geert Wilders en Martin Bosma stellen in hun column Islam is het probleem, niet de moslims (Volkskrant 22 maart 2008). Het is daarentegen juist andersom heilige boeken als de Bijbel, de Koran of de Talmoet zijn het probleem niet. De denkfout van Wilders is dat er zonder moslims er geen Islamvraagstuk is. Het zijn de onbenullen zowel bij de PVV als in de radicale moslimwereld die de boeken als stok gebruiken om de hond te slaan.

Ulrich Neisser ontwikkelde 2 hoofdtypen van het verwerken van input, de richting van de informatiestroom (Binnenwereld of Buitenwereld):
- Top-down: generatie van schema’s door hogere corticale structuren welke verzonden worden door het zenuwsysteem om vergeleken te worden met de inkomende stimulus. Wordt ook wel schemagedreven of conceptueelgedreven genoemd.
- Bottom-up: de zintuiglijke organen zenden input door naar de hogere corticale structuren. Wordt ook wel stimulusgedreven of datagedreven genoemd.

De termen top-down en bottom-up beschrijven de richting van de informatiestroom (respectievelijk van boven naar onder of van onder naar boven) terwijl de begrippen stimulusgestuurd en conceptgestuurd verwijzen naar waar de informatiestroom vandaan komt (vanuit prikkels in de buitenwereld of ideeën in ons brein).

Ondanks de welvaart is er nu in Nederland zelfs een grotere tweedeling tussen arm en rijk ontstaan. Het impliceert dat we, mede als gevolg van het uitbesteden van de moraal aan de markt, de lat lager hebben gelegd.

Wetenschapsbestuurder Dr. C. (Kees) le Pair (Elsevier 2 augustus 2008):
‘Nederland verbommelt.’ Daarmee bedoelt hij te zeggen dat het praatjesmaken toeneemt, terwijl het slimme Tom Poesdenken achterblijft. Waar is de tijd gebleven dat een Nederlander de krukas uitvond, of ‘de fluit’, het superieure vrachtschip dat Nederland aan de Gouden eeuw hielp? Het slimme, op techniek gerichte onderwijs is verdwenen en komt voorlopig ook niet terug, want minister Plasterk van Onderwijs heeft wel een grote mond, maar krijgt niks voor mekaar.

Le Pair denkt dat Toonder zag dat Nederland bewoog in de richting van loze retoriek, aan het ‘verbommelen’ was, en daarom Heer Bommel een prominentere rol gaf. ‘De waardering voor slimheid is afgenomen in Nederland. Het gewicht van de natuurwetenschappen neemt ook af.’ Jaren was hij van plan deze theorie aan Toonder voor te leggen, maar toen hij eindelijk het initiatief nam, was het enkele weken voor diens dood. ‘Hij is er niet aan toegekomen mijn brief te beantwoorden.’
Gelet op het interview van Maud Kips met Marten Toonder zal hij vermoedelijk iets gezegd hebben in de sfeer van:
Het is zeker een rake typering, verhalen zijn echter een groeiproces en komen meer onbewust dan bewust tot stand. Achteraf kunnen we gemakkelijker bezien welke route we in het leven hebben afgelegd.

Arnold Fellendans Universiteit is allang aan haar eigen lichtheid bezweken (Volkskrant 19 april 2010):
Van oud-minister Veerman kan het verschil in titulatuur tussen die instellingen van hoger onderwijs verdwijnen omdat hogescholen ook masteropleidingen moeten gaan aanbieden.
Op het eerste gezicht lijkt dit voorstel het eind van universiteiten aan te kondigen, maar bij nadere beschouwing is die onderwijsmeniscus al geruime tijd geleden vrijwel verdwenen. Onder de politieke druk is de studieduur van universiteiten al zó verkort, dat studenten daar alleen nog maar in één paradigma getraind kunnen worden.
Want als die meniscus tussen hbo en universiteiten helemaal verdwijnt dan zullen er onvoorstelbaar veel meer rechtszaken komen, waar de rechter over de waarheid zal moeten oordelen. Die rechters zullen dan echter niet kunnen voorkomen dat onze economie uiteindelijk helemaal naar de knoppen gaat.

Jan Dumolyn Is alles relatief of is er één waarheid?

Henk Hogeboom van Buggenum (GAMMA jrg. 13 nr. 1): In het denken van Teilhard is het kwaad geen ontologisch gegeven, niet inherent dus aan het Zijn als zodanig. Het kwaad is in zijn visie dan ook niet geschapen, maar een logisch voortvloeisel uit het onvoltooid-zijn van de schepping. Oorlogen en geweld zijn voor hem dan ook signalen, dat de mens in zijn vrijheid de energie verkeerd gericht heeft en dat de soort moet bijsturen als ze wil overleven. Waarop de energie het beste kan worden gericht, komen we te weten door ons meer te verdiepen in de ander en de andere culturen, door studie dus, door wetenschap, door onze inzet en inspanning.

Wie zoekt nog naar de waarheid? (Interview met Nick Davies Volkskrant 6 februari 2010).
Media worden gemanipuleerd door PR-bureaus en geheime diensten, en aan zoiets nobels als waarheidsvinding komen ze nauwelijks meer toe.

Nick Davies boek Gebakken lucht
Een topjournalist ontmaskert de leugens, verdraaiingen en propaganda in de wereldwijde media.
‘De journalistiek sterft uit door de commercie. De belangrijkste taak van journalisten is te proberen mensen de waarheid te vertellen. Maar keer op keer maken we verhalen die verdraaid zijn en onwaarheden bevatten, of die propaganda zijn. O, zeggen mensen dan, dat moeten jullie zeker schrijven van jullie rijke bazen. Maar dat was vroeger. Het echte probleem is de nieuwe generatie krantenbazen die niet uit is op propaganda, maar op winst. Deze eigenaren hebben verschrikkelijke schade toegebracht aan de redacties.

Links en rechts staan in de politieke besluitvorming als gelijkwaardig tegenover elkaar. Voor het introduceren van de marktwerking door de overheid hielden de socialistische krachten (these) en rechtse, liberale krachten (antithese) elkaar aardig in evenwicht.

Het rapport E i V beoogt, net als de bewustzijnsfilosofie, aan het gezichtspunt van Ervin Laszlo een steentje bij te dragen. Dit aanvullende inzicht is niet alleen door E-learning tot stand gekomen, maar berust ook op het dualisme, tegenstellingen en de binaire code van machinetalen. Voor het delen van kennis is internet een uniek medium. In tegenstelling tot computers werken onze hersenen niet op basis van de digitale, binaire code maar op een analoge manier.

Omdat de geheugencellen van computers twee waarden kunnen aannemen, is er sprake van binaire voorstelling van de opgeslagen informatie. Elke computer telt volgens het binaire stelsel. Maar er bestaat ook het vijftallig talstelsel van het Oude Rome. Sumerië gebruikte zelfs een zestallig stelsel.

De futuroloog Ray Kurzweil verwacht met computertechnologie de mensheid te kunnen redden. Plato brengt echter al met de dodecaëder, de kwintessens, de zin van het leven, de levenskunst (Friedrich Nietzsche) tot uitdrukking.

De instructies en mutaties die in een computer plaatsvinden simuleren besluitvormingsprocessen in de buitenwereld. Het zijn de interacties van de gebruiker met de computer die maken dat de computer een goede metafoor is voor kunstmatige intelligentie.

De Nederlandse graficus Maurits Escher heeft de penrose-driehoek vaak toegepast in zijn werk.
Robbert Dijkgraaf, lid Innovatieplatform (NRC 27 december 2008: De architectuur van ons brein bepaalt en beperkt de wetenschap - Er is geen wiskunde zonder de mens - daar kwam ik achter):
De mens is slechts een onmisbare schakel in de ultieme cirkelredenering . U kunt deze lus zo vaak doorlopen als u wilt, net zoals de monikken de eindeloze trap op- en aflopen in de bekende prent Klimmen en dalen van M.C. Escher – een prent die trouwens geïnspireerd was door het werk van Penrose en zijn vader.
Op het eerste hoekpunt van de driehoek staat de wetenschap. Deze is verbonden met het tweede hoekpunt waar de mens staat, de bedenker van vele nutteloze en nuttige zaken, waarvan de wetenschap er slechts één is. Op zijn beurt vormt de mens weer een verbintenis met het derde hoekpunt, de natuur, wederom als onderdeel van een groter geheel, want de natuur brengt naast de mens ontelbaar andere verschijningsvormen voort. Ten slotte wordt de natuur weer verbonden met de wetenschap, een terrein dat veel meer bestrijkt dan alleen de beschrijving van de fysieke werkelijkheid.

Het hart, de ziel is een weerspiegeling van de anima mundi, het universele denkvermogen, de grote wereldziel. Het centrale basisprincipe is mens ken uzelve. Van de zeven chakra's (p. 9) is de vierde het hartchakra. De auteurs van Genesis schreven middels de wijsheid van het hart en niet met de kennis van het verstand. Het evolutionaire denken verklaart de verschijningsvormen, het hoe van het leven, daarentegen het evolutionaire voelen de verschijningsinhoud, het wat. Bij de snaartheorie gaat het om de kennis van het verstand. Het gaat niet om Genesis of Darwin. Het gaat namelijk om beide gezichtspunten, de complementariteit.

Voor Jung betekent eros de religieuze drift, voor Freud de seksuele drift. Alles heeft zijn tegenstelling, aardse begeerte inbegrepen.
Carl Jung legt een accent op de schaduwzijde en Roberto Assagioli op de verborgen keerzijde, de lichtzijde. Carl Jung verklaart het zondebokmechanisme aan de hand van het projectiemechanisme. Het kruisigen, de kruisdood van mensen, maar dan eerder figuurlijk vindt nog steeds plaats.

Je vrijheid houdt op waar die van de ander begint. Meer vrijheid voor de een houdt automatisch minder vrijheid voor de ander in. Het mysterie van het kwaad wortelt in het mysterie van de vrijheid. Wie gelijkheid afdwingt verkleint vrijheid en wie vrijheid predikt moet ervan doordrongen zijn dat vrijheid op den duur leidt tot ongelijkheid, omdat mensen wel gelijkwaardig maar niet gelijk zijn. Ben je een deel van het probleem of van de oplossing?

In het onderzoeksrapport ‘E i V’ worden zeven aggregatieniveaus, bewustzijnstoestanden uitgewerkt. Een computer kan wel het denken, maar niet het voelen, de menselijke emoties (begeerte) simuleren.

De ontdekking van dualiteit in een golfdeeltje (de dubbelsoortigheid van het licht) vormt de grondslag van de quantummechanica. Golven bleken niet slechts deeltjes te zijn, maar deeltjes ook golven! Het betekent dat bewustzijn geen duidelijke grenzen kent.

De kwantumverstrengeling (communicatie tussen fotonen), de elektronenconfiguratie komt in het artikel Dualiteit in de evolutie van Thijs Prent en in hoofdstuk 4 Chaos-Theos-Kosmos (p. 374) en hoofdstuk 15 Goden, monaden en atomen (p. 676) in De Geheime Leer Deel I aan de orde. H.R. Opdenberg werkt het thema 'verstrengeling' in zijn artikel Het oneindig gevarieerde heelal uit.

De matrix-structuur in het rapport bestaat uit de Delen I t/m VII en de 'Triade en Tetrade' structuur van elk Deel afzonderlijk. Het rapport ‘E i V’ draait in het bijzonder om het principe van de ‘eenheid der tegendelen’, het overbruggen van tegenstellingen, het complementariteitsprincipe dat al door Heraclitus naar voren is gebracht.

====

3. Triade ('Iteratie - Zelfgelijkvormigheid - Asymmetrie', 'Geestelijk - Psychisch - Stoffelijk')

Mattheüs 7:3-5 En wat ziet gij den splinter, die in het oog uws broeders is, maar den balk, die in uw oog is, merkt gij niet?
Of, hoe zult gij tot uw broeder zeggen: Laat toe, dat ik den splinter uit uw oog uitdoe; en zie, er is een balk in uw oog?
Gij geveinsde! werp eerst den balk uit uw oog, en dan zult gij bezien, om den splinter uit uws broeders oog uit te doen.
François de La Rochefoucauld noemde hypocrisie het eerbetoon van de ondeugd aan de deugd.

Mr H.A.J. Leewens (directeur Van Ede & Partners) in Intermagazine november 1986: ‘Als het slecht gaat willen de 'politici' elkaar niet beschuldigen en dan treedt de mythe van het onschuldige lam in werking. Politieke dieren zitten in een netwerk van corruptie. Juist de enige die niet corrupt is wordt opgeofferd.

Het verhaal van Adonis behoort tot de traditie van zoenoffers, vergelijkbaar met het verhaal van Pasen.
Zoenoffer: In het traditionele christendom wordt aangenomen dat Christus de plaats heeft ingenomen van de zondebok en tegelijk, in de rol van hogepriester en onschuldig zondeloos 'lam', zichzelf heeft opgeofferd voor de zonde van de gehele mensheid. In de Rooms-Katholieke Kerk geldt de Mis ook als onbloedige hernieuwing van dit éne zoenoffer van Jezus Christus aan het kruis.

De Geheime Leer Deel I Inleiding (p. 20,21):
Meer dan één groot geleerde heeft verklaard dat er nooit een stichter van een religie was, hetzij Arisch, Semitisch of Turaans, die een nieuwe religie had bedacht of een nieuwe waarheid had geopenbaard. Deze stichters waren allen doorgevers, geen oorspronkelijke leraren. Zij brachten nieuwe vormen en interpretaties, terwijl de waarheden waarop deze berustten zo oud waren als de mensheid. Zij kozen één of meer van die grootse waarheden – die alleen voor de ware wijze en ziener zichtbare werkelijkheden waren – uit de vele die in het begin mondeling aan de mens bekend waren gemaakt en in de adyta van de tempels door inwijding tijdens de MYSTERIËN en door persoonlijke overdracht waren bewaard en instandgehouden – en zij openbaarden deze waarheden aan de massa. Zo ontving ieder volk op zijn beurt enkele van deze waarheden, onder de sluier van zijn eigen plaatselijke en bijzondere symboliek, die zich in de loop van de tijd ontwikkelde tot een meer of minder filosofische eredienst, een pantheon onder een mythische dekmantel. Daarom wijst dr. Legge23 erop, dat Confucius – door eerstgenoemde ‘nadrukkelijk een overbrenger en geen maker’ genoemd – een heel oude wetgever volgens de historische tijdrekening, hoewel hij in de wereldgeschiedenis als een heel moderne geleerde wordt beschouwd, het volgende zei: ‘Ik geef alleen door: ik kan geen nieuwe dingen scheppen. Ik geloof in de Ouden en daarom houd ik van hen24.’ (Geciteerd door Max Müller in zijn ‘Science of Religions’.)
25: Inderdaad heeft de duivelse geest van fanatisme van het vroege en middeleeuwse christendom en van de islam vanaf het begin graag in duisternis en onwetendheid willen wonen, en beide maakten
‘de zon als bloed, de aarde tot een graf,
het graf tot een hel, en deze zelf tot een nog zwartere duisternis!’
Beide godsdiensten hebben hun bekeerlingen met het zwaard gemaakt; beide hebben hun kerken gebouwd op ten hemel reikende offeranden van menselijke slachtoffers. Boven de poort van de eerste eeuw van onze jaartelling vlamden als een noodlot de onheilspellende woorden ‘het KARMA VAN ISRAËL’. Boven de ingangen van onze eigen eeuw zal de toekomstige ziener andere woorden kunnen onderscheiden, die verwijzen naar het karma voor een handig samengestelde GESCHIEDENIS, voor opzettelijk verdraaide gebeurtenissen en voor het belasteren van grote figuren door het nageslacht, die onherkenbaar werden verminkt tussen de twee wagens van Jagannatha – kwezelarij en materialisme, waarvan de een te veel aanvaardt en de ander alles ontkent. Wijs is hij die zich aan het gulden midden houdt en die gelooft in de eeuwige rechtvaardigheid van de dingen.

Individuatie, zelfverwerkelijking heeft op de zin van het leven, op de kennis van het zelf betrekking.

De sleutel tot zelfbewust leven berust op het inzicht te beseffen dat beelden slechts ideeën zijn die zich in elkaar spiegelen en in feite een eenheid vormen. De ‘of-of’ (theïst en atheïst, Vrijheid en Onvrijheid en goed en kwaad) discussies zijn interessant om het ‘of-of’ te kunnen overstijgen en het ‘en – en’ (Kínèsis versus Enérgeia) te benadrukken. Het maakt het Meta-leren mogelijk.

Kínèsis versus Enérgeia (ἐνέργεια).
Het besproken ideologische denkschema m.b.t. het productieproces, namelijk poíèsis versus chrèsis, vinden we bij Aristoteles vooreerst getheoretiseerd in de antithese poíèsis-praxis. Daarin staat poíèsis voor een menselijke (dus "redelijke") activiteit die gericht is op een doel dat extern is aan de handeling; deze laatste zelf is bijgevolg geen doel op zich, maar is louter instrumenteel (sc. voor het product ervan). Praxis, daarentegen, staat voor een werkzaamheid die "autotelisch" is (de uitdrukking komt van Kant), d.w.z. beoefend wordt ter wille van haar zelve (bv. het "goed-leven").
Maar de vermelde gebruiks(waarde)-ideologie heeft bij Aristoteles ook een meer algemene, filosofische uitdrukking gekregen in het kader van zijn phusikè, namelijk met het fundamentele onderscheid tussen kínèsis, "beweging", en enérgeia, "act(iviteit)", of, letterlijk, "werkelijkheid".

Enérgeia is, in tegenstelling tot kínèsis, uitdrukking van volmaaktheid, d.w.z. impliceert entelechie. Enérgeia is dus op elk ogenblik "af" (téleia) - daarom is ze de zijnswijze van de Godheid. Ze is bijgevolg niét "in de tijd", maar is een aaneenschakeling van identieke, tijdloze en ondeelbare "nu's" - zodat ze reversiebel is. De enérgeia àls enérgeia is bijgevolg verbonden met "bewegingloosheid" (akinèsía) - waaronder iets anders te verstaan is dan "rust" (als gestopte beweging, die zelf onder de categorie van de "beweging" valt).

In het geval van de Timaeus hebben we te maken met de constructie van het verslag van de natuurfilosofie als een uiteenzetting van transcendente oorzaken vanuit principes, en het daaropvolgende ontvouwen (Evolutie en Involutie) van het universum zoals het emaneert uit die transcendente oorzaken, die tezamen een opklimmen bemogelijken tot aan de Demiurg als de eerste intelligibile oorzaak van het universum.

'Het kwaad zie je niet op een hersenscan' (Margreet Vermeulen interviewt Felix Schirmann Volkskrant 14 oktober 2014)
De speurtocht naar de biologische wortels van immoreel gedrag is volgens psycholoog Felix Schirmann niet zonder gevaar.
Hersenwetenschappers die goed en kwaad definiëren als doodgewone hersenfuncties, moeten een toontje lager zingen. 'De neurowetenschap begrijpt steeds meer van sensorische en motorische hersenfuncties. Maar het morele brein heeft zich tot nog toe aan niemand geopenbaard.' Dat zegt psycholoog Felix Schirmann (1984), die eind vorige week promoveerde aan de Universiteit van Groningen op het proefschrift The good, the bad and the brain.
De speurtocht naar de fysieke herkomst van moraliteit is volgens Schirmann niet zonder gevaar.
'Als we criminelen gaan zien als willoos werktuig van hun zieke brein, heeft dat consequenties voor hoe we met ze omgaan', zegt Schirmann.

In het Westen heeft de democratische macht van de staat het christendom als credo vervangen. De paranoia (deze mentaliteit heeft dezelfde wortels Demon est deus inversus), oftewel de marktfundamentalisten in het Westen kunnen met de moslimfundamentalisten in het Oosten worden vergeleken. De wetmatigheden in het universum werken zodanig dat secularisering als het ware automatisch de tegenhanger fundamentalisme oproept.

Je vrijheid houdt op waar die van de ander begint. Meer vrijheid voor de een houdt automatisch minder vrijheid voor de ander in. Het mysterie van het kwaad wortelt in het mysterie van de vrijheid. Wie egalitarisme, algemene gelijkheid afdwingt verkleint vrijheid en wie vrijheid predikt moet ervan doordrongen zijn dat vrijheid op den duur leidt tot ongelijkheid, omdat mensen wel gelijkwaardig maar niet gelijk zijn. Ben je een deel van het probleem of van de oplossing?

Wee, degene die morrelt aan het groeigeloof (Thomas von der Dunk Volkskrant 26 februari 2019 p. 23):
Hij behoort tot de meest herkenbare randfiguren die Maarten Toonder in zijn Bommelverhalen heeft geschapen: de Zwarte Zwadderneel. Dat is een in stemmig zwart gehulde kruising tussen een rondtrekkende boeteprediker en een zwarte kousen-dominee die, altijd met een paraplu in de hand waarop steevast de regen neerdaalt, de mensheid oproept op haar zondige schreden terug te keren. Als men zijn advies niet opvolgt, dreigt de totale ondergang.
Staat in de staat
De grootste gotspe is wel haar opmerking dat, waar het om luchtvaart en klimaatverandering gaat, je dat toch echt internationaal moet aanpakken. Strikt inhoudelijk is dat niet onjuist – maar het is een gotspe uit de mond van de vertegenwoordiger van een partij die in dat opzicht steevast internationaal op de rem staat – niet alleen bij een kerosinetaks, ook bij zoiets als de aanpak van Nederland-belastingzwendelparadijs. Want: investeringsklimaat.
Het maakt opnieuw duidelijk: Schiphol vormt, net zoals dat lang voor de NAM gold tot een paar zware aardbevingen dát dubieuze bestuurlijke bouwsel definitief door zijn fundamenten deed zakken,
een staat in de staat, waarvoor normale afspraken niet gelden, en voor wier vraatzucht de politiek steeds weer capituleert.

De kinderen van nu aan hetzelfde kruis als Christus (Erdal Balci Volkskrant 26 februari 2019 p. 24):
‘Mijn God, mijn God, waarom hebt u mij verlaten?’ Zo richtte Christus zich aan het kruis naar een vader die er nooit was en wiens aanwezigheid hij had moeten verzinnen om zichzelf te kunnen handhaven. Het was het gekreun van een kind, vastgenageld aan het hout. Hufters die beweren het pad van Christus te volgen en als individu en als religieuze organisatie helemaal niets hebben begrepen van waar hun profeet voor stond, vernietigen de levens van kinderen die stuk voor stuk net zulke grote harten hebben als Jezus Christus. Tweeduizend jaar geleden was het een imaginaire vader die het kind aan het kruis in de steek liet, nu zijn het echte vaders en moeders die hun kinderen naar de klauwen van de georganiseerde religie duwen. En dat is het enige verschil tussen toen en nu.

Merkel: Trumploos Twitter toetsen via de rechter (Sterre Lindhout Volkskrant 12 januari 2021 p. 2):
De Duitse bondskanselier vindt dat de rechter moet beslissen of Trump definitief van Twitter wordt verbannen, niet het bedrijf zelf. De EU-commissarissen die strijden tegen de macht van onlineplatformen, juichen de ban juist toe.
Daarom is het opvallend dat Thierry Breton, Eurocommissaris concurrentie en digitale zaken de beslissing van Twitter en Facebook toejuicht. In een ingezonden brief op het online nieuwsplatform Politico, noemt hij de bestorming van het Capitool ‘een paradigmawisseling in de rol van digitale platformen in onze democratie, zoals 11 september dat was voor de wereldwijde veiligheidspolitiek.’
Een maand geleden verscheen er een ingezonden betoog van hem en collega-commissaris Margarete Vergstager in de Volkskrant over de noodzaak van betere EU-wetgeving om de macht van onlineplatforms in te perken.

Gaat Big Tech bepalen wie er onder censuur valt? (Laurens Verhagen Volkskrant 12 januari 2021 p. 13):
‘Het kapitaal regeert’
Internetcriticus Shoshana Zuboff, auteur van The Age of Surveillance Capitalism, roemt op Twitter juist dit ingrijpen: ‘Goed!’ Maar, vraagt ze zich ook retorisch af, hoe zou de wereld eruit hebben gezien als Facebook en Twitter dat al twee jaar geleden zouden hebben gedaan? Of vier? Zo’n belangrijke rol kan niet aan de bedrijven zelf worden overgelaten, vindt ze. ‘We hebben ze in staat gesteld om de wereldwijde informatiestroom te beheersen, waardoor we zijn overgeleverd aan particuliere bedrijven en hun politieke en economische agenda’s.’ Haar oplossing: niet het kapitaal moet hier regeren, maar de politiek, met nieuwe regels en wetten.

‘De wereld is een puinzooi’ (Marc Peeperkorn de Volkskrant 15 oktober 2020 p. 21):
De wereld is een puinzooi’, stelt Margrethe Vestager monter vast. De coronapandemie heeft het werk van de Europees Commissaris voor Concurrentie (en digitale zaken) compleet overhoop gehaald. Keek ze een half jaar geleden nog wantrouwig toe op elke euro staatssteun, sinds de coronapandemie heeft Vestager (een Deense liberaal) voor bijna 3.000 miljard euro aan overheidssteun voor bedrijven goedgekeurd. Waarvan ruim de helft voor Duitse ondernemingen.
Een echte breinbreker, erkent Vestager, zijn grote internetbedrijven als Facebook, Google, eBay en Amazon. De huidige concurrentieregels voor deze sector dateren uit 2000 en zijn hopeloos verouderd. Vestager en haar collega’s zijn druk bezig met een nieuwe digitale dienstenwet en eentje voor digitale markten.
Daarnaast komt de Commissie op korte termijn met speciale regels voor digireuzen:
bedrijven als Google en Facebook die door hun omvang en tentakels naar andere markten feitelijk als een sluiswachter opereren.

Welkom in het tijdperk van het surveillance kapitalisme (Wouter de Been Mr. magazine voor juristen 5 maart 2019):
Uiteraard is de opwarming van de aarde hiervan het belangrijkste en meest sprekende voorbeeld. We zien al jaren om ons heen de tekenen van een veranderend klimaat, maar scholieren — en eerder rechters — moesten ons eraan herinneren dat het toch echt menens is met de klimaatverandering, terwijl het publieke debat blijft steken in de emotionele politiek van nationale identiteit en immigratie en in de atavistische preoccupatie met economische groei. Een tweede voorbeeld van dergelijke blindheid voor fundamentele vraagstukken is de radicale transformatie die onze economie heeft doorgemaakt en de totale afwezigheid van een publiek debat over de gevolgen van die omwenteling. Daarover gaat het recente boek van Shoshana Zuboff, The Age of Surveillance Capitalism: The Fight for a Human Future at the New Frontier of Power (2019). De these van de Amerikaanse bedrijfskundige Shoshana Zuboff die al dertig jaar de IT-revolutie bestudeert, is dat net als eerder met de komst van de stoommachine, en de introductie van Ford’s systeem van massaproductie, nu met opkomst van ‘Big Tech’ een compleet nieuw economisch model is geboren, ‘surveillance kapitalisme’ . Dit model, stelt ze, vormt inmiddels een bedreiging voor onze autonomie als burgers.
De implicaties van Zuboffs boek reiken uiteraard ver buiten haar vakgebied van de bedrijfskunde. De processen die ze beschrijft hebben niet alleen betrekking op de autonomie van consumenten, maar ook op die van democratische burgers. Tot nu toe worden schandalen in de publieke arena als die rond
Cambridge Analytica en Facebook vaak afgedaan als bedrijfsongelukjes, als groeistuipen in een jonge sector. Wat Zuboff laat zien is dat dergelijke praktijken in het verdienmodel van de tech-bedrijven zit ingebakken.

Vergezicht Haro Kraak Volkskrant 26 februari 2019 p. V2):
Inderdaad, dat De Verleiders niet alleen maar netjes feitjes opdreunen is niets nieuws. En dat de grens tussen feit en fictie aan de showtafel van DWDD vertroebelt is in wezen ook logisch; ze voeren daar nota bene hele scènes op, elke keer als er een nieuwe voorstelling is. En natuurlijk mogen ze de werkelijkheid uitvergroten op het toneel, al is hun vergezicht nou ook weer geen Brave New World.
Van Houts sloot het item af door Ollongren het boek te geven waar hij al zijn kennis uit had, The Age of Surveillance Capitalism. Het was zijn eigen exemplaar, een post-it zat er nog in. Nu kon ze heel precies opzoeken welke verontrustende feitjes nét even wat grimmiger waren gemaakt.

De grote powwow als bron van spanning (Hans Bouwman interviewt Tommy Orange Volkskrant 23 februari 2019):
Hét Amerikaanse debuut van 2018 was de roman There There van Tommy Orange. Hij laat stemmen aan het woord die amper worden gehoord: die van Amerikaanse indianen die niet in reservaten maar in de grote steden leven.
Vanaf het eerste hoofdstuk is duidelijk dat enkele personages van plan zijn de powwow te misbruiken voor hun eigen doeleinden en gedurende de roman is dat een voortdurende bron van spanning. Er zijn natives met snode plannen en uit de 3D-printer afkomstige pistolen. Zonder in detail te treden: de spanningen bereiken hun climax gedurende de laatste hoofdstukken van het boek, waarbij alle krachten – positief en negatief – indiaans zijn. Met andere woorden: er is geen sprake van een ingrijpende blanke hand van buitenaf.
‘Dat was een bewuste keuze’, aldus Orange. ‘Het zou iets geringschattends hebben wanneer ik blanke slechteriken zou hebben opgevoerd, met de bedoeling het indianenfeestje te verpesten. Dat zou Native Americans opnieuw in een underdogpositie hebben gemanoeuvreerd, passief hebben gemaakt. Het slot van mijn roman zegt: wij natives zijn heel goed in staat zelf onze tradities te vieren. En dus zijn we ook heel goed in staat daar zelf een bende van te maken.

Tommy Orange Er is geen daar
Alle twaalf hebben ze hun eigen redenen om naar de Big Oakland Powwow te komen, hét evenement van het jaar. Jacquie Red Feather is onlangs gestopt met drinken en probeert een weg terug te vinden naar de familie die ze achterliet in schande. Dene Oxendene probeert zijn leven op een rijtje te krijgen na de dood van zijn oom, wiens nagedachtenis hij in ere wil houden. Opal Viola Victoria Bear Shield komt naar het eerste optreden van haar neefje Orvil kijken, die zichzelf een traditionele Indiaanse dans heeft aangeleerd door te kijken naar YouTube-video's. Hun stemmen schetsen een mozaïek van verlangens, verwijten en verwachtingen.
De powwow wordt een glorieus samenzijn, een spektakel van heilige tradities en vertoon. Maar het wordt ook een dag van opoffering, heldenmoed en verlies.

Iets kwijt zijn en dat weer vinden (Graa Boomsma De Groene Amsterdammer 20 februari 2019 p. 68-69):
De debuutroman Uit de maat van William M. Kelley was in 1962 een scherp én genuanceerd pleidooi tegen de communistenjacht en voor de strijd voor gelijke burgerrechten.
De dwarse drummer in Kelley’s debuut heeft een literaire naam: Tucker Caliban. Deze iele zwarte man, met bril en hoge stem, stamt af van een legendarische, reusachtige Afrikaan die ver vóór de Burgeroorlog in een slavenschip naar Amerika werd gebracht maar lang weigerde zich te onderwerpen, net als Caliban in Shakespears’s The Tempest.
Misschien zijn we het geloof in onszelf kwijtgeraakt. Wanneer we iets moeten doen, doen we het niet gewoon maar denken we er ook over na…’, waarna het denken de daad vervangt. Vandaar dat Tucker zich verzet tegen organisaties die zogenaamd de belangen propageren van de zwarte bevolking maar dadenloos blijven.
Kelley begon met zijn roman tegen het einde van de jaren vijftig, toen de burgerrechtenbeweging aarzelend op gang kwam, Martin Luther King van zich deed spreken en de segregatie ter discussie stond. Tucker Calibans vader John, die zijn hele leven opofferde aan de familie Willson, stierf in een bus met aparte plaatsen voor blanken en zwarten. Tijdens de begrafenisplechtigheid barst Tucker in woede uit als hij het woord ‘opoffering’ hoort. Een spontane ontbranding, die niets te maken heeft met ingewikkelde ideeën over hoe de mensen met elkaar, of apart van elkaar, kunnen leven. Kan dat zomaar, je ketenen van je afwerpen zoals De Afrikaan (Caliban de Eerste) deed? Wie dwars tegen de stroom in gaat en zich niet laat inpakken door welke slappe vereniging ook voor ‘kleurlingenzaken’ kan iets teweeg brengen. Geloof in jezelf is niet iets typisch Amerikaans…

(Niña Weijers De Groene Amsterdammer 20 februari 2019 p. 69):
In een Parijse boekhandel viel mijn oog op een mooi klein boekje van geschept papier. Het was een bundeling van astrologisch-apocalyptische geschriften van Antonin Artaud uit 1937, getiteld Les nouvelles révélations de l’etre.
In Artauds optiek waren alle mensen op aarde in feite al dood, al hingen ze nog wat rond boven hun eigen lijken. Hij zag zichzelf als de enige levende, die wist dat de wereld niet bestond en op welke manier die niet bestond. De stichter van het theater van de wreedheid was al bijna twee decennia verslaafd aan opiaten toen hij zijn révélations schreef.
Susan Sontag schreef over Artaud dat hij niet leed onder twijfel over zijn ik, maar onder de overtuiging dat hij zijn eigen gedachten niet bezat; hij was
‘chronisch vervreemd van zijn eigen bewustzijn’. Zelden las ik inderdaad woorden die zo’n directe vertaling van pijn lijken te zijn, niet alleen abstracte levenspijn, maar echte, bloederige lichaamspijn.
In zijn boek
Wat is waanzin? schrijft de Britse psychoanalyticus Darian Leader over psychotici: ‘Alles in de realiteit van de betrokkenen is een teken geworden, deelt hun iets mee, fluistert hun dingen toe, richt zich tot hen: zweeg de werkelijkheid aanvankelijk, nu praat ze maar door.’ Het afweermechanisme van de psychose is zo sterk, schreef ook Freud al, dat eigen gedachten worden verworpen en van buitenaf terugkeren. De wereld spreekt, niet de psychoticus zelf; en als het toch uit hemzelf komt, dan is het brein gesplitst (Artaud: Je ne suis pas mort, mais je suis séparé.)- (interacties tussen hersenhelften)
Bij Leader lees ik dat de
psychose niet de waanzin zelf is, maar een manier om met de waanzin om te gaan. Als een psychoticus denkt dat hij de mensheid moet redden, of die op z’n minst op de hoogte moet brengen van haar ondergang, dan is dat een vorm van betekenisgeving. ‘De betrokkene’, schrijft Leader, ‘weet wat er ontbreekt in de wereld en probeert daarin te voorzien.’

Wij zijn ons lichaam (Arnon Grunberg De Groene Amsterdammer 20 februari 2019 p. 60-65):
Dat wij sinds de jaren zestig seksueel vrij zijn, is volgens Michel Foucault een mythe. Sindsdien is de drang tot het openlijk bekennen van onze seksualiteit namelijk hoofdbestanddeel van onze cultuur. ‘De westerse mens is een bekentenissenbeest geworden.’
Welke maskers wij ook dragen tijdens het sociale spel, hoe ingenieus wij het veinzen, dat niet volstrekt vals hoeft te zijn, ook tot kunst hebben verheven, als wij de overtreding begaan zijn wij ongemaskerd, ons ware zelf komt dan naar boven. Vroomheid kun je veinzen, maar de overtreding lijkt altijd onthullend, dat is in elk geval de aanname van de biecht, de bekentenis, het spreken van de waarheid. Of die overtreding nu wordt begaan tegenover de staat, een andere burger, een geliefde, de ouders, onze medegelovigen of God is niet zo belangrijk.
Uit de relatie die wij hebben ontwikkeld met onze overtredingen en uit ons al dan niet onder drukte verlangen die overtredingen te begaan ontstaat vervolgens een zelfbeeld. Het woord ‘onderdrukken’ moet hier niet al te freudiaans worden gelezen. Met behulp van diverse maatregelen, onthouding van waardering en liefde, sociale uitstoting, boetes, gevangenisstraf, de dood, worden wij verleid niet toe te geven aan onze verleidingen, waarbij het altijd als een deugd geldt als men de verleiding niet uit angst voor straf weerstaat, maar bij wijze van levenskunst, uit diepe overtuiging, uit liefde voor God of voor het goede, hoewel een scepticus allicht zal opmerken dat dergelijke ‘liefde’ weinig meer is dan een geïnternaliseerde strafmaatregel.
Het waarheid spreken’ krijgt dus pas betekenis in het licht van het verbodene, want waarom de waarheid spreken over iets wat iedereen kan zien, over iets waarover niemand niet de waarheid zou spreken? Anders gezegd, de waarheid die kan worden ‘bekend’ heeft het verbodene nodig, er moet iets te onthullen zijn.
In Homo sacer: De soevereine macht en het naakte leven van Giorgio Agamben uit 1995 corrigeert Agamben Foucault, hij vult hem aan, en hij gaat verder met waar Foucault is gebleven: ‘De lichamen van de onderdanen, die zonder meer gedood kunnen worden, vormen het nieuwe politieke lichaam van het Westen.’
Agamben eindigt zijn boek gematigd hoopvol met adviezen en raadgevingen. Foucault eindigt met een vooruitblik op deel 4, met een ziel, die nog altijd ‘moet worden ontraadseld’. De ontraadseling als voorstadium van de afschaffing. De doodsdrift van het heilige leven kan niet worden overwonnen noch ontkend, maar door middel van ontcijferingstechnieken (getallensymboliek) kan die doodsdrift worden uitgesteld en afgezwakt.
Zo stel ik mij de toekomst van het bekentenissenbeest voor: zwervend over de onherbergzame steppe leest en herleest hij zijn eigen boek, zichzelf telkens opnieuw interpreterend. Alle gehuurde oren heeft hij achter zich gelaten, hij is zijn eigen mond en zijn eigen oor, hij bekent voor niemand en dus voor iedereen.
Kijkend naar het verleden weet hij dat het nu nog maar op één ding aankomt: genoeg te hebben aan zichzelf.

De Koninkrijkjes van de Vereniging van Nederlandse Gemeenten Gemeentebedrijf (Kim van Keken De Groene Amsterdammer 20 februari 2019 p. 16-19):
De moeder van alle gemeenten, wordt ze genoemd, de VNG. Maar de organisatie die alleen bestaat van subsidie is erg ondernemend. De zes dochters leveren de moedervereniging jaarlijks forse, en zakelijke, winsten op.
Het veelkoppige monster, genaamd de VNG, biedt vele diensten. De KOMO, een kwaliteitskeurmerk, is inmiddels als zelfstandige verder gegaan, maar de vereniging is nog steeds een succesvolle ondernemer.
Met zes dochters (die onder meer handelen in verzekeringen, congressen en cursussen) boekte ze het afgelopen decennium jaarlijks gemiddeld 1,5 miljoen euro winst.
In 1912, het jaar waarin de vng werd opgericht, telde Nederland zo’n elfhonderd gemeenten, met gemiddeld slechts 5400 inwoners. Burgemeesters kenden hun inwoners meestal. Het bureau begon met twee medewerkers en regelde vooral praktische zaken zoals een collectieve brandverzekering of de centrale inkoop van oproepkaarten om te stemmen. Lobbyen gebeurde mondjesmaat, er werd bijvoorbeeld gepleit voor een goede pensioenregeling voor ambtenaren.
Wel heeft de VNG in de loop van de tijd veel afgestoten. De bank BNG werd in de jaren twintig zelfstandig. De rekenmeesters (VB Accountants) werden in 1998 na een felle overnamestrijd tussen KPMG en Deloitte overgenomen door de laatste, die zich sindsdien presenteert als hofboekhouder van de gemeenten. En ook het onderzoeksbureau SGBO is in 2007 verkocht omdat de vereniging zich wilde richten op haar core business ‘het behartigen van belangen’.
Maar minder ondernemend is de VNG allerminst geworden. Ze bezit bijvoorbeeld de dochter VNG Risicobeheer (vooral verzekeringen) waar ze afgelopen jaar 626.000 euro winst mee maakte. Maar er werd ook 282.000 euro verdiend via de bv VNG International, de tak die lokale besturen in Oeganda, Benin, Congo, Ghana of Myanmar steunt. Vorig jaar kreeg de bv bijna 22 miljoen euro binnen; 45 procent van dat bedrag kwam van het Nederlandse ministerie van Buitenlandse Zaken, 47 procent was subsidie via de Europese Unie, de Wereldbank, VN-organisaties of andere landen.
Gemiddeld boekte VNG International in de afgelopen tien jaar meer dan drie euroton winst. Het is vrij opmerkelijk dat een organisatie die alleen bestaat van subsidie jaarlijks zoveel winst boekt.
De vng onderneemt in feite met belastinggeld.
De zes dochters leveren de moedervereniging jaarlijks forse, en zakelijke, winsten op. Zo groeide het eigen vermogen de afgelopen tien jaar van 49,5 miljoen naar 65,5 miljoen euro. In opdracht van de vereniging onderzocht PricewaterhouseCooper het ‘weerstandsvermogen’: hoeveel is er nodig om ook in slechte tijden te kunnen overleven, wat heb je aan reserves (in het eigen vermogen) nodig?
De rekenmeesters kwamen op een bedrag van 9,3 miljoen euro.

Surveillancekapitalisme Een parasitaire economie De mens als grondstof (Casper Thomas De Groene Amsterdammer 21 februari 2019 p. 30-35):
Het oogsten van informatie over individuen en ze op basis daarvan diensten en producten aanbieden: ziehier de kern van wat Shoshana Zuboff het
surveillancekapitalisme noemt. Techbedrijven hebben de menselijke autonomie gereduceerd tot het minimum en de mens tot wandelende portemonnee.
‘Moeten we ons niet afvragen waarom, vanaf de jaren negentig, onze informatiebehoeften niet langer vervuld werden door publieke instellingen – bibliotheken, universiteiten, of het postkantoor – maar door bedrijven?’ Wat Morozov Zuboff uiteindelijk aanrekent is dat ze de mogelijkheid openhoudt dat er heilzamere varianten van kapitalisme bestaan. Dat burgers commerciële keuzes kunnen maken die collectief optellen tot een systeem dat geen roofbouw pleegt op mensen. Voor denkers als Evgeny Morozov is kapitalisme het probleem, en ongebreidelde surveillance de zoveelste verkeerde uitkomst. Zuboff denkt van binnen uit het systeem en gelooft dat markten en bedrijven de mens kunnen dienen in plaats van dat het altijd andersom is.
De strijd tussen deze twee denkscholen, die ten grondslag ligt aan vrijwel alle grote politieke conflicten, komt uiteindelijk neer op geloofsartikelen. Is de mens een autonoom wezen dat ook met zijn portemonnee vrije keuzes maakt, of zijn we afgerichte ratten in de doos van Skinner? Probeer te stoppen met Facebook om een antwoord te vinden. Kies voor andere zoekmachines. Betaal voor nieuws. Wie zich afvraagt waarom dat goed is en een zetje nodig heeft, lees Zuboffs boek. ‘Alexa, bestel Surveillance Capitalism.’

Surveillancekapitalisme: Een antidemocratische schaduw De stofzuiger die stiekem een plattegrond verzendt (Shoshana Zuboff De Groene Amsterdammer 21 februari 2019 p. 36-39):
De mensen met wie u uw leven deelt, de geheimen die uw kinderen met hun poppen delen, uw slaapgewoonten, uw aarzeling als u in een winkel truien bekijkt. Bedrijven stropen uw privé-ervaringen af, op zoek naar data. Het is tijd om terug te vechten.
Het surveillancekapitalisme werd uitgevonden in het dal van de dot.com-bust, toen een start-up genaamd Google besloot te proberen zijn advertentie-inkomsten te verhogen door gebruik te maken van zijn exclusieve toegang tot grotendeels genegeerde datalogs – het ‘digitale residu’ dat overblijft van het online zoeken en browsen door gebruikers. De gegevens zouden worden geanalyseerd op voorspellende patronen die advertenties en gebruikers met elkaar konden verbinden. Google zou de ‘overtollige’ gedragsgegevens een nieuwe bestemming geven en methoden ontwikkelen om agressief op zoek te gaan naar nieuwe bronnen ervan.
Zowel Edison als Ford begreep dat de moderne industriële beschaving waarvoor zij zich hadden ingezet hard op weg was naar een toekomst die werd gekenmerkt door ellende voor velen en voorspoed voor een enkeling. Zij begrepen ook dat het morele leven van de industriële beschaving gevormd zou worden door de praktijken van het kapitalisme.
Alles moest opnieuw worden uitgevonden: nieuwe technologieën, ja, maar die zouden nieuwe manieren moeten
weerspiegelen om in de behoeften van de mensen te voorzien; een nieuw economisch model dat deze nieuwe praktijken in winst zou kunnen ombuigen; en een nieuw sociaal contract dat dit alles zou kunnen onderbouwen. De burgers, consumenten, leidinggevenden, werknemers, wetgevers, juristen, geleerden, journalisten, managers en overheidsfunctionarissen die zich deze inspanning getroostten begaven zich op onbekend terrein.
Onze tijd vraagt om een dergelijke creatieve sprong in het onbekende, die het traject van de digitale toekomst terug kan buigen naar de mensen toe. Zonder een moedige en creatieve reactie zal het surveillancekapitalisme de leegte blijven opvullen. Als we het surveillancekapitalisme willen stoppen, temmen of zelfs buiten de wet willen plaatsen, zullen we nieuwe wetten, regels en vormen van collectieve actie nodig hebben, die zijn toegesneden op specifieke mechanismen.
Om deze redenen en nog duizend meer roep ik Tim Cook en andere leiders uit het bedrijfsleven op om de uitdaging aan te gaan en een nieuwe route te vinden. U zult niet eenzaam zijn.
Degenen van ons die nu de weg kwijt zijn, zullen niet wegkruipen. De strijd voor een menselijke toekomst is van ons allemaal.

'We leveren in kleine stapjes onze geestelijke vrijheid in' (RTL nieuws 5 mei 2016):
Iemand kan je vrijheid afnemen door middel van fysiek gevangenschap. Maar ook door, met toestemming of niet, toegang te krijgen tot je emoties, denken en handelen. Sluimerend leveren we op deze manier stukjes vrijheid in, stelt filosoof Hans Schnitzler.
Je geest, zo concludeert Schnitzler, wordt in toenemende mate een onderdeel van het verdienmodel van bedrijven en een houvast voor overheden. 'Surveillance-kapitalisme' noemt collega-filosoof Shoshana Zuboff dat. "Het idee van privacy is dat je toegang hebt tot je privé-gedachten op een wijze die anderen niet hebben. En dat je zelf de controle hebt over wat je met anderen wilt delen. Als je dat kwijt bent, word je vroeg of laat een object ter manipulatie. Daarmee staat onze menselijkheid op het spel. We moeten naar een wereld toe waarin er hoe dan ook weer aan de twee voorwaarden van privacy voldaan wordt."

Surveillance kapitalisme of hoe je favoriete app je begluurt, manipuleert en vermarkt (Keltoum Belorf 29 januari 2016):
Surveillance kapitalisme was één van de onderwerpen op de jaarlijkse conferentie in Brussel over technologische ontwikkelingen, privacy en gegevensbescherming (*CPDP). Wat is surveillance kapitalisme en hoe werkt het? We zochten het voor u uit.

Blik (Sheila Sitalsing Volkskrant 22 februari 2019 p. 2):
Donderdagavond was de eerste lading hulpgoederen voor Venezuela onderweg vanuit Miami naar Curaçao, zo meldde de nieuwssite Koninkrijksrelaties.nu. Amerikaanse hulp, voedsel, medicijnen en andere goederen die dringend nodig zijn, niet afkomstig van de overheid, maar ingezameld door de Venezolaanse gemeenschap in Florida.
Hij weet wel wat het deel van de wereld dat hem vijandig is liever zou zien: dat hij irrelevant wordt verklaard, opzij wordt gezet, dat de revolutie vergeten wordt, dat hij verpietert in een oudemannenhuis zoals dat gaat in oude Latijns-Amerikaanse dictatorromans.
Daarom wil hij die andere blikken niet, vergiftigde hulp uit de Verenigde Staten en de Europese Unie. Paarden van Troje zijn het.
Als je ze opent, springen er imperialisten uit, en kapitalisten. Types die denken dat het anders zal zijn onder Juan Guaidó, die al hun ideeën en opvattingen op de nieuwe, zelfbenoemde hoop van het land hebben geprojecteerd. Want de Amerikanen en de Europeanen denken misschien dat ze dan een docieler Venezuela terugkrijgen, een land dat in de pas zal lopen met de wereldorde en dat niet al zijn olie aan China zal verkwanselen. Maar dat moet natuurlijk nog blijken.

Trouwen beter dan branden van begeerte (Dolf de Kinkelder Volkskrant 22 februari 2019 p. 25):
Het houdt maar niet op met de berichtgeving over seksueel misbruik in de katholieke kerk, met als ‘hoogtepunt’ een groot Volkskrant artikel donderdag over de misbruikconferentie in het Vaticaan in Ten Eerste.
In het Nieuwe Testament (1 Korinthiërs 7:9), schreef de apostel Paulus: ‘Het is beter te trouwen dan van begeerte te branden.’ In de eerste eeuwen van het christendom bestond het niet. In het Concilie van Nicea (325) werd het celibaat nog aan ieders goeddunken overgelaten, en werd pas wet vanaf 1123.

Kleur is een ongemak (Robert Vuijsjes Volkskrant 22 februari 2019 p. V17-18):
Waar sta je als je kleur moet bekennen in Nederland? Bij wie hoor je thuis? Robert Vuijsje verklaart de dilemma’s achter zijn nieuwe roman, Salomons oordeel.
Gezien door de bril waarmee ik naar de wereld kijk, doe ik iets wat niet erg revolutionair is: ik schrijf over een gezin zoals mijn eigen gezin. Sinds er romans worden geschreven, gaan ze over wat de schrijver om zich heen ziet. Maar volgens de regels van cultural appropriation zou ik dat niet mogen doen.
Ook ik vind dat in de Nederlandse literatuur meer zwarte stemmen zouden moeten bestaan en ik voel me solidair met het bestrijden van deze ongelijkheid. Maar die solidariteit gaat niet zo ver dat ik zou afstappen van mijn oorspronkelijke plan: een tragikomische roman schrijven over hoe ingewikkeld wij in Nederland met elkaar samenleven. Dat samenleven zou ik niet kunnen beschrijven wanneer ik maar één bevolkingsgroep mag opvoeren in mijn roman.
Ik kan niet wachten om over tien jaar weer een boek te schrijven over dit onderwerp.
Pas dan zullen wij weten wat in 2019 onacceptabel, problematisch en niet divers en inclusief was.

Mevrouw Piёl (Frank Heinen Volkskrant 22 februari 2019 p. V2):
Een 100-jarige schitterde in het verslag van een guerrillastrijd tegen de krankzinnige capriolen van een zorginstelling.
Twee jaar geleden, toen ze nog maar 98 was, sprak ze tijdens een thema-avond van Omroep Max het land toe. Het ging over haar flat, waaruit ze zou moeten vertrekken. Niet omdat ze dat wilde, maar omdat de zorginstelling Careyn, waarvan mevrouw Piëls flat eigendom was, dat wilde.
‘Eerst waren we bewoners, toen werden we cliënten, toen werden we producten en sinds de aankondiging van de sluiting voelen we ons afvalproducten.’ Adequater is de ontwikkeling van de omgang met mensen die in Nederland zorg behoeven zelden samengevat.

Mispeer (Raoul du Pré Volkskrant 21 februari 2019 p. 23):
Met het scheppen van valse verwachtingen ondermijnt het kabinet het eigen klimaatbeleid.
Het kabinet spreekt met het oog op het milieu immers van
‘lastenverschuiving’: minder belasting op arbeid, meer op verbruik. Dat moet dan wel zichtbaar worden. Als de verlaging van de inkomstenbelasting kan worden weggestreept tegen de energieprijzen en de btw-verhoging, zodat er zelfs in tijden van hoogconjunctuur weinig tot niets van overblijft, krijgt het kabinet problemen met z’n geloofwaardigheid.

Oplossing voor Brexitimpasse: flexibelere houding EU (Arthur van Riel en Adriaan Schout Volkskrant 21 februari 2019 p. 24-25):
Een douane-unie op basis van een meer gelijkwaardige positie voor de Britten kan uitkomst bieden.
Politiek klinkt dit voorstel vooralsnog onhaalbaar, maar in het belang van de permanente economische en politieke relatie moeten beide partijen over hun schaduwen en dogma’s heen springen. Tusk wenste brexiteers zonder plan voor uittreding een speciale plek in de hel toe. Door de huidige opstelling tegenover de Britten verdient de EU dan ook een plaatsje naast Lucifer. Nu het duidelijk lijkt dat de Britten echt uit de EU willen, is de voorgestelde aanpak een constructieve second best. Doorgaans zijn zowel de EU als de Britten pragmatisch. Dat pragmatisme is aanstonds weer hard nodig.

Poetins waarheid (Tegenlicht 24 februari 2019 NPO2):
Wat is echt en wat is fake? De Brits-Russische auteur Peter Pomerantsev werkte tijdens Poetins presidentschap tien jaar lang voor de Russische televisie en zag hoe het Kremlin media inzet om de Russen een alternatieve waarheid voor te schotelen. Een waarheid die overal verwarring zaait en waardoor de Russen niets geloven van het nieuws uit het Westen. Peter Pomerantsev over de impact van bijna twintig jaar Poetin-propaganda. Alles is fake, wil Pomerantsev maar zeggen, de waarheid zet je in hoe en wanneer het uitkomt.
Toen hij na tien jaar in Moskou terugkeerde naar Londen ontdekte hij met verbazing en afgrijzen dat in het Westen hetzelfde gebeurt. Ook hier lopen feit en fictie steeds meer door elkaar. Hij verwijst in dit verband naar Trump. Maar ook naar de Brexit, die door politici wordt aangegrepen om een dramatische realityshow weg te geven, terwijl het om ‘een volstrekt abstract begrip’ gaat dat – bij gebrek aan grote ideologieën - door politici bewust is gecreëerd om zich te kunnen profileren.
Tegenlicht toont in deze documentaire via een uitgebreid interview met Pomerantsev –afgewisseld met nog weinig vertoonde beelden van Poetin –
een somber beeld van hoe Westerse politici in navolging van Poetin hun pr-machines informatieoorlogen laten voeren en het publieke debat bepalen. De journalistieke media worden hiermee volgers van de show, in plaats van dat ze zelf de agenda kunnen bepalen.

De hypocrisie viert hoogtij, ook in de internationale economie (Jelmer Mommers 20 december 2010):
Deed je het nog niet, begin er dan nu mee. Een beschimpende schaterlach voor iedere keer dat je een westers politicus China de les hoort lezen over de vrije markt.
Aan die opmerking moest ik denken toen ik onlangs een analyse van Hans Moleman in de Volkskrant las. Moleman beschrijft de spanningen tussen China, India, en alle landen daaromheen.
Als westerlingen China de les lezen gebruiken ze wetten van de vrije markt die ze zelf aan hun laars lappen. De hypocrisie viert hoogtij, en hoewel Barack Obama bepaald geen Ghengis Khan is, ben ik bang dat Noam Chomsky gelijk heeft. Andere tijden, andere poppetjes, andere taal. Maar altijd een machtsstrijd tussen mannen die meten met de morele maat die ze het beste uitkomt.

Pech voor Europa: 'Het is eten of gegeten worden' (Hans Moleman Volkskrant 1 oktober 2004):
De concurrentie is moordend. Het is eten of gegeten worden.' Dat elders ter wereld steeds minder fabrieken overblijven door de opmars van China is volgens hem onvermijdelijk. 'Daar kun je wel sentimenteel over gaan doen, maar dat helpt niets'.Het uitgestrekte Jindingcomplex bestaat uit een reeks in fris wit en blauw uitgevoerde moderne fabriekshallen. De fabrieksstraten zijn omlijst met keurig onderhouden groenstroken. Een wandeling door de opslaghal leert dat nieuwe orders uit Duitsland, Denemarken, Spanje, Frankrijk en Italië klaar zijn om de scheepscontainer in te gaan. Boven in het hoofdgebouw is een indrukwekkend grote zaal waar het kader van de communistische partij kan vergaderen. Jinding heeft, een beetje als vroeger toen het nog van de staat was, op allerlei terreinen een sociale functie in het dorp. Dat wordt nu uit de winst betaald. Het is de droom van de Chinese regering, die nog met veel te veel staatsbedrijven zit die niet willen deugen.

Trump is geen toevallige autocraat (Casper Thomas De Groene Amsterdammer 20 februari 2019 p. 5):
Deze geschiedenis werd in herinnering geroepen toen Donald Trump vorige week de noodtoestand uitriep om geld op te eisen voor de bouw van zijn muur tussen de VS en Mexico. Het Congres was bereid hooguit een beperkt budget hiervoor vrij te maken, en dus besloot Trump om democratische procedures opzij te schuiven en zichzelf buitengewone bevoegdheden toe te wijzen. Trump omarmde daarmee de tactieken die autoritaire leiders in heden en verleden hebben gebruikt: het aangrijpen van een vermeende crisis om hun eigen macht uit te breiden.
Door geld voor het leger op te eisen en een ‘invasie van migranten’ als noodzaak op te voeren,
gedraagt Trump zich als een militaire alleenheerser. Hij wordt daarin gefaciliteerd door een Republikeinse Partij waarin de aanvankelijke twijfels over de noodzaak en proportionaliteit van Trumps beslissing zijn verstomd.
De Amerikaanse democratie, waarvan altijd werd gedacht dat ze leiders met al te veel machtsdrang vanzelf zou beteugelen, wacht nu de zwaarste test sinds Trumps aantreden.

Extra vliegbewegingen (Jos Fonck Volkskrant 20 februari 2019 p. 22):
De ophef rondom de uitspraken van minister van Nieuwenhuysen dat 500.000 vliegbewegingen niet voor eeuwig zijn verbaast mij. Ik hoor namelijk bij alle kritiek niemand die het heeft over de CO2 uitstoot die momenteel door Schiphol wordt geproduceerd en die die dus niet ‘meetelt’ in alle klimaatdoelstellingen. Alsof 10.000 of 20.000 extra vliegbewegingen ineens het verschil zouden maken? Gevalletje boter op het hoofd?
Even opschudden (Jakob Muntinga Volkskrant 20 februari 2019 p. 22):
De laatste paar dagen hebben we gezien dat Schiphol ondanks alle inspanningen van protesterende omwonenden moet doorgroeien en dat verkeerde cijfers zijn gebruikt om de verhoging van de energierekening te bepalen. Twee voorbeelden van politiek mistasten en er zijn er nog meer te noemen.
Langzaam maar zeker ondermijnt de politiek het broze vertrouwen in bolwerk Den Haag. Het politieke handwerk wordt door stuntelaars uitgevoerd en krijgt gevaarlijke trekjes. De deur voor een proteststem wordt wagenwijd opengezet en FvD en de PVV zullen daarvan bij de komende provinciale verkiezingen profiteren. Soms denk ik, laat het maar gebeuren, FvD samen met de PVV aan de macht. Kijken of de rest van het politieke establishment dan weer wat zorgvuldiger wordt en burgers serieus gaat nemen op zoek naar vertrouwen. Zoals het nu gaat is echt niet best.

Centraal Planbureau: effect aankoopbeleid ECB niet aangetoond (Robert Giebels Volkskrant 20 februari 2019 p. 27):
De Europese Centrale Bank (ECB) pompte jarenlang elke maand tientallen miljarden euro's in de Europese economie, maar volgens het Centraal Planbureau (CPB) is helemaal niet bewezen dat dit ,,onconventionele'' monetaire beleid daadwerkelijk effect heeft gehad.
Overigens is de ECB met ingang van dit jaar helemaal gestopt met zijn omvangrijke opkoopprogramma. De rentetarieven van de centrale bank bevinden zich nog wel op een historisch laag niveau, iets waar bijvoorbeeld Nederlandse pensioenfondsen veel last van hebben.
Jammer dat het CPB daar nu mee komt, want de geldpers staat inmiddels uit.

De overdrachtsunie bestaat eigenlijk al (Ewoud van Laer Volkskrant 18 april 2018 p. 23):
In februari van dit jaar zijn de vorderingen van De Nederlandsche Bank en de Bundesbank tezamen opgelopen tot ruim duizend miljard euro! Daar tegenover staan vooral de verplichtingen van de centrale banken van Italië (444 miljard), Spanje (399 miljard), Portugal (82 miljard) en Griekenland (54 miljard).
Een bijzonder kenmerk van deze zogenaamde Target2-saldi is dat ze een oneindige looptijd hebben en belast zijn met een rente van 0 procent. Dat impliceert dat deze vorderingen van de Bundesbank en De Nederlandsche Bank in feite waardeloos zijn. De tekorten van de zuidelijke lidstaten worden dus niet meer gecompenseerd door landbouwsubsidies, maar door de opbouw van schulden bij hun centrale banken. De door velen gevreesde overdrachtsunie bestaat dus eigenlijk al.

Jeroen Dijsselbloem heeft gelijk de ‘eurocrisis’ is een 'blessing in disguise'. Het probleem met de aanpak van Jeroen Dijsselbloem is echter dat er zelfs van vernieuwing geen sprake is. Hij heeft slechts het grootkapitaal in de kaart gespeeld, het zeepbel(casino)kapitalisme nog verder opgeblazen. De toekomst zal leren of Jeroen Dijsselbloem de ‘eurocrisis’, de stabiliteit van de euro, prijsstabiliteit, monetaire stabiliteit heeft gered of juist het begin van het einde van de euro heeft ingeluid.
"Het onderliggende probleem is maar tijdelijk uit beeld verdwenen, en dat is de concurrentiekracht van de verschillende gebieden in de eurozone. Die loopt uiteen, maar dat was voor de euro ook al zo. In de jaren voor de crisis steeg de welvaart in Griekenland, Spanje en Portugal, mede dankzij de euro. Dat was vooral gebaseerd op goedkoop geld. Door de euro zijn de onderliggende problemen met onder meer de concurrentiekracht lang uit beeld gebleven. Die zijn weer volop op tafel gekomen.
"Dan is de vraag:
is het een van God gegeven iets dat Portugal minder concurrerend is dan Nederland? Ik betwijfel dat. Dat ligt veel meer aan hoe een land is georganiseerd, hoe sectoren worden beschermd, hoe monopolies nog in handen zijn van families. Ik zeg soms tegen mijn collega's: we leggen vaak de schuld in het centrum: het is niet onze schuld, het is de schuld van de euro.
We verwachten ook de oplossing uit het centrum: geef ons ruimere begrotingsregels, geef ons meer structuurfondsen. Maar je zult toch echt een aantal van je eigen problemen moeten oplossen. Dat advies geldt voor iedereen, ook voor Duitsland. Daar is de afgelopen jaren ook niet veel hervormd. Het is een bekend fenomeen: als er problemen zijn, krijgt Europa de schuld, als er beslissingen moeten worden genomen, moet Europa daarbij helpen."
"Als de onderhandelingen met de Britten eenmaal zijn afgerond, komt daar een rekening onder vandaan. Die moeten we dan maar gebruiken om de begroting te hervormen."
In die zin zou die hele Brexit dus een
'blessing in disguise' kunnen zijn?
"Dat is vaak zo. De meeste crises bieden een kans om dingen te verbeteren. Dat hebben we ook met de bankencrisis gezien en met de economische crisis. 'Never waste a good crisis', die spreuk mag echt op een tegeltje komen te hangen in deze kamer. (lacht) Ik ben gek op een goeie crisis." (Christoph Schmidt interviewt Jeroen Dijsselbloem Trouw 13 september 2016)

Jeroen Dijsselbloem is met zijn tegeltjes wijsheid blijkbaar niet op de hoogte dat crises een kans bieden om dingen te verbeteren bij de chinezen al bekend was. Het woord crisis is ontleend aan het Griekse woord krinein, dat 'onderscheid' of 'besluit' betekent. In het Chinees wordt voor 'crisis' en 'kans' hetzelfde yin-yang symbool gebruikt. Dat crises een kans bieden om dingen te verbeteren symboliseert het oeroude Chinese taiji tu (yin-yang) symbool
Taiji tu — het symbool, het diagram van de opperste uiterlijkheid — is hèt Chinese symbool van de polaire krachten yin en yang.
Het yin-yang symbool is erg dynamisch, het heeft een rotatie symmetrie die de suggestie oproept van een voortdurende cyclische beweging. Alle manifestaties komen tot stand door de dynamische wisselwerking van deze twee polaire krachten.
Ze worden ook niet zozeer beschouwd als tegengestelde begrippen, doch als complementaire delen van één geheel. De werkelijkheid is in voortdurende verandering is en de juistheid van iets ligt alleen op een bepaald moment, op een bepaalde plaats en in een bepaalde situatie vast.
Yin en yang vormen aldus de polen waartussen de cyclische veranderingen verlopen. De twee stippen in het diagram symboliseren het idee dat elke keer als een van de krachten haar uiterste werking heeft bereikt, zij de kiem voor haar tegengestelde al in zich heeft.
Een aardig voorbeeld van het combineren van die twee uitersten is het Chinese woord voor crisis (wéi ji). Het is opgebouwd uit twee tekens, namelijk een teken voor gevaar, bedreiging uitgebeeld als een man op de rand van een steile rotswand, en een teken voor kans, mogelijkheid, waarmee men eraan wordt herinnerd dat er een schijnbaar kleine maar belangrijke mogelijkheid is waarmee het gevaar kan worden geweerd.

Denkfouten van klimaatsceptici (Casper Albers de Volkskrant 20 februari 2019, p. 23):
De discussie bevat wel wat interessante aspecten. Normaal gesproken worden resultaten van wetenschappelijk onderzoek vaak opgeklopt in de media, maar nu is het
juist omgekeerd: alle waarschuwingen vanuit de wetenschap worden weggewuifd door deze zelfverklaarde experts. Een veelgemaakte rekensom in klimaatsceptische kringen gaat over koolstofdioxide. Er zit nu zo’n 0,038 procent CO2 in de lucht en daarvan wordt slechts 4 procent veroorzaakt door de mens. Dat is ongeveer een 66 duizendste van alles wat in de lucht zit, zo’n klein getal kan toch niet gevaarlijk zijn, aldus de klimaatscepticus. Nou, dat kan prima hoor: een pilletje cyaankali weegt nog geen halve gram, een volwassen man weegt ongeveer 150 duizend keer zoveel en toch is zo’n pilletje enorm dodelijk.
Commentaar
De klimaatwet schrijft voor dat Nederland in 2050 haar uitstoot van broeikasgassen, zoals CO2, met 95% reduceert ten overstaande van referentiejaar 1990.
Dit betekent dat Nederland in 2050 slechts 8 megaton CO2 mag uitstoten. Dat terwijl bij élke economische activiteit anno 2019 in principe CO2 vrijkomt. Volgens Albers zouden sceptici denkfouten maken als het gaat om de klimaatwetenschappen. Maar de kritiek is al veel verder. Waar het nu bij sceptici als Thierry Baudet (FvD) om draait is niet de klimaatwetenschap, maar de doelmatigheid van klimaatbeleid. Iets heel anders!

‘Ik heb een allergie voor onzin’ (Jaap Tielbeke De Groene Amsterdammer 20 februari 2019 p. 12-15):
Hoe meng je je als klimaatkenner in een zinvol debat dat verstoord wordt door de hardnekkige drogredeneringen van pseudosceptici? Op klimaatverandering worden de misleidende mythes ontkracht en de wetenschappelijke feiten herhaald.
BV staat voor Bart Verheggen, docent aard- en klimaatwetenschappen aan het Amsterdam University College (AUC) en oprichter van het blog
klimaatverandering
. Met het bijbehorende Twitter-account mengt hij zich regelmatig in online discussies. Of het nu gaat om bedrieglijke beweringen van politici, verwarrende berichtgeving in de kranten of willekeurige twitteraars die met drogredeneringen strooien, Verheggen is niet te beroerd voor een fact check. Onvermoeibaar herhaalt hij de wetenschappelijke feiten en ontkracht hij misleidende mythes. Dat doet hij niet alleen in 280 tekens, maar ook uitgebreider op het blog dat hij sinds 2008 bijhoudt.
Verheggen is ervan overtuigd dat de belangrijkste drijfveer politiek ideologisch van aard is, wat kan verklaren waarom de pseudosceptici zich nu zo nadrukkelijk roeren, juist op het moment dat er politieke keuzes gemaakt moeten worden.
‘Degenen die het probleem bagatelliseren hebben vaak een aversie tegen overheidsingrijpen, zo blijkt uit onderzoek.’

Economie Corrupte kortzichtigheid (Ewald Engelen De Groene Amsterdammer 20 februari 2019 p. 9):
Het is om van te ontploffen. De bewijzen stapelen zich op dat we in hoog tempo onze prachtige planeet naar de verdommenis aan het helpen zijn. De rapporten van het IPCC laten zich lezen als de technocratische versie van de Openbaringen van Johannes, met Big Oil en Big Food in de rol van het Beest en de politiek als de Hoer van Babylon. We decimeren het dierenrijk, vernietigen de insectenwereld, kappen de longen van de aarde alsof er geen sprake is van toenemende CO2-uitstoot, pleuren onbekommerd onze rotzooi in de zeeën en oceanen, en roeien doodleuk hun bewoners uit.
Erger werd het toen ik deze week een ander VVD-bewindspersoon in de Volkskrant geïnterviewd zag worden over de toekomst van Schiphol, dat symbool van fossiele industrialisatie dat ’s nachts in de Haarlemmermeerpolder staat te blinken als een baken van consumentenporno waar zo veel mogelijk transitpassagiers die in Nederland niets te zoeken hebben doorheen moeten worden gejaagd. De verslaggever vroeg de minister of ze zich met haar pleidooi voor verdere groei niet een pyromaan bij de brandweer voelde.
Haar antwoord is typerend voor de corrupte kortzichtigheid van de bewindslieden van Rutte III: ‘Anders missen we de boot in de concurrentie met andere vlieghubs.’

‘Je kunt niet zeggen: dit was het voor eeuwig voor Schiphol’ (Dion Mebius interviewt Cora van Nieuwenhuizen de Volkskrant 18 februari 2019 p. 6-7):
Lelystad Airport gaat er komen en Schiphol zal na 2020 zeker verder groeien. Minister Cora van Nieuwenhuizen van Infrastructuur en Waterstaat is daar duidelijk over. ‘Anders mis je gewoon de boot.’

Economie is een sociale wetenschap (Nederland) of een gedragswetenschap (Vlaanderen) die zich bezighoudt met de voortbrenging en verdeling van schaarse goederen en diensten.
De kredietcrisis leert dat de kwantitatieve modellen van het CPB geen rekening houden dat een mens meer is dan een koel en calculerend wezen, maar zich vooral door emoties en angsten laat leiden. De basis van de economische ordening is op eenvoudige rekensommen gebaseerd. Wereldwijd is de invoer van alle landen gelijk aan de uitvoer van allen. Artificiële intelligentie leert dat het veel lastiger is om met kwalitatieve parameters, de kwalitatieve relaties rekening te houden.

Binnen de Europese Unie is het illusoire foefje van de overdrachtsunie gemakkelijker te realiseren dan cultuuroverdracht. Met het Vrijheid, Gelijkheid en Broederschap in zijn boekje Broederschap Pleidooi voor verbondenheid toont Frans Timmermans dat er niets nieuws is onder de zon. Het zal duidelijk zijn dat ook voor Frans Timmermans geldt Ken uzelve.

De vraag dient te worden beantwoord in hoeverre geldschepping en de belastingparadijzen op aarde de kern van het probleem zijn. Voor veel financiële instellingen is de dienstverlening op het terrein van belastingontwijking topsport geworden en het levert een zeer goed belegde boterham op. Het verschoningsrecht laat zien hoe gemakkelijk het is, door te zwijgen de boot af te houden. Voor diegenen die lang genoeg de boot weten af te houden kennen we de verjaringstermijn.

Het geheel van controlemechanismen, de ingebouwde ‘checks and balances’ in een organisatie, provincie, Nederland dienen ter waarborging van het machtsevenwicht. Het sprookje van Hans Christian Andersen laat zien dat zijn hovelingen, de marionetten van het systeem juist hielpen om de keizer van nieuwe kleren te voorzien. Is het, om de continuïteit van een organisatie, de BV Nederland te waarborgen, niet beter dat de hofhouding de ministers voor de valkuil van de nieuwe kleren van de keizer tracht te behoeden? De controverse tussen Bas Heijne en Frans Timmermans spreekt boekdelen. Bas Heijne: er is wél publiek dat snakt naar diepte en betekenis.

WAT IS DE BODEM VAN DE PIRAMIDE? BESCHRIJVING
De bodem van de (economische) piramide bestaat uit de 4 miljard mensen die van minder dan $2 per dag leven. Al meer dan 50 jaar doen de Wereldbank, donornaties, diverse hulporganisaties, nationale overheden, en onlangs ook maatschappelijke organisaties allemaal hun best, maar zij waren niet in staat de armoede uit te roeien.
Bewust van dit frustrerende feit, begint C. K. Prahalad met zijn boek: The fortune at the bottom of the pyramid met een eenvoudig maar toch revolutionair voorstel: Als wij stoppen met te denken aan de armen als slachtoffers of als een last, en beginnen hen als veerkrachtige en creatieve ondernemers en waarde-bewuste consumenten te zien, zal een gehele nieuwe wereld van kansen zich openen.
Prahalad stelt voor dat vier miljard armen de motor van de volgende ronde van globale handel en welvaart kunnen zijn, en een bron van innovaties. Het bedienen van de klanten aan de Onderkant van de Piramide vereist dat grote firma's gezamenlijk met maatschappelijke organisaties en lokale regeringen werken. Voorts zal ontwikkeling van de markt van de Onderkant van de Piramide ook miljoenen nieuwe ondernemers creëren op een basisniveau.

De Geheime Leer Deel I, Proloog (p. 45):
Het ‘gemanifesteerde Heelal’ is dus doordrongen van dualiteit en deze is als het ware de essentie van zijn EX-istentie als ‘manifestatie’. Maar evenals de tegenovergestelde polen van subject en object, geest en stof, alleen maar aspecten zijn van de Ene Eenheid waarin ze tot synthese zijn gebracht, zo is er ook in het gemanifesteerde Heelal ‘dat’ wat geest aan stof, en subject aan object verbindt.

Ervin Laszlo boek Kosmische Visie Wetenschap en het Akasha-veld (p. 124):
De ontbrekende massa: Dit mondt uit in de bevinding dat slechts 4 procent van de materiële inhoud van het universum uit objecten van zichtbare materie bestaat, zoals spiraalnevels, sterren, planeten, interstellair stof en andere hemellichamen waarvan het bestaan met behulp van optische telescopen werd onthuld.

Wiel Smeets zaagt in zijn publicatie De verlopen houdbaarheidsdatum van het materialistische paradigma de poten ‘ruimte’ - ‘tijd’ - ‘materie’ onder de stoel van de oude natuurkunde door:
Dit artikel is bedoeld om duidelijk te maken dat dit zogenaamde materialistische paradigma op natuurkundig los zand is gebouwd. Sterker nog, het omgekeerde blijkt plausibeler: de materie is een product van de geest. Om dit te verhelderen wordt in hieronder met eenvoudige voorbeelden een drietal stellingen uitgewerkt:
1) De reikwijdte van onze zintuigen is uiterst beperkt.
2) Wat onze zintuigen waarnemen als materie, ruimte en tijd is schijn.
- Er bestaat geen vaste materie
- Er bestaat geen vaste tijd en ruimte
- Er bestaat geen objectieve waarneming
We hebben al gezien dat de kwantumfysica de vastheid van materie, ruimte en tijd als schijn heeft ontmanteld. Uiteindelijk wordt nu dus ook de vierde poot weggezaagd. Er blijkt namelijk geen scheiding te kunnen worden gemaakt tussen bewustzijn (waarneming) en datgene wat waargenomen wordt. Er is zelfs aangetoond dat de waarneming (het bewustzijn) de materie, ruimte en tijd creëert.
3) Bewustzijn creëert materie.

Het is mogelijk de éne werkelijkheid vanuit een nieuw gezichtspunt te belichten. Het op de zeven wijsheidssleutels gebaseerde nieuwe gezichtspunt heeft op de zeven eigenschappen, perspectieven van de éne werkelijkheid, lees aggregatieniveaus van het bewustzijn betrekking.
Het rapport 'E i V' wil aantonen dat op basis van de vijfde wijsheidssleutel de kwintessens van het verhaal echter gelijk blijft.

Uitgangspunt is dat de drie eigenschappen van fractals - iteratie (Recursie), zelfgelijkvormigheid (Wederkerigheid) en gebroken dimensie ('Hemel en Aarde', 'Macrokosmos en Microkosmos') – met de 1e, 2e en 3e grondstelling (1e, 2e en 3e wijsheidssleutel, 1e, 2e en 3e Logos) van de theosofie correleren.

De wijsheidssleutels 1, 2 en 3 dragen een macro en de sleutels 5, 6 en 7 een micro karakter. De schakel tussen micro en macro, de ziel brengt de reflexieve dynamiek 'zo binnen, zo buiten; zo buiten, zo binnen' tot uitdrukking. Sleutel 1 kan in samenhang worden gezien met sleutel 7, sleutel 2 met 6, en sleutel 3 met 5. De sleutels weerspiegelen (bewustzijn van bewustzijn) zich in elkaar waardoor de macrokosmos en de microkosmos met elkaar worden verbonden. De supersymmetrie in het universum wordt daarmee (1 + 7, 2 + 6 en 3 + 5 = 8) tot uitdrukking gebracht en wordt met behulp van een lemniscaat gesymboliseerd. In het rapport ‘E i V’ wordt de bewustzijnsevolutie aan de hand van zeven eigenschappen beschreven.

4. Tetrade (Dodecaëder, Eeuwige wederkeer, Tetrade, Ken Uzelve, Catharsis)

Dante Alighieri schreef De goddelijke komedie, Friedrich Nietzsche De vrolijke wetenschap en Peter Sloterdijk Kritiek van de cynische rede. In het rapport ‘E i V’ komt ook het mechanisme van de Eeuwige wederkeer naar voren, waar Friedrich Nietzsche in Also sprach Zarathustra over schrijft.

In het raport ‘E i V’ staat niet de discussie ‘Geest of Stof’, 'Aristoteles of Descartes', what’ s in a name centraal, maar de wederkerigheid (reciprociteit) tussen beide, het 'en-en'/'of-of' mechanisme (Complementariteit/Dichotomieën), de kwintessens. Wederkerigheid geldt niet alleen voor de individuele mens, maar ook tussen individuen, zoals bijvoorbeeld de relatie tussen leider en aan wie hij leiding geeft. De omgeving, de organisatiecultuur vormt de leider en laat de leider zijn wie hij is.

Het complementariteitsprincipe - de eenheid der tegendelen - 'These + Antithese = Synthese' geldt zowel van boven naar beneden (1 – 2 – 3) als van beneden naar boven. Het 5D-concept en het Ether-paradigma brengen de kwintessens, de ommekeer tot uitdrukking. Het Ken uzelve leidt er toe dat we op het chaospunt en groupthink grip kunnen krijgen.

Afhankelijk van het gezichtspunt kun je spreken over numen, memen (Dawkins), mind stuff, Weltstoff (Teilhard de Chardin), levensatoom, oerstof en nomen. De vraag is of dit punt voor de éne werkelijheid echt relevant is. De éne werkelijkheid is dat het universum in het menselijke bewustzijn wordt weerspiegeld. De éne werkelijkheid, de reflecties van de metafysica op de werkelijkheid vormen een samenhangend symmetrisch geheel. De mens als middelpunt tussen microkosmos en macrokosmos, binnenwereld en buitenwereld, op het snijpunt tussen verleden en toekomst. De éne werkelijkheid maakt het mogelijk het verschijnsel mens te verklaren.

Dick Swaab ziet de geest als het produkt van de honderd miljard hersencellen (neuronen) die we hebben. Die werken samen, die zijn verbonden, ieder hersencel heeft contact met zo’n duizend tot honderdduizend andere hersencellen. En die hele machine, die functioneert en geeft als product de geest. Het rapport ‘E i V’ gaat net als Ammonius en Poortman er vanuit dat de mens een immateriële ziel heeft. De hersencellen zijn een product van de geest. De fundamentele eenheid van alle bestaan is wat Teilhard de Chardin met Weltstoff aanduidt. Bij de éne werkelijkheid draait het om convergentie, om en-en, de win-win situatie. Voor het vormgevende principe wordt de term swabhava, attractor of 'biogeometrie' gebruikt. De innerlijke stuwkracht in de natuur die orde schept uit chaos. Simon Vinkenoog durft niet te zeggen “volgens een goddelijk plan”, want er is ook nog een chaostheorie die alles lekker door elkaar gooit, een einde maakt aan al onze vastgeroeste zekerheden. Met die zekerheden zal deze maatschappij, deze samenleving, deze evolutie, zich niet kunnen voltrekken tot in een staat waarin je opgelucht kunt zeggen: “Zo, er is geen werk meer aan de winkel. Ik kan op mijn lauweren rusten”. Want dat is er voor niemand bij (zei de oude pensionado)!
In de uitspraak van Simon Vinkenoog: De eenheid in oneindige verscheidenheid. De macro- en de microkosmos, en wij mensen precies in het midden daarvan aanwezig staat de mens voor de ziel, de schakel tussen het aardse lichaam en de hemelse geest, tussen natuur en God. Synthese ontstaat door these + antithese. Net als de Drie-eenheid kunnen materie, ziel en geest wel onderscheiden, maar niet gescheiden worden.
De geschiedenis leert dat de oplossing van de unificatietheorie al millennia bekend is. Het hangt er alleen maar vanaf hoe je het probleem formuleert. In het rapport ‘E i V’ wordt de stelling onderbouwd dat op het snijvlak tussen natuurwetenschappers en geesteswetenschappers het gemeenschappelijke raamwerk van de Unificatietheorie ligt. Het recursiefproces, de oerbron van leven is een groot mysterie.

Pythagoras:Boeddhisme (Samsara en Nirwana):Friedrich Nietzsche:Carl Jung:Sri Aurobindo:
1. Monade4. ‘Gulden Middenweg’, beëindigen van ‘lijden’ZarathustraArchetype (Unus Mundus)Opperste werkelijkheid
2. Duade3. Beëindiging van ‘lijden’ÜbermenschGroeiPassieve Brahman
3. Triade2. Ontstaan van ‘lijden’Wil tot macht‘Dubbele natuur’, aanpassingActieve Brahman
4. Tetrade1. Het ‘lijden’Eeuwige wederkeerEnantiodromie (Homeostase)‘Ik’, het zelf

Standaardmodel van de deeltjesfysica:
Door de gebroken symmetrie in het universum is het niet mogelijk een volledig sluitend plaatje van de éne werkelijkheid, een werkelijkheid (oerbron) achter de werkelijkheid, de absolute waarheid te geven. Het denkmodel beoogt wel, door de hoofdroute aan te geven en de verborgen 5e Dimensie, de kwintessens te belichten, een tipje van de sluier op te lichten. Het gaat er uiteindelijk om je eigen ruimer wordende inzichten in een universeel kader te plaatsen. Het rapport ‘E i V’ sluit aan bij de opinie die Pim van Lommel in zijn boek Eindeloos Bewustzijn, in hoofdstuk 15 Er is niets nieuws onder de zon (p. 302) weergeeft.

Jules Ruis het Bewustzijns Besturings Model: De rode draad door alle informatie is het woord 'fractal', een sterk groeiend begrip, dat naar verwachting de komende jaren ons leven en werken op vele fronten zal gaan beïnvloeden. Een klassiek voorbeeld van fractale structuur is de set van in elkaar passende Russische poppetjes, matruschka's genoemd. 'Fractals' zijn (van origine wiskundige) objecten van een ongekende schoonheid bestaande uit zich steeds herhalende patronen. Links ziet u enkele elkaar opvolgende voorbeelden van fractals. Wolken, kustlijnen,rivieren, maar ook planten en dieren, alsmede longen, bloedvaten en hersenen van de mens zijn voorbeelden van fractale structuren in de natuur. Zowel de stoffelijke als de levende natuur blijkt fractaal te zijn georganiseerd.
Deze grafische presentatie toont aan dat de fractale wereld is opgebouwd uit zich steeds herhalende patronen van interacterende (sub)systemen. Klassieke hiërarchische organisatiestructuren zullen de komende jaren vervangen gaan worden door fractale netwerken van relaties, beschikkend over een groot zelforganiserend en innoverend/aanpassend vermogen.

Dick Swaab, die de geest ziet als het produkt van de honderd miljard hersencellen (neuronen) die we hebben, heeft zeker voor een deel gelijk. De wet van arbeidsvermogen sluit in zich dat psychische beweging voortgebracht wordt door beweging. Daar psychische beweging slechts beweging is op het psychische gebied, een materieel gebied, heeft de psycholoog, die er niets dan stof in ziet gelijk (De Geheime Leer, Deel III, p. 601).
Wellicht kan de schade in de hersenen die bij Alzheimer patiënten tot geheugenverlies leidt op basis van psychische beweging worden verklaard.

====

5. Kwintessens (Hoofdroute, Oost en West, Vijf individuele - en collectieve dimensies)

J.A.A. van Doorn: Intellectuelen hebben zich te veel opgeworpen als ideologen, vertegenwoordigers van de wetgevende rede die de ervaringswijsheid van de gemiddelde burger bij voorbaat afdoen als een manifestatie van vooroordelen, onbegrip en onwetendheid. Democratie is de politiek van het menselijk tekort en in die politiek dient commen sense het uitgangspunt te vormen.
Baas in eigen huis en het huis ten laste van de gemeenschap.

De Staf van Hermes wordt beschouwd als de sleutel en de weg van persoonlijke (spirituele) ontwikkeling. Varianten van de de Staf van Hermes zijn de verborgen 5e Dimensie, de verticale as, Axis mundi, de gouden keten van Homerus, de staf van Mercurius, Sutratman, draad van Ariadne, Caduceus, Esculaap, de kosmische Lichtzuil en ook de Middenzuil van de levensboom.

Alex Brenninkmeijer laat in zijn boek Moreel leiderschap zien dat het in de kern nog steeds draait om de redenaarskunst Logos, pathos en ethos (hoofdstukken p. 66-111) van Aristoteles. Zinvolle communicatie begint met luisteren (p. 111). In de Epiloog, hoofdstuk systeemkritiek (p. 315) schrijft Alex Brenninkmeijer: ‘Dat zit wellicht meer in mijn natuur en het is een rol die ik als vanzelf ook bij het schrijven van dit boek gekozen heb. Mischien dat ik in die onafhankelijke en afstandelijke rol meer ruimte vond voor langzaam denken en het balanceren van mijn oordeel tussen logos, pathos en ethos. Maar ik geef toe dat het een lastig proces is en dat ik soms ook fouten maak.’
Over de toekomst van de democratie heb ik geschreven onder de noemer
‘de bemiddelenderol van de democratie’. Politici zouden meer moeten luisteren en overleggen met burgers en belanghebbenden en minder via het innemen van standpunten hun zin moeten willen doorzetten.

Mark Rutte heeft wel degelijk een visie. Helaas heeft deze visie op de axioma’s van Ayn Rand betrekking.

Tussen de Oosterse en Westerse cultuur, aan de culturele diversiteit in de wereld ligt de lerende mens en de moraal van het verhaal ten grondslag. Op dit moment wordt het steeds duidelijker dat het naïeve geloof van politici in de mythe van de vrijemarktgedachte en het zelfregulerende vermogen van de financiële sector, onderwijs, zorg en woningcorporaties op illusies blijkt te berusten. Met behulp van het maskerkwadrant kunnen politieke machtsspelletjes worden verklaard. Te veel politici beperken zich tot het besturen van hun 'bv-Ego'. Mismanagement kan ook met het verschijnsel ‘schaap in wolfskleren’ worden geduid.

Net als Joris Luyendijk is Stephen Hawking van mening dat er niemand in de cockpit zit.

Kim Putters in zijn boek Veenbrand, Tommy Orange in zijn boek Er is geen daar, Niña Weijers en Graa Boomsma laten in hun recensies opnieuw zien dat het thema , 'Zingeving', 'Opoffering', 'Moraal van het verhaal', de relatie tussen 'Wij en Zij', 'Bestuurders en Bestuurden', 'Werkgevers en Werknemers', 'Slachtoffers en Daders' en de meester-slaafproblematiek zich voor een veelheid aan interpretaties leent.

Door het klimaatbeleid wordt de overheid keihard met het verschil, de kloof tussen theorie en praktijk geconfronteerd. Het heeft geleid tot wanbeleid, een papieren, illusoire werkelijkheid, de op de systeemtheorie gebaseerde organisatiekunde. Voor het CDA staat het motto van Niek Jan van Kesteren alles moet veranderen, opdat alles hetzelfde kan blijven centraal.

Het rapport 'E i V' berust op het principe van de tegendelen, de ‘eenheid der tegendelen’ of met andere woorden (Complementariteit). Rudolf Steiner heeft er al op gewezen dat de Heilige Geest aan de aarde haar definitieve bestemming geeft. Geest en lichaam (psychomaterie) zijn twee tegendelen, die al bij de eerste openbaringen aan de profeet Mozes naar voren zijn gekomen. Volgens Dion Fortune is het etherisch dubbel (Antahkarana) de enige schakel, tussen geest en materie.

Het rapport 'E i V' gaat er vanuit dat wanneer je 'Iemand kunt raken in het hoofd, in het hart' (Hoofd, Hart en Onderbuik) het voor mensen op aarde wel degelijk iets uitmaakt.
Hoofd, Hart en Onderbuik: Er moet hier onderscheid worden gemaakt tussen wat van het hoofd is (ratio, cultuur), wat van het hart is (gevoelens, intuïtie) en wat van de buik is (begeerten, verlangens, het primitieve beest). Theu Boermans is in zijn
valkuil, het te veel van het goede terechtgekomen. Hij hanteert de stelregel wie zonder zonde is werpen de eerste steen. We zijn echter allemaal acteurs en spelen bewust of onbewust onze rollen op aarde. Het levenstoneel op aarde ligt vast (behoud van energie), maar desondanks heeft de mens de vrijheid om naar eigen individuele wensen en verlangens aan het wereldtoneel deel te nemen. De manier waarop we onze rol in het rollenspel invullen wordt vooral beïnvloed door het script dat aan onze rol ten grondslag ligt. Of met andere woorden de cultuur waardoor ons gedrag wordt bepaald.

Freek van Leeuwen maakt van het begrip zelfverwerkelijking gebruik. In zijn boek De Levensweg (p. 77, 90 en 193) past hij het cybernetische model toe. De kubus en de bol van Freek van Leeuwen drukken op een vergelijkbare manier het leerproces van de mens, de relatie tussen microkosmos en macrokosmos uit. Met behulp van de kubus of de bol is het mogelijk de samenhang tussen de Big five, Big seven en Big nine uit te beelden.

Essentie van de queeste (leerproces, Nature-nurture-debat) draait nog steeds om de interacties tussen wat in aanleg gegeven is en welke invloeden er uit de omgeving zijn. Een mens heeft een persoonlijkheid, bij een organisatie kan daarentegen van een cultuur worden gesproken. Net als een mens is een organisatie een levend wezen dat vreselijk kan blunderen. Effectief leiderschap ontstaat door naar de mensen op de werkvloer te luisteren, door communicatie.

In het boek Balanceren aan de top van Manfred Kets de Vries & Miller staat de conclusie: Te vaak ontstaan de problemen in een slecht lopende organisatie doordat de ongrijpbare, wisselvallige en soms zelfs tegenstrijdige balans tussen actie en overweging verloren is gegaan. Vaak raken topmanagers verstrikt in een specifiek draaiboek, een bepaalde zienswijze (groepsdenken) en één manier van handelen, waar ze niet meer uitkomen. Hun bekrompen visie op de wereld versterkt de wens naar meer van hetzelfde. De enige keuze die zij als praktisch ervaren, zijn de zich herhalende, zinloze, routine-managementtaken die nu bijna een ritueel zijn geworden.

De top down & bottom up wederkerigheid komt in het maatschappelijke klimaat, de groepscultuur en bij organisaties de organisatiecultuur tot uitdrukking. Er bestaat een duidelijke overeenkomst tussen de Big Five (persoonlijkheidsdimensies) van Willem Hofstee en de vijf cultuurdimensies van Geert Hofstede, boek Allemaal andersdenkenden, omgaan met cultuurverschillen.

Uit het onderzoek naar het verschijnsel organisatiecultuur is naast het management by people een andere belangrijke conclusies naar voren gekomen namelijk dat het nuttig is om management by trial and error met management by learning (Walter Baets boek Wie orde zaait zal chaos oogsten) aan te vullen. Om het zelfregulerende vermogen van markten te herstellen dient de overheid zich meer op het gelijkheids- en gemeenschapsmodel van A.P. Fiske toe te leggen. De eenzijdige nadruk op het marktmodel, het marktdenken veroorzaakt de problemen. Om het '5D-concept en Ether-paradigma' te kunnen onderbouwen is er de afgelopen millennia ruimschoots voldoende geëxperimenteerd. De overheid moet verhinderen dat de geschiedenis zich schaamteloos blijft herhalen.
De conclusie berust op het feit dat de supersymmetrie in het universum zowel voor de materiële wereld als voor de immateriële wereld, de Macrokosmos en Microkosmos geldt. De ongemanifesteerde Triade geeft inhoud aan de vorm van de gemanifesteerde Tetrade en vice versa. Het is godsonmogelijk dat er inhoud bestaat zonder vorm. Het is niet nodig nog meer leergeld te investeren.

Een schitterend ongemak of 'Als ik schrijf weet ik niet hoe het boek eindigt' (Jaap Stam Volkskrant 8 maart 2016 p. 16-17):
Overal ziet Esther Gerritsen verbanden en verhalen. Ligt bij het vuilnis van twee buren een verpakking van dezelfde pedaalemmer op de stoep? Dat kan geen toeval zijn, en moet ze de neiging onderdrukken aan te bellen. Als de Green Wheels-auto die ze heeft gereserveerd slordig geparkeerd staat, denkt ze: de benzinetank zal wel halfvol zijn.
Ongemak
Ongemak, schaamte, menselijk tekort, gekwetst eergevoel - daar gaan haar boeken over. 'Ongemak is het behang van al mijn personages', zei ze in 2014 in het radioprogramma Nooit meer slapen. Dramaschrijven
Ze wilde naar de Toneelschool, werd afgewezen in Maastricht (te jong), deed een jaar dramatherapie aan de Kopse Hof, waar docenten haar verhalen zo goed vonden dat ze vroegen waaruit ze die had overgeschreven en ging naar de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht: dramaschrijven en literaire vorming. Ze was de eerste die er afstudeerde in dramaschrijven.
Chroniqueur van de gekte
'Het mooiste aan haar moeder is de A15', overpeinst Dominique in De kleine miezerige god. Zolang ze onderweg is van Rotterdam naar Nijmegen, waar haar moeder in een verpleeghuis woont, kan ze over haar moeder mijmeren en zelfs van haar houden.
'Ze beschrijft het innerlijk leven van haar personages minutieus, maar op zo'n indringende en volstrekt eigen manier dat het spannend blijft', vindt Ad van den Kieboom, haar vaste redacteur bij De Geus. Literatuurprijs
Op zijn Gerritsens: 'Je hele manier van denken waar je in je eigen leven geen fuck aan hebt, daar heb je in fictie alleen maar baat bij.'
Bisschop in de keuken
De uitkomst verrast haar nooit, hoe kun je je laten verrassen door je eigen gedachten? De verrassing is of het lukt. Zeker als ze baldadig is begonnen en probeert iets zo extreem mogelijk te laten ontsporen.\\
Het liefst laat ze mensen hun eigen graf graven. Iets ontspoort, iets ontspoort nog meer, het loopt totaal in het honderd, en dan moet er een wending aan worden gegeven. Les 1 van dramaturgie.
Als ze vastzit, denkt ze: bisschop in de keuken. In een toneelstuk heeft ze ooit een bisschop in de keuken gezet. Die kwam niet het toneel op, de spelers gingen achter de coulissen om met de prelaat te praten of te tafeltennissen en kwamen met een inval terug het toneel op.

Het onderzoeksrapport ‘E i V’ draagt een methodologisch karakter. Het biedt een universeel referentiekader, namelijk de ‘bewustzijnsschil’ om aan de unificatietheorie handen en voeten te geven.

Om de snaartheorie (M-theorie) te beschrijven maakt Edward Witten van zowel spiegelsymmetrie als van supersymmetrie (Engelse versie) gebruik. Om de unificatietheorie te belichten past het rapport ‘E i V’ ook beide principes toe, maar belicht spiegelsymmetrie en supersymmetrie (complementariteit) vanuit een ander gezichtspunt. Dit gezichtspunt is gebaseerd op het Standaardmodel, de C-, P- en T-symmetry. De T-symmetry wordt door de eeuwige duur, het eeuwige nu, de absolute tijd tot uitdrukking gebracht.
De M van de M-theorie staat voor Magic, Mystery of Matrix. Het rapport ‘E i V’ heeft het liever over White Magic, Occultisme, het contrast van Black Magic. Om de spiegelsymmetrie en de supersymmetrie in het universum te symboliseren maakt het rapport ‘E i V’ van het morele kompas, een pedagogisch denkmodel gebruik. Het morele kompas is net als de M-theorie van Edward Witten een multidimensionaal verklaringsmodel. De 10 Dimensies van het kompas worden mede aan de hand van het Boek van de getallen verklaard. De tweede grondstelling brengt de integratie van polariteiten, ematies tot uitdrukking.

De psyche de relatie tussen de microkosmos en de macrokosmos - de schakel tussen hemel en aarde – toont het snijpunt van de drie assen van het morele kompas, het punt waar de synthese plaatsvindt. Dit snijpunt symboliseert het eeuwige nu. Er kan ook verwezen worden naar de doorsnede die het Boek van de schepping (zoeken: Titel 'Sefer Yetsirah' en Auteur: 'Kirsten van Dijkhuizen') in hoofdstuk 1:13 geeft. In het snijpunt, het nulpunt van de drie assen, zit de alles samenvattende 9.

Het morele kompas symboliseert de schakel tussen hemel en aarde, het top down en bottom up gezichtspunt. Een integrale visie laat zien hoe beide zienswijzen perfect op elkaar aansluiten. Het gaat er dus om de in het denken vastgeroeste 'top down hiërarchie' om te keren. Het is een handig hulpmiddel om het nieuwe perspectief op de 'theorie van alles' en het daarmee samenhangende zelfreinigend vermogen verder uit te werken. Een ommekeer in het denken ontstaat dus door de keerzijde van de medaille te belichten.

De categorie alles van Wikipedia heeft vijf categorieën. De definitie Unificatietheorie sluit op deze Wikipedia categorieën aan:

Categorie: AllesCategorie:  
Culturele evolutie (filosofie)GechiedenisFilognosie'Bewustzijnsschil' (Unio Mystica)Triade en Tetrade
ReligieTechniekReligie7. Hermeneutische CirkelMythos
WetenschapWikipediaWetenschap6. Meta-lerenLogos
NatuurPersoonNatuur5. Reflexief BewustzijnTheos
HeelalMens en MaatschappijPolitiek4. Ether-paradigmaHolos

Het Higgsdeeltje heeft de symmetrie van het standaardmodel doorbroken. Het lijkt er op dat de aanhangers van de evolutietheorie voor het Higgsdeeltje gaan en de mensen met een spirituele inslag voor het spanningsveld tussen twee polen, de reciprociteit. In supersymmetrie heeft ieder elementair deeltje een zogenaamde supersymmetrische partner.
Naar men aanneemt spelen spiegelneuronen (spiegelsymmetrie) een rol bij het begrijpen en interpreteren van de acties van anderen en het leren van nieuwe vaardigheden door imitatie. Schepping en bewustzijnsevolutie staan niet los van elkaar, maar correleren met elkaar.

Deze stellingen zijn met name gebaseerd op De Geheime Leer, Deel I p. 563 (zie boven).
Evolutie vindt door emanatie plaats. Het Akasha-veld (Z.P.F.) is een energieniveau, ether het medium, de materie van Akasha. Ether wordt door een punt (snijpunt van de diagonalen 1./2. en 3./4.) gesymboliseerd.
Het zelfbewustzijn en het non-lokale bewustzijn zijn complementair. Het betekent uiteindelijk dat Geest en Lichaam, geesteswetenschappers en natuurwetenschappers gelijkwaardig aan elkaar zijn. De mens kan polariseren omdat er polariteiten bestaan.

De controverse tussen Hegel en Engels is al eerder tussen Pythagoras en Aristoteles naar voren gekomen. De natuurwetenschappen en geesteswetenschappen, fysica en metafysica zijn complementair. De quintessens van de éne-werkelijkheid wordt met behulp van het 5D-concept en het Ether-paradigma tot uitdrukking gebracht. De geschiedenis leert dat het morele kompas een proven technology laat zien of met andere woorden wetenschappelijk kan worden getoetst.

Zie ook

Boeken:

Externe Links

<< vorige || volgende >>

Categorie: Artikelen | Rapport | Auteur: Harry Nijhof


Deze pagina werd sedert 16 dec. 2007 keer bekeken.